I take you to the candy shop. [&ROMEO HARIS]

‘Je gedrag,’ antwoordde Cheryl simpel. ‘Je gedraagt je echt als iemand uit Slytherin. Niet dat ik dat niet kan appreciëren of zo.’ In principe had ze geen hekel aan students die afkomstig waren van Slytherin, maar wel aan diegenen die haar om die reden begonnen te pesten of het bloed onder haar nagels vandaan begonnen te halen. Zo oordeelde ze ook zo weinig mogelijk op uiterlijk, maar hij had niet bepaald de brave jongen geleken en ook zeker niet uitgehangen. Oké, misschien dacht ze door zijn tatoeages wel het snelste dat hij in Slytherin zat, maar toen zijn geïrriteerde reactie volgde nadat het spul per ongeluk tegen zijn gezicht was gevlogen was ze er toch vrij zeker van geweest. Maar zoals ze al zei vond ze dat geen negatief ding. Ze kon in principe wel met iedereen opschieten als ze haar maar een kans gaven of diegene te mogen. Zo kon ze er ook absoluut niet tegen als iemand niet het ideale lichaam had en om die reden gepest werd. Dan had ze altijd het gevoel dat ze voor diegene op moest komen en dat had haar in de problemen gebracht toen ze vroeger met veel te royale jongens omging die vonden dat ze het recht hadden om iedereen uit te schelden wie ze maar wilden. Toen Cheryl haar mond daar een keertje over had opengedaan, was er één zo kwaad geworden dat hij haar probeerde te vervloeken. Cheryl kon dan ook niet geloven wat ze had gezien in die ene… Ze werd uit haar gedachten gehaald door Romeo die bijna op zijn bek ging en beet op de binnenkanten van haar wangen om niet te lachen, maar dat faalde heel erg. ‘Ze zijn heel erg slim,’ zei ze en ze begon heel hard te lachen. ‘Maar Romeo!’ riep ze vervolgens gespeeld bezorgd uit. ‘Ben je oké?’ Ze wierp hem een valse grijns toe en stak daarna haar hoofd uitdagend in de lucht. ‘Die kreeg je nog terug van me.’ Ze lachte. ‘Maar Gryffindor’s zijn over het algemeen wel slim, hoewel je er altijd van die sukkels hebt tussen zitten die denken dat ze enorm veel zijn, maar niks kunnen.'

De reactie van Romeo liet haar nog harder lachen. Ze kon er niks aan doen, maar ze begon deze jongen met zijn aparte gedrag en de tatoeages wel te mogen. Misschien zou ze hem ooit een keertje in haar slaapkamer ontmoeten of zo. Oké, ze wist hoe verkeerd dat klonk, maar ze bedoelde dus gewoon een filmpje kijken of met elkaar chillen. Hoewel het waarschijnlijk toch niet zou mogen van hun afdelingshoofden én Romeo dat misschien ook wel helemaal niet wilde. Ze had alleen heel erg weinig vrienden en dan zou het wel eens leuk zijn als het met iemand klikte. Bovendien zou Oreo Romeo ook wel aardig vinden omdat hun achtervoegsels een beetje op elkaar leken én omdat de kater makkelijk vrienden maakte. De kater was nog maar een paar maanden oud en was vrij klein, maar zeer behendig waardoor dat hij makkelijk van grote hoogtes af kon springen zonder zich al te veel te bezeren en haar makkelijk om zijn pootje kon winden omdat hij soms zo’n schattige blik opzette dat ze niet anders kon dan hem vrijlaten. ‘Sommige mensen wel, anderen weer niet,’ zei ze op zijn vraag, maar ze keek hem even met samengeknepen ogen aan. Ze voelde zich warm worden toen ze merkte dat hij dichter in haar buurt begon te lopen en moest denken aan hém. Ze slikte even en begon automatisch wat meer naar links te lopen zodat ze de afstand tussen hun in kon houden, maar op de één of andere manier bleef hij maar meer haar richting oplopen. Cheryl voelde de bekende paniek in haar borstkas oprijzen, maar deed haar best om zo rustig mogelijk te blijven. Haar hand lag echter wel op haar wand en ze trok een wenkbrauw op toen hij verderging. Ze kon niet eens meer op zijn vraag antwoorden. Ze kon niet eens meer helder nadenken, kon alleen maar dat lichaam zien dat langzaam dichterbij kwam en zijn stem die verlaagde. Was hij dan toch zo’n jongen? Cheryl voelde haar ademhaling versnellen en deed haar best om de brok in haar keel weg te slikken, maar voordat ze kon reageren en haar wand kon trekken, knalde ze opeens tegen een paal op. En ze wist het. Ze wist dat hij dit expres had gedaan. Ze voelde opluchting door haar heen gaan, maar dat maakte plaats voor een pijnlijk gevoel. ‘Ik haat je echt zo erg,’ bromde ze en ze keek hem met een doodse blik aan. Ze wist niet of hij de opluchting kon zien en liep snel een stukje voor hem uit. ‘Maar we komen al bijna aan bij the great lake,’ sprak ze tegen hem alsof er niets was gebeurd. ‘Wat denk je?’ Ze draaide haar hoofd grijnzend naar hem toe. ‘Gaan we eens een keertje in de winter zwemmen?’

