I didn't sign up for this!

Met een boze blik keek Cheryl naar het perkament. Ze hadden duidelijk even tijd nodig gehad om haar straf te bedenken en vandaag was het perkament eindelijk naar haar toegezonden: ze moest naar het Forbidden Forest gaan om een bak vol Flubberwurmen te gaan zoeken. In elk geval was het beter dan Torrance. Hij had er twee moeten zoeken. Ze hadden haar vermeld dat ze de bak bij Hagrid’s Hut kon vinden en dat ze een extra moest meenemen voor iemand anders. Blijkbaar had nog iemand zijn huiswerk niet gedaan. Cheryl koos voor een simpele short en een dikke trui die haar zou beschermen tegen de koude waarna ze haar haren samenbond in een nette knot en vervolgens naar zichzelf keek. Haar blauwe oog was nog lichtelijk zichtbaar, maar nu leek het eerder alsof ze zich ergens hard aan gestoten had in plaats van dat ze in elkaar was geslagen. Dat was dan weer wat minder drama om zich druk over te maken. Cheryl rende een paar trappen af en wilde eigenlijk langs Romeo gaan om hem trots te vertellen wat ze nu weer had geflikt, maar het zou leuker zijn als ze het hem achteraf vertelde. Het genoegen om haar de hele nacht uit te lachen kreeg hij écht niet, hoor. En dus rende Cheryl richting Hagrid’s Hut omdat ze waarschijnlijk al te laat was. En ja hoor, toen ze daar aan kwam was diegene die met haar samen het bos in moest gaan al vertrokken én was zijn bak vergeten. Maar zo snel ging Cheryl hem zijn opdracht niet laten vergeten. Ze pakte de twee bakken op en begon richting het bos te rennen. Omdat ze haar handen vol had kon ze geen Lumos gebruiken en ging ze een totaal andere kant op dan dat ze jongen was gegaan. Uiteindelijk liep ze in een rondje en was ze naar rechts aan het kijken waardoor ze niet in de gaten had dat ze recht op de zijkant van de jongen afliep… en schrok zich vervolgens dood omdat ze tegen hem knalde.

Een schelle kreet was haar mond verlaten voordat ze neerkwam op de grond en verbaasd zijnde keek ze naar boven. Ze had eerst echter een blik op haar zwarte short geworpen. Deze was gelukkig niet al te vies en het zwart-witte kattenhoofdje op de voorkant was niet echt bepaald vergelijkbaar met de sfeer die hier in het bos hing. Op de andere pijp had ze in rode zwierige letters ‘Gryffindor’ staan. Alix had het in Hogsmeade voor haar gekocht, hoewel ze dat Gryffindor er daarna zelf op had genaaid om hun moeder een hak te zetten. Cheryl’s moeder was er niet al te blij mee geweest en Cheryl had het ding moeten weggooien, maar Cheryl vond het juist prachtig van Alix dat het meisje haar zo in opstand liet komen tegen hun moeder en had besloten om het shortje stiekem mee te nemen naar Hogwarts. Het had een vrij nette hoogte. Daarmee wilde ze zeggen dat de onderkant van haar billen niet te zien was en dat het niet te hard spande op bepaalde plekken. Maar goed, wie ging er in een Forbidden Forest dan ook kijken naar wat de ander aanhad? Hoewel ze eerlijk moest zijn: als ze hier een knappe naakte kerel zag lopen zou ze haar wand wel even wat extra laten bijschijnen, ghehe. Maar geen knappe naakte kerel. Oké, hij was wel knap, maar niet naakt dus. Oké, ze moest echt eens stoppen met die opmerkingen in haar hoofd. De jongen leek in elk geval net zo hard geschrokken te zijn als haar en het was grappig om eens een keertje een jongen tegen te komen die niet meteen stoer begon te doen. Ze grinnikte toen hij zijn excuses aanbood en liet zich overeind helpen door hem, want met die bakken overeind komen ging ook niet bepaald. Gelukkig was geen enkele bak gesneuveld tijdens de val en Cheryl hield er één naar de jongen toe. ‘Inderdaad,’ zei ze en ze glimlachte poeslief naar hem. ‘Deze is voor jou.’ Ze gaf een knikje naar de bak. ‘We moeten twee bakken Flubberwurmen verzamelen en mogen niet stoppen voor ze vol zijn.’ Ze glimlachte naar hem. Zij ging die opdracht natuurlijk niet met alle precisie uitvoeren, dat snapte je wel. ‘Ik stel voor dat we gewoon een prachtige boswandeling gaan maken en dat we onderweg wel kijken wat we tegenkomen.’ Ze had Torrance die dingen eens zien oprapen en dat was echt niet om aan te zien. En dan ook nog twee bakken vol. Ugh. Hier waren ze wel even mee bezig. ‘Ik stel dan voor dat we die kant op gaan?’ vroeg ze en ze wees schuin naar rechts.

