What the hell do you want?! [&CHARLIE DALTON]

‘Schrijf een heel opstel over Crucio,’ las ze haar notities hardop voor. ‘Schrijf waarom de spreuk gebruik wordt, wat voor effect het heeft op de ander en wat de spreuk doet.’ Kwaad zijnde keek ze naar de notities en gooide vervolgens het boek van Defence Against the Dark Art tegen de muur aan. Daarna ging ze op het bankstel zitten en legde haar hoofd in haar handen. Het was net alsof ze hier op school gedachten konden lezen en het haar extra moeilijk wilden maken of zo. Ze was geïrriteerd over de opdracht. Ze wilde er niet meer aan deelnemen. Ze zuchtte. Misschien moest ze dit maar doen als ze ’s avonds heel erg moe was. Maar het feit dat ze een opstel over de martelspreuk moest schrijven vond ze vreselijk. Ze kon net zo goed helemaal onderaan het kantje schrijven wat haar ervaring met de spreuk was. Ze wilde de spreuk wel erg graag leren en had er op geoefend, maar beheerste hem nog niet volledig en in school gebruiken was gevaarlijk. Bovendien zou Romeo er waarschijnlijk niet mee kunnen lachen als ze hem vertelde waarom ze tijdelijk geschorst zou zijn van school. Nee, met Paralitis mocht ze momenteel blij genoeg zijn. Zuchtend liep ze naar de andere kant van de kamer waar ze het boek gegooid had, raapte het op en gooide het op de tafel neer. Daarna pakte ze de kantjes die ze vol moest schrijven en legde die er naast. Ze wilde zich er nu niet over buigen, te veel herinneringen. Maar wat ging ze dan wel doen? Ze had geen idee. Ze hoorde echter een geluid. Alsof iemand opzettelijk op een trage manier de kamer binnenkwam om haar te laten schrikken. Ze greep naar haar wand die ze verborgen hield onder haar gewaad, haalde drie keer diep adem… en sprong toen op waarna ze de borst van de persoon een harde duw gaf en vervolgens haar wand tegen de keel van de persoon hield. ‘Verklaar je nader,’ siste ze.

Het leven was all about voorzichtigheid, zeker als je met twee volle koppen warme chocolademelk rondliep om het random meisje wat nog steeds aan het leren was op dit late uur te helpen erdoorheen te komen. Ja, hij was de Gryffindor mama, no judging please. Helaas voor hem echter vond niet iedereen dat een perfect plan, bijvoorbeeld het mens voor wie hij het deed.

Ze sprong op, duwde hem - wat de chocolademelk alle kanten op deed vliegen en hem luid deed vloeken - en drukte haar wand in zijn keel. De opdracht was zich te verklaren. Met de kopjes nog in zijn handen keek hij haar droogjes aan. "Ik wilde je verassen met Chocolademelk," Zijn ogen waren in de 'are you kidding me'-stand gezet. Want. Are you kidding me?!

