This Is What the Edge of Your Seat Was Made For

Cheryl wierp een blik op de jongen die naast haar zat. De jongen had de briefjes duidelijk heen en weer zien gaan, maar had niet beseft dat ze het over hem had. Of had hij ze wel gelezen, maar dacht hij dat hij Romeo wel aan zou kunnen? Met een lichte glimlach dacht Cheryl aan de jongen met de tatoeages. Ze had gezien dat hij spieren had toen ze bij het meer hadden gezeten. Deze jongen had ook wel spieren, maar niet zo erg als Remeo. 'Al aan onze date aan het denken?' Cheryl wierp hem een boze blik toe, maar daar leek hij enkel van te genieten en met een enge grijns keek hij haar aan. Als ze haar been niet gebroken had of als haar krukken dichterbij hadden gelegen dan had ze hem waarschijnlijk wel aangekunnen, maar nu wilde ze dat niet proberen. Hij leek haar een boos type te zijn als hij zijn zin niet kreeg. Boos zijnde sloeg ze zijn hand van haar dij af toen hij deze daarop liet rusten en fluisterde dat ze zo mooi was. 'Jij niet,' bitste ze terug, maar ze moed eerlijk toegeven dat ze nu toch wel wat zenuwen kreeg en zich af vroeg waar Romeo bleef en waarom het zo lang duurde dat hij bij haar was. Misschien maakte hij enkel een grapje en meende hij het niet eens. Toegegeven: het zou wel iets voor hem zijn om zoiets te flikken. Maar in dat geval zat ze hier wel mooi natuurlijk. Waarom moest ze dan ook weer net iets aan haar been hebben? 'Antwoord mij!'schreeuwde de kerel opeens naar haar en Cheryl draaide haar ogen waarna ze hem met een felle blik aankeek. Dat schoot echter in het verkeerde keelgat bij de kerel: er galmde een klap door de ruimte en haar wang deed zeer. Tranen schoten voor heel even in haar ogen, maar toen ging de deur met een klap open en keek Cheryl opzij om daar Romeo te zien. Ze glimlachte opgelucht en blij toen hij de jongen weg joeg en haar haar krukken bracht. 'Goed idee,' stemde ze in en ze pakte de krukken van hem over. Zou ze Romeo vertellen over de klap? Hmm. Beter van niet. 'Ik denk dat we het beste via...' Ze keek echter verontwaardigd opzij toen de jongen haar heel hard uitschold voor een dame dat ze absoluut niet was. Ze dook niet met iedereen in bed! 'Laat maar, Romeo,' siste ze gauw voordat hij zich liet uitdagen, maar ze vreesde dat het kwaad al geschied was toen de jongen stoer riep dat hij haar andere wang ook nog eens zou meppen als ze niet onmiddellijk uit Gryffindor zou stappen. 'Deze kant,' probeerde ze Romeo zwakjes af te leiden, maar ze ontmoette zijn blik niet en gebaarde naar het portret. Damn. Toegeven dat ze zich had laten slaan was echt niet leuk. En het feit dat de kerel het er zo in wreef ook niet. Ondertussen waren de meesten al wel snel vertrokken naar hun slaapkamers en waren ze bijna alleen.

