Don't take candy from a stranger, my dear. [&LILITH MORRIS]

Tevreden zijnde keek Evan naar het perkament dat hij vol had geschreven. Dat opstel kon hij morgen dan mooi inleveren. Ook al was hij geen fan van deze school, toch deed hij erg zijn best om punten binnen te halen voor zijn afdeling. En oké, hij gaf het toe, pronken met veel punten was gewoon zijn manier om zich boven alle andere Slytherins te heffen die een jaar hoger zaten en daarmee dachten dat ze al onwijs veel konden. Evan vond de vier spreuken die hij zeer goed beheerste nog niet eens zo heel slecht en kon op korte tijd heel veel schade toe richten. Hij kon iemands geheugen voor een deel aanpassen of gewoon zelfs wissen, hij kon wonden genezen, hij kon een voorwerp of iemand van zich wegduwen en hij kon iemand laten dubbenklappen en naar adem laten happen als dat nodig was. Maar vooral die tweede was wel handig als hij weer eens in een gevecht geraakte. Zijn tegenstander genas hij dan natuurlijk niet. Hé, als ze hem uitdaagden moesten ze ook voor zichzelf kunnen zorgen, right? Hij waarschuwde hun meestal vaak genoeg om hem niet te treiteren. Meestal lieten ze hem echter wel met rust omdat hij er groter en gevaarlijker uitzag dan hij was. Oké, groter misschien wel, maar gevaarlijk was hij toch echt wel op sommige momenten. Zijn blik gleed naar het winkeltje van Hogsmeade waar hij even een kijkje wilde nemen. Snoep. Misschien kon hij wat meenemen voor de kerstvakantie zodat hij zijn vrienden eens goed kon beetnemen. Hij grijnsde bij het idee en liep het winkeltje binnen. Zijn ogen gleden naar de verschillende snoepwaren en bleef staan bij één artikel. Hij las het artikel en grijnsde. Dus als je dit snoepje opendeed liet het vieze lucht los in je gezicht? Dat moest hij uitproberen. Onschuldig zijnde keek hij om zich heen en zag een klein meisje een eindje verderop staan. Ah. Eerstejaars? Vast wel. Die waren meestal wel makkelijk beet te nemen. Evan liep naar het meisje toe en stak het snoepje toe. ‘Voor jou,’ zei hij met een lieve glimlach. ‘Als je dit opendoet komt er een heerlijke geur vrij.’

Terwijl hij wachtte op wat ze zou antwoorden dacht hij na of hij haar ergens van herkende. Ze was zeker te jong om van Hogwarts naar hier te komen, maar hij moest eerlijk toegeven dat hij als eerstejaars ook niet altijd netjes binnen was gebleven. Helemaal niet zelfs. Hij had het tweede jaar beloofd om iets voor zijn vrienden mee te nemen en dus was hij, tussen een groep vierdejaars, naar Hogsmeade geglipt en had snoep voor zijn vrienden mee kunnen grissen, maar in ruil daarvoor wel flink op zijn kop gekregen toen de afdelingshoofden er achter waren gekomen dat hij vermist was. Ze hadden alarm geslagen en Evan had zich moeten melden bij zowel één van de strengste teachers op Hogwarts als bij het afdelingshoofd. De straf had er niet om gelogen: vijftig punten aftrek voor Slytherin en extra opstellen schrijven voor de rest van de week. Ook had hij Hogwarts een week niet mogen verlaten en waren zijn ouders verwittigd. Deze hadden het na een boze preek gelukkig weg kunnen lachen en waren zelfs nieuwsgierig geweest naar wat hun toen dertienjarige zoon voor hun had meegenomen. Ze hadden verrast gereageerd en hadden gezegd dat als hij oud genoeg was om naar Hogsmeade te gaan dat hij nog wel eens wat mee mocht brengen. En dus had Evan, braaf als hij was, netjes gewacht tot zijn derde jaar voor hij weer naar Hogsmeade was gegaan. Het feit dat deze meid misschien van Hogwarts was en alleen ronddwaalde kon niet veel goeds zeggen, maar Evan glimlachte toch wel even toen ze zijn snoep weigerde. Mooi zo. Hij was blij dat er toch nog slimme eerstejaars rondliepen. Als ze van Hogwarts was dan. ‘Heel goed,’ complimenteerde hij haar. ‘Als je het had opengedaan was er een vieze lucht er uit gekomen. Kijk maar.’ En zonder zich verder uit te leggen aan haar draaide hij zich om, trok het snoep open en sloeg er niet veel later een vieze lucht in het gezicht van een meisje dat voorbij kwam gelopen. Evan had het echter weer dichtgedaan voordat ze doorhad dat hij het was en grijnsde om haar gezicht dat vertrokken was. ‘Maar vertel eens,’ zei Evan geïnteresseerd, ‘wat doet een eerstejaars in Hogsmeade? Je weet toch dat als je op Hogwarts zit en je wordt gepakt dat je afdeling daar flink onder gaat lijden?’ Hij keek haar vragend aan.

