I didn't sign up for this!

Oké, ze had niet gedacht dat dit ging gebeuren. Ze wist dat dieper het Forbidden Forest ingaan waarschijnlijk niet het beste idee was geweest, maar ze moesten de Flubberwurmen vinden en bovendien bevonden die zich niet alleen aan de rand van het bos. Ze wist van andere students dat ze bijna één nacht hadden gedaan om alle Flubberwurmen te verzamelen omdat ze enkel bij de rand van het bos waren gaan zoeken, wat voor Cheryl aantoonde dat dieper het bos ingaan de énige mogelijkheid was om er meer te vinden. Maar dan had je natuurlijk wel het feit dat je dit soort dingen tegen kon komen. Cheryl had echter geen idee wat het was omdat ze niet om de boom heen durfde te kijken, maar het was ook niet bepaald geweldig hoe ze hier stonden. Hoewel ze Chester vreemd genoeg wel meer vertrouwde dan de meeste boys waar ze tot nu toe mee om was gegaan - hij voelde een beetje aan als Romeo als ze het daarmee mocht vergelijken ook al waren hun karakters anders – was dit niet bepaald hoe ze haar avond had gepland. Voor een tweede keer stond ze namelijk tegen hem aangedrukt om ergens voor te schuilen. Ze wilde dat ze een stoer meisje was en achter de boom zou springen om wat daar dan ook stond aan te vallen, maar ze wist dat dat geen goed idee zou zijn. Het grommende geluid had echt éng geklonken. Ze durfde te wedden dat zelfs Romeo nu een schuilplaats was gaan zoeken en dat dit dus niet hun eigen bange reactie was. Cheryl keek Chester aan toen deze begon te spreken en wilde net antwoorden toen het gegrom weer over de open plek schalde. Geschrokkende zijnde pakte ze Chester’s shirt vast en kneep deze lichtelijk fijn in haar handen. Ze wilde net antwoord geven en een plan voorstellen toen er gehijg klonk. Het was nog meer dichterbij dan daarnet en Cheryl verzamelde al haar moed om langs de boom te kijken. Ze trok haar hoofd terug en kon nog net een kreet inhouden. Er stond een beest op vier poten vlak voor hun boom! Zijn kop was echter van hun weggedraaid, maar het zou niet lang duren voordat hij hun geur op zou merken. ‘Reducto,’ fluisterde Cheryl en de straal die uit haar wand kwam schoot langs de boom en raakte een deel van de open plek verderop zodat het beest gromde en naar daar rende. Als hij nu zijn kop zou draaien zou hij hun zien. Cheryl durfde niet naar het beest te kijken, maar ze kon ook niet bewegen: ze leek wel verlamd te zijn van angst.

Terwijl ze daar verlamd stond van angst schoten haar gedachten alle kanten op. Hoe zouden ze hieruit geraken? En wat konden ze nog meer doen om dat vreselijke beest af te leiden? Zou één beet van dat beest slechter aanvoelen dan een Crucio-spreuk of niet? Vooral die laatste maakte haar doodsbang. Ze was, toen ze samen was met Stilio, gewend geraakt aan het feit dat hij kwaad werd, maar ze had nooit verwacht dat hij de Crucio-spreuk op haar zou gebruiken en dat hij haar daarna met een andere spreuk aan had willen vallen. Het denken aan Stilio zorgde ervoor dat, toen Chester haar bovenarm greep, ze niet zijn gezicht zag, maar dat van Stilio. Chester greep haar niet eens hard vast, maar de beweging deed haar denken aan hoe hij haar dichter naar zich toenam en in haar oor begon te spreken om iets duidelijk te maken. En even stond ze verlamd van angst naar Chester’s gezicht te kijken die van Stilio terug naar die van Chester veranderde. Ze knipperde met haar ogen en sloot ze heel even. Chester’s gezicht kwam weer terug en even keek ze hem verward aan, maar toen besefte ze wat hij had gezegd. Gebruik je Patronus. Alleen leek hij het niet te zeggen, maar leek Stilio dat tegen haar te zeggen. Alsof hij hier ergens was en haar toch tips wilde geven ondanks dat hij haar dood wilde hebben. Cheryl wist echter uit haar angstige toestand te ontsnappen en gaf een knikje aan Chester, hopend dat ze er niet al te anders had uitgezien toen ze hem had aangezien voor Stilio. Zich lichtelijk schuldig voelend tegenover de jongen richtte ze haar wand op het beest. ‘Oké, maar zorg dat jij ook wegkomt,’ sprak ze tegen hem en ze fluisterde zachtjes de spreuk die ze nodig had om haar Patronus tevoorschijn te laten komen. De cobra gleed weer uit haar wand en leek precies te weten wat hij moest doen: hij cirkelde om het beest heen en leed hem toen de andere richting op. ‘Fuck dat klimmen,’ siste Cheryl. ‘Ik laat je hier niet alleen achter. Als we gaan rennen doen we dat samen.’ Ze keek hem even aan. Hmm… Haar blik dwaalde af naar een hoop struiken. ‘Of we kunnen ons daar achter verbergen?’ Hoe dan ook, zij ging niet veilig in een boom zitten terwijl hij hier beneden nog was. Dat was gewoon niet haar stijl.