Toen Cheryl de woede zag van Romeo deinsde ze een beetje achteruit terwijl herinneringen op kwamen zetten. Het was altijd zo makkelijk geweest als zijzelf te boos was om de blikken van anderen te herkennen, maar ondanks dat ze zich wel schaamde voor de opmerkingen van de jongen, was ze niet echt boos. Ze wilde hier gewoon zo snel mogelijk weg zijn voordat Romeo in de problemen zou raken, maar natuurlijk liet Romeo niet over zich heenlopen. Of ja… liet hij niemand over haar heenlopen, want in principe was de opmerking naar haar gericht en niet naar hem. Cheryl was sowieso nog verbaasd over het feit dat de jongen helemaal naar hier was gekomen om de Gryffindor van haar weg te jagen. Ze probeerde haar gezicht emotieloos te houden toen Romeo de jongen een soort van laatste waarschuwing gaf, maar schrok toch toen hij zich naar haar omdraaide. De woede in zijn ogen viel niet te ontkennen en Cheryl vroeg zich voor een tweede keer die dag af waarom de opmerkingen van de jongen hem zo kwaad maakten. Hij leek echt zo hard op het type dat zich daar niets van aantrok of zo. Ze onderdrukte een zucht en knikte naar hem waarna dat ze hem volgde. Ze hoorde de jongen achter haar kreunen, maar ging niet langer kijken hoe het met hem ging. Zo snel als ze met die verdomde krukken kon volgde ze Romeo en keek naar de trappen. Ze onderdrukte een zucht. Daar gingen ze weer. ‘Ik wilde dat ik Wingardium Leviosa over mezelf kon uitspreken,’ zei ze tegen hem, maar ze liep dapper naar voren en zette haar kruk op de eerste trede. Haar armen trilden hard van de inspanning terwijl ze zich trede per trede naar beneden probeerde te bewegen. Ze weigerde om Romeo om hulp te vragen. Ze wilde niet te veel afhankelijk van hem zijn en had het gevoel dat ze dit zelf moest doen. Maar tegen de tijd dat ze de eerste trap afgedwaald was, was ze al erg moe. En dan had ze nog een hoop trappen te gaan. ‘Ken jij ergens een portret waarbij we sneller onderaan komen?’ vroeg ze. ‘Dit gaat eeuwen duren zo.'

Verontwaardigd keek Cheryl hem vanaf een afstand aan. Hoezo…? Ze kon best goed spreuken uitspreken! Hij dacht zeker dat ze per ongeluk gemist had toen ze de spreuk had uitgesproken in dat snoepwinkeltje, maar ze had wel degelijk bedoeld om hem niet te raken. Ze had eerlijk gezegd geen idee wat het op een mens zag doen, maar ze zag zijn lichaam wel al zo uit elkaar spatten als ze bedacht wat de spreuk op voorwerpen deed. Dat zou niet bepaalde een goed idee zijn. Ook gewoon omdat ze Romeo nog nodig had in haar leven. Ze moest hem nog veel kunnen vervelen, veel nutteloze gesprekken met hem voeren en ze moest hem nog vaker nodig hebben om haar te komen redden. Ja, vooral dat laatste schijnbaar. Ze schaamde zich er nog steeds een beetje voor, maar in elk geval waren ze nu wel bij elkaar en konden ze weer een beetje normaal met elkaar omgaan. De vorige kaar hadden ze zo abrupt afscheid van elkaar moeten nemen dat ze er spijt van had gehad, maar hij had duidelijk om iemand anders gevraagd en ze had ook wel gemerkt dat ze hem met rust had moeten laten. ‘Ik kan prima spreuken gebruiken!’ kon ze niet laten toen ze eindelijk onderaan de trap was en langs hem probeerde te komen. Toen hij verder ging over de schilderijen keek ze twijfelend opzij. Vroeger wist ze wel welk portret ze moest gebruiken, maar het leek er op dat ze deze hadden verplaatst en Cheryl wist ook niet zo gauw waar het naartoe gegaan was. ‘Lopen dan maar,’ concludeerde ze. Dan moest hij maar geduld hebben. En ze begon weer naar beneden te ‘lopen’. Ze moest met tussenpozen uitrusten, maar merkte dat het steeds beter begon te gaan. Toch was ze opgelucht toen ze uiteindelijk in de hal aankwamen waar ze naar buiten konden gaan. Deze keer wist ze wel het portret om naar buiten te geraken omdat die deur veel te veel lawaai zou maken. Ze wenkte Romeo en fluisterde een wachtwoord. Het slaperige portret ging naar boven en Cheryl ging de akelige donkere gang door. ‘Ik zweer dat als hier een dikke spin zit dat ik ga gillen,’ zuchtte ze tegen hem. Een koude wind liet haar weten dat ze al bijna op het schoolterrein waren en even voelde Cheryl een rilling door haar gaan, zich nu pas beseffend dat ze in haar rood met zwarte nachtkleed liep en niks aan haar voeten had. Goed bezig, Cheryl!

