I take you to the candy shop. [&ROMEO HARIS]

Cheryl was niet bepaald een heilig boontje. Oké, ze zat in Gryffindor en was niet zo vals als Slytherin, maar toch… ze was dus geen heilig boontje. En om het nieuwe jaar prachtig in te luiden zou ze gebruikmaken van wat snoepgoed om een paar leerkrachten aan het schrikken te maken. Maar daarvoor moest ze eerst wel naar Hogsmeade toe en ze had nog zo veel huiswerk te doen. Ze onderdrukte een zucht terwijl ze haar hoofd draaide naar het opstel dat ze eigenlijk nog moest schrijven. Ach, dacht ze, dat kan vanavond ook nog wel. Oreo lag te slapen in haar bed en Cheryl deed zo zachtjes mogelijk zodat ze de kater niet zou wekken en hij weer ging zeuren dat hij naar buiten wilde. Ze kon hem gerust meenemen naar de great hall, maar de kans de andere leerlingen dan weer irritant gingen doen was groot. Of ze gingen voedsel slingeren naar het arme beest of ze gingen spreuken op hem gebruiken. Het was al eens eerder gebeurd en toen had Cheryl naar het schoolhoofd moeten gaan omdat ze een gevechtsspreuk op de leerling had proberen te gebruiken. Het was dankzij die gevechtsspreuk dat de meeste mensen haar naam wel kenden als ze het hoorden. Terwijl Cheryl naar Hogsmeade liep dacht ze aan de nachtmerrie die ze vannacht had gehad. Het was weer zo duidelijk geweest wat er allemaal was gebeurd, maar ze had niet gedacht dat het zo gedetailleerd… Ze schudde haar hoofd. Nee. Ze mocht er niet aan denken. Ze onderdrukte een zucht terwijl ze eindelijk, na een hele poos, Hogsmeade bereikte. Het snoepwinkeltje bevond zich gelukkig niet al te ver in Hogsmeade en ze hield zichzelf er aan dat ze straks nog eens langs the Three Broomsticks zou gaan om wat te gaan drinken. Quidditch… Ze wilde het wel doen, maar… tja. Ze hield wel van dat soort sporten, maar helaas was ze weer niet zo sociaal dat ze een aanvraag zou indienen. Ze grinnikte om haar eigen gedachten en stapte de snoepwinkel binnen. Ze glimlachte toen ze alle soorten snoep zag liggen en haar aandacht werd getrokken door een nieuw artikel. Ze liep naar het artikel toe, pakte het op en trok het soort balletje uit elkaar. Het gevolg was dat een substantie dat op slijm of op kots leek naar buiten schoot… en recht naar de persoon vloog tegenover haar stond. Oeps.

Was het een goed ding dat mensen haar afdeling niet herkenden omdat ze haar gewaad niet droeg? Hogsmeade was het enige excuus waarbij ze geen gewaad mocht dragen. Omdat het nog vrij warm weer was had ze gekozen voor een short en een topje zodat ze haar benen ook eens wat zon liet zien. Ze haatte dat warme gewaad echt zo erg. En ze haatte de lelijke sjaals die ze in de winter moesten dragen ook. Nee, ze was liever in Hodsmeade waar ze haar eigen kledij kon dragen. Maar dat wilde dus ook zeggen dat, nu ze geen gewaad aan had, diegene tegen wie ze de vieze substantie per ongeluk had laten vliegen ook geen gewaad aan had. Je kon er echter donder op zeggen dat hij in Slytherin zou zitten als hij al op Hogwarts zat, maar je kon er vanuit gaan dat de meeste jonge mensen die hier rondliepen dat wel waren. Cheryl was nog niet veel studenten tegengekomen die niet naar Hogsmeade gingen in hun vrije tijd. Cheryl fronste kort toen ze de jongen aankeek die ze geraakt had. Hij had wel het uiterlijk voor Slyherin met al zijn tatoeages. Hij zou menig mensen waarschijnlijk afschrikken met zijn uiterlijk, maar Cheryl was daar niet één van en ze zette dan ook haar handen in haar zij toen hij op een geïrriteerde begon te spreken. ‘Het was per ongeluk,’ zei ze terwijl ze met haar ogen rolde. ‘Wat had je dan verwacht in een snoepwinkel zoals deze? Dat iedereen netjes overal afblijft en dat niet het één en ander doorheen de winkel vliegt? Je zou beter moeten weten.’ Het was haar grote bek die haar dikwijls in de problemen bracht, maar dat maakte het meisje niet uit. Ze ging niet over zich heen laten lopen. Nu niet, nooit niet.

