Nightmares and daydreames. [&ROMEO HARIS]

Met een vreemde blik keek Cheryl naar het briefje. De vele kreukels toonden aan dat Cheryl het meerdere malen had verfrommeld, tot een vuist had geknepen en daarna weer had open gevouwen. Het toonde de frustratie aan die ze telkens weer voelde als ze het las. Cheryl begon de brief in zwierig handschrift. Haar moeder was nooit van de lieve begroetingen geweest en naar haar veelbelovende dochter al helemaal niet. Haar moeder verwachtte echt ontzettend veel van haar en Cheryl vroeg zich af of dat bij Alix ook zo was of minder omdat zij wél tot de house behoorde waar ze zelf ook had gezeten. Stilio heeft gevraagd of je tijdens de kerstvakantie langs wilde komen. Hij heeft al heel erg lang niks meer van je gehoord en vraagt zich af waarom je afstandelijk tegen hem doet. Ik snap niet wat er met je aan de hand is jongedame, maar om je verloofde nu zo te laten zitten? Dat had ik zelfs niet van jou verwacht. Maar goed, hij verwacht je dus in de kerstvakantie bij hem thuis, maar heeft aangegeven dat hij je wel bij ons thuis op zal komen halen. Noem je dat geen hoffelijke verloofde? Ik mag hopen dat je er op tijd bent. Ik duld geen tegenspraak, jongedame. Zin of geen zin, je komt in de kerstvakantie naar ons toe! Het is al een schande genoeg dat je tot dezelfde house behoort als je vader. Groeten, je moeder. Uiteraard kon ze de brief ook niet lief afsluiten. Maar nee. Haar moeder vond het zelfs niet nodig om haar naam te vermelden. ‘Barst!’ schreeuwde Cheryl en ze gooide het briefje weer weg. Nijdig zijnde liep ze naar haar kledingkast toe en haalde een lekker zittend shortje met een uil op de pijp tevoorschijn en trok een dikke trui aan. Ze had met Romeo afgesproken deze avond, maar die zou pas later komen en dus had ze nog wel even tijd om andere dingen te gaan doen. Ze stak haar haren in een rommelige en zakte neer op de bank. Haar been was genezen, maar haar oog zag er nog altijd niet uit. Net alsof ze met tien man had staan vechten of zo. Romeo kon schijnbaar hard slaan. Ze zuchtte, zakte opzij en stopte het briefje in de zak van haar dikke trui. Ze zou dadelijk wel haar sneakers gaan halen boven, eerst nog even liggen. En dus zakte Cheryl na een paar minuten weg in een diepe slaap dat, uiteraard, over Stilio ging. Alleen was de nachtmerrie nu erger dan te voren en duurde het niet lang voordat ze weer lag te kreunen in haar slaap en haar ademhaling weer sneller ging.

Ze haatte het. Ze haatte het dat de nachtmerrie nooit verderging dan de groene lichtflits. Ze haatte het dat ze er niet met haar moeder over kon praten en dat het echt een feit was dat als ze er al over zou praten met haar moeder, dat deze zich niks aan zou trekken van haar problemen. Nee, die zag het huwelijk voor zich en het zou dan ook moeten gebeuren zoals zij dat eiste van haar dochter. Dat haar dochter een ongelukkig leven zou leiden zou haar waarschijnlijk niks kunnen schelen. In elk geval eindigde de nachtmerrie deze keer inderdaad weer met de groene lichtflits en dat was normaal het moment waarop Cheryl wakker zou worden, maar plotseling kwam er nog iets anders in haar droom. Een jongen die boven hing en met zijn vuisten op haar in probeerde te slaan. Op dat moment schudde iemand aan haar schouders en Cheryl opende haar ogen geschrokken. Ze keek recht in de ogen van de jongen die in haar droom ook boven haar had gehangen en even kromp ze in één terwijl er voor een paar seconden pure doodsangst in haar ogen was te zien, maar daarna herinnerde ze zich weer dat het allemaal per ongeluk was gebeurd en ontspande ze. Haar blik werd neutraal en ze glimlachte naar hem. ‘Oeps,’ zei ze. ‘In slaap gevallen.’ Ze kwam overeind en glimlachte naar Romeo. ‘Eerst even mijn schoenen aan doen en dan ben ik er!’ Haastig pakte ze het haarspeldje mee dat uit haar haar was gevallen zodat ze wat los begonnen te zitten. Ze had echter niet in de gaten dat het briefje uit de zak van haar trui rolde en op de bank zien en snel draaide zij zich om om naar boven te gaan. In de spiegel checkte ze haar haren en glimlachte tevreden toen ze zag dat het nog redelijk oké was, maar toch pakte ze haar haren opnieuw bij elkaar en deed ze deze keer in een strakke, nette knot. Ze liep naar haar kledingkast en haalde er een paar afgetrapte sneakers uit. Even keek ze naar haar make-up tasje. Thank God dat ze er naturel ook gewoon goed uitzag. Die hield ze wel voor het kerstbal of zo. Cheryl merkte dat ze er te lang naar aan het staren was en dat Romeo waarschijnlijk ongeduldig zou worden. En dus rende ze weer naar beneden en stond niet veel later voor hem. ‘Ik ben er,’ maakte ze haar aanwezigheid duidelijk. ‘Zullen we gaan dan?’ En rustig liep ze langs hem door waarna ze naar het portret liep.

