This Is What the Edge of Your Seat Was Made For

Dit waren echt zo van die momenten dat ze zich alleen op wilde sluiten in een kamer, alles bij elkaar wilde roepen en het liefste de spreuk met de groene lichtflits over zich uit wilde roepen zoals Stilio haar al zo vaak had aangemoedigd om te doen. Ze had een geluk dat haar karakter zo sterk was dat ze zich dat niet had aangedaan. Het zou te makkelijk zijn voor Stilio als ze het nu opeens zou opgeven. Maar waarom ging ze niet weg van Romeo? Waarom bleef ze bij hem in de buurt en praatte ze zijn gedrag goed? Was het enkel en alleen te voorkomen door niet over de littekens te praten of had hij zo’n explosief karakter dat het al ontketend kon worden als ze het over iets anders had? Moest ze binnenkort heel erg voorzichtig zijn op alle woorden die ze uitsprak? En zou ze nooit, maar dan ook echt nooit dat gevoel van veiligheid krijgen waar ze zo hard naar verlangde? Ze had geen idee. Ze had ook geen idee waarom ze zijn gedrag verdedigde terwijl dat soort gedrag van Stilio juist de reden was geweest waarom ze geen contact meer wilde hebben met de jongen. Iets dat ze aan haar ouders moest uitleggen voordat ze heel het huwelijk gingen regelen. Ze onderdrukte een zucht en keek op toen Romeo zijn vraag stelde. Ze zag verwarring in zijn ogen. Ze had niet verwacht dat hij die vraag ging stellen, maar was ook niet te wanhopig om te denken dat hij haar zou troosten. En misschien wilde ze ook helemaal niet getroost worden. Misschien was dit een gat van verdriet waar ze wel voor eeuwig in weg kon blijven zinken zonder het ooit moe te worden, hoe dramatisch dat ook klonk. De dame haalde diep adem, wreef over haar wangen – waarbij ze zacht kreunde omdat ze haar oog raakte – en schudde haar hoofd. ‘Niets,’ zei ze en ze deed haar uiterste best om de brok weg te slikken. Doen waar ze goed in was: haar verdriet opzij schuiven voor een ander, haar hunkering naar warme armen om zich heen onderdrukken. ‘Het zijn tranen van de pijn,’ ging ze verder. ‘Doet vrij pijn als je onder je oog wordt geraakt, hoor.’ Ze deed haar best om een grijns te laten spelen om haar lippen, maar zelfs zij had door dat het fake was en dan zag ze haar eigen gezicht niet eens. ‘Dus…’ Ze dacht even na. ‘Wat doen we nu? Terug naar het kasteel gaan of blijven we buiten slapen?’ Ze keek hem vragend aan.

Romeo vroeg niet door en daar was ze wel blij mee. Anders had ze een heel verhaal kunnen verzinnen over hoe er een groep jongens naar hun toe was gekomen en op hun in was komen slaan. Ze kon het natuurlijk steken op de Gryffindor boy, maar ze wenste hem niet toe om zo in elkaar geslagen te worden zoals Romeo daarnet bij haar had gedaan. Het zou erger geweest zijn als ze hem niet tegen zijn hoofd had geslagen en hem gewoon verder had laten doen. Ja, dat zou echt een probleem zijn geweest. Dan was ze er misschien zelfs niet meer levend uitgekomen. Ze rilde bij dat idee. Of ze zou toch in elk geval zwaar mishandeld zijn geweest. Maar goed, als ze ver genoeg bij hem uit de buurt bleef als hij zijn buien had, dan kon het toch geen kwaad? Was een vriendschap met zo’n explosief iemand wel mogelijk? En waarom bleef ze steeds aan de momenten denken dat ze het wél goed hadden met elkaar? Dit was de eerste keer dat ze hem echt zo explosief had meegemaakt, maar het was niet de eerste keer dat ze door een jongen in elkaar was geslagen. Ze kon er wel aan wennen. Misschien als ze haar barrière kon opzetten die ze ook opgezet had bij Stilio dat dan alles wel goedkwam. Daar had ze namelijk zo’n houding gehad van: het maakt me toch niet meer uit