This Is What the Edge of Your Seat Was Made For

Cheryl wilde op sommige momenten echt dat ze op haar tong kon bijten of toch op zijn minst dat ze een paar woorden kon inslikken. Of gewoon terug kon nemen zonder dat er ooit iets gebeurd was. Het was echt vreselijk om aan iemand toe te geven dat je je zorgen maakte om diegene en dan helemaal als je waarschijnlijk wel een paar jaar met elkaar op school had doorgebracht, maar elkaar nog niet zo heel goed kende en nog maar één ontmoeting achter de rug had. Was het te persoonlijk geweest? Maar goed, ze waren vanaf ontmoeting één al vrij persoonlijk geweest. Ze had haar kleren in zijn bijzijn vrij makkelijk uitgetrokken om te gaan zwemmen en had zich laten redden door hem. Oké, dat tweede had ze nu niet echt kunnen voorkomen omdat ze knock-out was geweest, maar ze had zich kunnen wegrollen van hem toen hij zich verder over haar wilde ontfermen. Ze had ‘stop’ kunnen zeggen zodat hij weg zou gaan, maar dat had ze niet gedaan. Ze was in paniek uitgebarsten bij hem in de buurt en had geen idee welke effect dat toen op hem had achtergelaten. En ze wist waar ze naartoe wilde met haar woorden, ze wist het gewoon. En hij scheen het ook te weten, want plotseling verstrakte zijn houding en leek hij wat meer afstandelijk naar haar toe te zijn. Het meisje beet op haar lip terwijl ze hem aankeek. Zou ze zich op gevaarlijk ijs begeven of zou ze een luchtiger onderwerp aansnijden met als basisvorm een dom grapje? Maar nee. Ze was het zat om steeds weg te rennen, om bang te zijn dat ze boze reacties over zich zou krijgen als ze haar gedachten een keer uitsprak. De laatste tijd dat ze op Hogwarts was deed ze niet anders dan haar gedachten uitspreken, maar goed. ‘Romeo,’ mompelde ze. Ze keek omhoog en deed haar best om zijn blik te ontmoeten zonder weg te kijken, maar ze kon het niet laten om een beetje achteruit te schuiven. Haar blik deed hem zo erg denken aan hém. ‘Ik…’ Ze zuchtte. ‘Ik heb ze gezien,’ mompelde ze vervolgens. ‘Je kunt niet net doen alsof dat het niet daar is.’ Ze haalde diep adem. ‘Pas gewoon goed op jezelf, oké?’ mompelde ze. Ze keek naar de grond.

Foute boel, foute boel. Ze zat hier met een been dat niet mee wilde werken. Ze liep op krukken en ze kon niks. Had ze haar wand zelfs wel bij zich? Ze had geen idee. Meestal als ze alleen een nachtkleed aanhad en beneden in de common room ging zitten stak ze het ding snel in haar BH, maar ze ging nu natuurlijk niet checken of het er wel was. Toen ze zijn blik ontmoette ging er een vlaag van paniek door haar heen. Ze herinnerde zich hém: hoe híj haar altijd zo woedend aankeek voordat hij de controle verloor en op haar in begon te slaan. Voordat híj, de laatste keer dat ze elkaar gezien hadden, een onvergeeflijke vloek op haar had gebruikt om haar voor eens en altijd te doen zwijgen. Het was geen groene lichtflits geweest, maar de pijn die door haar heen was gegaan was toch wel pijnlijk genoeg geweest en haar schouder was er erg aan toe geweest. Ze beet op haar lip terwijl ze naar de jongen keek. Ze schrok van zijn harde toon en schrok nog meer toen hij plotseling overeind kwam. De spieren in haar lichaam spanden zich aan en koortsachtig bedacht ze zich alle verdedigingsmoves die ze had geleerd. Het had geen zin. Hij kon haar zo hebben als hij wilde. Ze zou zich met dat been echt niet kunnen verweren en als bleek dat ze haar wand niet bij had was ze zo goed als verloren. De trap tegen haar schouder liet een pijnlijke flits door zich heengaan omdat het precies de schouder was waar het litteken zat. Met opzet gekozen of uit blinde woede gebeurd? Ze kreunde toen zijn knie hard tegen haar schouder drukte en ze zweerde het bot even te voelen kraken. Zou het nog lang duren voordat het zou breken? Ze wilde een angstige kreet laten ontsnappen, maar dwong zichzelf om rustig te blijven. Ze zag echter Romeo’s gezicht niet meer boven zich, maar zíjn gezicht. Ze zag Romeo’s woedende blik niet, maar zíjn woedende en spottende blik terwijl hij op haar neerkeek. Zijn grijze ogen die versmalden terwijl hij wachtte op het moment om haar te slaan. Ze wilde dat ze een antwoord had, maar in plaats daarvan ging haar ademhaling van langzaam naar snel en paniekerig zette ze haar nagels in het gras. ‘N-Néé.’ Ze bewoog haar hoofd wild heen en weer. ‘N-Néé! Alsjeblieft!’ Tranen vormden zich in haar ogen en ze had haar ongecontroleerde ademhaling niet meer onder controle. Ze klauwde naar zijn trui die ze aanhad, probeerde de rits te openen en zocht tussen haar boezems naar haar wand, haar angst werkelijkheid wordend toen ze merkte dat ze de wand in de common room had achtergelaten. ‘Stilio, alsjeblieft niet doen,’ smeekte ze hem. ‘Niet opnieuw de Crucio-vloek. Néé!’ Dat laatste gilde ze met kracht eruit en tranen begonnen over haar wangen te stromen toen ze krampachtig probeerde om hem van zich af te krijgen. Haar handen – die kletsnat waren van het zweet – pakten zijn trui vast en wanhopig probeerde ze hem weg te duwen.