Cheryl rolde haar ogen toen hij haar ‘babe’ noemde. Ze wist precies wat de woordspeling betekende, maar nog niemand had haar echt zo genoemd. Of zoiets tegen haar gezegd. Meestal was het gewoon Cher of Cheryl… of Cherry, maar dat was een bijnaam die haar vervelende zus had uitgevonden en die hopelijk niet al te veel uitlekte naar andere afdelingen. Anders bleven ze haar daar mee plagen en daar had ze geen zin in. Ze had een verschrikkelijke hekel aan de bijnaam, maar ook omdat híj hem had opgevangen en hem vaak had gebruikt. Alleen als hij kwaad was gebruikte hij ‘Cheryl’. Dus eigenlijk irriteerde híj haar altijd. Ze slikte even door de gedachte over hem en probeerde zich zo goed mogelijk op Romeo te concentreren. Ze vond het wel fijne afleiding en bovendien zat ze anders toch maar met die vervelende Gryffindor boy én met huiswerk. Dan was dit wel spannender. Cheryl was over het algemeen al wel een regelbreker geweest, dus dit was voor haar niet echt iets nieuws. Ze probeerde Romeo een dodelijke blik toe te werpen, maar dat zou niet gaan zonder op haar bek te vallen en dus ‘stapte ‘ ze ijverig door. Ze haalde opgelucht adem toen ze, zonder spinnen te hebben gezien, aan het uiteinde van de tunnel verschenen en uitkwamen op het buitenterrein. Cheryl rolde met haar eigen, maar rilde toch wel toen een ijskoude windvlaag tegen haar armen en benen sloeg. ‘Ik heb geen sweater van jou nodig,’ zei ze koppig, maar een paar stappen verder begon ze toch te klappertanden. Geweldig! Ze liep hier dan ook alleen in een nachtkleedje dat overigens nog niet eens lang was ook niet. Het kwam al bijna boven haar dijen uit wat wilde zeggen dat het nog maar net haar kont bedekte. Als ze betrapt zou worden door de teachers dan zou ze ook nog eens een flinke straf krijgen vanwege de kledij die ze droeg. En dan nog in het bijzijn van een jongen. Wat was ze toch naughty. Ze grinnikte om haar eigen gedachten. ‘Och, houd je kop toe, Romeo,’ zei ze tegen hem. ‘Ten eerste had jij alle tijd om je om te kleden en ten tweede moesten we zo snel weggaan dat ik geen tijd meer had om iets anders aan te trekken. En alsof ik daaraan kon denken met die stomme jongen die bijna op mijn schoot zat en me gesla…’ Ze stopte abrupt met praten. Nee, ze mocht nu niet te hard van stapel lopen, niet te zwak overkomen. Alsof de klap trouwens echt pijn gedaan had! Het blauwe van haar oog was nog meer zichtbaar dan de klap. ‘Laten we gewoon ergens gaan zitten of liggen,’ zuchtte ze.

