Around the fire / OPEN

Het was gezellig druk in de common room van Hufflepuf. Het was de eerste avond terug op Hogwarts. Leerlingen hadden alle stoelen en banken verschoven en in een halve ronding om de open haard heen geplaatst zodat iedereen opgewekt met elkaar kon kletsen zonder dat niemand buitengesloten werd. In het midden van de kring lagen stapels snoep en lekkers die sommigen van het diner hadden meegesmokkeld. Flora zat in een ruime leunstoel met opgetrokken knieën de groep te bestuderen. Zelf was ze niet zo een open persoon die snel het gesprek aan ging. Toch wilde ze graag mensen leren kennen zodat ze op deze school niet compleet eenzaam zou zijn. Het was al triest dat ze als veertienjarige student van Beauxbatons hier was teruggeplaatst in het derde schooljaar.

Ze staarde naar het lekkers in het midden waar alle lekkers lag en zag dat door de warmte van de open haard de chocoladecakejes begonnen te smelten. Ze gniffelde en zei met een accent, tegen niemand in het bijzonder: "De chocolade koekjes bekiennen te smelten."

Flora gaf de enthousiaste jongen een gulle glimlach en nam een koekje van hem aan. "Hoe kan iek nou een koekje weigeren van de held die zich opoffert?" Haar 'h's' sprak ze niet helemaal goed uit maar over het algemeen was het duidelijk wat ze bedoelde. Ze nam een hapje van het koekje en begreep gelijk waarom tot nu toe niemand ze had aangeraakt. Behalve het chocolade laagje waren de koekjes keihard. Flora trok een grimas en weerstond om het koekje gelijk weer uit te spugen. "Iek weet niet of dit een Engels specialiteit ies, maar ien France maken ze koekjes -eh- smeuïger." Hopen dat het laatste woord goed Engels was slikte ze het gortdroge koekje door. "Niet zo lekker," zei ze en nam een slokje pompoensap.

Anderen leken zich niet zo te storen aan de hardheid van de koekjes dan dat Flora deed en dat maakte haar onzeker. Ze wilde niet de zeur zijn die niet eens een simpel chocoladekoekje niet kon waarderen. Al was ze zeker meet delicatesse gewend door de Franse kookkunsten van haar ouders. Je kon het verwend noemen, maar door haar lichamelijke ziekte wilden haar ouders graag dat ze het beste van het beste kreeg. Het was er bij Flora gewoon ingegoten dat ze niet voor simpel ging. Ze dwong zichzelf conversatie te starten, niet gerelateerd aan de koekjes in de hoop dat ze het vergaten. Ze had zich tot de jongen naast zich gekeerd. "Iek ben Flora, nieuw hier. Wie ben jij?"

Dat ze vers uit de oven een stuk beter waren geloofde Flora direct. Thuis had haar tweelingzus als hobby bakken gehad. Zij wist altijd de lekkerste koekjes en taarten te maken. Maar ook die waren na een dag niet meer zo lekker als eerst. De gedachte aan haar dode zus maakte haar humeur wat treurig dus besloot ze zich te focussen op het gesprek. "Aangenaam, ik ben Chester, niet zo nieuw hier," Ze lachte om hem en besloot dat hij de aardigste persoon was die ze tot nu toe ontmoet had. "Is dit je eerste tovenaarsschool?" vroeg Chester haar. Te snel haalde ze haar schouders op, alsof ze niet wilde antwoorden. Flora kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Eindelijk iemand die interesse toonde, die naar haar idee oprecht was, en zij moest zich weer afsluiten.

Snel glimlachte ze naar hem, en schudde toen haar hoofd. "Non, iek 'eb eerst drie jaar Beauxbatons gedaan. Maar door -euh- omstandikheden, besloten mijn ouders naar Engeland te verhuizen. En iek moest 'et derde jaar overdoen." Ze trok even haar neus op. "In 'et derde jaar ies iedereen nog zo jong. Iek ben al bijna, euh, vijftien jaar, nogal een generatiekloof." Weer haalde ze even haar schouders op. Flora wist niet zo goed of het Chester wel interesseerde wat ze te vertellen had. "Maar ies niet erg, iek 'eb een nieuwe start nodig." Daar sloot ze haar verhaal mee af. "En jij, niet zo nieuwe jongen, waar kom jij vandaan?"

Geboeid zat Flora naar Chester te luisteren. Af en toe knikte ze en glimlachte ze bij zijn verhaal. "Schotland lijkt mij 'eel mooi. Prachtiek landschap." Andere landen vond ze altijd veel boeiender, ze hield van ontdekken en reizen. Als kind reisde ze vaak naar andere landen door het werk van haar ouders. Ze had er altijd al van genoten.