Het gewicht op haar schouder werd te erg, maar gelukkig voor Cheryl brak het nog niet. Ze haalde trillerig adem terwijl ze na probeerde te denken over wat er allemaal aan de hand was. Ze zag Stilio boven zich, maar was het Stilio? Wat deed hij hier op Hogwarts? Kwam hij haar straffen omdat ze van hem weggerend was? Omdat ze de veiligheid had opgezocht in de school en omdat ze hem niet meer onder ogen wilde komen na wat hij had gedaan? Of was het een verkeerd type waarmee ze omging? Ze kon het zich allemaal niet meer herinneren, de paniek was te groot om na te denken en bang zijnde keek ze naar boven. Ze zag Stilio’s gezicht, maar de stem klonk anders. Ze sloot haar ogen en dacht aan alles wat hij haar geleerd had, alles wat hij haar over zichzelf verteld had. Dat zijn naam een Latijnse afleiding was voor ‘slang’ en dat dat verwees naar de house waar hij in had gezeten. Dat hij het haar niet zou vergeven als ze in Gryffindor terecht zou komen. Dat hij woest werd omdat ze toen al in Gryffindor zat, maar dat voor hem verborgen had weten te houden. Dat hij naar haar toe was gekomen en na een korte woordenwisseling zo kwaad was geworden dat hij haar had proberen te vermoorden, maar dat de moordpoging mislukt was. En hier was hij weer, klaar om zijn klus af te maken. Klaar om af te maken wat hij vorig jaar in de zomervakantie was begonnen. Er was niemand die haar kon beschermen, niemand die haar de veiligheid kon geven waar ze stiekem al zo veel jaren naar verlangde. Haar angstige blik bleef hangen op Stilio die boven haar hing. En plotseling riep hij iets met een stem dat niet van hem was, maar tijd om te registeren had ze niet. ‘Néé!’ riep ze doodsbang uit toen hij zijn vuist ophief. Ze wilde haar hoofd wegrukken, maar het had geen zin. Het kwam met een ontzettend harde klap, tien keer harder dan de klap tegen de lantaarnpaal, tegen haar oog en Cheryl voelde het botje gewoon protesteren en uiteindelijk breken onder het krachtige gewicht dat er tegen kwam. Duizeligheid ging door haar heen, maar ook woede. En plotseling vond ze de kracht om terug te vechten. Ze tilde haar vuist op, liet een kreet ontsnappen en sloeg haar vuist met kracht tegen zijn slaap. Ze maakte gebruik van zijn verwarring door hem van zich af te duwen en begon moeizaam van hem weg te schuifelen. Haar been deed ontzettend veel pijn en haar oog nog meer. De pijn in haar schouder begon weg te trekken en Cheryl plaatste zichzelf tegen een stam terwijl ze hijgend, haar haren nu in haar gezicht gewaaid, naar Stilio keek. Ze schudde haar hoofd. Opeens was Stilio verdwenen… en maakte plaats voor Romeo. Cheryl’s oog deed nog meer zeer toen zelfs de vederlichte druk van tranen er op kwam. Maar wegrennen deed ze niet. Nee, dat was ze zat.

