It's just bad luck. [&LEO XIAOYU]

Het kwam zelden voor dat Cheryl geen nachtmerries had. Ze nam aan dat het spuitje die haar was gegeven vrij goed zijn werk deed en dat nu moest genieten van het feit dat ze zonder nachtmerries in slaap was gevallen en waarschijnlijk dadelijk weer zou wakker worden. Ze werd zich bewust van de achtergrond. Stemmen kwamen weer dichterbij en ze voelde de pijn van haar lichaam weer aan, maar hield koppig haar ogen nog even gesloten. Ze wist dat als zij ze opende dat ze een heleboel vragen zou gaan krijgen. Vragen wat ze waren gaan doen, vragen waarom ze zo panikeerde, vragen of Leo misschien iets had gedaan… Ze rilde bij het idee dat Leo de schuld kreeg van haar wonden, hoewel duidelijk was dat hij er vrij weinig aan had kunnen doen omdat hij een gebroken arm had. Dadelijk dachten ze nog dat ze een gevecht hadden gehad of zo. Maar nee. Ze had vrij grote klauwafdrukken op haar schouder. Cheryl rilde toen ze wat wind langs haar ontbloot bovenlijf voelde gaan toen iemand langs haar liep en een tikkeltje beschaamd trok ze het deken wat hoger waardoor ze haar ogen wel moest openen omdat het niet geloofwaardig over zou komen als ze nu net zou doen alsof dat ze verder sliep. Ze wist dat ze in de Hospital Wing was, maar toch was het onaangenaam om de weinig sfeervolle zaal te zien waar de bedden en de zieken lagen. Cheryl keek opzij en zag dat er een verband om haar schouder zat en ook een om haar arm. Thank God hadden ze haar broek wel gewoon aangelaten. Ze draaide haar hoofd opzij en zag Leo. ‘Leo?’ Het was de bedoeling dat het een gewone vraag was, maar het kwam er vrij piepend uit en Cheryl beet op haar onderlip terwijl ze wachtte tot de jongen zou antwoorden.

Nadat hij prima geslapen had was hij vrij vroeg wakker geworden, zijn slaapritme was redelijk verkloot laatst maar dat was hij intussen alweer gewend. Dus was hij een tijdje naar het plafond aan het staren, nadat hij alle vragen van de verpleegsters had beantwoord. Hij had Cheryl meegenomen het bos in waar ze aangevallen waren. Gelukkig kon hij door zijn charmes ervoor zorgen dat ze hier niet al te veel een probleem van gemaakt hadden. Leo mocht allang zijn eigen bed in kruipen nadat hij gips gekregen had, maar gezien de rare reactie van Cheryl voor ze wegviel had hij dat niet eens aangedurft. Over haar gesproken, van zijn linkerkant hoorde hij zijn naam waardoor hij draaide, en haar daar zag liggen. "Hey, you okay?"


Het klonk gewoon beter in engels

Cheryl kon vanaf haar positie niet goed zien of de jongen sliep of niet, maar toen hij zijn hoofd draaide was het wel vrij duidelijk dat hij wakker was. Om zijn arm had hij gips zitten en Cheryl beet op haar onderlip terwijl ze zich herinnerde wat er was gebeurd. Dat beest was eerst tegen Leo gesprongen en had haar daarna aangevallen. Hoewel het duidelijk was wie hier het meeste had geleden, kon Cheryl niet stoppen met zich schuldig te voelen. Als zij hem op een andere plek had uitgenodigd was het niet zo fout gegaan. Ze had hem bijvoorbeeld kunnen vragen om mee te gaan zwemmen in de Prefect’s Bathroom of om gewoon een ritje te gaan maken op het Quidditch Field. Of ze had hem uit kunnen nodigen om naar het maanlicht te kijken bij the great lake, hoewel ze dat sinds heel het gedoe met Romeo en dat enge monster dat onderaan de bodem leefde – ze was er immers zelf achter gekomen dat de roddels geen roddels waren en dat er dus echt een monster onderaan de bodem leefde – niet meer had aangedurfd. Ze glimlachte naar hem. ‘Ik heb me ooit beter gevoel,’ zei ze zachtjes. ‘Maar ik voel me zo verschrikkelijk schuldig. Ik had je nooit mogen uitnodigen om mee te gaan naar het forbidden forest. Zeker na wat er de vorige keer gebeurd was niet.’ Het beest was groter geweest dat hun toen had aangevallen en als het op Cheryl was gedoken was ze nu dood geweest, maar gelukkig was het een kleiner exemplaar geweest. ‘Ik heb je in gevaar gebracht,’ mompelde ze. ‘Je zou me moeten haten.’

