Closer to the edge

The bottom is not the lowest we get

Een frons speelde met zijn wenkbrauwen toen hij de wekker hoorde gaan. Elke fucking ochtend besloot hij om te gaan hardlopen, nog voordat de eerste lessen begonnen. Hij moest toegeven dat hij soms wel eens een dagje oversloeg omdat hij gewoonweg zijn nest niet uit te branden was. Hij had echter deze dag afgesproken om te gaan hardlopen samen met Rosé, die hij eerder deze week in de bibliotheek had ‘ontmoet’. Natuurlijk had hij haar niet echt ontmoet, maar het was in ieder geval wel de eerste keer dat ze elkaar fatsoenlijk gesproken hadden. Daarbij ging het gesprek ook niet de hele tijd over school, zoals de meeste gesprekken met mensen die hij voor het eerst aansprak uitpakten. Met een diepe zucht gooide hij de dekens van zijn lijf nadat hij zich had uitgerekt een gaapte nog een enkele keer voordat hij zijn sportspullen ging opzoeken om zich mee aan te kleden. Hij zocht nog een comfortabele sweater op om aan te trekken aangezien het buiten nou niet bepaald warm was. Ondanks het feit dat hij wel warm zou worden tijdens het rennen had hij niet echt zin om de kou daarvoor te moeten doorstaan. Gunner liep nog naar de spiegel toe en keek erin, zijn ogen gefocust op zijn kapsel. Normaal gaf hij er bar weinig om hoe hij eruit zou zijn tijdens het hardlopen, maar hij vond dat als hij met iemand samen ging dat hij er niet uit kon zien alsof letterlijk zijn bed was uitgerold en nu daar stond. For the sake of it besloot hij er dus maar wat gel in te smeren zodat het er toonbaar uit zag. Heel veel moeite deed hij echter niet aangezien het tijdens het rennen toch wel weer in de war zou raken. Hij keek nog een laatste keer in de spiegel voordat hij zijn kamer uitging. Hij neuriede zachtjes terwijl hij rustig de vele trappen afging en door de gangen heenliep om naar buiten te gaan. Als het goed was was hij nog ruim om tijd dus een reden om te haasten had hij niet. Uiteindelijk kwam hij na een tijdje aan bij de ontmoetingsplek die ze hadden afgesproken, hij spotte echter nog geen Rosé. De bruinharige jongen maakte een bedenkelijk geluidje om zich vervolgens te plaatsen op het stenen muurtje aan zijn linkerzijde. Ze zal vast wel zo komen, anders had ze hem of geditcht of hij had gewoon de verkeerde dag/tijd in zijn hoofd. Een ding was zeker, als ze kwam zouden ze er snel achter komen of Rosé hem daadwerkelijk zou kunnen verslaan in een wedstrijdje rennen.

{+ 1st Rosé

♥

OOC;; echt random liedje als titel hehe

Het was vroeg, erg vroeg. Maar dat maakte voor Rosé helemaal niets uit, met een stalen gezicht was ze haar bed uitgekomen. Geeuwend en zichzelf uitrekkend liep ze door haar kamer. Haar ruggengraat kraakte een beetje. “Fuck” gromde ze, terwijl ze eventjes over haar rug wreef. Ze liep naar haar spiegel en bekeek zichzelf erin. Mmm, ze zag er niet eens zo heel erg slecht uit. Nou ja, na het hardlopen zou ze wel gaan douchen en zichzelf helemaal goed gaan maken. Voor nu deed ze alleen een beetje dagcrème op haar gezicht. Haar haren bond ze bij elkaar. Nadat ze haar tanden had gepoetst, deed ze haar sportkleding aan (bestaand uit een vest, sport bh en een strakke legging met sportschoenen). Stiekem had ze best wel zin om te gaan hardlopen met Gunner. Misschien zou ze hem wel verslaan in het hardlopen, who knew? In ieder geval had ze wel weer zin om contact met hem te hebben, iets dat al nieuw was voor haar. Ironisch dat ze dat nou precies in haar laatste jaar moest meemaken, maar goed, liever nu wat meer contact met haar medeleerlingen, dan helemaal nooit. Met een vrolijke blik in haar ogen, nu kon het want niemand liep nog rond in het kasteel, liep ze naar buiten. En dat was het eerste moment dat ze het iets minder vond. Want man, man, man, wat was het koud. Rosé deed haar vest dicht, tot net onder haar kin en maakte alvast een aanloopje richting het bos. Je kon jezelf beter maar meteen een beetje warm maken. Ze vervolgde haar wandeling naar het Verboden Bos, en liep richting de plek waar ze met Gunner had afgesproken. Ze zag hem op een muurtje zitten en een glimlach ontstond op haar mond toen ze een plannetje kreeg. Ze week af van het pad en liep door de bomen naar hem toe, deed zo stilletjes mogelijk en wachtte tot ze achter hem was. Zachtjes beet ze op haar lip en sloeg haar hand eventjes voor haar mond om een opkomende giechel weg te drukken. Heel zachtjes kwam ze wat naar voren, stapje voor stapje, totdat ze vlak achter hem was. “Boe!” riep ze en pakte hem beet bij zijn schouders. Lachend ging ze voor hem staan en stak plagend haar tong uit. “Ik moest je terugpakken van Laila, dus bij deze!” zei ze met een grijns. Rosé zette haar been met haar voet tegen het stenen muurtje en begon alvast een paar rek- en strekoefeningen te doen. “Klaar voor, meneer Jäger? Voor je afgang?” zei ze geamuseerd, en glimlachte competitief naar hem.

