{Open} Come here kittycat

Nog steeds had Mason nog niet alles uitgepakt van zijn koffer. Hij zat er telkens maar in te graaien en het was een takkenzooi op zijn kamer. Nico lag op een grote bult kleding rustig te snorren, wat Mason zelf niet door had. Straks zal zijn kamer genoot, Torrance er over zeuren, al wist hij dit niet zeker. Dus omdat te voorkomen en die zekerheid maar gewoon niet beantwoord te krijgen pakte hij zijn toverstok. Hoe nichterig Mason dan ook kon overkomen, hij was een luie slordige vos. "Pak!" Klonk zijn zachte, zoete stem. Hij wees eerst naar zijn kleding bult, vervolgens naar allemaal andere spullen en binnen no-time vloog alles door zijn kamer heen. Nico schrok van het plotselinge vliegen van zijn slaapplek en schoot de kamer uit, gezien de kamer duur op een kier had gestaan. Oh nee toch. "Nico!" In twee strijd keek hij naar zijn zwevende kleding die hij in bedwang hield met zijn toverstok zodat alles netjes naar zijn plaats zou gaan en vervolgens weer terug naar waar Nico gehaast was weg gevlogen. Mason sprong maar op en verliet zijn kamer. Al zijn spullen knalde terug op de grond, nog rommeliger dan tevoren. Hij haastte zich achter Nico aan die hij in de Common Room van Gryffindor boven op één van de kasten trof. "Nico, kom maar, het is al goed," ratelde hij terwijl hij zijn handen naar de bruine Maine Coon had uitgestoken. "Kom dan," klonk zijn stem. Doordat hij het tegen een kat zei, klonk zijn stem extra nichterig.

Open
OOC: Nico is een donkere, bruine, cyperse maine coon met groene, heldere ogen.

Mason ging op zijn tenen staan en tikte wat op de bovenkant van de kast. Hij kon niet zien of Nico er op reageerde, maar hij hoorde ook vrij weinig, wat inhield dat Nico daar waarschijnlijk gewoon lag met een verwilderde blik. Want ja, Nico was geschrokken van het feit dat hij gewoon door de kleding zelf, of eigenlijk, door Mason zelf, van de kleding af was gegooid. Oh wat voelde Mason zich schuldig. "Sorry Nic, maar kom nou, maatje van me," smeekte hij. Zij ietwat verwijfde stem liet een groep Gryffindor meisjes lachen en het feit dat hij daar stond naar zijn kat te smeken. Hij voelde zijn gezicht rood worden door het gelach van de anderen, maar negeerde het verder, terwijl hij Nico van de kast af probeerde te krijgen.
"Hulp nodig?" Klonk er ineens. Mason verstijfde even bij de stem en draaide zich vervolgens om, waarbij hij omhoog moest kijken om de charmante glimlach van de ontzettend knappe jongen te zien. Stefan, was zijn naam en zat in zijn schooljaar. "Euh, als je dat wilt," ratelde zijn stem met een glimlach, waarbij hij opzij stapte. Ja, zijn lengte zal zeker wel helpen. Mason was klein in verhouding met Stefan. "Ik had Nico perrongeluk laten schrikken en nu zit hij hier... ik weet niet hoe hij zo snel op de kast geklommen is, though," ratelde hij vervolgens, een beetje verlegen.

Dit bedoel ik met die omschrijving :") :

Stefan leek zachtjes te grinniken en Mason vroeg zich af waarom. Maar het maakte niet veel uit, want het zag er leuk uit bij de jongen. Ja, één ding was zeker, deze gast was knap. En lang. En stoer. Tenminste, dat was iets wat Mason al vond. Daarbij was deze gast ook nog eens lief en behulpzaam, gezien hij hem wou helpen om Nico van de kast af te krijgen. "Maine Coons komen er sneller op dan europese kortharen." Mason glimlachte en knikte. "Dat is een ding dat zeker is," reageerde hij, iets comfortabeler. Zodra hij zich beter voelde bij iemand, zou zijn onzekerheid ook sneller weg gaan. Toch had hij iets met jongens die aardig waren, en knap en behulpzaam, daar bleef hij vaak toch wat klunzig en nerveus bij. En ook zeker verlegen. Vervolgens liep Stefan weg, waarop Mason hem vragend na keek. Mason keerde zich weer tot de kast en Nico, die er boven op zat. "Kom nou toch, Nico," zei hij weer terwijl hij een keertje sprong, om te kijken. Hij zag een flits van zijn heldere, groene ogen. Had Nico hier nou plezier aan? Vervolgens kwam Stefan weer terug en Mason veegde zijn gewaad glad langs zijn slanke lichaam. Wat was hij tenger in verhouding met Stefan. Een dwerg, of iets dergelijks. "Je hebt er geen problemen mee als ik hem dit geef toch?" Vroeg de jongen, terwijl hij een katten stick in de lucht hield. Mason schudde zijn heeft. "Ik denk dat Nico het verrukkelijk zal vinden," zei hij met een grijnsje. "Ik vind het ontzettend lief van je dat je me wilt helpen," vervolgde hij met een lachje.

