Jealousy [open]

Een beetje regen was een van de dingen waardoor Cid zich niet liet tegenhouden om een eindje te gaan wandelen. De regen hielp om af te koelen en het water dat over zijn gezicht liep, verzachtte de pijn aan zijn kaak wel wat. De jongen was nog niet zo lang geleden op de vuist gegaan met iemand en die persoon had zijn vuist nogal hard contact laten maken met zijn kaak. Voordat het echter helemaal uit de hand had kunnen lopen, hadden een paar jaargenoten hem bij zijn armen gegrepen en hem weggetrokken bij de ander zodat hij niet in de problemen zou komen en de afdeling ook niet in de problemen kon brengen. Ondanks dat de beginnende verkleuring op zijn kaak de buitenwereld vertelde dat hij nog niet zo lang geleden weer een van zijn woedeaanvallen had gehad, kon je dat helemaal niet van zijn gezicht aflezen. Heel zijn lichaamshouding straalde rust uit en de oh zo bekende grijns was om zijn lippen gekruld.

Het duurde een tijdje voordat hij doorhad dat hij in de richting van het quidditch veld was gewandeld aangezien hij bezig geweest was met een van de plastieken felgekleurde balletjes die hij nog al eens gebruikte om zijn goocheltrucjes uit te voeren. Het hij eigenlijk pas door dat hij op het veld aangekomen was, toen hij met zijn neus tegen de achterkant van de tribune aan knalde. Wrijvend over zijn neus, zette hij een paar stapjes opzij zodat hij naast de tribune stond en even bleef hij kijken naar de voorbij scherende spelers. Het was pas toen de spelers aan de andere kant van het veld aangekomen waren, dat hij het riskeerde om verder te lopen en de tribune op te klimmen. Hij had namelijk geen voet tegen zijn hoofd, iets dat altijd kon gebeuren als je ineens in de weg kwam staan.

”Oi, ook aan het genieten van de regen?” Cid grinnikte even lichtjes terwijl hij naast het meisje ging staan, iemand uit zijn afdeling als hij het zich goed kon herinneren. De jongen schudde even met zijn hoofd om zijn haren uit zijn gezicht te krijgen, maar stopte daar al gauw mee van zodra hij merkte dat de druppels die van zijn haren afvlogen richting het meisje gingen. ”Oops, sorry. Het is niet mijn bedoeling om je nog natter te maken. Jane was het, toch? Volgens mij zitten we in dezelfde afdeling.” Je kon niet zeggen van Cid dat hij niet onthield. Misschien moest hij iemands naam in het begin wel een paar keer vragen, maar nadat hij het een aantal keer gehoord had, wist hij meestal wel altijd een naam bij het juiste gezicht te plaatsen, vooral als het om mensen in Ravenclaw ging. Alleen de eerstejaars waren wat tricky nu, maar ook die namen zou hij ooit nog wel leren.

Het was nu niet dat Cid een ijdeltuit was en uren voor de spiegel stond voordat hij ook maar een voet buiten zijn kamer zette (in principe deed hij gewoon een klein beetje gel in zijn haar om het in model te houden), maar stiekem vond hij het wel spijtig dat zijn haar door de regen helemaal uit model was geraakt en het nu tegen zijn gezicht aanplakte. De regen maakte zijn haar ook donkerder dan het normaal was, waardoor het bijna leek alsof het een bruine kleur had in plaats van een donkerblonde kleur. Het enige goede aan de regen was dat het de pijn aan zijn kaak wat verzachtte en het hem eigenlijk letterlijk afkoelde, iets dat hij wel nodig had zowel letterlijk als figuurlijk. De regen hielp wel bij het op een rijtje zetten van zijn gedachten en de woede was ook bijna volledig weggeëbd van zodra hij aan het quidditch veld was aangekomen.

”Daar ben ik het helemaal mee eens. Op die warme dagen lag ik meestal gewoon languit ergens op de vloer. Als het wat koude ris heb ik sowieso het gevoel dat ik me nuttiger kan maken.” Het was zeker geen leugen geweest toen hij vertelde dat hij op bepaalde dagen gewoon languit op de grond was gaan liggen thuis. Natuurlijk juist voor een deuropening waardoor zijn ouders constant over hem heen hadden moeten stappen en waar ze hem na de zoveelste keer gewoon hadden weggejaagd.

Het puntje van zijn tong stak een stukje naar buiten toen hij zijn hand strak om het balletje sloot om even daarna zijn hand terug te openen. Op de plaats waar 1 feloranje balletje had gelegen, lagen er nu twee. Een triomfantelijk grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij Jane vanuit zijn ooghoeken aankeek. Hij wist toevallig dat zij altijd een van de mensen was die hun ogen niet konden geloven als hij zijn trucjes in de leerlingenkamer liet zien en daarna vertelde dat hij geen magie gebruikt had. Wandless magic was namelijk iets waar hij nog niet aan toe was en iets dat hij ook waarschijnlijk nooit zou kunnen. Het was iets waar je moest op oefenen en spijtig genoeg was Cid daar net een ietsepietsie beetje te lui voor.

”Heb je zelf zo geen zin om op je bezem te starten en mee te trainen?” Hij volgde Jane’s voorbeeld terwijl hij die woorden zei en leunde op de reling terwijl zijn donkere kijkers de spelers volgden. ”Ik vind altijd dat het je zo een vrij gevoel geeft. Mensen hebben altijd al willen vliegen en ik weet nog hoe jaloers mijn vader was toen ik hem na mijn eerste jaar vertelde dat we hadden leren vliegen.” Hij grinnikte even bij die woorden voordat hij zijn aandacht terug op Jane richtte en wachtte op een reactie.