Echt weer typisch zij om tegen het idee te gaan omdat het zijn leven in gevaar zou brengen. Misschien was dat wel waarom ze in Gryffindor terecht was gekomen: haar zorg voor anderen. Maar nee, Romeo zorgde ook voor haar wanneer zij in de problemen zat en hij zat in Slytherin, dus dat kon niet kloppen. Of Romeo had in Gryffindor moeten zitten dat kon ook natuurlijk. Echter had ze nu geen tijd om over Romeo na te denken, want het beest zou zich dadelijk op hun richten en dan waren ze de klos. Waarom had ze die herten ook alweer weggejaagd? Als dat beest die herten te pakken had gekregen dan had hij zijn feestmaal al gehad en had hij hun waarschijnlijk met rust gelaten. Misschien was dat wel de reden waarom het beest achter hun aankwam: ze had zijn feestmaal verdreven. En hij was boos op haar. Misschien wilde hij Chester helemaal niet hebben, misschien wilde hij haar hebben. Als in een soort trance keek ze in de richting waar het beest verdwenen was. Oké, als ze dit nu toch eens serieus overwoog… De pijn van Stilio zou toch nooit weggaan en de nachtmerries ook niet. Bovendien zou haar moeder haar, zodra ze afstudeerde, haar toch uithuwelijken aan Stilio en dan was ze sowieso al dood. Ze werd uit haar gedachten gehaald door Chester die dringend tegen haar sprak. Hoe kon ze zo egoïstisch zijn om over haar dood na te denken terwijl Chester zichzelf haast bescheet omdat dat beest terug kon komen? ‘Oké,’ zei ze met een zucht en ze sprong tegen de boom aan. Ze klemde haar handen om de schors heen en wachtte tot Chester haar een zetje zou geven. Opeens kwam ze iets hoger bij de eerste tak en ze greep zich daar aan vast. Ze wist haar lichaam op de tak te slingeren en ging een beetje opzij zitten zodat Chester er inderdaad bij kon. Ze schrok op toen ze beneden zich een grom hoorde. Oh nee! Cheryl kneep haar ogen dicht terwijl ze haar wand naar het beest richtte. Fuck! Ze wilde deze spreuk echt zo erg vermijden omdat Stilio haar dit had geleerd, maar ze had geen keus! Het beest kwam met een rotvaart naar Chester gerend en Cheryl voelde haar stem overslaan toen ze riep: ‘Sectumsempra!’ Het piepende en tegelijkertijd grommende geluid toonde aan dat ze hem geraakt had, maar Cheryl durfde niet over de rand te kijken hoe erg het beest pijn leed en merkte nu pas dat er tranen over haar wangen rolden. Shit!