Toen ze zei dat ze zich schuldig voelde zwaaide hij zijn benen soepeltjes opzij zodat hij een in zit positie naar haar kon kijken, maar tijdens dit proces steunde hij op zijn verkeerde arm wat hem licht door haar zin heen deed kreunen. Gelukkig had hij alles nog gehoord en toen hij wilde reageren ging ze nog verder, wat hij met een frons afluisterde. "Dude," Sprak hij en glimlachte vervolgens. "Het was awesome!" Schreeuwde hij vervolgens waardoor iedereen sshh naar hem riep. "I mean, niet veel mensen kunnen met dit verhaal thuiskomen, wel? En we helen wel joh. Ik was zelf degene die avontuur wilde." Misschien waren dit de momenten waarin de Slytherin in hem iets te duidelijk naar boven kwam, maar dat mocht toch wel als head boy?

Cheryl fronste. Leo zag er nu niet bepaald uit alsof hij kwaad op haar was, helemaal niet zelfs. Maar dat zouden Romeo en Chester ook niet zijn. Chester was sowieso niet kwaad op haar geweest. Ze dacht aan iemand die kwaad op haar zou zijn, maar tot nu toe viel het aantal kwade mensen nog wel mee. Vorig jaar had ze bijna ruzie gekregen met haar hele house toen ze Slyherin duidelijk had gesteund in het krijgen van meer punten dan haar house. Sindsdien waren er niet veel Gryffindor’s die nog met haar om wilden gaan, maar had Cheryl een soort van excuses aangeboden door aan het einde van het jaar genoeg punten te halen om Gryffindor niet als een totale loser te laten blijken. Dat was Hufflepuff sowieso al. Gheghe. Nee, grapje. Ze kon Chester toch geen loser noemen? Haar gedachten dwaalden van de Hufflepuffer terug naar Leo toen deze verder sprak en ze grinnikte even om zijn enthousiasme. Ze kon zijn mening echter niet delen. Ja, ze zouden inderdaad helen, maar dat zou lang duren en bovendien deed het aardig veel pijn. ‘Avontuur heb je zeker gekregen,’ sprak ze grijnzend. ‘Jammer dat de teachers het niet hadden gezien. Misschien had ik punten binnengehaald voor mijn gevecht met het beest.’ Cheryl probeerde overeind te komen en kreunde toen haar arm en haar schouder protesteerden. Het deken gleed van haar af en Cheryl realiseerde zich nu pas dat ze in bloot bovenlijf voor Leo zat. Oké, haar BH hadden ze gelukkig aangelaten, maar dan nog. Ze had niet bepaald rondingen waar ze niet trots op kon zijn en ze vond zichzelf nog wel mooi, maar om dat nu aan elke jongen te laten zien die in de zaal lag? En ja hoor. Het commentaar kwam al van rechts door een jongen met te veel hormonen die begon te fluiten. ‘Als je je andere been ook gebroken wilt hebben moet je vooral zo doorgaan,’ siste Cheryl kwaad naar hem toen ze hem zag liggen met zijn gebroken been. Ze draaide zich weer met haar ogen rollend naar Leo. Eikel.

Hij knikte lachend toen ze zei dat hij avontuur had gekregen, en vervolgens hief hij zijn wenkbrauwen en keek hij haar ondeugend aan. "Toch wel trots op je house, hmm?" Plaagde hij niet zeker wetend of ze dat wel kon hebben. Vervolgens gooide ze haar deken af wat haar lichaam ontblootte, op dit moment deed hem dat echter vrijwel niks gezien het feit dat haar hele schouder vernaggeld was en nouja, gezien de hele situatie eigenlijk. Een andere jongen dacht hier echter anders over en net toen hij er wat van wilde zeggen kwam Cheryl al voor zichzelf op. "Bro, leer de definitie van respect." Moest hij toch nog wel even zeggen voor hij opstond en het deken voor haar oppakte en over d'r heen legde. "You good?"


