Upside down [closed]

Hij was… vrolijk vandaag. Natuurlijk was er altijd wel een grijns op zijn gezicht te zien, maar dat wilde niet altijd zeggen dat hij echt vrolijk was. Het veren op zijn voeten, het feit dat hij iets sneller liep dan normaal, zijn vingers die constant leken te bewegen alsof hij de neiging voelde om iets met zijn handen te doen. Dat waren de kenmerken die duidelijk maakte dat hij vandaag goed gezind was en dat leek de mensen om hem heen ook een stuk rustiger te maken. Menig student had al wel meegemaakt wat er gebeuren als hij niet ‘happy’ was. Een verkeerd woord en negen kansen van de tien liep je een hele dag rond met een blauw oog. Cid mocht dan gezien worden als een ‘goofy’ persoon, eentje die toch altijd op zijn gemak door de gangen kon struinen alsof hij helemaal nergens moest zijn. Hij kon relaxt zijn, maar als iemand hem ook maar een beetje beledigde, verdween die relaxte houding meestal snel. Cid wist van zichzelf ook wel dat hij een woede probleem had en er misschien eens iets aan moest doen, maar hij weigerde naar zo’n zielenknijper te stappen.

De grijns op zijn gezicht werd breder toen hij voor een paar seconden halt hield naast een meisje, deed alsof er iets achter haar oor zat om er daarna een kleine witte roos vandaan te halen (een valse natuurlijk, dan konden ze het langer bijhouden). Hij had het dingetje al een tijdje in zijn mouw zitten, maar dat konden de mensen om hem heen niet weten. Hij vond het nog altijd geweldig hoe sommige mensen konden reageren op zelfs zoiets simpels als dat. Als ze er iets langer over nadachten, zouden ze waarschijnlijk wel weten dat hij de roos uit zijn mouw had laten komen, maar op dat moment waren ze altijd net iets te overdonderd. Cid grinnikte lichtjes toen er een blosje op het gezicht van het meisje verscheen en vrolijk liep hij door naar de volgende, om daarna hetzelfde te doen. Of hij een charmeur was? Misschien. Het was niet altijd zijn bedoeling om het vrouwelijk schoon te versieren. Hij vond het gewoon geweldig om ze wat te plagen en het was altijd nog leuker als er blosjes aan te pas kwamen.

Zijn roosjes waren bijna op toen hij een roodharige meisje die hij vaag herkende spotte. Ze zeggen wel eens dat roodharige mensen geen ziel hebben en terwijl een groot aantal mensen van zijn afdeling waarschijnlijk gezegd hadden dat dat wel leek te kloppen aangezien ze de kleuren van Slytherin droeg, had de jongen zelf niet direct een mening klaarstaan. Niet alle Slytherins hoorden gemeen te zijn, toch? Net zoals alle Ravenclaws niet per se slim hoefden te zijn, of het toch niet altijd hoefden te tonen. Cid was slim en stiekem genoot hij wel van alle kennis die ze in de lessen opdeden, maar dat wilde niet zeggen dat hij aan iedereen moest laten zien dat hij een rasechte nerd was. Zichzelf anders voordoen dan hij was, daar was hij goed in. Hij was ermee begonnen in zijn eerste jaar om zijn moeder tegen te werken en na zeven jaar deed hij nog precies hetzelfde.

”Hey, volgens mij zit er iets achter je oor.” Langzaam bracht hij zijn arm omhoog en liet hij zijn vingers even langs haar rode lokken glijden terwijl hij het witte roosje uit zijn mouw liet glijden. Het duurde maar een paar seconden voordat hij zijn hand terugtrok en het witte roosje vlak voor haar neus hield. ”Zie je? Blijkbaar groeien er roosjes achter je oor.” Cid grijnsde lichtjes, die stomme grijns die hij altijd op zijn gezicht stond werd bijna breder en zijn groene kijkers fonkelden lichtjes. Goochelen was altijd al een van zijn favoriete hobby’s geweest, vooral als het met kaarten te maken had. Hij kon zoveel doen met een simpel pakje kaarten, maar de meeste mensen wilden er de tijd niet voor nemen om even te kijken, dus was hij maar overgeschakeld op de roosjes.