Cheryl keek naar het o zo blije gezicht van de jongen toen hij hoorde welke opdracht ze hadden. Ze grinnikte heel even. Tja, zij kon er ook niks aan doen dat hij zijn huiswerk niet had gemaakt en daardoor samen met haar hier rondliep. Ze moest toegeven dat het strafwerk samen met iemand doen die net zo diep in de problemen zat als zij een stuk leuker was dan als ze hier alleen moest gaan rondlopen. Waarschijnlijk zou ze Oreo dan toch wel meegenomen hebben. De kitten was niet zo heel erg oud, maar hij zou zich beter redden hier dan zijn eigenares. Cheryl zou waarschijnlijk om elk ding schrikken. Ze zweerde dat als ze het plekje tegen zou komen waar vroeger die spinnen hun huishouden hadden dat ze echt ging pissen in haar broek van angst. Ze zou Oreo later nog wel als hij groter was grote spinnen mee nemen naar haar kamer als verrassing voor haar. Of één hele grote spin voor haar verjaardag. Oreo leek sowieso alles te doen waar ze een hekel aan had dus dat beloofde niet veel goed voor later. ‘Had je liever gehad dat we spinnen moesten verzamelen in bakken dan?’ Ze rilde al bij het idee dat ze de Wingardium Leviosa-spreuk niet beheerste en dat ze dan zo’n spin in zo’n bak moest krijgen. Dat zou natuurlijk harstikke fout gaan en zij zou heel het bos bij elkaar gillen omdat ze die spin aan had moeten raken. Nee, als de opdracht spinnen verzamelen was geweest had ze het deze jongen laten doen, hoor. ‘Geen probleem,’ verzekerde ze hem. ‘Het zijn allemaal maar geruchten. Ik ben hier zo vaak geweest en er is me nog nooit iets overkomen.’ Ze was hier nog niet zo heel erg vaak geweest, maar dat ging ze hem niet zeggen natuurlijk, dat begreep je wel. De jongen leek al net zo’n held te zijn als haar. Dit ging niet goedkomen, hè? Nope. ‘Cheryl,’ stelde ze zichzelf voor aan hem. Chester was wel een naam die bij hem paste. Ze draaide zich weer om, klemde de bak steviger in haar hand en liep vervolgens maar gewoon een kant op. Ze had geen idee wat ze moest zeggen tegen hem. ‘Dus…’ Ze liet even een stilte vallen. ‘Van welke afdeling ben jij afkomstig?’ Met een vies gezicht keek ze naar een groep kleine spinnetjes die voor haar uit kropen en met een snelle beweging maaide zij ze weg met haar voet. Ugh.

Cheryl bleef even stilstaan om hem aan te kijken nadat hij zijn opmerking had gemaakt. Wat? Het bleef heel even stil, maar daarna begon ze toch te lachen. Kuiltjes verschenen in haar wangen terwijl ze haar hand tegen haar mond legde en daar wel een paar seconden hard stond te lachen. ‘Zeer slimme opmerking,’ zei ze tegen hem waarna ze nog even na grinnikte. Ze was in ieder geval blij dat ze niet te maken had met iemand die gemeen tegen haar deed, een te grote nerd was of slechte bedoelingen met haar had. Je zou maar samen twee bakken met Flubberwurmen moeten vullen en er dan achter komen dat de partner met wie je werkte een heel ander idee had van Flubberwurmen verzamelen dan jijzelf. Ze rilde bij het idee alleen al. Er was niet bepaald een kans dat iemand haar om hulp hoorde roepen omdat Hagrid overleden was en er voor de rest niemand meer in de hut woonde. Dan had je ook nog het feit dat ze geen uil tot haar beschikking had en niet bepaald over technische middelen beschikte om Romeo of Leo te contacteren. Dat waren dan toch wel de jongens waarvan ze dacht dat ze haar te hulp zouden schieten als er iets mis was. Ze werd uit haar gedachten getrokken door Chester die zei dat hij afkomstig was van Hufflepuff. Hufflepuff! Dé afdeling die het meest getreiterd werd door Slytherin en zelfs door sommige Gryffindors als de zwakste afdeling in heel Hogwarts werd gezien. Onzin, vond Cheryl. Je kon één individu van een grote groep niet beoordelen op basis van de house en de geruchten die over de house rondgingen. ‘Geen idee,’ zei ze tegen hem. Ze had dan ook niet gezien wat hij had gezien. ‘Maar je bent toch niet bang, hè?’ Ze grijnsde naar hem. ‘Het was vast niets. Je bent paranoïde. We gaan die Flubberwurmen even verzamelen en dan zijn we weg.’ Cheryl voelde zich echter heel wat minder stoer toen ook zij iets zag wegschieten en ze geluid hoorde. Ze boog haar hoofd ietsje meer naar de richting toe waar ze het had gehoord… en slaakte vervolgens een kreet toen het deze keer luider en dichterbij klonk. Ze sprong naar achteren, struikelde bijna en pakte Chester’s hand vast terwijl ze haar gezicht draaide om deze af te schermen tegen zijn borstkas. Toen ze in de gaten had wat ze deed liet ze hem gauw los en kuchte. ‘Dus, die kant op?’ Ze wees expres in de richting waar het geluid vandaan was gekomen en probeerde hem daarbij zo dapper mogelijk aan te kijken.