Toen bleek dat Gunner zo van haar schrok, moest ze lachen. God, keek haar nou eens, ze was aan het groeien! Plezier aan het maken op de vroege ochtend, het moest niet veel gekker worden! “Heerlijk hè, schelden in je eigen taal, vooral als andere mensen het niet verstaan. Dan kan je gewoon zeggen dat het iets positiefs is.” Plagerig liet ze haar wenkbrauwen op en neer gaan. Helaas voor Gunner sprak ze geen woord Duits, maar ze ging er maar van uit dat het een scheldwoord was. “Als jij je nu dood schrikt, heb ik meer kans om te winnen” zei ze met een neutraal gezicht. “Awh, nee hoor!” herstelde ze zich snel, en aaide even over zijn wang. Nee, Gunner mocht niet neervallen hier hoor, doei. Dat zou ze helemaal niet leuk vinden. Gunner begon haar een beetje uit te dagen, of dat ze wel werkelijk klaar was hiervoor. Uitdagend trok ze haar wenkbrauwen omhoog, terwijl ze wat strekoefeningen aan het doen was. “O, dus jij denkt dat je MIJ kunt verslaan?” zei ze uitdagend “Ik loop al hard sinds het eerste jaar rond het meer en in het bos, jij bent geen partij!” Lachend keek ze hem aan. Een beetje partijdigheid kon helemaal geen kwaad, al was Rosé niet zó partijdig dat haar leven helemaal over zou zijn als ze niet zou winnen. Dat betekende natuurlijk niet dat ze zich zomaar gewonnen zou geven aan Gunner. Haar interesse werd gewerkt door het feit dat hij er een weddenschap om wilde leggen. Met een nieuwsgierige blik keek ze hem aan en liep ze op hem af, ging vlak voor hem staan. “Ik wil wel wedden, ja.” Ze trok haar wenkbrauwen plagend omhoog. “Wat is de inzet?”

Rosé knikte. “Ja, maar het is grappig, want omdat Frans altijd zo zoetsappig wordt aangedaan, verwacht niemand dat die mooie klanken die je uitspreekt eigenlijk scheldwoorden zijn. Je kan iemand helemaal de Mischief managed in schelden, of dood wensen, en dan denken mensen nog dat je over iets liefs en romantisch aan het praten bent.” Met een grijns keek ze Gunner aan. Dat was bij het Duits wel anders wist Rosé. Zachtjes kuchte ze en zette haar serieuze blik op: “Je vous battre ensemble, connard dérangé.” Ze rolde met haar ogen. “Als ik een jongen was geweest, had je me een klap op m’n smoel gegeven. Maar je slaat geen meisjes, toch?” Ze trok een pruillipje. Niet dat het zo erg was wat ze zei in het Frans, gewoon dat ze hem in elkaar slaat. Rosé dacht niet dat hij dat zou doen, aangezien hij giechelde toen ze over zijn wang had geaaid. “Schattig” was de eerste gedachte die in haar hoofd was geschoten, maar daar had ze haar hoofd opgeschut. Rosé vond niks schattigs, schattig was voor vrolijke twaalfjarige meisjes die net hun eerste make-upje gingen aanbrengen en geilden op de magische popster Gustin Dieber. Diep in haar hart vond ze het wel schattig. Goed, terug naar het hardlopen. Gunner wilde een weddenschap er aan hangen, en dat was prima voor haar. Maar zodra ze zijn “terms” hoorde, kon ze het niet laten om hardop te lachen. Lachend drukte ze eventjes haar hand voor haar mond. “Dat moet echt de beste weddenschap ever zijn, I’m fucking in.” Lachend schudde ze haar hoofd en bond ze haar haren bij elkaar in een hoge staart. Met een veelbetekende blik liep ze achteruit. “Dus Gunner, kies maar alvast een mooie kleur lippenstift uit, ‘cause you’re going down!” En met een lach draaide ze zich om en begon snel te lopen. Na een paar meter verlaagde ze haar tempo weer, en keek met een geamuseerde, uitdagende blik achter zich.