De spreuk uitroepen was écht moeilijk voor haar geweest. Het was één van de eerste gevechtsspreuken die Stilio haar geleerd had en er zaten vreselijke herinneringen aan vast. Hoe Stilio zijn kleine broertje naar boven riep en Cheryl uitlegde dat ze de spreuk kon gebruiken op hem. Hij had een spreuk gebruikt op zijn broertje zodat deze niet weg kon rennen of niks kon doen om zichzelf te verweren. Stilio had haar uitgelegd dat het eng leek, maar dat zijn broertje in werkelijkheid niks zou voelen omdat hij er voor gezorgd had dat hij zijn broertje had verdoofd. Cheryl had hem op het eerste zicht geloofd en wilde echt geloven dat Stilio zijn kleine broertje niks liet overkomen, maar de pijn in de ogen van het broertje en de verontwaardiging waarmee hij haar had aangekeken nadat Stilio een poging had gedaan om zijn lichaam te genezen sprak boekdelen. Het had hem wél pijn gedaan. Ook al had Stilio hem genezen, hij zou altijd die mentale schade met zich meedragen en zou haar altijd verantwoordelijk houden voor het feit dat ze hem dat had aangedaan. En zodra Stilio’s broertje uit genoeg zou zijn zou hij wraak komen nemen als hij wist waar ze was. Nee, er had geen begrip in de ogen gelegen van Stilio’s broertje, ook niet toen deze merkte dat Stilio haar praktisch bedreigde en dwong om haar spreuk op hem uit te oefenen. Stilio was ontzettend blij geweest met het resultaat en haar haar in de hemel geprezen voor het feit dat de wonden er zo diep uitzagen. Ze wist hoe effectief haar spreuk was, maar ze hoopte dat het effect er wat vanaf genomen werd door het feit dat ze emotioneel was. Ze draaide haar hoofd en zag dat het beest jankend naar het bos verdween. Het feit dat hij nog kon bewegen toonde aan dat hij niet te veel bloed had verloren in die paar seconden en Cheryl hoorde Chester’s stem. Ze klom naar beneden omdat ze hem niet kon verstaan en wilde net iets zeggen, maar zag toen zijn arm. Wat…? Ze had het beest toch uitgeschakeld..? Toen schoot de flashback van het bloedende lijf van het broertje van Stilio door haar heen. Ze herkende die wonden. Die wonden waren het gevolg van haar spreuk. ‘Oh, Chester,’ fluisterde en deze keer gingen de tranen de vrije loop, sneller dan eerst. ‘Oh Chester, het spijt me zo…’ Ze keek naar het bloed dat van zijn arm droop en schudde haar hoofd. ‘Nee. Nee!’ gilde ze. Het kwam allemaal terug. De verontwaardiging in de ogen van het broertje van Stilio, Chester’s vertrokken gezicht van pijn… Ze moest iets doen, maar ze kende geen spreuk die dit zou verhelpen. Zonder na te denken trok ze haar trui uit – waar ze uiteraard weer niets dan een BH onder droeg – en begon deze rond zijn arm te binden. ‘Het goed komt,’ mompelde ze. ‘Het komt goed.’ Maar de tranen blokkeerden haar zicht en haar ademhaling ging hoorbaar sneller. Ze zat op het randje van een paniekaanval.

Néé, Cheryl, néé. Niet panikeren. Rustig blijven. Terwijl ze naar Chester keek deed Cheryl haar uiterste best om haar ademhaling onder controle te houden. Chester leek in shock te zijn door wat er was gebeurd en Cheryl kon hem geen ongelijk geven met de diepe wonden waar zij verantwoordelijk voor was. Ze was een monster. Ze had het beest op een vreselijke manier proberen weg te jagen en had daarbij Chester verwond. Als de verantwoordelijke van haar house hier achter zou komen of één van de professoren zou ze zeker een hoop punten aftrek krijgen voor haar house, maar ze wilde ook weer niet doen alsof er niks gebeurd was. Ze wilde niet net doen alsof het Chester’s eigen schuld was en ze wilde er ook geen voordeel uithalen voor haar eigen house ook al had ze zijn leven gered. En terwijl Cheryl op haar ademhaling lette hoorde ze Chester’s reactie naar haar toe. Ze glimlachte zwakjes. Het had geen zin om nu uit te gaan leggen wat er allemaal gebeurd was, dat zou ze wel doen zodra hij veilig terug in het kasteel was. Of zou ze liegen? Ze beet op haar onderlip. Chester leek haar wel een aardige jongen die een goede vriend van haar kon worden, maar ze wilde hem ook weer niet voorliegen. ‘Maak je niet druk om mij,’ zei ze tegen hem. ‘We gaan je terug naar het kasteel brengen. Dat beloof ik.’ Dat laatste zei ze iets zachter en ze pakte zijn hand vast. Ze had geen idee hoe ze dit ging uitleggen als ze terugkwamen in het kasteel. Misschien dat ze snel boven… nee. Dit ging niet om haar, dit ging om Chester. Tegen de tijd dat ze klaar was met haar gedachten was ze alweer iets rustiger geworden en het meisje begon in de richting van het kasteel te lopen. Ze hoefde echter niet ver te lopen om hulp te gaan zoeken… opeens zag ze iemand naar hun toekomen. Ze hield haar adem in toen ze zag dat het de leerkracht was die hun de opdracht had gegeven en haar de twee bakken had laten zien. De bakken lagen nog bij de boom waar ze Chester… Ze slikte en legde snel aan de man uit wat er was gebeurd. De leerkracht was zo vriendelijk om zijn mantel om haar heen te leggen en aan weerszijden liepen ze zodat ze Chester konden ondersteunen als hij knock-out zou gaan. Vervolgens liepen ze beiden in de richting van de ziekenboeg. Cheryl beet op haar onderlip terwijl ze Chester nauw in de gaten hield. Hopelijk zou alles goedkomen met hem!