wat er met me gebeurd. Aan de andere kant liet ze dan ook haar muur vallen voor anderen die haar wilden slaan en dat was niet de bedoeling. Maar misschien kon ze de muur sowieso een beetje laten vallen bij Romeo. Ze onderdrukte een zucht. Wat een gedoe om weer een explosieve jongen, zeg. Ze keek hoe hij zijn eigen gezicht aanraakte, probeerde haar zorgen te onderdrukken. De laatste keer dat ze haar zorgen om hem had geuit had ze onder hem gelegen en met een gebroken oogkas geprobeerd om hem tegen te houden. Nee, no way dat ze haar zorgen nu ging uiten. ‘Klinkt als een goed idee,’ sprak ze. ‘Het is morgen toch nog steeds woedend dus weer in het kasteel geraken zou geen probleem moeten zijn.’ Oké, behalve dat ze er niet echt uitzag zo met alleen haar veel te korte nachtkleed en zijn oversized trui aan, maar hé. Ze verzon wel iets. Dat ze zich overslapen had of zo. Zo lang ze niet in die hal werd betrapt was alles goed. ‘Of we gaan morgenvroeg gewoon heel vroeg naar het kasteel. Niemand die het merkt.’ Ze glimlachte naar hem en kreunde zachtjes toen ze probeerde te gaan liggen. Ze legde zich op haar rug en kantelde haar hoofd lichtjes naar achteren toen ze de pijn in haar been voelde. Ze keek naar haar been en onderdrukte een zucht. Great. Te overbelast dus. ‘Zie ik er… heel erg lelijk uit?’ Ze keek hem aan, doelend op haar oog natuurlijk. Ze had het uiteraard niet over het oversized trui dat naar boven gekropen was en ongeveer de lengte had aangenomen van hoe haar nachtkleed eerder was.

Cheryl had een kort knikje gegeven toen Romeo zijn vraag aan haar stelde. 'Je wandelt gewoon langs de andere kant er in en het portret gaat zonder wachtwoord open.' Het was dan alsof het portret je aanwezigheid wel voelde, maar alsof het niet van je verlangde om een wachtwoord te geven. Natuurlijk konden ze die portretten ook magisch afsluiten, maar ze zouden op Hogwarts wel andere manieren hebben om mensen die niet binnen de kasteelmuren buiten te houden. 'Geen zorgen, we komen er op de een of andere manier wel binnen,' was het enige wat ze er nog aan vuil wilde maken. Buiten geraken was lastiger geweest dan binnen komen. Alleen hadden ze wel een goed excuus als ze betrapt werden: dat ze buiten waren gaan chillen en dat een groepje jongens hun knock-out had geslagen. Het zou een prima excuus zijn ware het niet dat zij haar nachtkleed nog altijd aanhad. Ach. Ze zou wel zien. Cheryl schrok op toen Romeo zijn hand op haar kaak legde en haar gezicht naar hem toe draaide. Het was een lichte aanraking geweest, maar Cheryl voelde heel haar lichaam tintelen. Ze wist dat dat kwam omdat het lang geleden was geweest dat ze zich had laten aanraken door iemand en dan ook nog niet eens zo zacht, maar toch schrok ze er even van. Ook gewoon omdat ze niet verwacht had dat hij haar zou vastpakken naar alles wat er was gebeurd. Cheryl liet haar blauwe ogen naar de zijne glijden en hield zijn blik vast terwijl hij haar inspecteerde, maar merkte nu pas dat er een blos om haar wangen stond omdat hij had ontkend dat ze lelijk was. Cheryl had zichzelf nooit als super lelijk beschouwd, maar echt als super mooi ook weer niet. Ze vond dat er mooiere meisjes dan haarzelf waren en dus vond ze het best wel een compliment dat een knappe jongen zoals Romeo aangaf dat ze niet lelijk was. 