Rosé moest lachen bij zijn opmerking over het slaan. “Ja, ja, zeker alleen op een bepaalde plek, hè?” zei ze plagend en draaide met haar heupen, zodat haar billen op en neer gingen. Maar dat was anders, dat was gewoon leuk. Gunner leek duidelijk spijt te hebben van zijn voorstel om met make-up te werken als een van hen de weddenschap zou winnen. Het was echter te laat, deze weddenschap stond muurvast. “Je gaat nu toch niet terugkrabbelen hè?” zei ze plagend. Om ervoor te zorgen dat hij niet terug zou krabbelen, en om hem natuurlijk nog wat extra uit te dagen, was ze alvast gaan rennen. Na een tijdje had ze haar snelheid wat vertraagd, ze had gedacht dat hij gewoon achter haar aan zou rennen, en dat deed Gunner ook, maar besloot dat het niet helemaal wat kon wat ze deed, dus hij had haar zijdes beet gepakt en begon haar te kietelen. En dat bleek nou net het enige waar Rosé nou absoluut niet tegen kon! Daarom bukte ze gierend van het lachen voorover. “Nee, nee!” gilde ze lachend terwijl ze zijn handen probeerde weg te trekken. “Gunner, stop!” gilde ze lachend. Ze deed een stapje naar voren, giechelend en keek hem met een glimlach aan. Ze stapte weer naar voren en prikte hem in zijn borst. “Ja, dat was een valse start” zei ze met een glimlach “Oppassen? Want anders doe je…?” Uitdagend keek ze hem aan, benieuwd wat hij anders zou doen.

Een grijns speelde rond de lippen van Rosé toen hij begon over het shaven van zijn wenkbrauwen. “Het ging alleen over make-up he, niet over andere verzorgingsproducten, maar hé, geef me geen ideeën…” Met een engelengezichtje keek ze Gunner aan. Ah, nee hoor, ze zou zijn wenkbrauwen niet afscheren. Dat zou gemeen zijn en dat zou ze Gunner niet aandoen. Misschien kon ze hem wel mooie wenkbrauwen geven met haar wenkbrauwproducten? Met een samenzwerende grijns keek ze naar Gunner. “Ik dacht eventjes aan de manier waarop ik je ging opmaken.” Ze liet haar wenkbrauwen speels op en neer gaan. Door haar Franse bloed was ze redelijk competitief ingesteld, maar ze zou het niet erg vinden als ze nu zou verliezen. Stiekem vond ze het wel grappig als Gunner haar zou opmaken, zolang het maar niet op social media en alles zou verschijnen. Dat zou een hoop vage vragen oproepen. Door haar valse start had Gunner haar de kieteldood gegeven, en was ze bijna op de grond gevallen van het lachen. Giechelend had ze geprobeerd zijn handen weg te slaan, maar hij had niet opgegeven. Uitdagend had ze hem gevraagd wat hij ging doen als ze nog een keer een valse start ging doen, en ze lachte om zijn opmerking, die duidelijk bedoeld was op wat ze net had gezegd. “Jaaaaa jaaaa, dan moeten we dat risico maar nemen.” Ze lachte en gaf hem een knipoog. Een beetje geplaag kon natuurlijk geen kwaad. Hij had haar aan haar hand meegenomen naar een boomstammetje, dat zou wel hun startpunt worden. Zachtjes kneep ze eventjes in zijn hand voor ze hem losliet. “Ja, laten we gewoon het bos in rennen, net zolang tot we niet meer kunnen. Het wordt al licht, dus zo gevaarlijk zou het wel niet worden.” Rosé haalde nonchalant haar schouders op. Ze had haar toverstok bij en ze waren aan het begin van het bos, wat zou er nou eenmaal mis kunnen gaan? Rosé maakte een schijnbeweging, proberend hem er tot laten geloven dat ze alweer een valse start ging maken. “Nee grapje, ik kan overleef niet nog een kietelaanval hoor” zei ze lachend en keek hem uitdagend aan, terwijl ze klaar ging staan. Zodra Gunner zou gaan rennen, zou zij ook gaan rennen.