Cheryl rolde met haar ogen, maar wist wel wat dit nu betekende: ze moest met haar tanden op elkaar geklemd zitten, zorgen dat ze niet ging klappertanden en Romeo geen reden geven om haar uit te lachen. Ze vond het oneerlijk hoe de wind eerst zo lekker koel was geweest ’s nachts, maar nu opeens om was geslagen naar ijskoud alsof ze al in december zaten. De herfst was nog maar pas begonnen en de temperaturen waren niet al om niet meer uit te houden. Maar ze hield nog liever voet bij stuk dan dat ze Romeo dadelijk een sweater ging vragen. Als ze het echt te koud kreeg dan… tja, dan wat? Ze had geen idee. Ze had niks bij om aan te doen en kende geen spreuk die haar op zou warmen. Al haar spreuken hielpen haar enkel met voorwerpen te vernietigen, dementoren te verjagen, een scherpe pijn door haar tegenstander te laten gaan alsof hij aangevallen werd met zwaarden en om donkere omgevingen te verlichten. Wacht… om donkere omgevingen te verlichten! Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Ze had daarnet in die tunnel gewoon Lumos kunnen gebruiken! Het was niet dat ze niet genoeg geluid hadden gemaakt of zo dat de school toevallig wakker zou worden. Bovendien was het vrij gevaarlijk en dom geweest als door gebrek aan goed licht op de grond was gevallen en zich nog meer had bezeerd. ‘Die heb ik ook niet nodig, dat zei ik daarnet toch?’ Het klonk als een snauw en Cheryl draaide haar hoofd van hem weg waarna ze hem een beetje arrogant in de lucht stak. Ze schoot echter in de lach toen hij zijn opmerking maakte waardoor haar arrogante houding gelijk wegging. ‘U wenst, ik vervul,’ zei ze met een grijns. Natuurlijk meende ze daar helemaal niks van en ze had ook wel door dat Romeo het niet zo bedoelde, maar hem plagen kon geen kwaad. Ze gaf een knikje en begon richting de bosjes te ‘lopen’. ‘Geweldig,’ zuchtte ze toen ze de bosjes zag. En daar moest ze dan haar krukken tussen krijgen? Echt Romeo weer om zo’n plaats uit te kiezen. Zonder verder te mopperen zorgde ze er echter voor dat ze veilig en wel in de bosjes geraakte en ging toen zitten. Ze rilde en sloeg haar armen om haar benen heen en probeerde de stof van haar nachtkleed wat naar beneden te trekken, maar dat ging niet echt. Great. ‘Dus hoe gaat het voor de rest met jou?’ vroeg ze en ze negeerde de drang om te gaan klappertanden.

‘Voor het geval dat je het vergeten was loop ik hier wel met krukken rond, handsome,’ zei ze en ze keek hem met samengeknepen ogen aan. Hé, als hij begon met zijn koosnaampjes dan kon zij er ook wel wat van. En bovendien was het nog niet eens gelogen ook niet. Ondanks alle tatoeages, welke Cheryl eerlijk gezegd niet eens meer zag omdat ze toch meer naar persoonlijkheid dan naar uiterlijk keek en de tatoeages bij Romeo als ‘normaal’ ervaren werden bij haar, was hij echt geen lelijke jongen. Ze was niet blind geweest, ze had heus wel zijn lichaam gezien toen hij zijn shirt had uitgetrokken en even richting haar had gestaan. Ze had heus wel de spieren gezien die zich duidelijk aftekenden over zijn borstkas en buik. Alleen was ze gewoon niet het type dat er heel erg naar ging staren of er om ging giechelen. Ook was ze niet het type dat iemand anders gauw een compliment gaf over zijn of haar uiterlijk, maar hield het eerder voor zich zodat de persoon voor zich zichzelf niet arrogant naar haar toe kon opstellen. Complimenten konden immers tegen je gebruikt worden op een zeker moment in een bepaalde potentiële vriendschap. ‘Nope,’ zei ze tegen hem, nadruk leggend op de ‘p’. Er was een moment geweest in haar leven dat ze ook overwogen had om te roken, maar ze had er toch voor gekozen om dat niet te doen. Niet alleen was het slecht voor de gezondheid, maar