Evan probeerde een lichte grijns te onderdrukken toen hij de blik van walging op het gezicht van het meisje zag. Walging omwille van hém, het feit dat ze het bijna in haar richting had gekregen of walging om het feit dat het in het gezicht van een ander meisje werd gegooid? Hij had geen idee, maar een combinatie van de drie was natuurlijk ook heel goed mogelijk. Evan was dan ook een ster in het zich niet bepaald populair maken bij de anderen in de buurt en al zeker niet op de eerste ontmoeting. Maar goed, de eerste ontmoeting zei meestal alles voor sommige mensen en als dat verpest was, dan kreeg hij geen enkele andere kans meer natuurlijk. Niet dat hij daar heel erg mee inzat of zo. Over twee jaar zou hij immers toch afstuderen en dan zouden ze elkaar toch uit het oog verliezen. Je had natuurlijk altijd van die mensen die zich vasthielden aan de onzin dat ze na school contact zouden houden, maar negen van de tien keer ging ieder zodanig zijn weg dat die belofte zelden of gewoon niet werd nagekomen. Evan deed daarom ook niet bepaald zijn best om een vriendschapsband op te bouwen. Bovendien had hij de jongens buiten Hogwarts beloofd dat ze allemaal samen in één groot huis gingen wonen zodra ze afgestudeerd waren. Jammer genoeg waren de meesten echter volgend jaar aan hun laatste jaar bezig. De jongen draaide zijn hoofd verstoord in de richting van het meisje. ‘Je hebt geen idee wat ik allemaal zou kunnen doen,’ zei hij tegen haar met een grijns, maar rolde daarna met zijn ogen. ‘Naar een teacher stappen zou echter wel te laag voor mijn niveau zijn. Ik zou je eerder zelf aanpakken.’ Eerst was er een gevaarlijke glinstering in zijn ogen te zien, maar algauw werd duidelijk dat hij er geen zak van meende en dwaalde zijn blik weer af naar de snoepjes die in de rekken staken. Zijn ogen dwaalden echter net snel genoeg weer naar haar om haar spottende buiging te zien. ‘Ik, mijn edele jonkvrouwe, ben afkomstig van het eervolle en zeer geweldige Slytherin.’ En al even spottend maakte hij een buiging terug. ‘De naam is Evan, mijn Queen,’ ging hij al even overdreven verder. ‘Mag ik de uwe weten, oh mijn edele jonkvrouwe?’

Zo zo, het leek er op dat hij eindelijk een eerstejaars voor zijn neus had staan die van zich af wist te bijten. Hij had Slytherin expres vermeld zodat ze misschien zou reageren dat zij er ook in zou zitten, maar wist dat dat niet kon. Als ze in Slytherin had gezeten had hij dat heus wel gezien. Hij zag er misschien niet zo uit, maar hij observeerde de mensen binnen Slytherin wel zodat hij mensen uit zijn eigen house makkelijk zou herkennen. Het was namelijk nog al dom als je met iemand sprak die uit je house kwam en je geen idee had van elkaar dat je uit dezelfde house kwam. De anderen in de andere houses kende hij dan natuurlijk nog niet zo goed, maar er was altijd plaats voor een gewéldige ontmoeting, niet dan? Hij rolde inwendig met zijn ogen en draaide zijn hoofd naar het meisje toen deze begon met spreken. Een geamuseerde grijns verscheen om zijn lippen, maar hij merkte dat hij het karakter van het meisje ook wel begon te mogen. Zij zou zichzelf zeker weten goed kunnen verdedigen tegen Slytherin later. En als ze gepest werd zou ze zeker niet op haar mond gevallen zijn om te zeggen wat er op haar tong lag. Ja, hij kon dit gedrag wel appreciëren. ‘Waarom denk je toch zo’n gemene dingen over mij? Misschien zijn ze wel onterecht.’ Hij trok een pruillip naar haar. ‘Qua vooroordelen zou ik bíjna denken dat je in Slytherin zit. Bíjna.’ Alweer een truc om er achter te komen in welke house ze zat. Dacht ze nu werkelijk dat hij haar erbij ging lappen? Zo gemeen was hij niet. ‘En tot nu toe doe je het nog vrij goed. Ik kan zelfs zeggen dat ik je aanwezigheid begin te appreciëren.’ Er was van zijn gezicht niet af te lezen of hij dat laatste wel of niet meende.