“Maar schatje” zei Rosé toen met een lief stemmetje “Jij ziet er toch altijd uit als een prinsesje?” Lachend gooide ze haar hoofd in haar nek en kwam ze op hem af, gaf hem eventjes een knuffel. “Ah, ik pest je, hè? Sorry, je hebt het maar zwaar op de vroege ochtend” zei ze lachend en trok hem eventjes dicht tegen zich aan, al was zij kleiner, maar boeiend, ze bedoelde het lief. Goed, nu waren ze dan eindelijk bij hun startplaats. Ze waren er klaar voor, ze zouden gaan rennen. Totdat Rosé een schijnbeweging maakte, en hard had gelachen. O, ze moest echt stoppen met hem te pesten, dadelijk zou hij denken dat ze het expres deed. Wat ook grappig was, was dat ze heel erg vroeg hadden afgesproken om te gaan hardlopen, maar ze inmiddels nog geen stap gelopen hadden. Gunner leek het er echter niet bij te laten, en kwam op haar af. Ze moest extra hard lachen toen hij in het Duits begon te praten, de manier waarop hij het zei klonk gewoon te grappig. “Je suis très très très desolée” zei ze met een pruillipje. Het was echter al te laat, en hij begon de haren van Rosé door de war te doen. “Nein, nein, nein!” piepte ze lachend in zijn moedertaal, maar het was al te laat. De hoge staart die zij had gehad, had nu allemaal pieken en was helemaal uitgezakt. Ooooooooh, Gunner! “Ja, uhm, wacht eventjes, ik moet eerst toch nog eventjes….” reageerde ze op zijn voorstel om bij drie te gaan tellen, maar Gunner was al begonnen met tellen! “Nee!” piepte ze, terwijl ze aan haar haren begon te sjorren, maar zodra hij bij drie was, begon ook zij toch echt te lopen. Terwijl ze aan het rennen was, probeerde ze haar haren te fatsoeneren, maar nadat ze een stukje had gelopen gaf ze het al hop: dit ging niet werken. “Je kon het niet laten, hè?!” riep ze licht hijgend, terwijl ze haar stappen wat versnelde.

Gunner had het er maar zwaar mee, én hij moest vroeg opstaan, én hij moest haar nog eens proberen te trotseren. Ja, dat was echt een zware ochtend. “Aaaawh, ik maak het goed hoor” zei ze medelevend en glimlachte toen hij een plukje van haar haren achter haar oor deed. Echter, dat plukje moest hij gauw weer verstoren door zijn handen door haar haren te halen en alles door de war te gooien. Hij was gemeen, want hij begon al meteen met aftellen. Zodra hij had afgeteld, was ze begonnen met rennen, ook al zaten haar haren helemaal niet meer goed. Ach, laat dan ook maar. Ze kon het altijd na het hardlopen nog goed doen. Al vroeg ze zich af hoeveel het nou hardlopen zou worden, want het was duidelijk dat er veel hilariteit en weinig serieusheid op dit moment tussen hen twee was. Maar was dat erg? Absoluut niet. Sinds Rosé Gunner had ontmoet voelde ze zich veel meer ontspannen, dat er in ieder geval iemand was waarbij ze niet de hele tijd op haar tenen moest lopen en waar ze gewoon haar emoties kun uiten zonder bang te zijn dat hij het raar zou vinden. En dat ze gewoon leuke dingen kon doen. Rosé hoorde een aanmoediging in haar oor tetteren en een hand in haar zij. “Nee!” piepte ze weer lachend, en probeerde zijn hand weg te slaan, waardoor ze weer een beetje achter kwam te liggen. Damn! Maar al gauw kwam ze terug met een tegenplannetje, Gunner dacht toch niet dat hij haar de hele tijd kon plagen, en dat zij vervolgens niks terug zou doen? “Stop, stop!” riep Rosé daarom piepend en deed net alsof ze helemaal buiten adem was. Ze zag dat Gunner stopte, en dat was het moment dat ze toesloeg. Met een grijns rende ze stiekem nog een stukje door en pakte zijn schouders beet. Doordat Gunner een stuk groter was dan haar, trok ze zichzelf overeind en sloeg haar benen over zijn heupen heen. Lachend zat ze achterop zijn rug, bracht haar mond wat dichter naar zijn oor. “Probeer nu maar eens te winnen” zei ze lachend, terwijl ze zichzelf iets verder overeind hees. Toen Rosé eventjes om zich heen keek, ontdekte ze dat ze door het rennen vlakbij het meer zaten. Ze had het ook al gemerkt, want het Verboden Bos was hier een stuk minder donker en leek bijna op een gewoon normaal bos. Het stuk waar ze nu waren lag aan de rand van het meer. Zachtjes aaide ze eventjes over Gunner zijn schouder. “Kijk…” zei ze zachtjes en wees naar het meer. Het was winter, maar het meer was nog niet bevroren. De zon was aan het opkomen en weerspiegelde in het water. Het zag er prachtig uit, de oranje gloed over het meer heen. “Ik weet dat we pas net bezig zijn, maar zullen we zo eventjes pauze houden en kijken?” vroeg ze zachtjes, en kneep heel zachtjes in zijn schouder. Rosé was gek op prachtige natuur.