"Woonde je in Frankrijk in de natuur of in de drukke stad?" Had Chester gevraagd. Flora speelde met de rits van haar truitje. "Allebei. M'n ouders reisden veel." Ze ging even verzitten in de stoel en bukte naar het midden van de kring om een chocoladekikker te pakken. Na het openen van de verpakking liet ze de kikker in haar hand springen. Springen deden ze immers maar een keertje. Daarna beet ze de kop eraf. "Grote steden in Frankrijk zijn ingewikkeld. Tovenaars en heksen kunnen moeilijk verbergen," vervolgde ze uiteindelijk. "Franse muggles zijn erk oplettend. Iek heb liever platteland." Flora ging verder met de kikker te ontleden en trok zijn poten eraf voor ze het in haar mond deed. "In Frankrijk kun je goed wandelen. Daar houd Iek van." Ze glimlachte bij de gedachte van het uitgestrekte Franse landschap. Ze wist niet zo goed wat ze verder wilde zeggen en liet even een stilte vallen. Het viel haar op dat veel studenten al richting bed waren gegaan en het luide gepraat overging naar geroezemoes. "Het wordt rustig," Flore voelde zich nog lang niet moe. Heb liefst bleef ze nog een paar uur wakker. Slapen deed ze toch al slecht. "Ben jij al moe?" Vroeg ze grijnzend, niet in de gaten hebbend dat haar tanden bruin waren van de chocolade.

Flora was niet gelijk ingegaan op Chester aanbod van het wandelen. Het leek haar wel wat. De prefects konden haar zeker pok rondleiden, alleen waren zij ni te druk bezig met de eerstejaars te begeleiden. In die doelgroep vond ze zichzelf niet echt passen. Wat moest zij, als bijna 15-jarig meisje, nou tussen als die 11-jarige kinderen? De common room stroomde steeds leger. In de hoek zat nog een stel magische schaak te spelen en een groepje meiden bekeken elkaars vakantie foto's door. Morgen zouden de eerste lessen al beginnen maar Flors wist helemaal niets van dit kasteel.

"Na al die suiker?" Had Chester geantwoord toen Flora had gevraagd of hij al moe was. Ze grinnikte toen ze de geslonken berg snoep zag. Zij zelf had amper iets gegeten en had nog energie voor tien. "We zouden nu kunnen gaan wandelen. Door school, Iek weet niets van dit gebouw." Flora wist niet of nachtelijk gesluip gewaardeerd werd, maar zin om te blijven zitten had ze ook niet echt.

Flora volgde hem door de ton terwijl hij zei te gaan beginnen in de bibliotheek. Het viel haar op hoe donker het kasteel was in de avond. Uit het niets vatten twee lantaarns vlam. Flora schrok op, alsof iemand het had aangetoverd. Maar al snel besefte ze dat het kasteel doorgangen in het donker lieten oplichten. Voorzichtig pakte ze een van de lantaarns van de muur. "Ies misschien handik om wat te kunnen zien," legde ze fluisterend uit.

Ondertussen begon ze het wel spannend te vinden. Was dit tegen de regels? Het was exciting. Op Beauxbatons sloop ze ook wel eens door de gangen 's nachts met haar zus. Een vreemd nostalgisch gevoel bekroop haar. Zwijgend volgde ze Chester door de donkere gangen van het kasteel. Op naar de bibliotheek. "Het ies zo stil.." merkte ze op. Je hoorde niet eens de wind of andere spookgeluiden.

Ze glipten geruisloos de bibliotheek binnen. Het was een grote ruimte waar een muffe geur te ruiken was. Hoge, eikenhouten kasten tot aan het plafond verdeelden de ruimte in gangen. De lasten stonden vol magische boeken. Flora kon niet echt een logische volgorde ontdekken: was het nu alfabetisch, op kleur? De bibliotheek fascineerde haar. Zoveel om te lezen! Flora keek naar Chester en knikte goedkeurend. "Beter voorzien dan de bibliotheek op Beauxbatons!" Verrukt liet ze haar handen langs de ruggen van de boeken glijden. Alle exemplaren voelden stoffig aan door de lange zomervakantie. Ze veegde haar verstofte handen af aan haar spijkerbroek.

Plotseling klonk er een harde knal ergens achter in de bibliotheek. Van schrik stootte Flora de lantaarn om. Gelukkig doofde de vlam door de val, want stel dat de bibliotheek in de fik vloog... door dat de lantaarn geen licht meer gaf werd het pikdonker in de ruimte. "Chester?" Fluisterde Flora. "Waar ben je?" ze begon om zich heen te tasten. Ergens achter in de bieb klonk gelach.

Flora wist niet zo goed of ze nou achter Chester aan moest lopen. Confrontaties ging ze liever uit de weg. Toch sloop ze zachtjes achter hem aan. Ergens achter in de bibliotheek klonken herhaaldelijke doffe dreunen. Iemand was boeken van de planken aan het gooien. Was iemand hen gevolgd? Er ging van alles door haar hoofd - conciërge, iemands huisdier - maar ook heeft ze gehoord dat er een driekoppige hond behouden werd op Zweinstein. Flora had ook haar staf te voorschijn gehaald en fluisterde "Lumos,". De ruimte werd verlicht en ze zag nu dat alle boeken van de kasten die ze tegemoet liepen op de grond lagen.

Flora begon om haar as heen te draaien, zoekende naar hun belager. Uit het niets vloog er een boek tegen haar hoofd, die haar uit balans bracht waardoor ze met een dreun op de vloer viel. "MERDE!" riep ze uit, wrijfend over haar voorhoofd. Dat zou een flinke plek worden. Weer klonk er gelach, dat heel schel klonk. En toen zag ze het. Het was een klopgeest. Hij was klein, had een narrenmuts op en zweefde op hen af. Toen hij hen zag, schreeuwde hij: "STUDENTEN UIT BED! STUDENTEN UIT BED!"
Flora keek geschrokken naar Chester. "COURSE! We moeten rennen! Straks betrappen ze ons!"