'Oké,' mompelde ze zacht toen ze zijn advies hoorde. Hij had er echt geen idee van dat hij het zelf had veroorzaakt. Ze ging het hem niet vertellen ook niet, niet nu hij haar leugen zo goed geloofde. Het had geen zin om hem vervelend te laten voelen en hem kwaad te laten worden op haar nu alles weer goed tussen hun was. Ze schudde haar hoofd naar hem om aan te geven dat het niet erg was als hij rookte en wilde er nog bij voegen dat hij dat niet telkens aan haar hoefde te vragen, maar kon haar opmerking nog net inhouden. Hij wist natuurlijk niet dat hij dat al gevraagd had. Ze keek hem verbaasd zijnde aan toen hij zijn volgende opmerking maakte en voelde een warm gevoel zich door haar binnenste verspreiden. 'Dat is lief van je,' mompelde ze. 'Hoewel ik denk dat die klap op je hoofd je zwak heeft gemaakt,' plaagde ze hem en ze grijnsde, maar voordat hij zijn voorstel ongedaan kon maken schoof ze al op een moeilijke manier naar hem toe en legde haar hoofd op zijn schoot. Het lag inderdaad al veel zachter en Cheryl glimlachte, maar hoopte vervolgens dat hij dat niet gezien had. Hopelijk kon hij nu ook een beetje slapen. Ze kon zich niet voorstellen dat het een lekkere slaaphouding moest zijn die hij had aangenomen. Cheyl voelde haar hartslag iets trager gaan toen ze haar ogen sloot en langzaamaan, door de spanning en de vermoeidheid waarschijnlijk, in slaap viel. Voor de zoveelste keer zakte ze echter weg in een nachtmerrie en omsloot de duisternis haar al snel.

Eerst lag Cheryl nog rustig. Hoewel haar droom bezig was, kon je dat van de buitenkant niet merken. Cheryl keek om zich heen in haar droom. Ze zag de donkere kamer waar Stilio en zij veel dagen en nachten hadden gespendeerd. Want hoewel ze niks anders deden dan spreuken leren, vechttechnieken oefenen en over veel dingen praten, dachten hun ouders altijd dat ze iets anders deden en juichten ze dat op de één of andere manier toe. Natuurlijk waren er wel momenten geweest dat zij en Stilio aan het zoenen waren of dat hij haar kort streelde, maar ze had nooit de intentie gehad om verder te gaan dan dat. Hij wel. Hij had er ook dikwijls op aangedrongen om verder te gaan en was dan gefrustreerd geweest als Cheryl niet wilde. Hoewel ze Stilio in het begin écht leuk had geworden, had ze zich teruggetrokken toen ze hoorde wat een vreselijke dingen hij allemaal in zijn hoofd had en wat hij allemaal met haar wilde bereiken. Hij had duistere plannen met haar en daar was ze zich steeds meer van bewust geraakt naarmate ze meer en meer met hem omging. Helaas kon ze haar ouders niet waarschuwen omdat die het huwelijk al geregeld hadden: zodra ze van school was zou ze met Stilio trouwen. Het was een vreselijke traditie die al jaren in hun generatie rondging, alleen hoefde Alix dat waarschijnlijk niet te doen of was zij bespaard gebleven van het uithuwelijken. Dat mens had dan ook altijd geluk. Cheryl keek op en zag een schim de kamer binnenkomen. Ze inhaleerde diep en dit kopieerde ze ook in haar slaap. Ze blies de adem uit toen Stilio voor haar neus kwam staan. Hij schold haar uit. Slet en achterlijk wijf waren zijn favoriete pogingen om haar uit te schelden. Maar daarna kwam altijd het ergste gedeelte van haar droom. Het gedeelte waarbij hij zijn wand ophief, haar recht aankeek en daarna ziekelijk naar haar grijnsde waarna hij riep: ‘Crucio!’ Cheryl’s ademhaling ging onbewust sneller in haar slaap terwijl ze in haar droom weer het effect van de droom herbeleefde. Haar hand, welke ze vredig op Romeo’s been had gelegd, kneep zich krampachtig samen en Cheryl’s spieren spanden zich aan. ‘Stilio,’ kreunde ze. ‘Alsjeblieft geen Crucio. Alles behalve Crucio.’ Ze zag precies voor zich hoe haar spieren in elkaar krompen en hoe de tranen in haar schoten terwijl ze om hulp gilde. Cheryl kromp in één en haar ademhaling ging steeds sneller. ‘Avada K…’ Cheryl’s ogen vlogen open. ‘Néé!’

