Blind date. [&LEO XIAOYU] [FINISHED]

Met aanraken bedoelde hij dus ook geen pijn doen, misschien was hij op dat gebied wek wat slapper maar hij hield niet van de dood. Cheryl dacht er echter anders over en met een frons keek hij toe toen het beestje ontplofde. "Dude." Een frons stond op haar gezicht en hij trok een soort "really?" hoofd. "Mijn trek in avontuure is spontaan verpest." Piepte hij.

Met een vies gezicht keek Cheryl naar haar benen en boog zich voorover om het te wrijven, maar in plaats van dat het er af ging kreeg ze enkel vieze vegen. Bloederige vegen. Als Claire haar zou terug zou zien komen in de kamer zou ze denken dat Cheryl een moord had begaan of zo. En dat had ze eigenlijk ook wel, want ze had het beestje van zijn leven beroofd. Het maakte niet uit. Het was een paniekaanval geweest en als de spin terug zou komen zou ze het zo weer doen. Ze draaide haar hoofd naar Leo welke reageerde op haar acties en ze begon te lachen. Oké, het feit dat haar benen onder het spinnenbloed zaten en dat hier ergens één of andere groot monster rondliep dat hun duidelijk bang wilde maken en eventueel pijn wilde doen was minder, maar zijn reactie was goud waard. ‘De ontnomen zin in avontuur werd u mede mogelijk gemaakt door Cheryl Carve,’ zei ze met een grijns tegen hem en zijn ernst totaal niet serieus nemen. ‘En dat noemen ze dan het mannelijke geslacht,’ ging ze snerend verder. ‘En dan ook nog eens de head boy van Slytherin. Ik ga stuk.’ Ze grinnikte en draaide zich om waarna ze verder liep. ‘Come on, pretty boy,’ riep ze over haar schouder naar hem. ‘Het beest gaat echt niet wachten tot je over je shock heen bent, hoor. Die vreet je gewoon op zonder dat je het doorhebt.’ Yeah, ze begon weer een beetje op de Cheryl te lijken die ze mocht, die ze wilde zijn.

Hij sloeg even zijn hoofd naar achter door haar zin en draaide zich kort om, zijn handen eerst omhoog halend en daarna langs zijn zij laten vallend. Toen hij weer omdraaide was Cheryl al aan het lopen en riep dat hij moest volgen: iets wat hem licht deed grinniken, deze girl was best nice. "Ik denk dat hij jou sneller op zou eten dan mij." Ze was immers om op te vreten

Leo zei niet al te veel op haar woorden, maar dat had Cheryl ook zeker niet gedacht. Het meisje wandelde voor hem uit en inspecteerde de struiken van het bos terwijl ze nadacht over wat ze zoal tegen konden komen hier. Ze wist dat er ergens in het midden van het woud een open plek was waar vroeger een reusachtige spin had gewoond. Aan de ene kant wilde ze die plek zien, maar aan de andere kant wilde ze hem graag mijden omdat ze een hekel had aan spinnen en dacht dat Leo een tweede bloeduitspatting op haar benen en een spin die voor zijn ogen uit elkaar spatte niet nog eens aankon. En dus begon ze op goed geluk te lopen, maar draaide zich met gefronste wenkbrauwen om toen ze Leo’s opmerking hoorde. ‘En waarom dat?’ vroeg ze hem uitdagend. Ze draaide haar hoofd om en keek nu eerder geïrriteerd naar het open stuk verderop in het bos toen ze weer het onmenselijke geschreeuw hoorde. ‘Houd je kop nu eens!’ riep ze geïrriteerd naar het beest dat het geluid creëerde. ‘Zelfs ik schreeuwde niet zo hard toen ik voor de eerste keer ongesteld werd.’ Met een lichte grijns keek ze opzij naar Leo. Ze wist dat jongens dat soort details echt niet wilden horen en daarom had ze het ook gezegd.

Toen hij zei dat zij eerder opgegeten werd dan hij leek ze best beledigd, wat volgens hem best onlogisch zou zijn. Toen hij antwoord wilde geven, werd er weer geschreeuwd: iets dat Cheryl blijkbaar niet al te leuk vond. Dat deed hem wel licht twijfelen of ze dat nou deed omdat ze in d'r broek scheet of omdat ze werkelijk geïrriteerd was. Het volgende wat ze zei deed hem cringen. "Waarom jij als eerst opgegeten zou worden is omdat jij veel aantrekkelijker bent dan ik. Het tweede hoefde ik echter niet te weten."