Cheryl haalde opgelucht adem toen ze de ziekenboeg bereikten en ze Chester over konden laten aan mensen die professioneel waren, maar schudde heftig haar hoofd toen de teacher naast haar zei dat ze maar weer terug naar haar common room moest gaan omdat ze toch niks kon doen hier. Ze wilde bij hem blijven. De teacher had haar echter gedwongen om iets anders te gaan halen om aan te trekken zodat ze weer wat meer bedekking had en zodat hij zijn gewaad weer terug kon dragen. En dus was Cheryl, met behulp van haar teacher, vrij snel in haar common room geraakt en had een andere trui aangetrokken. Daarna was ze weer naar beneden gegaan en had de teacher zijn gewaad overhandigd. Blijkbaar hadden ze in de tussentijd Chester kunnen verzorgen en Cheryl ijsbeerde ongelukkig voor de ziekenboeg op en neer tot ze naar binnen mocht gaan, maar eerst moest ze uitleggen wat er was gebeurd. Het volledige verhaal. Ze beet op haar lip en vroeg of ze strafwerk zouden krijgen, maar de teacher gaf aan dat het in principe niet hun schuld was. Behalve dat ze dan van de rand van het bos af waren geweken, maar gaf aan dat hij dat ook wel kon begrijpen omdat ze aan de rand nauwelijks Flubberwurmen konden vinden. In elk geval had hij dus beide houses geen aftrekpunten gegeven en Cheryl was zo slim geweest om het hem niet meer te vragen. Het kon zijn dat hij er nog over samen ging zitten met andere teachers, maar sinds hij de verantwoordelijke was voor de opdracht dacht Cheryl niet echt dat er nog iets ging gebeuren dat gevolgen voor hun kon hebben. Cheryl glimlachte toen ze eindelijk naar binnen mocht omdat ze in de gaten hadden dat ze toch niet terug naar haar common room ging en ze pakte een stoel waarna ze naast het bed van Chester ging zitten. Ze waren nog bezig met hem in het verband te steken en Cheryl zag dat hij de drukte maar niets vond. Ze pakte snel zijn hand vast en gaf er een kneepje in waarna ze op haar lip beet en naar zijn arm keek. Verdomme. ‘Ik had met een andere oplossing moeten komen,’ zei ze en ze deed haar best om haar stem niet jammerend te laten klinken. ‘Nu zit je arm vol met diepe krassen en dat is mijn schuld. Als ik een andere spreuk had gebruikt was dit niet gebeurd.’ En ze voelde weer tranen opwellen waardoor ze haar hoofd lager hield zodat haar haren voor haar gezicht vielen en Chester haar gezicht niet kon zien.