Het was echt typisch dat de eerste persoon waarmee ze echt de moeite nam om tegen hem te spreken iemand was die kwaad op haar was om iets wat ze per ongeluk had gedaan. Alsof ze echt opzettelijk die substantie naar hem had willen schieten. Over het algemeen was ze best een vriendelijk persoon, al viel dat vaak te betwijfelen omdat ze sarcasme gebruikte om zichzelf te verduidelijken en assertief aangelegd was. Ze voelde zich geroepen om om elk klein ding zo goed mogelijk voor zichzelf of anderen op te komen en had een grote bek. En die grote bek gecombineerd met het sarcasme zorgde er vaak voor dat ze geen vrienden kon maken of dat mensen enkel aardig tegen haar deden zodat ze later gebruik van haar konden maken, zoals… Nee. Ze deed opnieuw haar best om haar er niet aan te denken. Toch wist ze dat ze het Alix ooit moest vertellen. Of haar moeder en vader. De reden dat ze van dat vrolijke, zorgeloze meisje naar dit was gegaan. Het had veel erger kunnen zijn, maar dit vond ze toch ook al niet leuk. Haar irritatie en gedachten gecombineerd met hoe de jongen tegen haar sprak zorgde ervoor dat ze zin had om een nog grotere bek op te zetten dan ze normaal gezien al deed. ‘Ik kan me niet herinneren dat ik om je irritatie had gevraagd, but here we are,’ bitste ze terug tegen hem. Ze trok een gezicht naar hem toen hij zei dat ze het moest fixen, maar kneep haar ogen samen en een klein glimlachje speelde om haar lippen. ‘Goed, je hebt gelijk,’ sprak ze en ze stak haar handen op in overgave. Ze keerde haar gezicht van hem weg om haar wand te pakken en een valse grijns speelde, heel even maar, om haar lippen. Daarna keerde ze zich weer met haar meest onschuldige blik naar hem toe, richtte haar wand op hem en zei: ‘Reducto.’ Nog net voordat het hém zou raken had ze haar wand echter een beetje naar opzij gedaan en ging er een assortiment aan snoepjes kapot waar, tot Cheryl’s voldoening, stinkbommen in zaten. Ze zagen er uit als heerlijke roze snoepjes, maar als ze ontploften kwam er een ongelijke stank vrij. ‘Oeps,’ zei ze. ‘Ik dacht toch echt dat het de juiste spreuk was. Even nadenken hoor, hmm…’

Cheryl haalde heel even diep adem zodat ze niet over haar nek zou gaan van de misselijke geur die zich door de winkel verspreidde. Meerdere mensen hielden hun handen tegen hun mond, anderen zochten naar de dader. Cheryl had haar wand echter zo laag hangen dat de mensen niet konden zien dat zij die zojuist getrokken had. Het zou nu vast niet meer lang duren tot de eigenaren naar beneden zouden komen om te kijken wat er aan de hand was. En dan zouden ze moeten betalen voor alle spullen die kapot waren gegaan. Correctie: hij zou moeten betalen. Voor de laatste keer dat zij het zich kon herinneren hadden die spullen namelijk achter hem gestaan. Kon zij er wat aan doen dat hij zo onhandig was geweest en verkeerd gaan staan was? Ze grijnsde. Ze wist dat soort mensen altijd wel om haar vingers te winden, maar meestal kreeg ze toch wel de schuld en moest ze toch wel opdraaien voor al haar daden. ‘Sorry,’ zei ze schouderophalend toen ze zijn opmerking hoorde. Ze trok echter één wenkbrauw sarcastisch op toen hij aanbood dat hij ging helpen en was er vrij zeker van dat hij haar terug ging pakken. Voordat