I didn't sign up for this!

‘Bedankt, maar ik weet best wel dat ik perfect ben, hoor,’ sprak Cheryl op zijn woorden en ze stak haar hoofd arrogant de lucht in. Jep, ze had echt beter in Slytherin moeten zitten. Want hoewel het deze keer wel gespeeld was, had ze van die momenten dat ze écht arrogant kon zijn en dat ze het niet speelde. Ze kreeg de voorgaande jaren dan ook wel tig keer naar haar hoofd gesmeten dat ze beter in Slytherin kon gaan zitten en dat ze haar daar wel zouden accepteren. Met andere woorden: sommige Gryffindor’s hadden het feit dat zij in Gryffindor zat in plaats van in Slytherin nog altijd niet verwerkten en wilden haar op de één of andere manier toch wel treiteren, maar hadden dan totaal niet in de gaten dat Cheryl het juist als een compliment opvatte en het zeer leuk vond dat ze die dingen tegen haar zeiden. Het meisje draaide haar hoofd naar Chester toen deze weer verder ging met spreken en ze draaide haar hoofd naar het bed dat naast die van Chester stond. Ze vond het ergens wel een goed idee dat zij hier zou blijven omdat ze hem aan de ene kant stiekem in het oog kon houden en aan de andere kant het idee dat ze hier alleen lagen en ze eindelijk eens niet wakker werd door het dramatische gegil van haar buurvrouw wel kon waarderen. En dus was de keuze dan ook vrij makkelijk gemaakt, maar dan moest ze natuurlijk eerst zorgen dat ze niet gezien werd. ‘Dan zie ik je zo,’ zei ze met een grijns en ze stond op waarna ze zich verstopte. Ze vond net dat ze wel een betere slaapplaats kon hebben toen de deur opeens openging en de zuster van de ziekenboeg aan Chester kwam vragen of hij nog iets nodig had. Nadat ze weg was – en Cheryl alle lichten zag uitgaan – glipte ze weer terug naar het bed dat naast die van Chester stond. ‘Slaap lekker,’ zei ze tegen hem. ‘En goed slapen hè.’ Plagerig wreef ze met haar vingertop over zijn wang alsof hij een klein kind was en ging toen in het bed liggen dat naast de zijne stond.

Cheryl grinnikte om de reactie die Chester gaf toen ze haar hand kort langs zijn wang had laten strijken. Het was fijn om aan te voelen dat hij niet veel baardgroei had. Dat had Stilio ook nooit gehad en Cheryl vond mannen die geen baard hadden op zich veel knapper, hoewel dat natuurlijk haar persoonlijke mening was. Een baard stond voor sommige vrouwen misschien goed, maar voor haar was het wel een lichte afknapper. Ze moest aan Stilio denken: blond haar, groene ogen, een knap lichaam en een knap gezicht. Veel meiden zouden vast wel voor hem vallen, maar dan kenden ze zijn duistere kant nog niet. Bovendien zou ze ooit wel weer bij hem terug moeten komen van haar moeder en het feit dat hij haar dan waarschijnlijk ging vermoorden deerde dat kreng toch niet zo erg. Haar vader kon ze toch niet overtuigen omdat hij te bang was voor zijn vrouw en Alix… ze had eigenlijk geen idee of Alix haar zou geloven. Zou Romeo haar geloven? Zou ze hem in moeten lichten? Ze had eigenlijk geen idee. Ze zag Chester nu ook niet gauw iemand worden die haar bij dit soort zaken kon helpen: hij scheet al in zijn broek bij het idee dat hij het bos in moest. Zij ook hoor, maar… ze schatte hem nu niet bepaald in als een dapper type die haar zou kunnen helpen, no offense. Ze draaide haar hoofd naar Chester en zag dat hij al lag te slapen. Jaloers zijnde om het feit dat hij zo snel in slaap kon vallen pakte ze de dekens van het bed en tilde deze over haar schouders. Ze hoopte dat ze vannacht geen nachtmerries zou hebben, maar dat zat er natuurlijk wel dik in en zeker na wat er gebeurd was in het Forbidden Forest. Oh well. Dan hoopte ze dat ze Chester niet wakker maakte. En na even over dat na te hebben gedacht viel Cheryl niet veel later in slaap. Haar droom kwam eerst niet, maar even later bevond ze zich in een donker bos. Ze hoorde het geluid van een monster, Chester’s angstaanjagende gil en Stilio’s maniakale lach toen hij haar probeerde te vermoorden. Plotseling schoot het gezicht van Chester voor haar, maar veranderde in Romeo met een grote wond op zijn arm. Romeo keek haar woest aan en vroeg daarna met de stem van Stilio hoe ze hem dit kon aandoen. Inmiddels lag Cheryl al met het zweet op haar voorhoofd heen en weer te draaien en stootte ze angstige piepjes uit.