Cheryl keek met een vragende blik in de richting van Leo, maar onderdrukte een lach toen ze zag dat haar woorden hem inderdaad raakten. Hij kromp in een bij het gedeelte over ongesteld zijn. Cheryl kon het nog wat meer goor maken, maar ze wilde een potentiële vriend in Slytherin nu ook weer niet wegjagen en bovendien was Leo echt de kwaadste niet. Ze had het grappig gevonden om op zijn broom naar Hogwarts te vliegen – ze wist hoe verkeerd die zin overkwam, maar ze bedoelde het écht niet zo! – en had het gezellig gevonden in Hogsmeade toen ze ieder hun eigen ding aan het zoeken waren. Haar mond viel echter lichtelijk open toen hij zijn opmerking maakte en haar zekere houding gleed als sneeuw voor de zon weg. In plaats daarvan trokken haar mondhoeken naar beneden en wreef ze onzeker door haar haren om zichzelf een houding te geven. ‘Grappig, Leo,’ mompelde ze. ‘Maar als ik iets niet ben dan is het wel aantrekkelijk.’ Snel draaide ze hem haar rug toe zodat hij de onzekerheid niet te zeer kon lezen, kuchte ze en wilde ze verder wandelen, maar ze stond half als verstijfd. ‘Iedereen is aantrekkelijker dan mij,’ mompelde ze op een geërgerde toon alsof ze Leo duidelijk wilde maken dat ze allesbehalve aantrekkelijk was. Hoe kwam hij er zelfs bij?

Hij trok zijn hoofd even terug toen ze het niet leuk te vinden dat hij een kleine flirt opmerking maakte. Vrouwen: ze waren zo ingewikkeld. Wat dat betrof was hij wel blij met Nyxeria. "Dan ik." Verbeterde hij met een glimlach voor hij naar haar toe stapte. Als hij ergens goed in was was het anderen wel gerust stellen of beter te laten voelen over zichzelf: dit deel kwam voornamenlijk door zijn moeder. Met zijn wijsvingen en duim hief hij haar kop weer omhoog. "Dat is vast de reden dat elke jongen die langs je loopt je scant, onbekende mensen naar je fluiten en ik die opmerking maakte niet waar?" Sprak hij sarcastisch. "Kop op en wat positiever over jezelf zijn, mevrouw Carve." Vervolgde hij en staarde haar in haar ogen aan.

Cheryl rolde met haar ogen naar Leo. Ze wist vrij zeker dat als ze het in die zin sprak dat ze ‘mij’ moest gebruiken, maar ze had geen zin om er over te discussiëren. Ze zou hem waarschijnlijk toch niet kunnen overtuigen en om heel eerlijk te zijn had ze daar op dit moment toch geen zin in. Misschien dat ze het er later nog eens met hem over zou hebben, maar nu niet. Ze keek de hele tijd naar de grond en dus had ze niet in de gaten dat hij voor haar kwam staan. Je kon dan ook wel stellen dat ze ontzettend schrok toen ze opeens druk op haar onderkin voelde en haar hoofd naar boven werd gebracht zodat ze de ogen van Leo kon ontmoeten. Ze dwong zichzelf om rustig te blijven onder zijn aanraking. Ze was het nog altijd niet gewend dat iemand anders dan Stilio haar aanraakte en had het op Hogwarts zo veel mogelijk proberen te vermijden. Meiden die verhalen vertelden over met hoe veel jongens ze het al wel niet gedaan hadden meed ze dan ook zo veel mogelijk. Ze wilde het gewoon niet meer horen. Ze trok haar wenkbrauwen op. ‘Ik heb nog nooit een jongen naar me horen fluiten,’ gaf ze toe. ‘En ik ben nu niet bepaald het soort chick dat over haar schouder kijkt om te zien of ze me scannen.’ Ze rolde met haar ogen. Je had natuurlijk van die chicks… Ze haalde zijn vingers gauw onder haar kin weg en gaf een dankbaar kneepje in zijn hand. ‘Zal ik doen, meneer Xiaoyu.’ Ze hoopte echt dat ze het juist uitsprak anders stond ze wel een beetje voor schut. ‘Oké,’ ging ze vervolgens op een spottende toon verder. ‘Ik ben prachtig en ik kan elke jongen krijgen die ik wil.’ Ze liet haar handen spottend in de lucht gaan en wilde toen verder wandelen, maar een gil ontsnapte haar mond toen opeens iets uit de struiken sprong. ‘Leo, kijk uit!’