Cheryl had, vlak voor vertrek, haar hand even uit een opengestaande raam gestoken en gemerkt dat de temperaturen nogal mee vielen. En dus had ze haar korte short aangehouden. Niet alleen omdat het net leek alsof er een print van Oreo op de voorkant stond, maar ook omdat dat lekker luchtig was aan haar benen en ze wel iets luchtigs wilde voelen na heel de tijd dat stomme gips. Haar oog begon ook langzaamaan steeds beter te genezen waardoor je er minder van zag, maar je zag nog wel dat ze er goed op geslagen was. Of nou ja: ze was op haar hutkoffer gevallen, zoals iedereen het geloofde. Ze ging écht niet zeggen tegen de rest dat Romeo dit gedaan had. Dadelijk werd hij geschorst en dan was ze zowat de enige persoon die mee op avontuur ging ’s avonds kwijt. Als ze niet meer over dat litteken begon was er normaal gezien niks meer aan de hand. Nee, ze ging hem echt niet meer verklappen. En als hij nog eens een woedeaanval zou krijgen zou ze hem weer tegen zijn slaap moeten slaan, maar dat zou ze dan nog wel zien. Voor nu was hij gewoon de aardige Romeo die ze leuk vond. Een beetje sarcastisch, maar wel aardig. Op zijn eigen manier dan toch. Je moest hem gewoon wat beter leren kennen om hem te kunnen begrijpen. Het meisje draaide haar hoofd naar Romeo en grijnsde naar hem. ‘Wat ben je toch een stoere Slytherin boy,’ plaagde ze hem, maar ze begreep het ergens ook wel. Hoewel… Zij zou zich niet hetzelfde voelen als hem als ze in Slytherin house was. Het zou misschien zelfs meer als haar thuis aanvoelen dan hier in de Gryffindor house. Maar misschien als ze naar Ravenclaw- of Hufflepuff house zou gaan dat ze het wel zo zou aanvoelen, geen idee eigenlijk. ‘Eerst was ik van plan om je mee te nemen naar Forbidden Forest,’ gaf ze eerlijk toe. ‘Maar ik heb laatst iemand van Ravenclaw ontmoet in Hagrid’s Hut. School vindt het absoluut belangrijk dat students daar weg blijven en ik vraag me natuurlijk af waarom.’ Ze draaide haar hoofd naar hem en keek hem met een brede grijns aan. ‘Ik wil wel eens weten of we wat nuttigs kunnen vinden in dat huisje of dat het allemaal rotzooi is.’ Bovendien was ze wel benieuwd wat een reus zoal bewaarde in zijn huisje. Cheryl keek opzij naar een paar schilderijen die hun afkeurend aankeken en kon het niet laten om er naar één te sissen zodat de man op het schilderij half geschrokken van zijn stoel af viel. Ze grinnikte. Waarschijnlijk dachten de meesten dat ze ook van Slytherin was net als Romeo.