Het kusje dat hij naar haar blies ving ze op met haar blote hand, waarna ze het samenkneep in haar vuist… alsof ze het hartje kapotmaakte met haar hand. Daarna gooide ze het over haar schouder alsof ze de stoffelijke resten weg wilde gooien en wierp hem een valse grijns toe. Zo’n soort dingen werkten bij haar niet, maar ze vond het best wel grappig. Ook al deed haar gezicht nu best wel veel pijn. Ze was zo hard met haar gezicht tegen de lantaarnpaal geknald dat ze dacht dat ze haar neus had gebroken, maar dat was gelukkig niet het geval geweest. Haar oog had wel een behoorlijke klap opgevangen en voorzichtig voelde ze met haar vingertoppen aan de huid om haar oog, maar het viel gelukkig nog wel mee. Misschien zou het morgen blauw zien, misschien ook niet. Als het dat zou doen was ze er vrij zeker van dat Romeo zou lachen. En misschien had hij ook wel reden om te lachen, maar ze ging hem sowieso terugpakken met dit. Ze zou wel zien wat ze zou doen, maar hier ging hij niet ongestraft mee wegblijven. ‘Ik wist wel dat jullie Slytherins allemaal all bark but no bite waren,’ zei ze met een valse grijns tegen hem, maar rolde met haar ogen toen ze over zijn… onderkant begon. ‘Je bedoelt zeker je mini-Remeootje?’ vroeg ze sarcastisch. Ze wilde eigenlijk niet weten welke van de twee het was. Nee dankjewel. Als ze iets niet aantrekkelijk vond dan was het wel een jongenslijf. Een jongenslijf daar dan, een jongenslijf aan de bovenkant was wel nog aannemelijk om te zien. Zoals verwacht zat hij vol met tatoeages en Cheryl wachtte even af of ze haar eigen kleren ook zou uitrekken, maar wilde niet voor preuts uitgemaakt worden en dus trok ze haar topje en haar short uit zodat ze enkel in lingerie voor hem stond. In plaats van Romeo voelde ze eerst met haar voeten voorzichtig aan het water en rilde waarna ze er snel in sprong. Het water kwam tot boven haar boezems en nadat de ergste koude voorbij was viel het eigenlijk wel mee. Ze hield haar lichaam onderwater om twee redenen: zodat hij haar boezems niet kon zien én zodat hij haar litteken op haar schouder niet kon zien. ‘Valt allemaal wel mee,’ zei ze zo stoer mogelijk. ‘Wat ben je toch een watje.’ Ze lachte even. ‘Zeg Romeo…’ Haar stem dwaalde even af, maar de grijns verraadde dat het niet veel goeds kon zijn wat ze ging zeggen. ‘Er gaan geruchten rond dat een levensgrote inktvis op de bodem leeft.’