Net zoals al die andere keren had de droom weer zo écht geleken. Alsof Stilio echt over haar heen gebogen stond. Alsof hij haar weer opnieuw vervloekte met die verdomde Crucio-vloek en alsof hij… Nee. Ze mocht er niet aan denken. Ze had haar ademhaling nu al niet meer onder controle, laat staan dat ze hem nog onder controle zou hebben als ze constant aan dat soort dingen dacht. Een zachte zucht ontsnapte haar lippen toen ze het licht boven haar zag. Wacht. Huh? Sinds wanneer was haar plafond lichtblauw? En sinds wanneer kon ze vogels horen fluiten in haar omgeving? Ze schrok zich dood toen ze haar hoofd draaide en Romeo zag die haar polsen vasthield, maar realiseerde zich alles weer. Dat ze lastig werd gevallen door de Gryffindor boy, dat ze een briefje naar Romeo had gestuurd en dat hij niet veel later was gekomen opdagen. Dat ze hier buiten waren gaan zitten en dat ze over zijn littekens was begonnen. Dat ze ruzie kregen, dat hij haar tegen de grond had gewerkt en dat hij op haar in was gaan slaan. Dat ze hem voor Stilio had verward op dat moment en dat ze hem toen knock-out had moeten slaan. Dat ze tegen hem had moeten liegen toen hij weer bijkwam en dat hij had aangeboden dat ze op zijn schoot mocht liggen met haar hoofd. Dat ze in slaap was gevallen en de nachtmerrie had gehad. En nu zaten ze hier weer. Ze keek Romeo met een bange blik aan. Doodsangst terroriseerde haar blik voor enkele seconden, maar daarna werd haar blik zachter en sloeg ze haar ogen beschaamd neer. Ze wilde haar polsen losmaken van zijn greep, maar hij liet haar al los en ze kuchte. Wat had ze hardop gezegd en wat niet? ‘Het spijt me,’ mompelde ze. ‘Ik had een nare droom. Dat is alles.’ Ze glimlachte naar hem. Nee, ze wilde niet dat hij het wist. Ze wilde niet dat hij wist dat ze uitgehuwelijkt was en dat haar toekomstige man een… een moor… een… nee. Ze kon er niet aan denken, mocht er niet aan denken van zichzelf. ‘Ik moet echt stoppen met van die zware literatuur te lezen.’ Ze lachte en schudde haar hoofd. ‘Anyway…’ Ze keek naar de lucht. ‘Zo te zien begint het al bijna licht te worden.’ Ze durfde te wedden dat haar oog er erger uitzag dan een paar uur geleden. ‘Heb jij een beetje kunnen slapen? Sorry voor mijn gezeur omwille van een domme droom.’ Ze lachte nogmaals, maar ontmoette zijn blik niet en voelde in plaats daarvan met twee vingertoppen zacht aan haar huid. Ze siste toen ze de gekwetste huid raakte. Auwtch.

