This Is What the Edge of Your Seat Was Made For

Het duurde naar Cheryl’s idee echt veel te lang tot ze zijn trui had opengeritst en hem terug had afgegeven aan de jongen, maar in elk geval had ze hem uit kunnen doen zonder afhankelijk te zijn van hem, hoewel ze wel niet snapte hoe hij toch steeds zo geduldig kon wachten totdat ze klaar was met haar bewegingen. Ze nam aan dat hij het idee had dat hij alle tijd had. En dat had hij eigenlijk ook, want naar de lessen moesten ze toch niet gaan omdat het weekend was. Dus ze zou ook alle tijd hebben om terug naar de ziekenboeg te geraken. Voor nu was het het belangrijkste dat zij naar boven kon gaan zonder gezien te worden. Romeo’s house was ergens… hier in de buurt? Moest hij er überhaupt trappen voor op gaan of was het een beetje in de buurt van de Dungeons? Ze had geen idee, want ze zat er helaas niet. Hoe makkelijk zou het zijn geweest als zij en Romeo in hetzelfde house hadden gezeten? Dan hadden ze vast meer slapeloze nachten gehad. Dan zou ze hem overtuigen om elke nacht iets te gaan doen op het buitenterrein. Ze slikte even toen hij zijn excuses aanbood en dwong haarzelf om hem aan te blijven kijken. Ze merkte op dat ze het haatte om tegen hem te liegen, maar ze had geen andere keus. ‘Geen probleem. Ik kan prima voor mezelf zorgen, tho.’ Ze lachte omdat dat bij hem in de buurt steeds niet het geval bleek te zijn, maar wilde er verder niet te veel over zeggen. ‘Maar echt, geen probleem. Het was gewoon bad luck. Jij ook nog succes.’ Ze glimlachte naar hem en na hem nog één keer aan te hebben gekeken pakte ze haar krukken en wilde de trap oplopen toen er net één student voorbijkwam die haar verbaasd zijnde aankeek. ‘Wil je deze kruk in je reet hebben?’ De student droop af en Cheryl rolde haar ogen terwijl ze haar tocht vervolgde. Het duurde haar veel te lang eer dat ze boven was en ze plofte uitgeput op bed neer. Oké, eerst nog wat slapen, dan naar de ziekenboeg. Anders zou Romeo écht niet blij zijn.