Het was niet ongebruikelijk dat Cheryl niet wakker werd uit een nachtmerrie, maar het kwam wel zelden voor. Meestal werd ze of ’s morgensvroeg badend in het zweet wakker of midden in de nacht. Claire sliep echter heel erg vast door en had het nooit echt in de gaten dat Cheryl nachtmerries had. Voor zover zij wist was het zelfs enkel Romeo die wist dat ze nachtmerries had, want haar moeder en haar zus wisten er ook niks van. Gelukkig had Cheryl dan ook nog geen roommate gehad die wakker werd door haar geluiden die ze maakte. Soms werd ze gillend wakker, maar dan was Claire gelukkig al weg of sliep ze er gewoon doorheen. De school kon nog eens een keertje aangevallen worden en dan zou Claire er waarschijnlijk nog doorheen slapen. Het feit dat ze zichzelf onder haar dekens verborg terwijl ze een nachtmerrie had zodat de deken het geluid wat zou dempen als ze wakker werd zou natuurlijk ook wel helpen. Het meisje kreunde terwijl ze heen en weer bewoog en de verschrikkelijke beelden van zich af probeerde te krijgen. Nee… Opeens stond Romeo niet meer voor haar, maar Chester. Zijn ongelovige gezicht ging van zijn arm – die er trouwens luguberder uitzag dan dat ze zich kon herinneren – naar haar en hij opende zijn mond, maar in plaats van een verwijt of een hulpkreet kwam er bloed uit. Cheryl keek met een verafschuwd gezicht naar hoe het bloed ook uit zijn neus en zijn ogen begon te druipen. En toen zag ze zichzelf. Ze lag op de grond en haar ledematen maakten vreselijke bewegingen terwijl ze onder de Crucio-bezwering uit probeerde te komen. Blauwe plekken ontstonden op de plekken waar haar ledematen vreselijke bewegingen maakten en Cheryl hoorde het gelach van Stilio. Ze had geen idee dat ze momenteel hijgend in het bed lag en wild heen en weer aan het draaien. De angstige piepjes waren inmiddels overgegaan naar gesmoorde kreten en haar handen klauwden zich wanhopig vast aan het dekbed terwijl ze de vreselijke droom probeerde te ontsnappen. Tranen gleden over haar wangen terwijl ze naar zichzelf keek in haar droom en naar Stilio’s maniakale gelach luisterde. ‘Het is mijn schuld,’ fluisterde ze zachtjes. ‘Allemaal mijn schuld.’ Het was net alsof de pijn weer terug voelde en Cheryl kronkelde in haar bed terwijl ze de pijn, die zo echt leek nu, probeerde te ontsnappen.

Terwijl de pijn zich langzaam door haar lichaam verspreidde herinnerde Cheryl zich weer van alles wat er was gebeurd toen ze bij Stilio thuis bleef logeren. Ze had van haar moeder één weekend bij hem moeten blijven en ze hadden dat weekend vooral boven gespendeerd. Hun ouders hadden dat natuurlijk prima gevonden omdat ze dachten dat Cheryl en Stilio elkaar op een andere manier beter leerden kennen en hoewel Cheryl op dat moment nog geen zeventien was geweest, had haar moeder er op dat moment geen probleem van gemaakt en had haar zelfs aangespoord om met middelen te beginnen die zouden voorkomen dat ze over negen maanden een ongelukje kreeg. Cheryl had er voor de rest niet al te veel van willen weten omdat ze er niet klaar voor was, maar had het aangenomen omdat ze haar moeder op de één of andere zieke manier toch wel trots op haar wilde maken. Maar Stilio en zij deden dat soort dingen nooit als ze boven waren omdat ze het ten eerste te druk hadden met gevaarlijke spreuken beoefenen en ten tweede Cheryl duidelijk had aangegeven dat ze er nog niet klaar voor was. In het begin had Stilio dat ook wel gerespecteerd, maar zoals waarschijnlijk elke jongen was hij ongeduldig geworden en had Cheryl op een gegeven moment bijna gedwongen door haar half uit te kleden. Het was toen dat hij die ontploffing ook had gehad, maar dat was niet het ergste moment. Nee, het ergste moment was toen hij haar dwong om een onvergeeflijke vloek op zijn broertje te gebruiken. En dat moment herhaalde zich in Cheryl’s droom: de pijnkreet van Stilio’s broertje, zijn ogen die haar verontwaardigd en vol haat aankeken en zijn handen die krampachtig naar voren bewogen in een soort nutteloze poging om haar te laten stoppen. Cheryl voelde een stem zacht tegen haar praten en de pijn gleed langzaam weg, evenals de herinnering. Cheryl opende geschrokken haar ogen toen ze een hand tegen haar schouder voelde en herinnerde zich weer waar ze was en wat er was gebeurd. Chester bleek voor haar te staan en Cheryl voelde zich schuldig omdat ze hem wakker had gemaakt. Ze nam zich voor om, als hij weer sliep, niet meer te gaan slapen zodat ze dit soort dingen voorkwam. ‘Er is niks aan de hand,’ zei ze snikkend. ‘Ga maar weer terug liggen. Alles is in orde. Het was gewoon een stomme droom.’ Ze snikte en deed haar uiterste best om de drang te weerstaan om Chester te knuffelen en veiligheid bij hem te zoeken. Ze moest gewoon niet zo zielig doen.