Cheryl had haar ogen gerold op de opmerking die Romeo had gemaakt, maar had er verder niet al te veel op gereageerd. Ze wilde hem niet nog eens de voldoening geven dat hij haar te pakken had gehad en dat hij haar perfect had teruggepakt. Ze zou hem nog wel terugpakken, ze moest alleen even verzinnen hoe ze dat ging doen. Echter moest ze wel uitkijken dat ze dat niet met onnozele dingen ging doen zoals net doen alsof dat ze in gevaar was. Niet alleen kwam dat dom over en zou hij zich er waarschijnlijk niks van aantrekken zodat ze ook nog eens enorm voor lul stond, maar gaf het niet bepaald een goede indruk voor de volgende keer dat er dan echt iets met haar was. Dan zou hij haar negeren en zeggen dat ze moest stoppen om hem er constant in te luizen, hoewel het dan geen grap was. Als ze al een volgende ontmoeting gingen hebben, want dat was ook nog niet zeker. Cheryl had echter wel idee dat Romeo’s interesse wel gewekt was en ze moest toegeven dat ze hem tot dusver ook wel interessant vond. Ze rolde haar ogen op wat Romeo zei. ‘Doe wat je niet laten kunt, maar ik juich het toe als dat ding je meesleurt, hoor,’ sprak ze. Waarschijnlijk zou ze wel tot actie overgaan en hem bevrijden als dat mocht gebeuren, maar dat ging ze natuurlijk niet tegen hem zeggen. Dan dacht hij dat hij de volgende keer altijd op haar steun kon rekenen zeker! Nee, dat moest ze niet hebben. Ze wilde niet dat het langs één kant kwam. Als ze dan toch misschien een vriendschap met hem kreeg wilde ze dat het langs twee kanten kwam. Cheryl wilde net weer een opmerking maken toen ze plotseling iets om haar enkel voelde. Ze kreeg het warm en keek naar beneden, maar zag natuurlijk niks. ‘Eh…’ Ze slikte even ongemakkelijk. ‘Er zit iets rond mijn enkel.’ Ze zei het half mompelend. Haar wand had ze aan de kant laten liggen. Ze zuchtte en vervloekte zichzelf, waarna ze wild begon te trappen naar hetgeen dat haar enkel vasthad. ‘Ah!’ gilde ze hoog toen ze een pijnscheut door haar enkel voelde gaan en plotseling voelde het aan alsof heel haar been verlamd was geraakt. ‘Romeo, serieus,’ sprak ze. ‘Dit is géén grap. Er zit daar iets en…’ Voordat ze nog iets kon zeggen voelde ze een harde ruk aan haar enkel en werd ze onderwater gesleurd. Cheryl dook naar beneden en probeerde hetgeen dat haar vast had, wat had dan ook was, vast te pakken, maar eindigde met een kleverige substantie op haar handen dat enkel kon omschreven worden als bloed.

Het was even alsof ze weer met hém samen in een kamer zat, alsof ze weer met hém zat te praten en alsof ze weer een lichtflits op zich af zag komen. Alsof ze opzij dook zodat ze het kon ontwijken, maar aan de pijn in haar schouder kon concluderen dat ze geraakt was, dat de vloek haar geraakt had en dat ze er niet goed aan toe zou zijn als ze niet onmiddellijk hulp vond. De stemming die in de kamer was omgeslagen en zijn woorden, hoe hij haar probeerde te breken door haar uit te schelden op de wreedste manieren dat hij kon. Hoe hij achter haar aan rende zodat ze noodgedwongen was om zich om te draaien en een gevechtsspreuk over hem uit te spreken en hoe hij niet veel later op de grond had liggen kronkelen terwijl bloed zich niet alleen rond zijn bovenlichaam verspreidde waar ze hem geraakt had, maar er ook bloed uit zijn neusgaten en zijn mondhoeken kwam. Alsof ze weer naar die droge lippen keek die ze slechts een paar minuten daarvoor had gekust. Dat was precies de paniek die ze nu voelde, alleen dan wel in een compleet andere situatie. Haar been deed ontzettend veel pijn en het voelde alsof iets haar bot helemaal kapotmaakte, alsof het haar been wilde verbrijzelen. Ze wist niet wat het stekende gevoel was, maar ze vermoedde dat hij haar stak zodat haar huid haar minder goed kon beschermen. Terwijl ze zwarte vlekken rond zich zag verschijnen deed ze haar best om hetgeen, wat dan ook onder haar was, een trap te geven. Nerveus zijnde merkte ze op dat dit voor geen meter hielp en dat ze zelfs meer onderwater getrokken werd. Bubbels gingen naar het oppervlakte toen ze probeerde te schreeuwen en ze voelde zich zwak worden, maar plotseling voelde ze iets onder haar oksel en het ding onder haar dat haar snel losliet. Ze zweerde nog een raar geluid te horen voordat ze boven water kwam en naar adem hapte. Ze wilde met hem mee zwemmen, maar het lukte