ze echter weg kon duiken of een verdedigingsspreuk kon roepen riep hij zijn spreuk al en voelde ze een bepaalde kracht dat haar naar achteren duwde met volle kracht. Cheryl verloor haar evenwicht, maar dat maakte niet veel uit. Wat haar wel uitmaakte was dat er snoepjes achter haar waren die aan haar plakten. Cheryl hapte naar adem toen het haakje van het rek waar ze tegen vloog zich voor heel even in haar schouder boorde, recht in haar litteken. Visioenen over hoe ze het litteken had gekregen drongen zich op in haar gedachten, maar Cheryl dwong om haar gezichtsuitdrukking normaal te houden en keek de jongen aan. ‘Wat ontzettend behulpzaam en lief van je,’ zei ze sarcastisch tegen hem. ‘Misschien dat ik je een gunst terug kan doen door…’ Net voordat ze haar wand wilde trekken hoorde ze een hoop kwaad geroep en zag ze een oudere man recht naar hun kijken. Met de grootste moeite maakte Cheryl zich los van het kleverige snoep, twijfelde even, maar pakte toen toch de hand van de jongen vast. ‘Kom méé!’ riep ze dwingend over haar schouder en ze schopte een rek met snoepjes omver om de weg te versperren waarna ze naar buiten rende. Ze liet de hand van de jongen les en rende net zo lang tot ze het winkeltje achter zich had gelaten.

Cheryl merkte dat ze gelukkig wel nog wat conditie had: ze kon zonder moeite de jongen een beetje achter zich houden en voelde haar spieren mee bewegen terwijl ze het winkeltje zo ver mogelijk achter zich. Of achter zich lieten kon ze er beter van maken. Ze had gedacht dat de jongen de kans wel zou hebben genomen om een andere kant op te gaan en haar achter te laten, maar dat had hij niet gedaan. Ze barstte in lachen uit toen ze tot stilstand kwamen te staan, al was het feit dat haar kleding aan haar huid plakte en dat ze helemaal vol zat met het kleverige goedje niet bepaald iets om blij over te zijn. Omdat ze voor het shortje was gegaan zaten haar benen vol en het topje plakte onbehaaglijk aan haar huid zodat ze hem het liefste uit wilde doen, maar dan stond ze hier in haar BH voor de jongen zijn neus en dat wilde ze nu ook weer niet bepaald. Ze had een slank figuur, maar was nu niet bepaald iemand die haar lichaam te koop zette voor anderen. Ze meed dan ook zo veel mogelijk lichamelijk contact met anderen en douchte zo vaak mogelijk alleen. Alleen als ze naar het meer ging trok ze wel eens wat uit zodat haar bovenlichaam zichtbaar was, maar dat was dan ook alles wat ze deed. Nadat ze klaar was met lachen zag ze toe hoe de jongen zijn trui uit moest doen. Ze beantwoordde zijn glimlach. ‘Vond ik ook,’ gaf ze toe. Het was begonnen met een paar boze opmerkingen, maar het was toch wel grappig geweest hoe ze van de winkel een chaos hadden gemaakt en hoe ze vervolgens met hun tweeën ontsnapt waren. ‘Sorry van je sweater trouwens,’ zei ze en deze keer klonk het wat oprechter. ‘Misschien krijgen we het er toch wel uit.’ Ze grinnikte even. Ze keek naar haar eigen topje en zag dat wat slijm van haar hals naar de plek tussen haar boezems wilde gaan. Zo snel mogelijk haalde ze het weg en kuchte alsof er niks gebeurd was. ‘We kunnen wat meer chaos veroorzaken, wat gaan drinken of ons wat gaan afkoelen bij the great lake?’ stelde ze haar opties voor.