was het ook nog eens weggegooid geld. Maar ze vond het niet bepaald verrassend dat Romeo het wel deed en ergerde zich er dan ook totaal niet aan. Har aandacht werd getrokken door Romeo die op een héél erg subtiele manier hintte dat hij het zogenaamd te warm had. Waarschijnlijk was dat zijn manier van een sweater aanbieden. ‘Ehm.. ehm…’ Ze keek naar de sweater en een verlangende blik ontstond in haar ogen. Ze onderdrukte een zucht. ‘Nee dankjewel,’ zei ze vervolgens koppig en ze draaide haar hoofd weg, maar haar blik gleed terug naar zijn sweater. ‘Of doe toch maar,’ vervolgde ze gelijk er achteraan toen een ijskoude windvlaag op kwam zetten. Haar benen deden inmiddels gewoon pijn van de kou en haar handen begonnen al lichtelijk blauw te worden ook al kon je dat niet heel goed zien in het donker. Cheryl kende het gevoel maar al te goed. Het bracht herinneringen terug die ze niet wilde hebben. ‘Ik zal er goed zorg voor dragen,’ zei ze met een grijns om toch nog een beetje over te komen alsof ze het niet wanhopig nodig had. ‘En ik geef hem je uiteraard terug als we afscheid nemen.’ Expres vermeldde ze niet of dat vanavond of morgenvroeg ging zijn. Dat lag er nogal aan hoe het vanavond zou lopen tussen hun…

Cheryl vond het irritant dat ze aan hem toe moest geven dat ze het inderdaad zo koud had dat ze zijn trui nodig had en een beetje geërgerd keek ze naar haar knieën. Had ze nu toch er nog maar gauw even aan gedacht om zelf iets mee te nemen. Haar voeten voelden ijskoud aan, maar die lagen dan ook in het gras en Cheryl kende helaas geen spreuk dat het gras zou laten groeien zodat het haar tenen bedekte. Ze zou deze nacht uit moeten zitten, maar in elk geval zou zijn trui al een hoop warmte bieden. ‘Word maar niet te arrogant,’ waarschuwde ze hem. ‘De volgende keer ga ik niet eens meer mee met je als je zo blijft doen.’ Maar je kon merken dat het gespeeld was en snel pakte ze de trui van hem over. Ze deed haar armen in de mouwen en ritste het dankbaar dicht. De mouwen waren natuurlijk veel te lang waardoor haar handen er in weggestopt werden. Omdat hij minstens vijftien centimeter groter was dan haar viel de trui ook erg lang en snel deed ze hem over haar benen zodat dat er tenminste niet meer zo naakt uitzag. Wat moest Romeo wel niet van haar denken? Oké, misschien had hij nu een ander beeld van haar omdat ze zo in de common room zat, maar ze had echt gedacht dat ze alleen zou zijn en toen waren er nog een paar mensen komen joinen. Bovendien hadden de meesten niet eens in de gaten dat ze zo’n kort nachtkleed droeg omdat haar benen onder een tafeltje hadden gezeten. En dan was natuurlijk die Gryffindor boy weer komen opdagen en was alles verpest. Toen Cheryl inademde rook ze vaag de geur van Romeo die afkomstig was van de trui en ze moest toegeven dat hij best wel lekker rook. Ieder had zo zijn eigen unieke geurtje en die van Romeo rook toevallig wel lekker. ‘Ik zou het eerder door de aanwezigheid van je trui noemen,’ sprak ze met een knipoogje tegen hem. Ze kon haar benen nu gelukkig wel omhoog trekken en dan zou hij niet onder haar nachtkleed kunnen kijken, want de trui was lang genoeg om dat gedeelte te bedekken. Heerlijk. Ze had soms een jurk aan en dan ging ze wijdbeens zitten. Ook niet echt netjes. Ze haalde haar schouders op. ‘Wel oké denk ik,’ antwoordde ze, maar ze merkte zelf dat te vlug was en kuchte. ‘Ik vaak moeten denken aan wat er was gebeurd bij the great lake,’ gaf ze toe. ‘En ik eh…’ Oh God. Moest ze dit nu echt weer hardop gaan zeggen. ‘… well ik eh…’ Dit was zo dom! ‘… maakte me wel zorgen om je.’ Ze grijnsde en kuchte waarna ze een lok van haar haren vastpakte en er aandachtig naar begon te kijken. Smooth.