Shit. Nee. Ze was zwak en kwetsbaar. Dadelijk zei ze dingen die ze niet mocht zeggen. Dadelijk vertelde ze hem de waarheid en wilde hij niks meer met haar te maken hebben. Maar ergens wilde ze de waarheid wel aan hem vertellen. Ze liep er al zo lang mee rond. Als Romeo haar wekte nadat zij een nachtmerrie had dan vroeg hij nooit iets en dat had ze altijd wel geapprecieerd bij hem, zeker na de keer dat ze had gezien hoe woedend hem het maakte. Misschien moest ze over Romeo vertellen zonder zijn naam te noemen? Ergens vond ze dat wel laf. Dan zou Chester een hekel aan Romeo krijgen terwijl zij het Romeo allang vergeven had, maar ze wist ook wel dat Romeo voor een reden in haar droom verscheen. Want hoe ze het ook wendde of keerde, ze had Stilio in hem gezien toen hij boven haar hing en zijn vuist tegen haar oog had laten komen. En bovendien was het geloofwaardig omdat Chester haar blauwe oog nog altijd kon zien. Het was dan lichtelijk weggetrokken, maar nog niet helemaal. Maar ergens wilde ze hem zo graag over Stilio vertellen… maar het was gewoon nog niet de juiste tijd. Ze wilde pas iets kwijt over Stilio als ze langer vrienden waren. Misschien vertelde ze, als ze later toch een partner zou krijgen tegen alle verwachtingen in, het hém wel. Ze haalde diep adem. Ze kon niet net doen alsof er niets aan de hand was en bovendien moest ze toegeven dat hoewel ze niet van aanrakingen hield sinds heel het gebeuren met Stilio dat ze dit wel fijn vond. Ze vond het fijn dat Chester haar hand vastpakte en daarnet over haar arm streelde, maar ze kon de ‘waarom’ niet eens plaatsen. Dat moest ook helemaal niet. ‘Ik eh…’ Ze snikte en wreef over haar gezicht. Sorry, Romeo, maar dit is de enige manier en bovendien noem ik je naam niet. Hopelijk komt Chester er nooit achter! ‘Ik iets meer dan een week geleden in elkaar geslagen door een jongen. Vandaar dat blauwe oog. En soms heb ik er nog nachtmerries over.’ Het was niet de gedachte aan Romeo en zijn agressiviteit dat haar liet huilen, maar eerder het feit dat ze nooit eerlijk kon zijn tegen Chester hierover. God, dat kon ze zelfs tegen Romeo niet! ‘Het was zo akelig allemaal,’ sprak ze de halve waarheid. ‘Hoe hij boven me hing en…’ Expres deed ze net alsof er heel andere dingen waren gebeurd, maar het moest geloofwaardig zijn. Ze haatte zichzelf zo erg hiervoor!