Waarom bestaat NL uberhaupt hihi

Cheryl had de vraag of ze trots was op haar house expres open gelaten. Ze kon daar gewoon geen antwoord op geven, want elk jaar weer haatte ze het feit dat ze in Gryffindor zat en verlangde ernaar om in Slytherin te zitten. Dat kwam deels omdat ze haar karakter niet echt op een Gryffindor vond trekken, maar voornamelijk omdat haar moeder hoge verwachtingen van haar had en haar deels om de reden had uitgehuwelijkt aan een Slytherin omdat ze had verwacht dat Cheryl in die house terecht zou komen. Toen haar moeder vroeger had gesproken over uithuwelijken had Cheryl er niet te veel over nagedacht en gedacht dat het maar een grapje was om haar op de stang te jagen omwille van haar house, maar toen ze uitvond dat het serieus was wilde ze des te meer dat ze in Slytherin hoorde. Ze fronste haar wenkbrauwen toen Leo voor haar opkwam en ze glimlachte dankbaar naar de jongen, maar keek de jongen achter Leo waarschuwend aan toen deze zijn ogen rolde naar de head boy. ‘Het is alleen een beetje koud en ik heb pijn, maar voor de rest zou het erger gekund hebben,’ grinnikte ze. Daarna keek ze hem aan en beet even awkward zijnde op haar lip. ‘Leo, zie je mijn trui hier ergens liggen? Het zou leuk zijn als types zoals hij niks hadden om naar te kijken.’ Ze keek overduidelijk in de richting van de jongen en liet haar stem ook wat harder door de ruimte klinken. De jongen stak zijn middelvinger naar haar op en Cheryl, tevreden zijnde omdat ze hem geïrriteerd had, draaide haar hoofd weer naar Leo.

Nadat de jongen zijn ogen gerold had en Leo besloten had hier niet meer op te reageren, had hij gevraagd of alles goed en comfortabel voor Cher was. Ze concludeerde dat ze het koud had, en vroeg vervolgens of hij haar trui zag. Die zag hij echter wel, alleen zat deze onder het bloed. Wat onhandig en met genoeg pijn trok hij zijn trui aan en gooide deze naar haar toe, gezien hij toch nog een overhemd eronder aan had. Zijn kleren waren niet uitgedaan, de mouw was er echter wel afgeknipt. "Of je moet een natte, rode trui aan willen."

Cheryl volgde Leo’s blik en zag haar bebloede trui op de stoel liggen. Ze trok een pruillip. Die vlek ging ze er nooit meer uitkrijgen tenzij ze een goede spreuk vond waarmee ze hem er uit zou kunnen krijgen. Ze had echter geen idee welke spreuk ze er voor kon gebruiken, maar dat zou ze dan wel weer zien. Ze was allang blij dat ze überhaupt iets kon dragen om haar naakte bovenlijf te bedekken. Ze was verbaasd over het feit dat Leo er nog geen aandacht aan had besteed. Ze kende menig jongens die dat allang gedaan hadden en van de situatie gebruik hadden gemaakt. Ze kon ook wel iemand bedenken die dat misbruik maken daadwerkelijk zou doen en haar erin zou bedreigen, maar ze wilde zichzelf voornemen om in Leo’s buurt niet meer aan hem te denken. Ze glimlachte toen hij met moeite zijn trui uittrok en grinnikte om zijn opmerking. ‘Bedankt, maar dan vind ik jouw optie wel beter.’ Ze pakte de trui aan en probeerde hem vervolgens over haar hoofd te krijgen, maar de beweging van haar schouder en arm deed haar ontzettend veel pijn en Cheryl beet op haar onderlip. ‘Kom op, Cher,’ zei ze boos tegen zichzelf. ‘Je bent toch geen klein, hulpeloos kind?’ En dus klemde ze haar kaken hard op elkaar en begon de trui over haar heen te trekken, maar ze moest tijdens het aantrekken even stoppen om op adem te komen. De pijn benam haar letterlijk de adem en door de kap, die half over haar hoofd zat nu, keek ze Leo schaapachtig aan. ‘Ken je dat dat je denkt dat je iets kunt en dat het dan toch niet lukt?’ probeerde ze zijn hulp indirect te vragen.