Cheryl kon wel stoer doen en net doen alsof er niets was gebeurd, maar een blos was om haar wangen verschenen. Menig jongens dachten dat ze een echte jongensverleidster was en dat ze veel ervaring met dit soort dingen had, maar de waarheid was dat ze, op de rare relatie met Stilio na, helemaal niks van relaties met jongens had gehad. Zelfs op de keren dat het Valentijn was in het kasteel had ze zich zo weinig mogelijk aangetrokken van andere jongens, hoewel ze niet kon ontkennen dat ze wel enkele brieven van ‘aanbidders’ ontving elk jaar. Om dan nog maar niet te spreken over die keer dat ze daadwerkelijk op zo’n afspraakje was ingegaan. Dat was echt rampzalig afgelopen en Cheryl had voor zichzelf besloten om dit jaar er niet meer op in te gaan, wie haar dan ook uitnodigde. Ze had sowieso niet echt het idee dat jongens dit jaar genoeg in haar geïnteresseerd zouden zijn om haar uit te nodigen, maar ach. Alix zou wel meer aandacht krijgen. Ze had geen idee hoe goed haar zus scoorde bij de jongens, maar het was geen geheim dat sommigen haar nakeken wanneer ze in de gangen liep. Er werd hetzelfde van haar gezegd, maar Cheryl was op dat vlak vrij ongelovig. Een blos verspreidde zich rond haar wangen toen ze echter besefte hoe Chester daarnet gestaan hadden: zij met haar hand in de zijne en met haar hoofd tegen zijn borstkas gedrukt, hij met zijn arm om haar heengeslagen. Het was ergens wel lief dat hij zo gereageerd had, ook al was hij zelf ook bang geweest. Hij haar overduidelijk willen beschermen voor als er echt iets was geweest en Cheryl kon dat enkel appreciëren. En net dus toen ze zich naar hem wilde draaien om hem te bedanken zag ze dat hij tegen een boom knalde. Ze begon te lachen, maar rende wel gauw naar hem toe. ‘Gaat het?’ vroeg ze zo zorgzaam mogelijk terwijl ze naar zijn gezicht keek. Ze legde haar hand even tegen zijn wang om hem tegen te houden, maar zag niet echt verwondingen. ‘Je bent zo goed als nieuw,’ grijnsde ze naar hem. Hij was dan waarschijnlijk ook niet met zijn hoofd tegen de boom geknald, maar oh well. Toen Chester een Flubberwurm in het vizier kreeg trok ze een vies gezicht. ‘Ik wáárschuw je,’ sprak ze streng tegen hem. ‘Als je dat ding tegen mij laat vliegen met je spreuk dan laat ik je alleen in het bos, hoor.’ Maar ze opende wel de bak en begon al op voorhand te lachen. ‘Goed mikken!’ grapte ze tegen hem. ‘Je kunt het! Je bent in Hufflepuff terechtgekomen voor iets!’ Ze kreeg echter de slappe lach van dit en ook van het feit dat het wel eens mis kon gaan. ‘Ik plaats mijn diepste vertrouwen in je. Schend het alsjeblieft niet,’ vervolgde ze dramatisch.