Het was vreselijk dat ze zo over haar vriend moest liegen. Of wat ze dan ook waren, maar ze vond dat Romeo en zij het stadium ‘kennissen’ al wel gepasseerd waren en dat, wat ze ook hadden, steeds meer en meer op vriendschap begon te lijken. Ze wist dan ook dat hij het absoluut niet ging appreciëren dat ze er zo’n potje van had gemaakt, maar gelukkig wisten geen van beiden elkaars naam. Ze was wel zo slim om Romeo niet te vermelden en haar gedrag naar Romeo was niet anders dan naar andere jongens. Misschien iets beter omdat ze hem wel mocht, maar het was niet dat ze opvallend bang voor hem leek of zo. Ze snapte zelf niet eens waarom ze met de vriendschap verder was gegaan nu ze kon zien dat het ook anders kon, maar Romeo had wel een aardig deel in zich. Alleen liet hij dat niet bepaald blijken als je hem aan zijn littekens herinnerde, maar dat was dan ook alles. In principe had ze niet gelogen, hield ze zichzelf voor. Romeo had ook wel daadwerkelijk boven haar gehangen, alleen niet om te doen wat Chester nu dacht dat hij had willen doen. Chester dacht waarschijnlijk dat ze… Ze rilde bij het idee. Ze was al eens twee keer aangerand geweest in haar leven en dat was niet bepaald fijn geweest. Een keer door Stilio en één keer tijdens Valentijn. Ze draaide haar hoofd toen haar hand opeens koud aanvoelde en Chester de deur barricadeerde en hoewel ze zich Mischief managed voelde, glimlachte ze toch omdat hij zo lief was voor haar. Hij leek haar echt een gevoel van veiligheid te willen geven en om eerlijk te zijn voelde ze zich dat ook wel bij hem. Ze schrok toen hij bij haar op bed kwam zitten en haar uitnodigde om in zijn armen te gaan liggen. Ze voelde haar wangen rood worden en haar hart hoopvol omhoog springen. Dit was haar kans! Zonder dat ze raar aangekeken werd kon ze tegen hem aan gaan liggen. En dat was dan ook precies wat ze deed. Ze kroop verder het bed op en legde haar hoofd tegen zijn borstkas. Ze legde haar hand ernaast en merkte dat het eigenlijk wel fijn aanvoelde. ‘Dankjewel, Chester,’ fluisterde ze. ‘Je eh…’ Oh shit. Ze was hier niet goed in! ‘… geeft me echt een enorm veilig gevoel en daar ben ik je dankbaar voor.’ Zijn rustige ademhaling kalmeerde haar al wat en ze voelde dat de tranen stopten met stromen. Dit zou een ideaal moment zijn waarop ze hem de waarheid zou vertellen, maar ze wist dat ze dat niet meer kon na wat ze net had gezegd. ‘Je bent echt ontzettend lief, weet je dat,’ mompelde ze en ze voelde haar wangen weer rood worden. Shit. Wat was ze toch een kluns.

Cheryl kon het niet laten om even sarcastisch te grinniken toen ze Chester zijn opmerking hoorde. Lang niet iedereen zou hetzelfde gereageerd hebben als hem. Romeo zou bijvoorbeeld niks gezegd hebben en ze wist zeker dat er nog wel een paar jongens op school waren die haar gewoon met rust zouden hebben gelaten en Cheryl was er vrij zeker van dat ze dat ook wel op prijs gesteld had. Ze had echt niet gedacht dat ze het zo fijn vond om eindelijk eens iemand te hebben die haar uitnodigde om in zijn armen te liggen en haar te kalmeren, maar hier was ze dan. Ze hoopte dat ze hem niet te erg van zijn nachtrust weerhield. Ze wist dat het een tikkeltje egoïstisch van haar was, maar dat wilde ze nu ook eigenlijk niet meer vragen aan hem, bang zijnde dat hij haar zou weg duwen en terug naar zijn eigen bed zou gaan. ‘Ik ben nog nooit op zo’n oprechte manier getroost door een jongen,’ zei ze op een eerlijke manier tegen hem. Als Stilio haar troostte dan was het niet eens oprecht, maar wilde hij gewoon verder gaan met hun spreuken. Cheryl had op een gegeven moment zichzelf zelfs aangeleerd om helemaal geen emoties meer aan de jongen te laten zien en hij had dat prima gevonden. Chester bleek daarin heel anders te zijn en weer wenste Cheryl voor even dat ze hem eerlijk verteld had over haar echte problemen, maar ze wist dat ze dat niet kon. Dan zou hij haar vast en zeker gaan haten. Ze grinnikte op zijn woorden, maar besloot er verder niks meer op te zeggen en enkel een vermoeid instemmend geluid te maken toen hij aangaf dat ze maar weer moest gaan slapen. Omdat ze te lui was om van haar slaapplaats te gaan begon ze met haar benen de dekens naar hun toe te halen en trok een pruillip toen dit niet goed lukte. Ze grinnikte toen ze het uiteindelijk wel te pakken kreeg en trok het tot aan haar schouder waarna ze haar haren uit haar gezicht wreef en zich nog wat comfortabeler tegen Chester legde. En dan maar hopen dat ze haar benen niet raar ging verschuiven tijdens het slapen of zo. ‘Welterusten Chet,’ mompelde ze zachtjes, de ‘s’ niet uitsprekend omdat ze die half vergat en omdat ze het zo mooier vond klinken. Daarna zakte ze weg in een rustige slaap.