Cheryl keek naar haar belager. Was hij echt volledig de controle kwijt of was dit hoe hij het dagen geleden al gepland had? Was hij gewoon net zo explosief als Stilio en deed hij anderen pijn wanneer ze te ver in zijn straatje kwamen? Toch leek Romeo niet bewust de controle te verliezen terwijl het bij Stilio wel zo was. Romeo had zelfs een hint van te voren gegeven, een wanhopige hint dat als ze niet zou stoppen dat het verkeerd zou aflopen. En zij had die hint genegeerd. Dit was haar verdiende loon. Dit was haar straf omdat ze haar neus in zijn zaken had gestoken en hij haar zou laten boeten voor dat. Dit was haar straf omdat ze niet wilde luisteren. Maar was er iets in hem dat dit niet wilde? Was er iets in hem dat dit tegen probeerde te houden, maar dat dat gewoon niet kon? Hij had haar nog geen half uur geleden verdedigd tegen een kerel die haar zeer had proberen te doen en nu was hij diegene die het deed. Was hij vergeten dat hij haar gered had, dat hij naar haar toe was gekomen omdat zij zijn hulp wanhopig hard nodig had? Twee keer? Wat kon er gebeurd zijn dat hem als zo’n beest liet reageren? Veel tijd om daarover na te denken had ze al niet meer, want ze hoorde hem grommen. En hoewel zijn woorden haar angst inboezemden, wist ze dat ze hem enkel uit deze staat kon krijgen als ze hem volledig knock-out liet gaan. Maar ze ging zich niet uit de voeten maken daarna. Dat was wel het lafste wat ze kon doen. Bovendien moest ze die trui nog teruggeven én was zij de reden dat hij hier buiten in deze staat verzeild was geraakt. Nee, ze kon hem gewoon niet in de steek laten. Ze keek hem met een angstige blik aan toen hij haar richting op leek te kijken. Ze merkte dat hij duizelig was. Er was niet veel meer voor nodig om hem knock-out te slaan. Maar moest ze dit wel doen? De pijnlijke steek in haar oog toonde aan dat er geen andere oplossing was. ‘Sorry, Romeo,’ fluisterde ze. Ze wierp nog één spijtige blik op de jongen waarna ze met alle kracht naar hem toe bewoog. Ze rolde op de grond en schoof haar voet onder zijn been door zodat hij tegen de vlakte zou gaan. Daarna pakte ze haar kruk op, steunde op één hand en bewoog zich tot ze met de grootste moeite en pijn op haar knieën leunde, waarna ze de kruk hoog optilde. Ze kneep haar ogen stijfdicht – wat een onbeschrijfelijke pijn veroorzaakte in haar oog – en liet de kruk neerkomen tegen zijn slaap. Niet zo hard dat ze er een deuk in zou slaan, maar wél dat ze hem knock-out zou krijgen. Daarna gooide ze de kruk weg, liet zich op haar rug vallen en kroop met haar laatste kracht terug naar de boomstam om daar tegen te leunen.

Cheryl deed heel erg haar best om alle emoties waar ze momenteel niks aan had – zoals bijvoorbeeld heel hard te gaan huilen of te gaan roepen – achterwege te laten. Bovendien… als de leerkrachten haar hier zouden vinden en ze zouden zien wat er aan de hand was konden ze allebei een flinke schorsing krijgen. En dus was het belangrijk dat ze met haar oog morgenvroeg naar de ziekenzaal ging. Dan leek het net alsof het waar was dat ze uit bed was gevallen. Ze had nog geen kamergenote dus bang zijn dat iemand zijn mond voorbijpraatte, behalve dan toen ze Romeo in de common room hadden gezien, hoefde ze niet te zijn. Maar goed, je had altijd zo van die mensen die het een goede daad vonden om haar te verklikken en voor dat soort mensen moest ze wel oppassen. En Romeo ook trouwens. Cheryl liet haar blik naar Romeo glijden, maar deze keer kwam ze niet meer overeind. Durfde ze het aan om te gaan luisteren of hij nog wel leefde? Of ze hem niet te hard had geraakt? Ze twijfelde. Haar oog deed echt zeer nu gewoon en haar been had ook niet de welverdiende rust gekregen, hoewel ze eerlijk moest zeggen dat het precies beter leek te gaan dan eerst. Cheryl haalde diep adem waarna ze zich weer begon te verplaatsen. Ze liet haar lichaam rustig langs het zijne zakken en luisterde met haar oor vlakbij zijn mond, haar spieren gespannen voor als hij nu toch wakker zou worden en haar aan zou vallen. Het was echter stil, op een rustige ademhaling na. Ze slaakte een opgeluchte zucht en rolde een beetje van hem weg, maar ging niet weer helemaal terug naar de boomstam toe. In plaats daarvan bleef ze naast hem op de grond liggen en keek naar de lucht. Als hij haar weer aan zou vallen dan had ze echt gewoon pech, maar ze had zo’n intuïtief gevoel dat het ergste nu wel voorbij was. En dus wachtte ze tot hij zijn ogen zou openen en hopelijk gekalmeerd zou zijn. Waarom ze bij hem bleef? Ze had geen idee. Hoewel hij haar aan Stilio had laten denken en ze hem zelfs als Stilio had aangezien, wist ze dat zij het deze keer had opgezocht en dacht ze echt dat hij het vanbinnen tegen het proberen te houden, maar dat het hem gewoon niet gelukt was.