Plagerig keek Cheryl over haar schouder en opende haar mond alsof ze het heel luid zou gaan roepen, maar bedacht zich toch maar. Als de schilderijen allemaal wakker zou worden zou er wel één tussen zitten die hun ging verraden bij de afdelingshoofden, bij de teachers of in het ergste geval het schoolhoofd. En dan waren ze nog lang niet jarig, want ’s avonds na bedtijd op het buitenterrein rondlopen was iets wat ze absoluut wilden vermijden. Alsof je ’s nachts meer kans had om vermoord te worden of zo. Please, Stilio had haar geleerd en duidelijk gemaakt dat dat soort dingen zelfs overdag konden. Cheryl liet haar blik langs de portretten glijden en zag het portret waar ze de vorige keer doorheen waren gegaan. Nu was het wel iets gunstiger voor haar omdat ze geen krukken meer droeg én geen absurd kort nachtkleedje aan had. Romeo zou vast wel gelachen hebben de vorige keer toen ze snel naar buiten moesten gaan en zij had ijskoud had gehad dankzij haar eigen kledingkeuze. Ze glimlachte toen ze dacht aan het feit dat hij haar toen zijn trui had geleend. Wel met de grootste moeite en met enige tegenzin, but still. ‘Ik voordat ik Jace ontmoette ook nog niet echt,’ gaf ze toe. Ze had er gewoon geen reden toe gehad en in het begin had het haar zelfs een beetje zielig geleken voor de overleden man om daar als student zijnde al zijn spullen te gaan onderzoeken, maar middenin de nacht leek het haar wel spannend om dat te gaan doen. Ze kon toch niet slapen. Ze had al sinds juni wallen onder haar ogen van de constante nachtmerries. Ze schoot telkens wakker of had het gevoel dat ze niet goed had geslapen. Ze was er vrij zeker van dat als ze een roommate kreeg deze haar telkens ging wakker maken als ze een nare droom had. Dat ging dus elke nacht zijn. Cheryl glimlachte toen het portret aan de zijkant van het kasteel openging en ze weer in de donkere gang terecht kwamen. Deze keer had Cheryl wel haar wand meegenomen: ‘Lumos.’ En niet veel later scheen er licht door de donkere tunnel waardoor ze zich makkelijker naar het buitenterrein konden begeven. ‘Dus heb jij de afgelopen dagen nog iets meegemaakt?’ vroeg ze om de tijd naar Hagrid’s Hut een beetje te doden.

Cheryl gaf een knikje ten teken dat ze er echt nog wel eens naartoe wilde ja. En naar het Forbidden Forest wilde ze ook een keertje samen met hem gaan. Of Leo. Ze was er vrij zeker van dat als ze daar met Leo naartoe zou gaan dat ze zich een ongeluk zou lachen met zijn reacties. Leo leek nu niet echt het type dat snel bang werd, maar ze wist wel een paar dingen te verzinnen waardoor hij bang zou kunnen worden. Met Jace was ze er dan al eens een keer geweest… hmm, misschien met Charlie, maar ze ging het er nooit echt door krijgen dat hij na de avondklok mee zou gaan. Je moest wel heel dom zijn om zoiets te vragen aan een head boy, hoewel ze het Leo misschien nog wel zag doen. ‘Kop dicht, Romeo,’ waarschuwde ze hem toen hij over de spinnen begon, maar hij had het nog niet gezegd of ze zag al één boven haar hangen. Cheryl drukte zich tegen de muur en liep er zo langs af, maar ze rilde toch wel even toen de spinnenpoten een beetje naar beneden reikten. Net alsof ze haar wilden aanraken juist omdat ze probeerde om langs hem te kruipen. Ze vervloekte zichzelf én Romeo omdat deze daar waarschijnlijk nog lang opmerkingen over zou gaan maken, maar op dit moment maakte haar dat vrij weinig uit. Ze was gewoon bang voor spinnen, punt uit. Waarschijnlijk had hij ook wel iets waar hij bang voor was. ‘Ik zou het leuker hebben gevonden als hij tijdens je slaap in je mond gekropen was,’ gaf ze het toe. ‘Hoewel deze variant ook wel leuk om aan te horen is.’ Ze grinnikte terwijl ze zich inbeeldde hoe Romeo al helemaal over de zeik ging omdat er een brulkikker in zijn bed zat. Of dat hij het beest met een vies gezicht weg probeerde te halen, maar dat het in zijn gezicht sprong. Ze lachte hardop bij dat beeld. ‘Jep, een veel leukere variant,’ grinnikte ze. Hij moest eens weten wat er allemaal in haar hoofd omging. Of nee, toch liever niet. Ze liep rustig naar het uiteinde van de tunnel – geen spinnen gelukkig – en stond niet veel later buiten. Toen Romeo zich bij haar gevoegd had liep ze in de richting van Hagrid’s Hut. ‘Het zal morgen wel een stuk makkelijker zijn om net te doen alsof we daadwerkelijk van een ochtendwandeling kwamen,’ zei ze, doelend op hun kledij. Nou ja, vooral op hààr kledij. Haar hart klopte echter iets sneller in haar keel toen ze een schim voorbij zich zag schieten. Het kwam recht op hun af… ‘Meow.’ Wat?