Hij schudde met zijn hoofd. "Oké, maar dan weet ne het nu wel." Hij glimlachte haar bemoedigend toe. Hij kon het niet laten om kort te grinniken toen ze zijn achternaam zei, hij had dan misschien niet de Aziatische kant van de familie overgenomen maar zijn achternaam was in ieder geval iets dat hij kon uitspreken. Hij had nu duizenden vormen ervan gehoord en elke les hoorde hij weer een ander, maar om een of andere reden was het bij Cheryl ongelofelijk schattig. Hij knikte als een trotse vader toen ze zelf zei wat hij wilde maar voor hij er veel meer op kon doen werd hij vol naar de grond neergehaald, zo plots dat zijn reflexen niet optijd reageerden en hij ongelukkig op zijn rechterarm viel, die daarbij nog eens dubbelklapte. Wat the heck was dit though?

Cheryl voelde even een bepaalde angst door zich heengaan. Was het hetzelfde beest als toen? Het leek er echter niet op: dit beest was kleiner en leek minder gevaarlijk te zijn, maar probeer dat maar eens tegen Leo uit te leggen. De arme jongen ging vol tegen de grond en Cheryl hoorde zijn arm pijnlijk kraken. Cheryl haalde gauw haar wand tevoorschijn en stak deze uit naar het beest. ‘Diffindo!’ Iets scherps schoot uit haar wand en raakte het beest. Het beest jankte en bloed droop van zijn pels terwijl hij van Leo sprong, naar haar gromde en zich naar haar richtte. Cheryl voelde angst door zich heen gaan, maar het was de adrenaline die haar op de been hield. ‘Protego Maxima!’ riep ze toen het beest naar voren sprong. Het beest knalde tegen het schild aan en Cheryl gebruikte opnieuw Diffindo om hem verder te bezeren. Het beest piepte en viel nog één laatste keer uit. Cheryl was niet snel genoeg en hield haar arm geschrokken uit om zich te verweren. De kaken van het beest klemden zich om haar arm en Cheryl gilde van de pijn toen ze de tanden diep in haar vlees voelde dringen. Ze liet zich op haar rug vallen en trapte met haar voeten naar het beest. Ze raakte hem in zijn buik en opnieuw gebruikte ze Protego Maxima. Het beest haalde één laatste keer met zijn klauw uit naar haar schouder, maar besloot toen dat hij genoeg had gehad. Bloed had inmiddels een kleine poel onder hem gevormd en hij rende weg, het bos in. Cheryl kreunde van de pijn en kroop naar Leo toe waarna ze hem aankeek. ‘Leo?’ vroeg ze bezorgd. ‘Gaat het?’ Ze hield haar hand tegen zijn voorhoofd om aan te voelen of hij koorts had en keek daarna naar zijn arm die in een vreselijke houding lag. Dit was niet goed. Het feit dat ze het bloed van haar arm voelde druipen en pijnlijke steken in haar schouder voelde was ook niet goed.

Als soort reflexen bewoog zijn lichaam nog heen en weer door de pijn die in zijn arm te voelen was. Zijn buik had ook gereageerd op de val waardoor hij bijna moest braken. Hoe graag hij ook te hulp wilde schieten en al helemaal toen ze Cheryl hoorde gillen lukte het hem nog net even niet van de grond te komen. Alles ging zo snel en op het gegeven moment lag Cheryl naast hem. "We... Moeten hier weg." Toen hij opstond werd de misselijkheid hem echter iets teveel waardoor hij wel moest braken. Vervolgens hielp hij met zijn linkerarm Cheryl omhoog, gelukkig was hij sterk genoeg om dit te kunnen, en sloeg hij haar nog goede arm om hem heen; en baande zijn weg weer naar het kasteel.