Cheryl beet op haar lip toen ze naar Romeo keek. De kans bestond dat als hij wakker zou worden dat hij zich alles weer zou gaan herinneren en haar weer terug aan zou vallen, maar het kon ook zijn dat hij zich helemaal niks herinnerde. Zou ze een verhaaltje moeten verzinnen om te voorkomen dat hij haar weer aanviel? Maar als hij later de waarheid wist zou hij echt weer kwaad op haar worden. Maar ja, als ze nu eerlijk ging vertellen wat er was gebeurd zou hij ook kwaad worden. Ze hield niet van liegen, maar ze wilde dit achter zich laten, wilde weer die beginnende vriendschap met hem terugkrijgen. En dus leek een smoes haar verzinnen prima. Een smoes dat zij ook knock-out was geslagen, maar niet zo erg als hem. Ze had hem dan ook wel behoorlijk geslagen op zijn slaap. Dat ging ze de volgende keer niet meer doen. Dadelijk sloeg ze hem nog dood. Het zou ook helpen als ze een spreuk zou leren waardoor ze zijn geheugen kon wissen tijdelijk, maar voor nu was de slaap op zijn klap wel voldoende geweest. Cheryl keek op toen ze een zacht scheldwoord hoorde en draaide haar hoofd naar waar Romeo overeind kwam. Ze haalde diep adem en keek opzij. Zijn ogen begonnen langzaam open te gaan. Cheryl zag echter aan zijn houding dat hij zich er niks meer van kon herinneren. Misschien maar beter ook. En misschien als de avond gedaan was dat ze hem het beste kon vermijden tot haar been beter zou zijn. Mocht hij zich weer dingen gaan herinneren en hij zou haar weer komen aanvallen dan kon ze in elk geval gebruiken wat Stilio haar de voorgaande jaren had proberen te leren voordat het vorig jaar mis was gegaan in de zomervakantie. ‘Hé,’ sprak ze zachtjes toen ze zijn ogen weer dicht zag gaan. Ai, hij moest vast pijn hebben. Maar dat had zij ook. Verdomme, wat deed haar oog toch zeer! Ze haalde diep adem. ‘We zijn aangevallen geweest,’ sprak ze tegen hem en ze probeerde haar stem zo rustig mogelijk te houden zodat hij niet kon ontdekken dat ze loog. ‘Ze zijn nu weg. Ik kon ze niet meer stoppen, sorry.’ Ze wist niet hoe het met haar oog was gesteld, maar je zou morgen toch zeker wel de zwelling en het blauw beginnen te zien. Misschien zag je dat nu al wel. ‘Gaat het een beetje?’ fluisterde ze naar hem. ‘Ze hebben je echt hard op je hoofd geraakt.’ Nee, hij mocht niet weten wat hij bij haar oog had gedaan. Voor nu was dit de beste oplossing.