Ja, Mason vond Stefan wel een charmante jongen. Toen Mason had gezegd het lief te vinden dat de langere jongen hem wou helpen, kreeg hij een zachte glimlach toe geworpen, die zijn wangen weer licht lieten opgloeien. Waarom werd hij toch zo snel in verlegenheid gebracht? Mason zelf begreep het nog niet zo goed van zichzelf. Maar toen hij de aai over zijn hoofd ontving, merkte hij toch wel dat hij het ook een stuk warmer kreeg en deed uit automatisme een stapje naar achteren, terwijl hij Stefan met een blos aan keek en een verlegen glimlach. Er kwam een struikelend lachje uit zijn mond, iets tussen een eh, en een hehehe. "Geen probleem." Zei de jongen vervolgens. Mason streek met zijn hand over zijn haren heen, om het niet al te ongemakkelijk te maken en glimlachte. "Dankjewel," zei hij alsnog. De jongen hield het snoepje boven de kast en ja hoor. Daar reageerde Nico vrij snel op, want hij had de geur van het voedsel snel opgepikt. Toch leek Nico het niet helemaal te vertrouwen, maar de kat kon zijn lust niet weerstaan en kroop er naar toe. "Moet ik hem zo pakken als hij dichterbij is of kan je er zelf bij?" Vroeg hij. "Ehm, ik denk dat ik er niet goed bij ga komen en dat we dan weer bij vooraf kunnen beginnen," gaf hij toe, terwijl hij even weg keek. Ja, Mason was de langste niet, al was hij ook niet echt klein. Hij was nooit lang genoeg om ergens bij te komen. "Jij heet... Stefan, toch?" Vroeg hij vervolgens, om er zeker van te worden.

Wat was hij kalm. Hoe kon hij zo kalm zijn? Maar misschien kon hij beter de vraag beter omdraaien en het tegengestelde aan zichzelf stellen. Waarom was Mason zo nerveus? Zo gespannen, verlegen en, nouja, gewoon, waarom deed hij zoals hij deed? Mason had even weg gekeken en zichzelf weer vermand, waarna hij weer naar de knappe jongen had gekeken en vroeg of hij goed had dat hij Stefan heette. Dit had hij goed. Maar hij mocht hem ook best wel Stef noemen. Mason glimlachte hierbij. "Oké dan, Stef," kwam er uit met een warm glimlachje en mee lachende ogen. Vervolgens pakte Stefan de kat vast en tilde deze van de kast. Het was niet al te makkelijk gegaan, maar het was Stefan gelukt. Mason keek van Nico naar de jongen en pakte de kat hartelijk vast. "Kijk eens aan, daar is hij weer." Mason knikte dankbaar. "Bedankt!" Zei hij dan ook. Hij aaide Nico over zijn rug en meteen ontving Mason een kopje. "Nou zeg, Nico, was dat echt nodig geweest?" Zei hij met een lachje tegen zijn kat, waarna hij deze naast hem neer zette. Nico ging braaf naast hem zitten en keek naar hun op. "Mijn naam is trouwens Mason," stelde hij zich zelf vervolgens voor. Toen merkte hij op dat Nico een dikke kluit vacht had achter gelaten op het gewaad van Stefan en zonder er echt bijna te denken deed hij een stapje naar Stefan toe, reek zijn hand naar zijn borst uit en haalde het stukje vacht van zijn gewaad af.

