I didn't sign up for this!

Cheryl voelde een lichte glimlach zich over haar lippen verspreiden nog voordat zei in slaap viel. Eigenlijk was Chester best wel schattig. Hij had alle jongens die haar nooit oprecht hadden getroost stom genoemd en dat vond ze wel lief van hem. Ze vond hem sowieso een lieve jongen. Terwijl haar ogen dichtvielen en ze niet veel later in slaap viel dacht ze nog een laatste keer aan heel de avond en aan het feit dat ze wilde dat ze geen nachtmerrie zou krijgen. Het zou niet bepaald ideaal zijn als ze hem tegen zijn gezicht zou slaan in haar slaap. Ze wist dat ze haar ledematen namelijk nogal flink in het rond liet gaan tijdens een nachtmerrie omdat, als ze ’s morgens wakker werd, meestal alles op haar bed had gelegen dan op de grond lag. Maar het was een droomloze en vooral rustige slaap. In haar slaap bewoog ze nauwelijks, maar ging er wel een korte rilling door haar heen waardoor ze wat meer warmte bij Chester zocht. Ze schrok voor haar gevoel een paar minuten nadat ze in slaap was gevallen wakker en draaide haar hoofd. Licht scheen al naar binnen, maar het was nog maar wat ochtendlicht en het leek niet heel laat te zijn. Toch wist ze dat de zuster binnenkort zou binnenkomen. Moest ze Chester wekken? De jongen had dankzij haar al amper slaap gehad. Ze wilde hem echter ook niet zomaar achterlaten. En ze zou liegen als ze zei dat ze dit niet lekker vond liggen. Ze had zich eerlijk gezegd nog nooit zo veilig gevoeld. Chester had echt wel over haar gewaakt vannacht, kon ze zeggen. Ze kwam een beetje overeind en schudde zacht tegen zijn schouder. ‘Chester?’ Ze keek hem vragend aan. Het was beter als hij terug in zijn eigen bed zou gaan liggen zodat de zuster niks door zou hebben. ‘Ik ga me verstoppen en jij moet weer van bed veranderen, want ze gaan dadelijk binnenkomen om te kijken hoe het met je gaat.’ Er was lichte tegenzin om te merken in haar stem en Cheryl was zelf verbaasd over het feit hoe erg ze er naar uitzag om de jongen weer opnieuw te zien na deze ontmoeting. Ze had het vertrouwde gevoel wat ze bij hem had ook niet erg vaak gehad, zelfs niet bij Romeo of bij Leo. Ze leunde nog een beetje tegen Chester terwijl ze wachtte tot hij wakker zou worden en zich zou gaan bewegen.

Cheryl beet op haar onderlip terwijl ze naar de jongen keek. Hij zag er echt onwijs schattig uit als hij sliep! Ze schrok van haar eigen gedachten en duwde ze meteen aan de kant. Nee. Ze mocht dit niet van een jongen denken en zeker niet iemand die ze nog maar net ontmoet had. Het kon niet en het mocht niet. En dus deed ze haar uiterste best om haar gedachten weg te duwen of gewoon te negeren en wachtte tot hij wakker werd. Dit leek algauw te gebeuren en ze grinnikte toen ze zijn kreun hoorde die aantoonde dat hij allesbehalve op wilde staan. Ze zag dat zijn ogen opengingen en haar glimlach werd onbewust nog wat breder. Aangezien ze nog half in zijn armen lag werd ze terug op haar plek geduwd toen hij zijn armen sterker om haar heensloeg en hoewel ze even een geluid maakte van schrik door de plotselinge beweging, voelde ze zichzelf automatisch warmer worden vanbinnen en deed geen moeite om zichzelf te bevrijden. In plaats daarvan grinnikte ze lichtelijk en legde ze haar hoofd weer terug op zijn borstkas neer. ‘Goed, dan blijven we nog even liggen. Maar ik ga het niet uitleggen als ze dadelijk binnenkomen, hoor.’ Het kon haar echter een worst wezen wat er gezegd werd als ze al binnen zouden komen. Ze schatte dat dat pas over een half uurtje of in het beste geval over een uur was. Ze moest eerlijk toegeven dat het lekker warm was tegen hem aan en dat ze ook totaal geen zin had om op te staan. Ze had niet gedacht dat het zo fijn kon zijn om een keertje tegen iemand uit te huilen en in iemands armen te mogen slapen voor de nacht, ook al was dit waarschijnlijk maar één keer en zou het nooit herhaald worden. 'Je hebt gelijk,' zei ze lachend. 'Dit is te fijn om op te staan.'