Cheryl had hem nog een dodelijke blik toegeworpen nadat hij zijn opmerking had gemaakt. Het feit dat hij zijn trui kwijt was geraakt aan haar was misschien wel haar schuld, maar dat hij het gegeven had aan haar was zijn eigen schuld geweest omdat hij dat zo graag had gewild. Hij had het zelf aangeboden en het was ook zijn eigen aanbod geweest dat ze in zijn schoot had mogen slapen, dus hij moest gewoon niet zo zeiken, ja? Cheryl prees zichzelf echter de hemel in dat ze niet Romeo had vastgegrepen toen de schim voorbij was gekomen. Hij zou haar daar echt nog maanden mee pesten als ze dat had gedaan en misschien ook aan de rest van de Slytherins hebben verteld hoe bang ze wel niet was en hoe makkelijk ze wel niet op de stang te jagen was. Cheryl was over het algemeen niet zo bang, maar als een schim opeens voor haar opdook terwijl er normaal gezien niemand buiten moest zijn na de avondklok? Dan ja, dan schrok ze wel even. Maar gelukkig had ze hem dus niet vastgegrepen en dat bleek ook niet nodig te zijn. Ze herkende de zwart-witte kitten maar al te goed die haar nu lief aankeek met zijn grote oogjes. De kater protesteerde even toen hij opgetild werd en stak zijn pootjes zielig de lucht in, maar besloot dat hij Romeo wel vertrouwde en legde enkel zijn pootjes voor houvast op Romeo’s hand. ‘Romeo,’ zei Cheryl met een grijns. ‘Dit hier is Oreo.’ Daarna keek ze de kater boos aan. ‘En wat doe jij buiten mijn kamer? Je hoort hier niet te zijn. Je bent nog veel te jong.’ De kater snorde toen hij zijn baasje opmerkte en Cheryl kon niet anders dan glimlachen toen de kitten zielig piepte. ‘Alright, je mag mee,’ zei Cheryl zuchtend. Ze boog zich naar voren en drukte een kusje op het kopje van het katertje. Vervolgens pakte ze het katertje voorzichtig over van Romeo en hield het naar Romeo gericht. ‘Kijk, Oreo. Dat is Romeo.’ Het katertje opende zijn bekje en piepte even waarna het zijn pootjes uitstak naar Romeo. Grijnzend deed Cheryl een stap dichter zodat ze de ruimte tussen haar en Romeo verkleinde en Oreo zijn pootje tegen Romeo’s wang kon leggen. ‘Hij mag je,’ zei ze lachend. ‘En hij wil op je hoofd zitten,’ vervolgde ze doodserieus toen het katertje zijn pootjes langs Romeo’s gezicht liet afglijden en protesterend piepte en met grote oogjes naar Romeo’s hoofd keek.

Cheryl fronste even toen ze Romeo’s blik zag. Was dat nu… affectie? Naar haar kater? Was ze even blij dat ze geen poes had als huisdier. Anders had ze moeten zeggen dat Romeo interesse had in haar poes, haha. Ze lachte even inwendig om het grapje, hoewel ze serieus wel overwoog dat er jongens op Hogwarts waren die geïnteresseerd waren in haar… Oké, zo kon-ie wel weer. Als er al zo’n jongens rondliepen dan wilde ze dat niet van hun weten en ze had eigenlijk al spijt dat ze het grapje in haar hoofd had gemaakt. Hierdoor ging ze slechte dingen denken en op dat vlak was ze nog veel te onschuldig. Het verste dat ze Stilio ooit had laten gaan was zijn handen onder haar BH laten gaan en zelfs dat had ze lichtelijk irritant gevonden omdat hij alles zo hebberig had gedaan. Eigenlijk wilde ze gewoon iemand hebben die haar liefkoosde en die haar zodanig op haar gemak liet voelen dat ze geen rillingen door zich heen voelde gaan als hij zijn handen over haar lichaam liet glijden, maar ze betwijfelde of ze dat ooit zou vinden. Ze betwijfelde zelfs of ze het ooit helemaal zou aankunnen om haar naakte lichaam volledig te showen aan een jongen van wie ze hield. Ze betwijfelde zelfs of ze ooit wel weer verliefd zou kunnen worden of van iemand zou kunnen houden zoals ze bij Stilio had gedaan. Ze voelde een brok zich in haar keel vormen en slikte deze met alle moeite weg toen Romeo Oreo weer overpakte en hem op zijn hoofd zette. ‘Ziet er geweldig uit,’ zei ze grijnzend. Ze hoorde de kater tot hier tevreden snorren en leek blij te zijn met de kap, want hij snorde nog luider. ‘Je blijft van mijn kat af hoor, Romeo,’ zei ze waarschuwend. ‘Zijn rugje zou al kunnen breken als je hem te hard vastpakt.’ Oreo mauwde instemmend, maar had zijn pootjes rustig tegen de zijkanten van Romeo’s hoofd gezet terwijl hij echt leek te genieten daarboven. ‘Verrader,’ zei Cheryl zachtjes. ‘Bij mij vind je dat nooit leuk.’ Cheryl wierp nog een laatste blik op Oreo en liep toen naast Romeo richting Hagrid’s Hut. Af en toe aaide ze de kitten door met haar wijsvinger onder zijn kin te gaan. En Oreo? Die genoot volop van de aandacht die hij kreeg van de twee door luid te snorren. ‘Ik had hem beter Purreo kunnen noemen,’ grijnsde ze. Haar slechte grap ging in het niets toen ze het huisje zag en snel liep ze naar voren. Ze klopte op de deur, maar zoals verwacht was het leeg en Cheryl opende het. Met haar wand scheen ze naar binnen. ‘Typisch,’ bromde ze. ‘Maar één sofa. Jij slaapt op de grond.’ Ze grijnsde naar Romeo en ging snel naar binnen, maar struikelde algauw over een stoel die op de grond lag. ‘Waar heb ik dit aan verdiend?’

