{Open} Come here kittycat

Het leek eerst goed te voelen, er leek niks verkeerd te zijn toen Stefan hem zoende. Maar Mason was zo nerveus en gespannen geweest, dat alle emoties er uit leken te komen. Dat was de reden dat hij zijn hoofd weg draaide en begon te huilen. Hij kon niet geloven dat iemand hem zo had benaderd, dat dit gebeurd was, al vond hij het ook niet erg. Wat hij wel erg vond, was dat hij was gaan huilen en eigenlijk zo'n onzekere knul was. Hij voelde de stevige greep van Stefan om zijn hand, maar hij vertikte het om op te kijken. Hij schaamde zich. Hij wou sorry zeggen, maar ook dat leek niet te lukken. Toen Stefan zijn hand los liet, liet hij zijn arm langs zijn zij vallen, wat hij niet verwacht had, was dat hij daarna opgetild zou worden. Er verliet dan ook een verbaasd geluidje zijn mond. Nico sprong van de stoel af en keek met grote groene ogen naar de twee jongens op. Nico zou wel denken; wat gebeurde er met mijn baasje? Of eigenlijk mijn slaaf, maar dat hoeft niemand te weten. Het kattenstickje zat nog steeds in zijn handen, die nu waarschijnlijk warm was door het vastgehouden worden. Mason werd op het bed neer gezet en hij keek met betraande ogen naar Stefan. Nico was hun achtervolgd de kamer binnen en keek naar de andere, zwarte kat. Gelukkig was Nico een echte vriend voor iedereen. Stefan knuffelde hem, hield hem vast en aaide zijn hand. Mason slikte. "Ik eh... het spijt me, Stef," murmelde hij. Voor zichzelf was Mason nog niet eens uit de kast gekomen, hij hield het nog altijd geheim voor iedereen, maar een geheim naar zichzelf en Stefan toe was het nu zeker niet meer. Voor zover Mason wist, was er verder ook niemand in de Common room geweest van Gryffindor, dus was het verder nog een geheim voor de rest.

Mason veegde zijn tranen weg en probeerde het snikken onder bedwang te krijgen. Stefan had gezegd dat hij zich geen zorgen moest maken, waarna hij zei dit soort dingen wel gewend te zijn. Mason keek even vragend op en lachte flauwtjes. "Gewend dat een jongen huilend op je bed zit na gekust te hebben?" Vroeg hij half lachend, half snikkend, al begon het snikken wat minder te worden. Mason haalde diep adem en leunde tegen de langere jongen aan. Het voelde wel goed, dat was een ding dat zeker was. "Het gaat wel weer," reageerde hij. "Ik eh... ik wist nooit wat het was dat... dat ik me zo aangetrokken voelde door jongens en ik dacht dat ik vreemd was..." zei hij. "Meisjes kon ik gewoon niet leuk vinden," vervolgde hij. "En mensen vinden dat ik raar praat.. ik wordt gepest en," hij slaakte een zucht. "Het lijkt alsof ik mezelf opsluit in een hokje en maar niet mezelf kan zijn, ik kan niet voor mezelf opkomen en wordt dan ontzettend klunzig," vervolgde hij. "En toen je me kuste," vervolgde hij. "Het was verrassend en... ik voelde zoveel en ik begreep mezelf niet... gevoelens zijn gewoon moeilijk? Snap je?" Hij hakkelde en lachte daarna even. "Ik klink vast heel stom," vervolgde hij. Misschien moest Mason proberen te stoppen met zichzelf omlaag te halen door zichzelf stom te noemen en dergelijke.