Cheryl probeerde zich de situatie nog eens voor de geest te halen zoals deze was gebeurd: het monster was gekomen, zij gingen schuilen achter een boom, zij ging na een korte woordenwisseling letterlijk de boom in en Chester wilde volgen, maar het beest was op komen dagen en Cheryl had het aangevallen met haar spreuk. Daarbij had ze Chester geraakt, maar Chester had haar spreuk nooit gezien. Ja, hij had het misschien gezien op het beest, maar hij had nooit gedacht dat de spreuk hém ook zou raken en Cheryl had het ook pas in de gaten toen ze beneden bij hem stond. Ergens was het wel logisch dat Chester dacht dat het beest hem had aangevallen omdat de diepe krassen er op konden wijzen dat het beest hem met zijn klauwen had aangevallen. Maar aan de andere kant kon dat natuurlijk nooit omdat het beest nog voor Chester was neergegaan, maar dat had Chester misschien allang niet meer in de gaten gehad omdat hij had gewacht tot hij ook in de boom kon springen. Cheryl onderdrukte een zucht. Ze vond het vreselijk dat ze hem moest uitleggen dat zij verantwoordelijk was voor zijn wonden. Het deed haar weer denken aan de keren dat ze het broertje van Stilio opzettelijk had moeten verwonden met de meest erge spreuken die ze zich maar in kon denken. Ze wist zeker dat als alles nog goed was gegaan tussen haar en Stilio dat hij haar de fatale spreuk over zijn broertje had uit laten spreken. Het was geen geheim dat Stilio had gewenst dat hij het enige kind was in de familie en het was gewoon een prima excuus geweest om zijn broertje het leven zuur te maken. Het meisje draaide haar hoofd naar Chester toen deze sprak en ze schudde, met mondhoeken naar beneden, haar hoofd. ‘Het beest is nooit bij je in de buurt gekomen, Chester,’ sprak ze zachtjes. ‘Ik…’ Ze haalde diep adem. ‘Ik heb mijn spreuk verkeerd gericht, denk ik. Jij bent geraakt dankzij mijn spreuk, niet dankzij dat beest.’ Haar ogen vulden zich met tranen. ‘Je moet weten dat het echt per ongeluk was en dat ik je nooit opzettelijk pijn zou willen doen, Chester.’ Ze keek hem hoopvol aan. Zou hij haar nu de deur wijzen?

Het leek er niet op dat hij kwaad was, maar dat leek bij Stilio in het begin ook nooit zo. Ze had geen idee waarom Cheryl Chester opeens met Stilio vergeleek: hun karakters leken toch totaal niet op elkaar? Misschien niet, maar… ze had geen idee. Ze was misschien niet geraakt door haar eigen spreuk en had ook zeker weten niet zo veel pijn als Chester, maar toch voelde ze zich minstens zo in de war als hij waarschijnlijk was. Het was immers niet leuk om een spreuk uit te spreken die je nog geen twee jaar geleden op het broertje van iemand anders verplicht had moeten uitspreken. En het ergste deel was dat als haar moeder het zou weten dat ze het nog zou goedkeuren ook. Misschien wist ze zelfs stiekem al wel wat er daarboven allemaal gebeurde, maar liet ze het daarom des te meer toe dat ze bij elkaar zouden zijn en vond ze het nu des te vervelender dat ze elkaar al een tijd niet meer hadden gezien. Een goed ding aan Hogwarts was dat haar moeder niet kon zeuren over het feit dat Stilio en zij zo weinig contact hadden. Alix zou haar waarschijnlijk verafschuwen als ze het zou weten en haar vader zou haar uit huis zitten. Op Hogwarts zouden ze haar ook verachten als ze hoorden wat ze had gedaan. Ze verachtte zichzelf soms zelfs. Ze had geen idee hoe ze haar verhaal ooit met iemand kon delen. Romeo was diegene die het meeste in de buurt kwam van iemand waarmee ze haar persoonlijke problemen kon delen, maar zelfs hij zou haar haten als hij hoorde wat ze had gedaan bij Stilio’s broertje. ‘Ik leg het je nog wel eens uit als je je beter voelt,’ zei ze, maar ze hoopte dat hij dat tegen dan niet meer wist. Nu was hij niet zo helder en vond hij het misschien nog allemaal oké, maar zodra hij wat helderder dacht en zich zou realiseren wat er was gebeurd, zou hij haar waarschijnlijk niet meer willen kennen. ‘Dan moet je zorgen dat je huiswerk in orde is,’ plaagde ze hem en ze glimlachte naar hem, er totaal geen erg in hebbend dat hun handen in elkaar lagen. Het voelde zelfs aan… alsof ze het normaal was dat ze daar zo lagen. Alsof ze hem op de één of andere manier genoeg vertrouwde om hem haar hand vast te laten houden. Toch trok ze haar hand van hem weg omdat ze het niet raar wilde laten overkomen naar de anderen en niet het gesprek van de ziekenboeg wilde zijn. ‘Ik denk dat ze me dadelijk gaan wegsturen hier en bovendien heb je je rust hard nodig.’ Ze draaide haar hoofd echter naar een bed dat leegstond. Hmm. ‘Of ik kan me natuurlijk verbergen en je gezelschap houden. ’s Nachts checken ze meestal toch niet als ze je een goede nachtrust hebben gewenst.’