Cheryl had haar ogen gerold toen hij haar ‘babe’ noemde, maar er was wel even een rilling door haar heengegaan. Niet omdat het haar per se aangename rillingen bezorgde omdat Romeo het nu tegen haar zei – ze wist ook heus dat hij er niks mee bedoelde en dat het voor hem puur een manier van plagen was – maar eerder omdat Stilio het ook heel vaak gebruikt had. Dan was hij altijd in een lieve bui geweest. Ze hadden zelfs eens een keer een dag doorgebracht zonder dat hij boos op haar was. Cheryl had toen zo genoten hoe hij zijn handen om haar heupen had gelegd en haar liefdevol had gekust telkens als ze iets onder controle had, maar dat ging allemaal voorbij toen hij steeds meer van haar begon te eisen. Niet alleen lichamelijke dingen, maar ook spreuken die ze eigenlijk helemaal niet wilde beheersen en waarvan ze niet had geweten of ze die ooit wel beheersen kon. Cheryl had haar hoofd geschud op de vraag of Oreo ooit ophield met snorren. Zolang Oreo aandacht kreeg zou hij snorren. Hoe leuker hij de aandacht vond, hoe harder hij snorde. Je kon dus wel stellen dat heel het huis trilde als Cheryl Oreo aandacht gaf. Haha, wat een ego. Maar goed, het volgende moment verging het lachen haar toen ze op de grond lag en ze zuchtte. ‘Dacht het niet,’ zei ze tegen hem. ‘Of we delen de bank of je gaat op de grond.’ En no way dat ze op de grond ging slapen waar al die spinnen op haar konden kruipen. Tenzij ze Romeo’s trui als slaapzak mocht gebruiken want dat ding was toch groot genoeg voor haar om in te gaan liggen. Oké, ze overdreef, maar het was wel veel groter dan haar. De vorige keer had het bijna tot haar knieën gereikt toen ze had aan had gehad. Ze draaide haar hoofd en proestte het uit toen ze Romeo tegen Oreo bezig hoorde zijn. ‘Maar wel voorzichtig zijn hè,’ deed ze hem pesterig naar, maar ze gaf hem een plagerige knipoog in het geval van dat hij haar doods zou aankijken ten teken dat ze het niet zo slecht bedoelde. Toch ging ze een beetje uit de weg voor als hij haar zou aanvliegen. De kater mauwde naar Romeo, gaf hem een kopje en begon toen inderdaad op onderzoek uit te gaan. ‘Je hebt een beter hart voor Oreo dan voor mij,’ zei Cheryl zuchtend, maar veel aandacht besteedde ze niet aan haar zogenaamde gebroken hartje en al snel was ze bezig met de kastdeuren open te doen. ‘What the fuck!’ Ze pakte een fotolijstje uit de kast waarop een gigantische spin stond samen met de reus die hier ooit geleefd moest hebben. Ze sloeg haar hand voor haar mond en draaide het fotolijstje naar Romeo toe terwijl ze het verlichtte met haar wand. ‘Dat beest kan maar beter dood zijn,’ zei ze duister terwijl ze het fotolijstje terugzette. Ze schrok toen ze een harde klap hoorde en keek opzij... waarna ze heel hard begon te lachen. Een bewegende pan was namelijk te zien dat over de grond ging en tegen de sofa botste. ‘Meow!’ klonk er hulpeloos onder de pan vandaan.