Hij grinnikte toen ze toegaf dat zijn optie beter was, het was ook meer sarcastisch bedoeld. Hij zag haar moeite doen met haar trui maar vond het nogal disrespectvol om daar dan maar aan te gaan trekken, bovendien had hij hem ook zelf uit moeten trekken, toch? Seems fair... Toen ze een vraag stelde waar iedereen al antwoord op wist was het dan wel weer vrij duidelijk dat ze wél zijn hulp wilde. Dus zette hij een stap naar voren en trok de trui wat onhandig volledig omlaag, die wat losjes om Cheryl heen ging zitten omdat hij groter en breder was. "Tot uw dienst" Sprak hij met een klein buiginkje.

Cheryl had gedacht dat haar wond nogal mee zou vallen, maar dat viel eerlijk gezegd toch wel wat tegen als ze eerlijk mocht zijn. Het deed ontzettend veel zeer en de minste beweging die ze maakte zorgde ervoor dat de wond alweer pijnlijk begon te kloppen. Cheryl vroeg zich af waarom ze dit in godsnaam verdiende, maar grijnsde omdat ze het antwoord eigenlijk al wel wist. Omdat ze natuurlijk weer de held had willen uithangen en omdat ze koppig genoeg geweest was om een tweede keer the forbidden forest in te gaan nadat ze haar lesje nog niet scheen geleerd te hebben toen ze er met Chester op uit was getrokken. De wonden op zijn arm die haar toen zo van slag hadden gemaakt hadden haar duidelijk niet genoeg gewaarschuwd om er zelf nog een keer op uit te trekken en ja, dan kreeg je dit natuurlijk. Aan de andere kant had ze hierdoor wel Leo beter leren kennen en kon ze zelfs zeggen dat ze een potentiële vriend erbij had gemaakt. Het feit dat hij uit Slytherin was en daar de Head boy van was maakte het natuurlijk wel leuker. Ze hield van Slytherin, wilde dat ze daar ook in had gezeten. Dan was het des te leuker voor haar dat ze bevriend raakte met mensen uit de house. Ze keek Leo dankbaar aan toen de trui volledig over haar hoofd was getrokken. ‘Bedankt,’ zei ze met een grijns. Daarna keek ze om zich heen. ‘Leo, kunnen we niet gaan?’ zeurde ze. ‘Ik denk dat ik me al beter voel en ik heb geen zin om hier te blijven liggen. We kunnen naar the great lake gaan en daar wat chillen?’ Vragend keek ze hem aan, hopend dat hij zou instemmen.

Misschien waren het zijn broer instincten, misschien was het zijn aard. Maar hij kon het niet over zijn hart verdragen om Cheryl hier nu al uit te halen. "Not over my dead body." Sprak hij dus, misschien een beetje strenger dan nodig en misschien een beetje raar komend van een zestienjarige knul: maar het was er. "Jij blijft hier minstens nog één nacht, Cheryl Carve." Sprak hij alsof hij haar vader was, maar met een klein, eigenwijs glimlachje.

Cheryl zag al aan Leo’s houding dat hij niet ging instemmen en trok een boos gezicht naar hem. Het ding was dat ze wel naar hem moest luisteren. Tenzij de zuster natuurlijk zou zeggen dat ze naar haar house mocht vertrekken, maar zoals het er nu uitzag ging ze voorlopig nog niet komen. De kans dat Cheryl hier nog een nacht moest blijven was vrij groot, maar daar had ze toch helemaal geen zin in? Ze zuchtte. Waarom kon Leo niet gewoon even zijn zorgzame gevoelens opzij zetten en haar naar buiten laten gaan? Ze wist zeker dat het van Romeo of Chester wel had gemogen. Hoewel… Hm. Misschien ook niet. Romeo kon immers ook wel zorgzaam aangelegd zijn, ook al liet hij dit niet altijd merken. ‘Goed, maar dan blijf jij er toch bij,’ zei ze grijnzend. ‘Anders ontsnap ik misschien.’ Ze gaf hem een plagerig knipoogje en draaide haar hoofd vervolgens naar waar de zuster langs de bedden liep. Ze smeekte de zuster in haar hoofd om naar haar te komen en aan te geven dat ze mochten gaan, maar natuurlijk gebeurde dat niet en Cheryl trok een nors gezicht. ‘Maar ik voel me écht al beter,’ protesteerde ze toch nog maar een keertje terwijl ze hem met grote ogen aankeek.