Het bracht letterlijk tranen in haar ogen dat ze zo hard moest liegen. Niet alleen omdat ze tegen hem loog en omdat ze niet van liegen hield, maar ook omdat hij nu nooit te weten zou komen wat hij eigenlijk had gedaan. Hij had haar geslagen, heel hard zelfs. Haar oogkas was gebroken en dat zou wel beter worden, maar ze zou toch minstens een week met een lelijk blauw oog rondlopen en hij zou nooit weten dat hij de verantwoordelijke was. Maar het was voor haar en zijn eigen bestwil. Als hij er achter kwam waarom hij haar zo had toegetakeld zou hij het misschien weer opnieuw doen, haar zelfs komen opzoeken om het af te maken. Nu leek hij echter weer op de Romeo die ze in de snoepwinkel had leren kennen, die haar gered had bij the great lake en vervolgens de Gryffindor boy bij haar had weggejaagd. Hoe kon het zijn dat hij zo anders werd als ze het over zijn littekens had? Ze had geen idee, maar één ding wist ze zeker: dit moest nooit meer herhaald worden. Ze mocht het nooit meer over zijn littekens hebben en ze mocht het nooit meer over de hare hebben. Ze had onder hem liggen kronkelen en huilen van angst, had Stilio’s naam hardop gezegd. Als Romeo dat zich weer zou herinneren zou hij misschien deze keer wél vragen stellen. Ze wilde niet dat hij… dat hij er achter kwam dat zij en Stilio… Nee. Ze wilde het niet. Het was niet meer zo. Niet na wat hij had gedaan in de zomervakantie. Maar zou ze dan ook geen afstand moeten nemen van Romeo? Hij had haar misschien niet zoals Stilio toegetakeld, maar toch wel hard. Maar Stilio had het bewust gedaan en Romeo… onbewust? Hij was nu een compleet andere jongen. Misschien triggerde ze wel iets in zijn hoofd als ze het er over had en werd hij niet meer zichzelf, Stilio was altijd hetzelfde gebleven. ‘Rustig, Romeo,’ sprak ze. ‘Niet te snel bewegen. Dat doet alleen meer pijn.’ Ze glimlachte spijtig naar hem toen hij zijn vraag stelde. ‘Ja,’ zei ze. Ze kon onmogelijk over dat liegen, want hij zou haar blauwe oog toch wel zien. ‘Ze hebben me op mijn gezicht geslagen.’ Ze wees naar haar oog. ‘En ze hebben mij ook op mijn hoofd geraakt, maar gelukkig niet zo hard dat ik er van knock-out ging.’ Over haar schouder zweeg ze. Ze wilde het wel nog geloofwaardig laten klinken.

Vreselijk. Vreselijk vond ze het om te liegen tegen hem, om te doen alsof er iets was gebeurd wat helemaal niet eens wat gebeurd. Om hem het gevoel te geven dat hij zichzelf niet eens kon verdedigen, maar haar ook niet. En dat terwijl hij haar een uur geleden nu ondertussen had gered van de Gryffindor boy. Hij was prima in staat geweest om zichzelf te verdedigen én haar als het moest, maar hij was ook prima in staat om haar tegen de grond te werken en haar te laten panikeren. Ze kon het niet. Ze kon de waarheid niet vertellen. Dat kon twee kanten opgaan: of hij zou wéér boos worden of hij zou zich rot voelen omdat hij het gedaan had. Hij zou naar de schade kijken van haar oog en zichzelf haten. Of hij zou zichzelf een schouderklopje geven omdat hij haar een lesje had geleerd. Ze had echt geen idee welke van de twee het meest toepasselijk was voor hem en eigenlijk wilde ze daar ook niet achter komen. Ze wilde dit gewoon achter hun laten. Ze wilde niet over haar eigen verleden praten. Het was stom geweest om te denken dat híj dat wel wilde. Ze had wel gedacht dat het hem kwaad zou maken, ze had alleen niet gedacht dat hij er zo agressief van zou worden dat zij hem uit moest schakelen. Ze slikte even en draaide haar hoofd toen naar hem toe. ‘Het is niet jouw schuld,’ fluisterde ze hem toe. Oh nee. Ze mocht nu niet gaan huilen. Ze mocht niet de controle over zichzelf verliezen. Ze haalde diep adem toen hij zijn vraag stelde, maar de tranen kwamen toch opzetten en ze beet op haar onderlip. ‘Nee,’ zei ze schor. ‘Nee, Romeo. Deze was volledig op mij.’ Ze keek ook naar de grond en een verdwaalde traan rolde haar wang. Ze kreunde zachtjes toen haar oog zeer deed omdat ze haar blik op de grond had gericht en elke beweging in de buurt van haar oog ontzettend veel zeer deed. Ze wilde dat ze hem aan kon kijken, maar dan barstte ze waarschijnlijk in huilen uit en dat wilde ze niet. ‘Dus eigenlijk spijt het mij,’ mompelde ze en ze deed haar best om haar stem normaal te laten klinken, maar aan het einde schoot het omhoog en Cheryl trok haar knieën naar zich op waarna ze haar armen om haar benen sloeg en haar best deed om niet te huilen. Of toch op z’n minst om de snikken zo goed mogelijk te onderdrukken.