Shit, shit, shit! Ze wist helemaal niet wat het plan was, maar ze wist wel dat dit niet het plan was dat zij in haar hoofd had. Eigenlijk moest ze beter weten na wat er de vorige keer was gebeurd, maar ze had op de één of andere stomme manier gedacht dat er niks met hun zou gebeuren en dat alles goed zou komen. Het ergste was dat Leo misschien zijn rang zou kwijtraken door wat er gebeurd was, want ze waren ook nog eens buiten tijdens uren dat ze dat eigenlijk niet mochten. Of waren ze nog binnen het uur in het kasteel? Nee. Het kasteel had er aardig leeg uitgezien toen ze naar beneden was gegaan en als ze hoorden wat er was gebeurd dan zou het al helemaal niet meer goedkomen. Voor hetzelfde geld kregen ze puntenaftrek. Cheryl kon natuurlijk verzinnen dat ze Flubberwurmen hadden moeten verzamelen voor straf, maar als ze de verantwoordelijk teacher erbij gingen halen hadden ze echt een groot probleem. Ze gaf een knikje naar Leo en wilde hem overeind helpen, maar gebraakt te hebben was Leo juist diegene die haar overeind hielp. Ze voelde zich schuldig omdat ze zo op hem steunde en deed haar best om zo veel mogelijk van zijn last over te nemen door zelf te lopen, maar de pijn in haar arm maakte haar duizelig. ‘Wacht even…’ Haar stem klonk al zachter en niet bepaald vast. Ze stond even stil en kneep haar ogen dicht toen het bos voor haar ogen danste, maar ging daarna koppig verder. Hoewel ze probeerde om minder op Leo te leunen, merkte ze dat dit steeds moeilijker ging en Cheryl rilde toen ze warm vocht langs haar borst naar beneden voelde gaan, over haar buik. Haar schouder was flink aan het bloeden, that’s for sure.

Met een frons keek hij toe over hoe moeilijk Cher het had, hij zal ooit nog wel eens om zichzelf zorgen maken ofzo. Prioriteit nummer één was haar nu in veiligheid brengen. "S-ssh..." Probeerde hij, het haar steeds gemakkelijker makend en na wat voelde als een eeuw waren ze eindelijk het bos uit. Het probleem was dat het nu nog een aardig stuk naar het kasteel was. Hij liet Cheryl zo voorzichtig mogelijk naar beneden zakken zodat ze op d'r kont landde, fluisterde zacht "Lumos." in zijn wand en scheen naar haar arm. Nu pas viel het hem op dat haar schouder ook rood was en met de wand nog in zijn handen sloeg hij op zijn hoofd. "Sorry, sorry, sorry." Bromde hij alle schuld op zich nemend, opstaand en even de grond schoppend. "We, we moeten verder..."

Leo suste haar en Cheryl deed haar uiterste best om zich op dat geluid te concentreren. Daarna klemde ze haar kaken stevig op elkaar. Nee. Ze mocht geen zwakte tonen. Ze mocht Leo niet het idee geven dat ze een zielige Gryffindor was die na een gevecht met zo’n zwak beest direct in elkaar zou zakken. Ze probeerde niet aan het gewicht van het beest te denken en aan het feit hoe zijn tanden net niet haar hoofd er af hadden gebeten. Ze wist zeker dat als ze vannacht een nachtmerrie zou krijgen dat het daar voornamelijk over zou gaan. Ze had Leo nooit in dit bos mee moeten nemen, maar daar leek de jongen anders over te denken. Gewillig liet Cheryl zich naar de grond zakken en keek hem met grote ogen aan toen hij zich wel tot drie keer toe begon te verontschuldigen naar haar toe. ‘Leo, nee,’ mompelde ze. ‘Als het iemand zich moet spijten dan ben ik dat wel. Ik heb je hier mee naartoe genomen.’ Hoe had ze zo stom kunnen zijn? Had ze dan echt niet van haar vorige keer geleerd? Ze beet op haar onderlip. ‘Inderdaad,’ zei ze met een knikje. Ze hadden er niks aan om de schuld op zichzelf te nemen en niks te gaan doen. Ze konden hun energie beter verspillen door terug te gaan naar het kasteel. Moeizaam drukte Cheryl zich omhoog, maar zakte weer naar de grond toen ze kracht probeerde te zetten op haar gewonde arm. Ze deed net alsof er niks aan de hand was en probeerde opnieuw overeind te komen wat deze keer beter ging. Koppig zijnde begon ze, zonder op Leo te steunen, al wat stappen te zetten. Algauw was ze echter aan het hinken en zag ze het kasteel niet één keer, maar een stuk of drie keer voor haar ogen. ‘Wauw,’ grinnikte ze. ‘Drie kastelen.’

Hij fronsde en wuifde de woorden van Cheryl met zijn goede hand wat weg, zich omdraaiend nadat hij gezegd had dat ze moesten vertrekken. Na kort gestaan te hebben draaide hij weer om, zijn ogen werden echter groot toen hij zag dat Cheryl al stond en co concludeerde dat ze drie kastelen zag. "Sukkel." Zei hij niet zozeer gemeen, voor hij naar haar toe stapte. "Oké, dit gaat raar zijn." De pijn in zijn arm voelde nu al als een soort gewenning en misschien doofde de adrenaline het ook een beetje. Met zijn goede arm gooide hij het meisje over zijn goede schouder, haar niet echt een keus gevend en een weg makend naar het kasteel.