Cheryl lachte wel, maar ze kon zichzelf wel wurgen. Ze wilde dat ze die dromen eens een keertje kon controleren, maar er was geen manier om dat te doen. Er zou heel veel tijd overheen moeten gaan. En omdat ze er met niemand over kon praten en enkel als een bolletje zichzelf kon oprollen en vastpakken in bed en in de douche wanneer ze alleen was terwijl de tranen over haar wangen rolden ging het proces ook niet snel vooruit. God, hoe vaak had ze wel niet in de douch gezeten, haar knieën naar haar borst opgetrokken en haar armen eromheen geslagen terwijl ze haar snikken inhield zodat niemand haar zou horen? Ze was blij dat ze momenteel nog geen roommate had. Als ze elke nacht gillend wakker werd zou ze op den duur aan haar roommate uit moeten leggen wat er aan de hand was. En dan zouden er roddels over haar komen. Het zou vast echter niet meer lang duren totdat ze een roommate zou hebben. Ze onderdrukte een zucht en draaide haar hoofd naar Romeo. Hij moest eens weten dat alles wat ze droomde helemaal geen droom was, maar een flashback van haar verleden. Zou hij kwaad zijn op Stilio als hij het wist? Misschien dan nog wel kwader als hij wist dat hij het zelf ook bij haar deed. Wat hij dus nog altijd niet realiseerde. Ze hoopte dat het een lange tijd zou duren eerdat hij zijn geheugen terug zou krijgen. Misschien kon ze Amnesia leren zodat hij zulk soort dingen zou vergeten. ‘Ja hoor, papa,’ zei ze en ze rolde met haar ogen. ‘Maar Romeo,’ zeurde ze terwijl ze hem met een pruillipje aankeek. ‘Ik wil niet naar de ziekenboeg!’ Ze zuchtte. Ze wist dat hij toch wel voet bij stuk zou houden en ze direct naar de ziekenboeg moest gaan nadat ze zich omgekleed had. In elk geval als ze nu zouden gaan zou het gewoon lijken alsof ze terugkwamen van de wc of zo. ‘Ja hoor,’ mompelde ze op zijn vraag en ze pakte haar krukken. Ze kwam voorzichtig overeind en merkte dat haar been veel zeer deed, maar dat het verbazingwekkend beter ging dan eerst. Nu ze Romeo’s wonde kon zien beet ze op haar lip. ‘Maar jij zal ook naar de ziekenboeg moeten, hoor,’ reageerde ze neutraal. De laatste keer dat ze zorgen had geuit was dat niet bepaald goed afgelopen namelijk. Ze draaide zich om - er van uit gaande dat Romeo wel zou volgen – en begon richting het kasteel te ‘wandelen’.

Cheryl had echt geen idee hoe ze haar band met Romeo moest omschrijven. Over het algemeen waren ze wel aardig tegen elkaar en hielpen ze elkaar wel, maar aan de andere kant probeerden ze elkaar ook zo goed mogelijk weg te duwen: hij met agressiviteit en zij door net te doen alsof er niets aan de hand was. Ze had dit natuurlijk als een gelegenheid kunnen gebruiken om heel het verhaal over Stilio te vertellen, maar dat wilde ze niet. Ze wilde niet dat Romeo wist dat ze een verloofde had. Vooral dat leek een essentieel deel te zijn dat hij blijkbaar niet mocht weten. Waarom? Waarom was het feit dat hij haar verloofde werd belangrijker dan dat hij haar had proberen te vermoorden? Hij had de Gryffindor boy al zo aangepakt en deze had enkel nog dingen haar haar geroepen en één klap in haar gezicht gegeven. Daarvoor had hij de keel van de jongen bijna verbrijzeld. Hoe zou hij reageren als hij er achter zou komen dat ze een verloofde en had en dat hij diegene was die verantwoordelijk was voor haar nachtmerries én voor het litteken op haar schouder? Voor het feit dat ze niks meer van Crucio aan kon horen als het onderwerp behandeld werd tijdens de les of als ze er een opstel over moest schrijven? Cheryl onderdrukte een zucht. Te veel vragen, te weinig antwoorden, te weinig zin om er verder over na te blijven denken. ‘Goed hoor,’ zei ze en ze rolde met haar ogen. ‘Maar dan wil ik me wel eerst omkleden,’ waarschuwde ze hem. Ze vond zichzelf er nu niet bepaald mooi uitzien. ‘En ook iets aan mijn haar doen,’ kon ze niet laten om er aan toe te voegen. ‘Het zal er wel weer als een vogelnest uitzien.’ Met een dramatisch gebaar wreef ze even door haar haren, maar het viel waarschijnlijk nog al mee. Normaal gezien kon het Cheryl niet echt veel schelen hoe het er uit zag, maar ze moest wel een geloofwaardig verhaal opsteken over haar oog. Gelukkig kwam de zijgang waardoor ze het kasteel ontsnapt waren al tegen en Cheryl ging naar binnen. De tocht leek deze keer iets minder lang te duren en vlak voordat het portret open zou gaan draaide ze zich om naar hem. ‘Je krijgt je trui nog terug van mij.’ Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Onhandig zette Cheryl haar krukken tegen de muur en begon vervolgens, op één been hinkend, zijn trui uit te doen.