Hij viel best wel mee. Voor een Slytherin. Oké, ze wist nog niet eens zeker of hij Slytherin was, maar kom op? Dat gedrag en dan al die tatoeages die waarschijnlijk over zijn lichaam verspreid stonden? Dat moest wel een Slytherin zijn. En dan was ze nog niet vooroordelen over hem aan het maken, hoor. Helemaal niet. Ze zou niet durven. Bovendien was er niets mee met uit Slytherin te komen. Zij was een Gryffindor en zij was ook niet helemaal het voorbeeldplaatje van hoe een Gryffindor moest zijn, maar ze was gewoon niet het type dat braafjes in het lesje ging zitten en aandachtig luisterde naar alles wat er gezegd werd. De leerkrachten noemden dat onacceptabel en rebels, zij noemde dat haar manier van leven, van dingen aanpakken. Bovendien bewees het feit dat ze vorig jaar van het vijfde jaar over was gegaan naar het zesde dat ze hard genoeg haar best deed. Haar gemiddelde cijfer was altijd een zeven of een acht en dan overdreef ze nog niet te hard. Ze wilde ook weer niet de ‘nerd’ van Gryffindor genoemd worden omdat ze goede punten kon halen zonder al te veel er voor moeten doen, maar het was nu eenmaal wel zo. Ze had gewoon een heel goed geheugen en dus kon ze, ook zonder op te letten, meestal wel achterhalen wat er van haar verwacht werd. ‘Geloof me,’ lachte ze. ‘Ik ken geen enkele spreuk die je trui meer zou kunnen verpesten dan nu.’ Ze keek toe hoe hij het kledingstuk verbrandde. Hem kennende zou hij waarschijnlijk wel een stuk of twintig anderen hebben liggen die dit kledingstuk konden vervangen, dus daar moest ze zich niet al te schuldig over voelen. Bovendien had ze het niet eens expres gedaan. ‘Mijn aanwezigheid is iets dat vele mensen op prijs stellen,’ zei ze, een hand quasi-verontwaardigd op haar borst leggend alsof dat betwist kon worden, maar het rollen van haar ogen toonde vervolgens aan dat haar woorden nu ook weer niet zo erg op waarheid berust waren. Ze liep naar hem toe en gaf hem een duw. ‘Moet jij nodig zeggen, vuile stinkzak,’ zei ze lachend tegen hem. ‘Jij was dichterbij die stinkbom die ontplofte. Ik hoop dat er wat slijm in je nek terecht is gekomen.’ Vervolgens draaide ze zich om en begon al richting Hogwarts te lopen. ‘The great lake it is,’ zei ze tegen hem over haar schouder.