Haar blik ontmoette de zijne. Oh. Maar hem kende ze wel! Hij was de Quidditch Captain. De kerel waar ze naartoe moest gaan als ze het team van de afdeling Gryffindor wilde joinen. En ook zeker niet de kerel waar ze tegen kon zeggen dat ze haar afdeling zo erg haatte dat ze naar Slytherin over wilde stappen. Dat zou hij waarschijnlijk als hoogverraad van Gryffindor zien. Sowieso kon ze dat soort informatie het beste niet doorspelen aan te veel anderen. Het was al erg genoeg dat de head boy van Slytherin zelf het wist, hoewel deze dat niet echt een probleem had gevonden. Misschien zelfs wel een compliment. Cheryl had ook niet het gevoel dat Leo er altijd voor de volle honderd procent met zijn gedachten bij was en glimlachte toen ze dacht aan zijn reactie. Ze had hem lekker arrogant laten zijn. Zo lang hij zich niet te hard focuste op wat ze had gezegd zat het wel goed. Maar wat konden de afdelingshoofden nu eigenlijk doen als ze het wisten? Haar dwingen om toch van Gryffindor te houden? Ze wilde het ze wel eens zien proberen. Cheryl kwam echter weer bij het hier en nu toen de Quidditch Captain, Charlie genaamd, tegen haar begon te spreken. Cheryl liet haar wand van zijn keel zakken en zuchtte terwijl ze een tikkeltje berouwvol naar de gemorste chocomelk keek en het feit dat ze misschien wel zijn gevoelens had gekwetst. Hij wilde alleen maar aardig zijn en zij had het voor hem verpest. ‘Sorry,’ mompelde ze. ‘Maar waarom besloop je me dan ook? Dat is niet het goede ding om bij mij te doen, man. Dat zou je na die eerste jaren toch wel moeten weten.’ Ze grinnikte. Hoe vaak had ze al wel niet voor gevechten naar de afdelingshoofden moeten komen om zich nader te verklaren? Dat wist hij toch zeker wel? En dat ze goed was in vecht- en verdedigingssport? Ze zuchtte en pakte één van de warme kopjes over. Twijfelend kwam ze naar voren en drukte snel een kus op zijn wang. ‘Maakt dat het al een beetje goed?’ Met haar meest schattige en liefste blik keek ze hem aan.

Een stilte volgde even. Het meisje leek de situatie in zich op te nemen, en besloot uiteindelijk dat het moment nog niet gekomen was om zijn hoofd op een staak te zetten. Langzaam verliet de toverstaf zijn keel, en kon de jongen weer normaal ademen. Daarna volgde een korte sorry, met gegrinnik over hoe dom hij was dat hij haar besloop. Meteen gingen zijn ogen verontwaardigd - maar quasi - open en porde hij haar in haar zij na de kopjes weggezet te hebben. "Ik sloop niet, ik liep voorzichtig om de chocolademelk niet te laten morsen," Even keek hij haar pointedly aan, want hey, dat was mislukt. "Ik kan er trouwens niets aan doen dat ik loop als een konijntje in de sneeuw zo zacht," Hierbij even een arrogante blik, want trust Charlie maar om een situatie weer in zijn voordeel te doen draaien.

Bij de kus op zijn wang verzachtte zijn blik alsnog wat. Hij was een watje oke. Het was niet alsof hij haar leuk vond, heck! Zo goed kenden ze elkaar niet eens, maar hij kon bonden met mensen die net als hij graag in de late uren hun huiswerk deden. Bovendien had hij vandaag een goede Quidditch training gehad, dus zijn humeur was niet echt slecht te krijgen. Vandaar dat hij dramatisch zuchtte. "Oke dan, maar denk maar niet dat ik nieuwe chocolademelk ga halen."

‘Whatever, Dalton, ik vind het nog altijd verdacht op sluipen noemen,’ kon Cheryl niet laten om te zeggen en ze grinnikte even. Hij had toch ook altijd en overal een excuus voor. Charlie was niet alleen geen onbekende voor haar omdat hij de Quidditch Captain was en omdat iedereen zijn naam wel eens had genoemd – hij had zelfs zonder dat hij het waarschijnlijk wist een klein fangirl-clubje dat altijd over hem praatte in een aparte hoek in de common room – en bovendien zaten ze al zo lang samen in Gryffindor dat Cheryl hem nu wel bij naam én gezicht moest kennen. Ze wist dat hij veel lessen skipte en dat hij zijn huiswerk ook altijd in de late uurtjes maakte, dus in dat opzicht waren ze wel hetzelfde. Ze was wel een tikkeltje van zichzelf geschrokken omdat ze hem zo makkelijk een kus had gegeven op zijn wang, maar zocht er voor de rest niet veel achter. Ze deed het eigenlijk bij iedereen uit automatisme omdat deze persoon iets aardigs deed. Het was bij haar in de familie zo geleerd dat je een ander op die manier bedankte. Alleen ging het bij de familie er wel iets formeler aan toe. Dat wilde zeggen: een kus op de wang, maar voor de rest niet glimlachen. Een knikje om dankbaarheid te vertonen en dichter bij de sterren te kunnen komen, Jessie, James, Meowth. Zo gaat het helemaal niet btw, maar laat me doen! volstond meestal. Cheryl vond dat, net zoals ze de vele tradities die haar moeder haar per se aanleerde, een tikkeltje overdreven. Om over heel het uithuwelijkingsgedoe maar niet te spreken. ‘Oh,’ zei ze teleurgesteld en ze trok een pruillipje naar hem. ‘Maar Charlie,’ zeurde ze, het laatste beetje van zijn naam een beetje uitrekkend. ‘Ik dacht dat we sámen lekker gingen genieten van een kopje chocolademelk én een vervelend opstel om te schrijven. Ik kan dan toch niet met een halfleeg kopje chocolademelk zitten die ik per ongeluk omstootte omdat ik mezelf wilde verdedigen? Gryffindor stond toch bekend om dapperheid en moed? Heb ik dan geen moed getoond?’ Ze keek hem zielig aan.