Cheryl grinnikte toen ze de slaperige stem hoorde van Chester. Ze wist niet of het door de nachtmerries kwam of gewoon omdat ze nooit veel goesting had om verder te slapen, maar als zij wakker werd ging ze het liefste direct uit bed. Dan had ze geen zin om te blijven liggen en te wachten tot ze weer terug in slaap viel, tenzij het natuurlijk midden in de nacht was. Maar tegen een uur of half acht, acht uur werd ze toch wel wakker en dan kon ze niet meer slapen. Voor de lessen was dat wel vrij goed, maar voor in het weekend zou ze soms wel willen dat ze langer kon slapen. Cheryl had dan ook heel erg het gevoel dat men de wallen onder haar ogen goed kon zien, maar anderen hadden haar gezegd dat dat wel mee viel. Behalve haar moeder natuurlijk, maar dat kreng maakte overal een opmerking over. Ze wilde dat Cheryl er altijd en overal fantastisch uitzag en als dat niet zo was werd ze kwaad. Ze verlangde dan ook van Cheryl dat deze later, als ze met Stilio zou gaan trouwen – wat Cheryl beschouwde als ‘later’, maar wat in werkelijkheid vanaf dit punt nog iets minder dan twee jaar was – alles voor hem zou doen. Cheryl had daar bijdehand op gereageerd dat ze dus hetzelfde gedrag vereiste als haar vader voor haar al deed en daarop had ze een fikse klap tegen haar wang gekregen. ‘Wat jij wilt,’ mompelde ze tegen Chester, maar grinnikte toch wel even. Opeens begon ze te twijfelen. Vond hij het wel oké dat ze terug tegen hem aan was gaan liggen? Toen besefte ze zich dat Chester de reden was geweest dat ze terug moest gaan liggen omdat hij haar in een soort van wurggreep had gehouden en zij geen andere keuze had gehad dan terug te gaan liggen. Een rilling ging over haar heen toen ze de koude in haar benen voelde trekken en als een kitten die bij haar moeder naar warmte zocht maakte Cheryl zich klein en drukte zich helemaal tegen Chester aan. ‘Zo koud,’ rilde ze.

Cheryl was altijd al iemand geweest die niet goed tegen koude kon. Wat niet bepaald een pluspunt was, want ze kon zich herinneren dat het op Stilio’s kamer altijd koud was geweest. Dat kon echter ook zijn vanwege de ijskoude rillingen die over haar rug gingen telkens als hij weer een nieuwe opdracht van haar verwachtte. Ze wist hoe woedend hij kon worden als ze niet in haar opdrachten slaagde en ze wist ook hoe woedend hij werd als ze aandacht besteedde aan een andere jongen. Als hij haar gedrag op Hogwarts had gezien dan had hij haar waarschijnlijk al eerder proberen te vermoorden. Ze had geluk gehad dat niemand hem had verteld wat tijdens Valentijn was gebeurd. Niet dat hij die jongen zou zijn gaan straffen, maar haar wel. Ze draaide haar hoofd verbaasd zijnde toen Chester haar helemaal in begon te wikkelen met de dekens, maar in plaats van dat ze er iets aan deed sloot ze haar ogen en liet hem begaan. Het was goed om eindelijk eens iemand te hebben die voor haar zorgde. Haar moeder maakte enkel gemene opmerkingen, haar zus trok het zich niet aan en haar vader zorgde nauwelijks voor haar. Stilio… tja. Ze hield het er maar op dat niemand nog nooit zo voor haar gezorgd had als nu en ze voelde een aangename warmte door zich heengaan toen Chester over haar rug begon te wrijven. ‘Het is fantastisch zo,’ zei ze glimlachend tegen hem. Op dit moment wilde ze eigenlijk nergens anders zijn en ze hoopte dat die zusters ook nog wel even op zich lieten wachten. ‘Zo’n kacheltje zou ik elke ochtend wel willen hebben,’ zei ze plagerig tegen hem, maar ze merkte aan haar eigen gedachten dat ze het misschien toch niet zo plagerig bedoelde. Houd op, Cheryl. Je weet uit vorige ervaringen dat zo’n fijn gevoel als deze nooit lang blijft duren! Toch kon ze niks anders doen dan haar stomme gedachten negeren en haar gezicht te verbergen tegen zijn borstkas, genietend van de warmte.