Ze rolde met haar ogen. ‘Ik denk dat het voor jou eerder nadelig uitpakt dan voor mij,’ zei ze over haar schouder tegen hem, maar toen ze achterom keek zag ze dat hij inderdaad wat slijm uit zijn nek haalde en ze kon een grijns niet onderdrukken. Ha! Mooi zijn eigen schuld. Ze hoopte dat hij op andere plekken ook wat slijm had zitten. Misschien dat het slijm wel helemaal in zijn broek kroop… dat zou al helemaal lachen zijn. Ze wilde hem bang maken door te zeggen dat het slijm graag huid opvrat, maar hij zou haar toch niet geloven en bovendien was het nog gelogen ook waarschijnlijk. Ze had geen idee wat het slijm deed, maar ze kon het niet bepaald als ‘snoep’ omschrijven. Maar dat was dan ook waarvoor de winkel bekend stond. De meeste dingen waren wel gewoon snoep, maar er waren ook dingen die op snoep leken, maar iets helemaal anders waren. Zo had ze eens een pen gevonden waar je zogenaamd op kon knabbelen, maar als je hem opende kon je een onzichtbaar spiekbriefje voor jezelf schrijven. Cheryl had het eens een keertje uitgeprobeerd, maar was bijna betrapt geweest toen de spreuk uitgewerkt bleek te zijn. Ze had een oude pen gekocht en daarmee was de spreuk bijna uitgewerkt waardoor ze hem niet meer kon gebruiken, hoewel ze de avond van te voren wel van alles er op had geschreven. ‘Doe dan wat moeite en zorg dat je naast me komt lopen,’ zei ze terug. ‘Jij bent diegene die steeds te laat vertrekt.’ Ze grijnsde toen hij naast haar kwam lopen en haar terug een duw gaf. Ze viel nog net niet om en haalde een hand door haar haren, maar deed geen moeite om hem terug te duwen. In plaats daarvan zorgde ze dat haar tempo gelijk was met die van hem en controleerde haar omgeving. Helaas had ze niet veel spreuken waarmee ze hem een blok kon zetten dus besloot ze om het deze keer wat rustiger aan te doen en zichzelf eventueel voor te stellen. ‘Dankzij de drukte van ons eigen party was ik mezelf vergeten voor te stellen,’ zei ze en ze grijnsde. ‘Maar de naam is Cheryl Carve. Afkomstig van Gryffindor. Zeer aangenaam.’ En ze maakte een achterlijke buiging.

Cheryl grinnikte lichtelijk toen ze de kinderachtige reactie van de jongen in haar hoofd herhaalde. Hij had letterlijk zijn tong naar haar uitgestoken, één van de kinderlijkste reacties die je jezelf in kon denken. Hij was waarschijnlijk haar leeftijd of misschien één jaar ouder. En bovendien was het gewoon grappig om te zien hoe iemand die volstond met tatoeages zijn tong naar je uitstak. Hij had minstens verwacht dat hij zijn middelvinger naar haar op zou steken of zo, maar dat had hij niet gedaan. Misschien hadden Slytherins dan toch wel een greintje fatsoen? Ze ging het er niet op wagen. De dame richtte haar blik op de jongen toen hij zichzelf voorstelde en, zoals ze al eerder had vermoed, bevestigde dat hij Slytherin zat. Het waren niet per se zijn tatoeages die haar aan het denken hadden gezet, want zijn tatoeages kon hij ook op latere leeftijd er op zetten en bovendien waren er wel meerderen met meerdere tatoeages op hun lijf. Cheryl had het er altijd bij één gehouden en dat was na aanleiding van wat er allemaal gebeurd was in haar leven. Het was apart om na heel dat geval weer terug te gaan naar Hogwarts alsof er niks gebeurd was. Alsof ze niet wakker gehouden werd door vreselijke nachtmerries en alsof ze niet soms minutenlang naar haar litteken kon staren wanneer ze zichzelf in de spiegel zag. De meesten stelden er gelukkig geen vragen over en anders loog Cheryl toch wel alles bij elkaar. Of ze sprak de halve waarheid. ‘Ik had niks anders verwacht,’ zei ze met een knipoogje tegen hem. De tocht naar Hogsmeade duurde meestal lang, maar in elk geval had ze nu iemand om mee te praten. ‘En dit is je laatste jaar of…?’ Ze keek de jongen vragend aan. Ondertussen ging haar blik naar een grote tak dat in hun weg lag. Of nou ja… meer in Romeo’s weg dan de hare. Ze haalde haar wand tevoorschijn – onzichtbaar voor hem – en mompelde zo zachtjes mogelijk ‘Reducto’ zodat er een kuil zou ontstaan en Romeo hopelijk zou struikelen. Ze stak haar wand weer terug en bleef hem ondertussen met een geïnteresseerde blik aankijken, maar ze kon echt niet wachten tot hij zou vallen.