Hij zuchtte verslagen toen ze hem vertelde dat het alsnog sluipen was geweest, en gooide zijn handen de lucht in, als zij het zei zou het vast zo zijn. However, bij het volgende punt over Chocolademelk begon hij halverwege al zijn hoofd te schudden. No way. Not happening. "Miss Carve, als u zo graag chocolademelk wilt, moet u dat zelf halen," Antwoordde hij dramatisch, maar keek er niet boos bij.

Sterker nog, hij was te zeer een gentleman om het hierbij te laten. Daarom goot hij de helft van zijn kopje bij die van haar in, en duwde toen die beker in haar handen. Nu moest ze tevreden zijn, en hij had toch niet zoveel zin gehad in chocomel.

Slijmen bij een jongen werkte. Meestal dan. En bij sommige jongens. Bij sommige jongens wat meer, bij sommige jongens wat minder. Je moest gewoon weten wie je wél zo kon bespelen en wie niet. En als je dat wist, werd alles simpel. Cheryl wist toevallig van Charlie dat hij best wel een groot hard had voor Gryffindor. Die jongen zat in zijn laatste jaar en streefde er waarschijnlijk naar om te zorgen dat iedereen hard zijn of haar best zou doen zodra hij Hogwarts verliet. Cheryl moest eerlijk toegeven dat ze hem best wel zou missen. Hij was één van de weinige personen waar je bij terecht kon zonder dat hij direct over je oordeelde en veel noemden hem dan ook wel eens voor de grap ‘mama Gryffindor’. Of hij noemde zichzelf zo. Ze zag hem er wel voor aan dat ze dat deed. Helaas had ze nog niet veel gesprekken met hem gehad, maar dat kon ook niet echt. Het schooljaar was nog maar net begonnen en vorig jaar had ze andere dingen aan haar hoofd gehad. Tijd om hun verloren gesprekken maar eens in te gaan huilen. Ze trok een pruillip toen hij antwoord gaf, maar glimlachte toen hij de helft van zijn beker bij de hare deed zodat ze toch een volle beker had. ‘Wist ik maar een spreuk waarmee ik voorwerpen kon kopiëren,’ zei ze en ze keek hem bedenkelijk aan. ‘Anders mag je mijn beker wel hebben, hoor. Misschien is het toch een beetje mijn schuld dan.’ Ze knipoogde naar hem en draaide zich om. Ah. Haar vreselijke opstel. ‘Of we delen hem gewoon,’ zei ze tegen hem, haar schouders ophalend. Ze was er niet vies van om uit dezelfde beker te drinken als hem. Vervolgens ging ze hem voor naar de bank. ‘Kom lekker zitten,’ zei ze tegen hem en ze maakte plaats voor hem.