Nico keek van jongen naar jongen, rekte zich vervolgens af en sprong op een stoel, niet zo ver van hun vandaan, om zich daar op te rollen tot een bolletje bruine vacht, met dikke, zwarte strepen. Waarom had Mason de kat niet gewoon Tiger genoemd of iets dergelijks? Maar goed. Dat was niet waar het nu om ging. Mason had zijn had naar Stefan uit gestoken en was dichterbij gekomen. De spanning was om te snijden, al was het niet zo zeer omdat het gemeen, of bruut was. Het was gewoon een intense spanning en Mason wist niet goed hoe en wat. Wat hij wel wist was dat hij de aandrang had gehad om dichter bij te komen en het stukje vacht van zijn gewaad af te halen. Hij had Stefan niet echt aangekeken. Dit deed Mason pas toen hij het stukje vacht er af had gehaald. "Euh, deze had Nico achter gelaten," zei hij met een hese stem. Waar kwam die heesheid ineens vandaan? Stefan bedankte hem. Die charmante glimlach maakte Mason bijna zwak in zijn knieën, maar hij hield zich sterk en deed enkel een klein, subtiel stapje naar achteren, al wou hij niet per se weer naar achteren toe. Er was iets en hij wist niet precies wat. En toen ineens pakte Stefan zijn hand vast. Masons ogen gleden er naar toe en hij voelde zichzelf warm worden. Oh. Stefan legde de stick in zijn handen, maar dat was niet wat hem zo warm liet worden. De aanraking van Stefans hand deed een hoop met hem. Wauw, zo goed kende hij de jongen niet eens. Behalve dat zijn charisma enorm aantrekkelijk was. "Die kan je dan nog aan Nico geven." Mason glimlachte. "Heerlijk," zei hij. "Dat zal Nico heerlijk vinden," ratelde hij. Mason kwam duidelijk weer onrustig over en hij begreep niet hoe Stefan zo kalm kon blijven. Misschien deed het wel helemaal niks met hem en was het niet meer dan normaal voor Stefan.

#intens

Hij kende Stefan verder niet echt, van gezicht en van bepaalde lessen. Maar echt gesproken? Nee, dat had hij nog nooit. Tot nu. Nu was de sfeer ook zo intens. Hij begreep het niet echt, deze jongen kende hij enkel bij zijn naam. Ja, zijn uiterlijk was hem natuurlijk wel al eens eerder opgevallen en hij was knap, dat was een ding dat zeker was. Maar hij had nooit gedacht dat deze jongen dit met zijn emoties zou doen, hem zo verward, nerveus en gespannen zou laten voelen. En ook zo warm. Mason bleef staan waar hij stond en keek Stefan nu enkel aan, nu hij de kattensticks had gekregen. Ook besefte hij dat zijn handen nog in de handen van Stefan lagen, maar hij trok ze niet los. "Ben je niet bang dat ik dingen ga doen?" Vroeg de jongen aan hem. Mason knipperde met zijn ogen en trok zijn mondhoekje licht op. "Wat voor dingen zou je kunnen doen, dan?" Beantwoordde hij zijn vraag met een vraag. Hij zag er nerveus uit en zijn licht verwijfde stem klonk ook nerveus. De blik van Mason zat vast gehaakt aan die van Stefan en nog steeds trok hij zijn handen niet weg van die van Stefan, nee, hij stond daar vast genageld aan de grond, kijkend naar die ontzettend knappe jongen die hem daarnet geholpen had. Wat er allemaal wel niet kon gebeuren als je iemand iemand hielp met het pakken van zijn kat die op een hoge kast had gezeten.

Mason voelde zich intens gespannen worden en wou ergens wel weglopen, maar ook weer niet. Nee, totaal niet. Stefan had iets wat hem enorm tot hem aangetrokken liet voelen. Maar dan was er nog altijd zijn eigen onzekerheid en het feit dat hij voor zichzelf de kast nog niet eens verlaten had. Hij was zo enorm veel gepest dat hij het niet meer gedurfd had. Toch stelde hij de van alles voorspellende vraag. Wat zou hij dan kunnen doen bij hem? Wat voor dingen? En toen ging het snel. De handen van Mason hadden nog altijd vast gezeten in die van Stefan, al liet Stefan één hand los en deze bracht hij naar zijn kaaklijn. Mason huiverde en verstijfde nog meer. Het hoofd van Stefan kwam dichter bij de zijne en voor hij het wist zaten de lippen van Stefan op de zijne. Mason liet zich mee slepen en zoende hem terug. Dat was zijn eerste reactie. Hij deinsde niet terug. Nee, hij kuste Stefan terug. Maar toen trok hij zijn hoofd toch weg. Hij wende zijn blik af en keek op zij. Tranen begonnen over zijn wangen te rollen, hij had geen controle meer over wat er gebeurde. Wat hij wel wist, was dat hij weg wou uit de common room van Gryffindor. Ieder moment kon er iemand binnen komen. Toch zei hij helemaal niks en stond hij waar hij stond. Hij had geen stap naar achteren gedaan, had gewoon weg gekeken en de kus afgebroken.

OOC: Weeheeheee <3