Het was Cheryl nog niet vaak voorgevallen dat een jongen moeite had met praten als zij hem aanraakte. But then again, zo veel jongens raakte ze nu ook weer niet aan in haar leven. Ze geloofde zelfs dat de keren dat ze Chester had aangeraakt op dit eerste half uur de eerste keer was dat ze iemand zo vaak had aangeraakt in het afgelopen schooljaar. Ze vond het niet zo erg, tho. Het werd eens tijd dat ze over haar trauma ging komen. Dat was natuurlijk makkelijker dan gedaan: ze had elke nacht vreselijke nachtmerries. Ze vroeg zich af waarom Claire geen andere roommate had gezocht in de tussentijd. Of misschien hoorde het meisje haar nooit. Cheryl had altijd gedacht dat haar roommate zich er expres buitenhield, maar het lag meer voor de hand dat ze haar gewoon niet hoorde dan dat ze opzettelijk genegeerd werd door het meisje. Zoiets zou ze nooit doen en bovendien waren ze immers goede vriendinnen. Claire sliep meestal ook wel langer door dan haarzelf dus daar kon het natuurlijk ook aan liggen. Maar goed, ze moest zich nu concentreren. Ze richtte haar blik op Chester en trok haar wenkbrauwen op. ‘Dan hoe komt het dat de zandloper van jullie house op tien minpunten staat als je toch zo goed kan toveren?’ vroeg ze lichtelijk pesterig aan hem, maar vervolgens begon ze te lachen toen het niet helemaal goed ging en de Flubberwurm nog net niet tegen hém vloog. Maar goed, in elk geval had hij het ding in de bak kunnen krijgen en Cheryl applaudisseerde voor zo ver dat dat ging met de bak nog altijd in haar hand. ‘Kijk hoe een geleerde Gryffindor dat doet,’ zei ze en ze stak haar hoofd zogenaamd arrogant in de lucht, maar draaide haar hoofd vervolgens om te kijken waar nog een Flubberwurm was. Ze grijnsde toen ze hem zag kruipen en hield haar wand naar buiten terwijl ze nadacht over welke spreuk ze kon gebruiken. Sectumsempra zou Chester bang maken, Paralitis was te grof… ‘Expecto Patronum,’ sprak ze en ze richtte haar wand op de grond. De cobra gleed uit haar wand en Cheryl hurkte door haar knieën. De Flubberwurm, angstig geworden door het plotselinge licht en de vorm, wilde ontsnappen door de andere kant op te kruipen… recht in de bak van Cheryl. Cheryl deed het ding dicht en riep haar Patronus terug op. ‘Niet alleen goed voor Dementors zoals je kunt zien,’ zei ze grijnzend tegen de jongen. Haar blik schoot opzij toen ze weer een geluid hoorde en ze deed een stap dichter naar Chester. Ugh.

Cheryl moest lachen. Ze was toevallig in de les geweest toen Hufflepuff tien punten aftrek kregen. Dat van die zandloper was puur een gok geweest, maar dat wilde dus zeggen dat Hufflepuff in de tussentijd geen punten meer hadden kunnen verdienen. Hadden andere Gryffindors uit lagere jaren al punten kunnen verdienen? Ze had geen idee. Ze was dan ook niet bepaald gefixeerd op de zandloper van Gryffindor als ze eerlijk was, ze keek altijd eerst naar die van Slytherin. Ze kon wel zeggen dat ze het hun meer gunde dan Gryffindor, al zou ze dat natuurlijk nooit aan haar eigen housegenoten of aan die van een andere house toegeven omdat dat als hoogverraad werd gezien, maar miss Mills was niet ver van de waarheid geweest met haar opmerking over dat ze de ‘slangetjes’ te veel hielp. Ze had Romeo’s house werkelijk die punten meer gegund dan die van zichzelf. Maar goed, mondje dicht daarover dus. Ze haar haar ogen gerold toen Chester had aangegeven dat ze de house cup wel zouden winnen. Mooi niet. Als het aan haar lag wonnen ze dat ding helemaal niet en ging het naar haar house of die van Slytherin. Eigenlijk stond ze gewoon met twee voeten in twee houses: ze wilde dat Slytherin de meeste punten kreeg, maar wilde ook weer geen totale nederlaag voor haar house en dan deed ze toch maar haar best voor haar house. Bovendien zei haar moeder wel allemaal dat ze punten voor Slytherin moest binnenhalen, maar Cheryl had nog nooit een vrolijke reactie gezien als ze met een slecht punt thuiskwam. Het was dan ook een ontzettend lastig mens. ‘Geen zorgen,’ zei Cheryl op een dapperdere manier dan ze zichzelf voelde. ‘Ik red ons wel.’ Ze stak haar wand uit naar de herten. ‘Reducto!’ Bosgrond spatte omhoog toen de spreuk de grond voor de herten raakte en de herten weken uit één. ‘Zo. Wij zijn veilig.’ En ze glimlachte trots naar Chester, maar ze had het nog niet gezegd of ze hoorde al het geluid van iets… tja. Ze wist niet wat het was. Ze wist wel dat ze zich moesten verstoppen en dat het niet blij was met haar spreuk. ‘Hierheen,’ siste ze. Ze had een dikke boom gezien waar ze zich konden verstoppen en haastig trok ze Chester mee. Een beetje awkward drukte ze hem met zijn rug tegen de boom en ging ze tegen hem aan staan. Fuck. Dit kwam écht verkeerd over. ‘Sorry, maar anders passen we niet achter die…’ Ze hield haar mond echter toen hetgeen, wat dan ook, zich op de open plek bevond. What the hell was het?