Hij rolde met zijn ogen toen de meid plotseling aardig begon te doen en hem haar chocomelk aanbood, ja zeg, hij had toch net zijn helft aan haar gegeven? Whatever, het was niet alsof hij het gedrag van meiden ooit volledig zou snappen, maar dat betekende niet dat hij niet met ze om kon gaan. Vandaar dat hij rustig de beker pakte en haar volgde naar de cosy bank waar ze duidelijk bezig was met een of ander opstel.

Inmiddels was hij daar best benieuwd naar, het was laat en niet per se het beste uur om spul te doen, dus wat hiel Cheryl zo lang op? Het was vast iets niet cools, het was altijd iets niet cools. "Waar ben je nog mee bezig?" Vroeg hij dan ook, terwijl hij op de bank plofte en de chocomel bij haar neerzette, haar eerdere woorden over delen negerende.

Cheryl grinnikte om Charlie’s reacties. Hij had duidelijk in de gaten dat haar reacties niet meteen uit vriendschap voortkwamen, maar eerder omdat ze iets van hem nodig had. Slimme kerel. Oké, nu moest ze toch wel weer de lieve Cheryl worden, hoor. Het was dat ze zo’n vreselijke hekel aan haar house had anders was ze vast wel goede vrienden met Charlie geworden een paar jaar geleden. Maar goed, wat er niet was kon nog komen en Cheryl had de hoop nog niet opgegeven. Er waren maar een paar Gryffindors waar ze het best wel goed mee kon vinden, maar een hoop waren vorig jaar al afgestudeerd. En voor de rest ging ze vooral veel met de zogenaamde aartsrivaal van Gryffindor om: Slytherin. Cheryl vond heel die rivaliteit tussen de twee afdelingen onnodig en bovendien ook nog eens ontzettend overdreven. Alsof de students in Slytherin echt zo veel verschilden met die van Gryffindor. Het was dat Slytherin students zich aan lieten praten dat ze door en door slecht moesten zijn en students van andere houses slecht moesten behandelen anders waren ze heus wel hetzelfde allemaal, hoor. Cheryl liet haar blik glijden naar Charlie toen deze zijn vraag stelde. Ze onderdrukte een zucht. Ze moest nu niet gaan panikeren. Ze wilde niet dat hij in de gaten had hoe veel stress dat opstel wel niet bij haar opriep. ‘Ik moet een opstel over de spreuk van Crucio schrijven,’ probeerde ze zo normaal mogelijk te zeggen, maar ze wendde haar blik van hem af en deed net alsof ze wilde drinken van de chocomelk. ‘Maar dat kan later nog wel. Ik moet het pas over drie dagen inleveren.’ Uitstellen was bij dit soort situaties wel noodzakelijk voor haar wilde ze niet gek worden.

Oke, uit de reactie kon hij opmaken dat ja, ze zat hier onnodig. Bovendien was er een grote hoop stress te bemerken in haar woorden, wat hem even deed fronsen. De verboden spreuken waren toch juist het makkelijkst wat opstellen betrof? Daar hoefde je tenminste niet honderden boeken voor te pakken, sterker nog, misschien als je een beetje de krant las hoefde je er geen een te gebruiken. Niet dat hij dacht dat dat de docent veel plezier zou doen.

"Aha," Antwoordde hij dus met een opgetrokken wenkbrauw, dat maakte dat hij een beetje vragend eruitzag. Precies wat hij wilde want, what the heck? Waarom zou ze er nu nog aan zitten als ze geen haast had maar wel ontiegelijk veel stress? Meiden van Gryffindor bleven hem verbazen.