niet en als een lappenpop liet ze hem los toen hij dat ook deed. Ze hoorde niet wat hij zei, was te veel bezig met haar bijna doodservaring. Ze keek naar beneden en knipperde het wazige voor haar ogen weg zodat ze naar haar been kon kijken. Bloed en spataders, dat was het enige wat ze kon zien. Haar handen klemden zich moeizaam aan het gras terwijl onregelmatige, scherpe ademhalingen door haar heengingen. Ze kneep haar ogen dicht, dan opende ze het weer. Haar mond vormde een geluidloze schreeuw en er ging om de zo veel seconden een rilling door haar lichaam heen. Ze kreeg haar shirt in haar handen geduwd, maar ze kon het niet aantrekken. Ze kon het gewoon niet. Beelden van nu werden gemengd met beelden van vroeger en Cheryl haalde diep adem. Elke ademhaling sneed door haar heen en Cheryl hoestte water op. ‘Aah,’ kreunde ze toen ze haar been te hoog optilde en deze contact maakte met het shirt waarmee Romeo haar been schoon wilde maken. Ze kraste met haar nagels over de grond terwijl ze pijnscheuten door haar been voelde gaan en haar ademhaling steeds sneller ging. ‘Nee…’ bracht ze zwakjes uit en deze keer was haar ademhaling hysterisch. Cheryl kneep haar ogen dicht en probeerde zichzelf te concentreren, maar het lukte niet. Te veel beelden gingen door haar heen, te veel emoties speelden in haar binnenste en Cheryl klemde haar kaken op elkaar zodat ze niet zou gaan roepen. Ondanks alles probeerde ze haar been echter zo stil mogelijk te houden voor Romeo terwijl ze hijgde en moeite deed om op adem te komen en ze haar vuisten zo erg balde dat haar knokkels wit werden.

Met een pijnlijke blik keek Cheryl naar haar been. Het was gelukkig niet zo dat het zwarte haar al volledig had overgenomen waardoor ze nu totaal niks meer mee zou krijgen. Als dat wel zo was geweest dan was het een stuk erger geweest omdat ze zo niet precies kon volgen wat er gebeurde. Dat kon ze nu misschien al amper, maar het ging toch beter dan als ze volledig bewusteloos zou zijn. Ze opende haar ogen af en toe om naar de hemel te kijken, maar wilde het liefste geen blik meer werpen op wat er onder haar gaande was, wat er allemaal gebeurde. Het zou sowieso geen zin hebben omdat ze hem sowieso niet kon stoppen. Het rare was echter dat ze hem wel vertrouwde, dat ze niet het idee had dat hij misbruik ging maken van haar situatie. Waar dat vertrouwen opeens vandaan kwam had ze geen idee van, maar als hij haar echt kwaad had willen doen dan had hij haar in eerste instantie niet eens uit dat water moeten redden, wel dan? Cheryl piepte zachtjes en hoorde Romeo's kalmerende stem tegen haar praten. De manier waarop hij haar suste kwam ergens wel troostend over en zorgde ervoor dat Cheryl even stopte met haar bewegingen. Haar blik gleed naar Romeo welke bezig was met haar been en met zijn rug naar haar toegekeerd zat. Haar blik gleed vol verbazing over zijn rug welke littekens had, maar ze was te verbaasd en te erg in shock door wat er was gebeurd en besloot om het voor nu even te laten rusten. Ze gaf een knikje op zijn woorden en putte troost uit het feit dat hij vond dat ze veilig was. Als hij dat zo zei moest het toch waar zijn, niet? Cheryl dwong zichzelf om te luisteren toen hij haar weer opdroeg om haar shirt weer aan te trekken en met een zucht begon ze aan de ellendige klus. Haar huid was nat en daarom voelde het shirt niet prettig aan, maar het was beter dan niets. Ze kwam een beetje overeind na het shirt aangetrokken te hebben en voelde een golf van misselijkheid en duizeligheid opkomen. Ze zakte opzij en kwam per ongeluk tegen Romeo aan, maar duwde zichzelf weer koppig overeind. 'Bedankt,' bracht ze uit terwijl ze hem aankeek. 'Je hebt mijn leven gered. Blijkbaar bestaat het monster toch.' Ze grijnsde naar hem en wilde nog een opmerking maken, maar de golf van misselijkheid kwam weer opzetten en Cheryl keerde snel van hem weg. Half hijgend ging ze op handen en knieën zitten terwijl ze naar de grond keek. Een gevoel van schaamte en woede ging tegelijkertijd door haar heen toen ze een groep jongens fluitend voorbij hoorde komen en een zelfs iets vulgair hoorde roepen. Oké, ze was er nu echt wel klaar mee. 'Geef mijn short,' zei ze tegen de jongen. 'De show is over en ik voel me al beter.' Maar ze ontmoette zijn blik niet en het was duidelijk dat ze zich schaamde.