Cheryl grinnikte heel even om zijn opmerking. ‘Maar ik ben wel een lief ijsblokje, toch?’ vroeg ze plagerig en ze trok een pruillip naar hem. Ze had geen of hij goed tegen pruillipjes kon, maar zo kon ze het in elk geval proberen. Bij Leo werkte het en bij Romeo werkte het… nauwelijks. Ze zuchtte. Misschien was ze dan toch niet zo schattig als ze in eerste instantie had gehoopt, jammer genoeg. Tijd om antwoord te geven had Chester al niet meer. Cheryl schrok op toen ze zich bewust raakte van het feit dat de zusters ook nog bestonden en schoot in de lach toen Chester, lichtelijk in paniek, terug naar zijn bed ging. Cheryl kreeg de kans nog om het bed zodanig te fatsoeneren dat het leek alsof enkel zij erin had gelegen, maar Chester’s bed lag er iets minder geloofwaardig bij. Het hielp dat hij er voordien al in geslapen had en Cheryl bedacht snel een onzinverhaaltje waarmee ze de zusters om de tuin kon leiden. Tot haar geluk volgde achter de hoofdzuster nog een jonge zuster die pas dit jaar was aangesteld en die jonger was dan alle leerkrachten van Hogwarts. Cheryl vermoedde dat ze maar tien of vijftien jaar ouder was dan haar en ze zag de hoofdzuster verbaasd zijnde naar haar kijken. ‘Wat doe jij hier?’ vroeg ze vervolgens bot. ‘Ik dacht dat ik jou terug had gestuurd naar de common room.’ De jongere zuster keek van Chester naar haar, gaf een begrijpend knikje en grijnsde toen. Cheryl bedacht zich net te laat dat ze dacht dat Chester en zij een koppel waren en durfde niet opzij te kijken naar de jongen, bang zijnde dat ze in lachen zou uitbarsten. ‘Ik ben haar gisteren nog tegengekomen,’ sprak de jongere zuster. ‘Ze was aardig hard gevallen op de terugweg naar haar house en leek zich behoorlijk bezeerd te hebben.’ Daarna begon ze een heel ingewikkeld medicijn uit te leggen aan de hoofdzuster en deze knikte goedkeurend. ‘In dat geval mag je weer uit bed,’ sprak de hoofdzuster. Daarna richtte ze zich naar Chester en keek vloekend naar hetgeen dat voor de deur had gestaan. ‘Stomme rot eerstejaars dan ook.’ Ze keek met samengeknepen ogen naar een paar eerstejaars die verderop in de zaal lagen en niks hadden meegekregen van wat er vannacht allemaal was gebeurd. Cheryl beet op de binnenkant van haar wangen. ‘Mag Chester ook uit de ziekenzaal?’ Haar toon toonde duidelijk aan dat ze niet wegging voordat ze wist hoe het met hem was.

Cheryl moest nog altijd moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Het was dan ook zo grappig. De jongere zuster had voor hun gelogen, de hoofdzuster was daar met open ogen ingetuind en ze had bovendien ook nog eens de schuld gestoken op wat eerstejaars die tijdens het heel het gedoe tussen Chester en Cheryl rustig bleven slapen. Cheryl wilde er liever niet bij zijn als ze jongens op hun kop zouden krijgen. Dan zou ze haar lach al helemaal niet meer kunnen inhouden en bovendien zou de hoofdzuster dan wel doorkrijgen wat er aan de hand was. Hopelijk werd de jonge zuster hierdoor niet ontslagen, maar Cheryl had zo’n vermoeden dat dat de vrouw niet bepaald veel kon schelen. Ze keek met grote ogen van Chester naar Cheryl en Cheryl voelde zich ongemakkelijk worden onder haar blik. Ja, ze vond Chester aardig, maar om nu zich gelijk zo te voelen zoals de jonge zuster hun overduidelijk voorstelde…? Nee, dat kon ze niet. Maar ze hield hem zeker op de lijst van personen waar ze wel een tweede ontmoeting mee wilde hebben. Waarschijnlijk betekende het voor hem vannacht niet veel dat ze tegen hem had mogen aanliggen, maar zij was hem echt ontzettend dankbaar. Of misschien realiseerde hij het zich niet al te goed met zijn slaapkop. Ze gaf een knikje naar hem na nog een bezorgde blik op zijn arm geworpen te hebben. ‘Oké, dan zie ik je nog wel eens, I guess,’ zei ze en ze deed haar uiterste best om haar stem niet vragend te laten klinken. Ze wilde nu ook weer niet als een meid overkomen die ontzettend graag terug in zijn aandacht wilde verkeren. En ze zwaaide een laatste keer naar Chester terwijl ze haar grijns probeerde te onderdrukken en, om Chester aan het lachen te brengen en de hoofdzuster wat te treiteren, nog wat met haar voet te trekken zodat het net leek alsof ze echt gevallen was. Toen ze de deur net niet dichtviel proestte ze het echter uit en rende vervolgens snel door de gangen naar haar common room toe. Man. Wat een nacht, zeg!