Shit! Fuck! Anapneo! Nee, nee, néé! Net op dit moment, net op het moment dat er iemand bij haar zat waar ze niet veel contact mee had en waarbij ze absoluut haar zwakte niét wilde laten zien, kwamen er tranen opzetten. Ze richtte haar blik naar de hemel en probeerde haar ademhaling te controleren, maar dat zou moeilijk gaan omdat Charlie dan in de gaten zou hebben dat er iets zou zijn. En dus probeerde zo zachtjes mogelijk in en uit te ademen terwijl ze wanhopig naar een reden zocht zodat ze even van hem weg kon gaan zonder dat ze hoefde te spreken. Als ze nu iets zou zeggen zou haar stem overslaan en dan zou hij het alsnog doorhebben. En dus wist ze de perfecte oplossing. Ze pakte haar mok stevig vast, nam er een teug van en slikte de warme drank door. Wist Charlie veel dat het niet meer zo warm was. ‘Ah,’ zei ze. ‘Dat is warm.’ En ze keek hem met een lach aan, de tranen nog altijd blinkend in haar ogen, maar deze keer zou hij misschien wél denken dat het van de chocomelk was. Ze voelde zich dankzij de warme drank ook rustiger worden, maar de brok in haar keel was er nog altijd en Cheryl deed haar best om het weg te slikken. Maar shit, wat zou het goed doen om een keertje uit te huilen bij iemand. Néé, Cheryl. En dus slikte ze opnieuw terwijl ze het perkament waarop ze het opstel moest schrijven snel wegstak in haar boek en het dichtklapte zodat ze niet meer naar de woorden hoefde te kijken. ‘Dus hoe is het als Quidditch Captain zijnde?’ vroeg ze snel aan hem, maar haar stem sloeg over. Fuck.

Oke. Een ding was zeker, Cheryl deed gek. Naast eerst best wel zenuwachtig te doen keek ze op dit moment naar het plafond, ademde best dramatisch, nam een teug chocomel en keek hem toen met natte ogen aan waarvan hij serieus niet wist hoe het zo snel kwam. De drank of iets anders?
Duidelijk was in ieder geval dat er iets met haar was, en meteen gingen zijn gedachten naar die Romeo met zijn gekke verhalen en stomme obsessie met haar. Zijn ogen vernauwden toen haar stem oversloeg. "Cheryl," Begon hij serieus, en keek even indringend in haar ogen. "Wat is er? Want ik zweer je, als dit iets met die Romeo gast te maken heeft," Dan wist hij niet wat hij zou doen maar dat hoefde zij niet te weten.

Charlie ontweek haar vraag en Cheryl vloekte binnensmonds. Nu wist hij zeker dat er wat met haar aan de hand was en dat was haar schuld. Als zij het niet zo duidelijk had laten blijken dan was er nu niks aan de hand geweest. Soms kon ze zichzelf echt wel wat aandoen! Ze wilde dat ze haar emoties kon bedwingen en gewoon kon doen alsof er niks gebeurd was, maar het was een soort vloek dat op haar rustte en dat steeds erger werd. Binnenkort zou ze volledig de controle verliezen bij iemand in de buurt en heel haar levensverhaal aan diegene vertellen. Ze wist dat ze dat met geen mogelijkheid kon doen omdat ze niemand op Hogwarts kon vertrouwen met dat verhaal. Ze wist dat ze vrienden had, maar die zouden haar allemaal de rug toekeren als ze het wisten en als ze het verhaal aan iemand zou vertellen, hoe betrouwbaar diegene ook zou zijn, dan had ze echt een heel groot probleem. Ze beet op haar onderlip toen Charlie over Romeo begon en schudde haar hoofd. ‘Was het maar Romeo,’ mompelde ze zo zachtjes dat hij het niet kon horen. ‘Romeo is gewoon een goede kennis,’ verweerde ze de Slytherin boy, maar fronste wel even naar Charlie om aan te tonen dat ze het vreemd vond dat hij het meteen over Romeo had. Had hij hun bespioneerd of zo? ‘Er is niks,’ zei ze daarna wat zachter tegen hem en ze trok haar benen naar zich op. ‘Gewoon wat op en neer gaande emoties. Vrouwelijke hormonen en zo.’ Als ze mannen ergens mee van dit onderwerp kon jagen dan was het dat wel.