Het was dat ze de kracht niet had om op te kijken wie de vulgaire opmerking had gemaakt. Ze had namelijk een vrij goed geheugen en zou de student waarschijnlijk wel herkennen. Aan het taalgebruik te horen was het echter een jongen van haar leeftijd geweest. Ze kon zich namelijk niet inbeelden dat van die jonge jongens zo’n opmerkingen al durfden te maken, al hoorden ze natuurlijk wel heel veel van hun omgeving. Ze wist dat ze niet bepaald in een mooie positie zat en dat haar kont heel erg naar achteren stak, maar konden ze haar dat kwalijk nemen na wat er net gebeurd was? Ze keek naar haar been en merkte dat het shirt er strak omzat. Nu had ze al zijn sweater én zijn shirt verpest. Dat was niet bepaald leuk voor hem en ze voelde zich lichtelijk schuldig. Nu moest hij zo de school in. Als een leerkracht hem zou tegenkomen zou hij misschien nog puntenaftrek ook krijgen omdat hij hiermee vast één of andere regel schond. Maar als ze naar zijn dorm zou gaan en het zou gaan vragen dan zou zij weer puntenaftrek voor haar afdeling krijgen. Had ze maar zo’n mantel waarmee ze hem onzichtbaar kon maken. Ze draaide haar hoofd toen ze Romeo’s opmerking hoorde en glimlachte even. ‘Hoeft niet,’ sprak ze. ‘Ik pak ze zelf wel terug.’ Hoewel ze het aardig van hem vond – en ze gaf toe dat ze het niet van hem had verwacht dat hij zoiets zou zeggen omdat hij niet het type leek dat zich iets zou aantrekken van zo’n kleine probleempjes – wilde ze niet té afhankelijk van hem worden. Het was al erg genoeg dat ze uit het water gered moest worden door hem, laat staan dat ze hem zou laten opdraaien voor zulke kleine dingen. Cheryl legde zich op haar rug neer, pakte haar short en begon deze op een onhandige manier aan te doen. Ze vond het alvast fijn dat haar boezems wat minder zichtbaar waren nu, hoewel ze niet het idee had dat Romeo daar ook maar één keer op had gelet. Je had natuurlijk nog altijd van die gasten die daar niet fatsoenlijk mee om konden gaan en deze situatie meer zouden gebruiken om naar het lichaam te kijken dan dat ze deden wat ze moesten doen. ‘Oh, komt wel goed,’ zei ze met een rustig handgebaar alsof ze daarnet niet had liggen creperen van de pijn en ademhalingsproblemen had gehad. Ze begon een beetje terug die oude Cheryl te worden en dat vond ze wel aangenaam. ‘Maar wat gaan we met jou doen?’ vroeg ze. ‘Als ze je op school zo zien krijg je waarschijnlijk puntenaftrek voor je afdeling en…’ Opeens begonnen haar ogen te glimmen terwijl ze moeizaam overeind kwam. ‘Laten we in Hogsmeade naar een kledingwinkel gaan! Dit kan wachten.’ Ze gebaarde naar haar been alsof het niets was.