Blind date. [&LEO XIAOYU] [FINISHED]

Cheryl trok een pruillip naar Leo toen ze zijn opmerking hoorde. De pijn zorgde ervoor dat ze niet meer rationeel kon nadenken. Ze keek echter met gefronste wenkbrauwen toe hoe hij naar haar toe liep. Ze beet op haar onderlip toen ze zichzelf opeens in de lucht geheven voelde worden en een protesterend geluidje ontsnapte haar lippen, maar voordat ze zichzelf de tijd kon geven om weg te komen had hij haar al over zijn schouder geheven. Cheryl kneep haar ogen dicht tegen het misselijke gevoel dat op kwam zetten en schreeuwde het uit van de pijn toen haar schouder even langs lichaam schuurde, maar ontspande weer toen ze zo ver over zijn schouder kwam te liggen dat het geen zeer meer deed. ‘Zou je van te voren kunnen waarschuwen?’ siste ze hem toe, maar haar stem begon steeds zwakker en zwakker te klinken en Cheryl voelde hoe haar spieren zich steeds meer en meer ontspanden zodat ze echt met haar volledige gewicht op Leo’s schouder steunde. Het bloed begon naar haar hoofd te stijgen en de grond duizelde voor haar ogen. ‘L-Leo…’ bracht ze uit. Daarna werd het zwart voor haar ogen en gingen de geluiden steeds meer en meer naar de achtergrond. De plotselinge pijn in haar schouder had er voor gezorgd dat het laatste beetje bewustzijn dat ze nog had naar de achtergrond gedwongen werd en dat ze niet veel later knock-out zou gaan. Krampachtig deed ze haar best om wakker te blijven en tegen hem te blijven praten zodat hij zich geen zorgen zou gaan maken, maar dat ging al bijna niet meer.

Hij hoorde haar proesten maar ging verder met zijn pad, voor hij haar zijn naam zwakjes hoorde zeggen. "Hey, hey." Sprak hij zacht en angstig. "Hey, blijf bij me oké?" Piepte hij erachteraan waarna hij zijn pas versnelde. "Cheryl." Zei hij nu meer commanderend, en toen hij eindelijk het kasteel in was wist hij dat hij nog tot de vierde vloer moest zien te komen. Vrijwel meteen hoorde hij geroezemoes van schilderijen die allemaal licht gestresst raakten. "Hey nog even..." Hij fronste pijnlijk voor hij zijn arm nog op haar rug legde voor extra ondersteuning en zo snel mogelijk de trap op kwam. Eenmaal in de wing legde hij haar zo voorzichtig mogelijk op een bed neer. "Ik heb hulp nodig!" Schreeuwde hij zo hard mogelijk, zijn goede arm nu naar zijn voorhoofd grijpend: nog steeds zichzelf de schuld gevend.

Cheryl hoorde Leo nog wel op de achtergrond op een commanderende toon tegen haar spreken, maar ze kon er met geen mogelijkheid op reageren. Opeens lag ze niet meer op Leo’s schouder, maar zat ze in een stoel tegenover Stilio. Hij had handboeien om zijn handen en hield zijn hoofd schuin naar achteren terwijl zijn gifgroene ogen haar vernietigend aankeken. Hij hield zijn handboeien omhoog, liet zijn handen met een harde ruk uiteen gaan en Cheryl kromp kort in een toen de ketting protesterend een schel geluid maakte. “Jouw schuld,” gromde Stilio. “Jij had dood moeten zijn.” Opeens zat ze niet meer in een stoel, maar zat ze op het bed. Ze viel van het bed, rolde over de grond en kon de groene lichtflits nog net ontwijken. Ze sprong uit het raam en belandde niet veel verder naar beneden op haar schouder. Een spreuk trof haar schouder nog, maar Cheryl was te veel bezig met wegkomen dan dat ze zich er echt over bekommerde. ‘Houd haar benen stil,’ hoorde ze iemand in de verte zeggen en ze wist dat het Stilio niet was, maar iemand die haar kwam helpen. Toch ontsnapte een paniekerige gil haar en wild begon ze te protesteren, al zeker toen ze voelde dat haar trui verwijderd werd. ‘Cheryl, rustig blijven,’ hoorde ze iemand gebiedend zeggen. Het volgende moment voelde ze iets scherps in haar huid gaan en leken haar spieren vanzelf te kalmeren. Ze besefte dat ze in de Hospital Wing lag. Was Leo er ook? Werd hij ook verzorgd? Ze vocht om haar ogen open te doen, maar hoe meer ze vocht, hoe meer ze juist naar de zwarte getrokken werd. ‘Vecht niet meer. Ga maar slapen,’ hoorde ze iemand zacht fluisteren die haar lokken opzij streelde. Ze had geen idee of het Leo was of één van de verzorgsters, maar ze volgde de raad algauw op en niet veel later zakte ze weg in een rustige, droomloze slaap.

Hij sloot kort zijn ogen om zichzelf weer een beetje op orde te krijgen en hoewel er allemaal mensen om hem heen kwamen staan wuifde hij ze weg. "Zometeen..." Sprak hij terwijl hij bezorgd bij Cheryl bleef staan. Hij had geen idee wat er allemaal in haar hoofd gaande was maar het leek niet veel goeds. "Vecht biet meer. Ga maar slapen." Sprak hij ook zonder te weten waar se tegen vocht, om daarna zelf ook op een bed neer te ploffen.


Topic uit I guess c: