When your legs don't work like they used to before... [&JACE CARTER]

Het bleef even stil en Cheryl gebruikte die tijd om zelf na te denken. Het feit dat ze zich niet thuis voelde in Gryffindor moest vast te maken hebben met het feit dat haar moeder in Slytherin had gezeten en haar dan ook zo veel mogelijk karaktereigenschappen van Slytherin doorspeelde. Haar vader had in Gryffindor gezeten, maar zei weinig tegen zijn vrouw over haar ambities en bracht er niet veel tegenin. Hij leek het een uitstekend idee te vinden dat Cheryl na haar schoolcarrière zou trouwen met een kerel die ze niet eens meer wilde hebben, een kerel die van zuiver bloed was en bovendien ook ooit in Slytherin had gezeten. En met ooit bedoelde ze een dikke twee jaar geleden. Ze had hem natuurlijk al voor de ontmoeting gekend en hij was, gelukkig voor hem, afgestudeerd toen alle ellende begon. En eigenlijk ook voor haar. Haar angst verbergen ging een stuk moeilijk worden als híj hier ook constant rondliep. Cheryl werd uit haar gedachten gehaald door Jace die haar vraag beantwoordde. Ze fronste met haar wenkbrauwen toen Jace een heel filosofisch verhaal begon af te steken. Deden al die mensen uit Ravenclaw dat of was hij weer zo’n typisch voorbeeld dat te veel over het leven nadacht? Als ze hem zo hoorde zou ze het kunnen begrijpen als hij na de dag helemaal uitgeput was van al die gedachten en theorieën. ‘Dat heb je allemaal heel mooi en wel gezegd en echt mijn complimenten omdat je alles zo prachtig kunt inzien,’ begon ze op een droge toon, ‘maar ik heb hier niet voor gekozen. De sorting hat heeft dat voor mij gedaan. En dat is wel een klein detail dat je vergeten bent. Maar voor de rest echte een chique uitleg, hoor!’ Ze grinnikte even en grijnsde breed naar hem. Het kasteel doemde al op in de verte en Cheryl had geen idee wat ze zou doen. Ze had geen astronomie, maar nam aan dat het geen kwaad kon om de les toch stiekem mee te volgen. Eens zien of die professor haar zou opmerken tussen de andere students. ‘Of je kunt astronomie gewoon skippen,’ zei ze de andere mogelijkheid hardop tegen hem.

Cheryl had eerlijk gezegd verwacht dat Jace haar nu voor gek zou verklaren en zou zeggen dat hij dat echt niet ging doen. Lessen op Hogwarts waren voor alle Ravenclaws ontzettend heilig en Jace zou waarschijnlijk geen uitzondering zijn. Cheryl had zelfs al bijna spijt dat ze het had voorgesteld. Het was de bedoeling dat ze wat vrienden zou maken onder de houses en op Hogwarts, maar dadelijk zou ze nog vijanden maken. Een Ravenclaw om spijbelen vragen was hetzelfde als een Gryffindor uitdagen om weg te lopen van een uitdaging. Maar Jace reageerde heel anders dan verwacht en Cheryl fronste haar wenkbrauwen even, maar was blij verrast door zijn reactie. ‘Zo ken ik je weer,’ zei ze grijnzend, maar ging bijna tegen de vlakte door zijn enthousiasme en onderdrukte een pijn kreet. ‘Mag ik wel nog heel blijven?’ jammerde ze tegen hem, maar haar ogen begonnen te glimmen toen hij de mogelijkheden op begon te sommen. ‘Forbidden Forest klinkt fantastisch,’ zei ze met een grijns tegen hem en ze veranderde van koers zodat ze niet richting Hogwarts gingen, maar richting Forbidden Forest. Het bos lag toch niet ver van Hagrid’s Hut vandaan en als ze een beetje uit het zicht bleven van het kasteel zou niemand het eens merken dat ze weg waren, behalve Jace’ teacher van astronomie als Jace te lang weg was. Oh well. Dat was eigenlijk niet haar probleem, evenals het feit dat hij puntenaftrek zou krijgen als ze wisten waar hij wél had uitgehangen. Maar ja, schuldig moest zij zich dan niet voelen, want dan kreeg haar afdeling eveneens puntenaftrek. Even stopte Cheryl, haalde onhandig haar wand tevoorschijn en zei: ‘Lumos.’ Daarna gaf ze de wand aan Jace zodat hij het pad voor hun kon verlichten en ‘liep’ ze richting the Forbidden Forest. ‘Ben je hier al ooit eerder geweest?’ vroeg ze aan hem.

Cheryl keek Jace verbaasd zijnde aan toen deze toegaf dat hij er nog nooit eerder was geweest. Jace was hier al een paar jaar op school en nog nooit had hij Forbidden Forest bezocht? Ze had nog nooit zo’n voorbeeldige student gezien. Meestal lieten ze de eerstejaars kennis maken met het Forbidden Forest als ze iets mispeuterd hadden en ze wilden voorkomen dat ze dat ooit opnieuw zouden doen. Cheryl had verhalen genoeg gehoord over students die nooit meer teruggevonden werden of in stukjes gehakt teruggevonden werden, maar had er altijd weinig van geloofd. Goedgelovig was ze niet echt en bang te krijgen nog minder. Bovendien hield ze wel van een beetje actie en wilde ook maar wat graag de verschillende gevaren van Hogwarts met haar eigen ogen ontdekken, hoewel ze van the great lake voorlopig wel even genoeg gevaren had mogen ervaren. Ze wist nog altijd niet wat het was geweest dat haar had meegesleurd in the great lake, maar echt leuk was het niet geweest en dat kon Romeo vast wel bevestigen. ‘Je bent echt zo’n voorbeeldige student, weet je dat?’ Ze lachte naar hem. ‘Je hebt vast ook nog nooit gespijbeld, hè? Jeetje. Zijn ze allemaal zo braaf daar in Ravenclaw of ben jij dat gewoon?’ Ze kon niet geloven dat ze in Ravenclaw allemaal zo waren. Er zaten er vast bij die echte regelbrekers waren. Regelbrekers of niet, meestal als één afdeling zijn huiswerk wel op tijd in orde had dan was het Ravenclaw wel omdat ze zo slim waren. ‘Uitslover,’ siste Cheryl naar Jace toe toen hij een betere spreuk gebruikte om zijn wand te verlichten, maar ze grijnsde naar hem ten teken dat het een grapje was en nam haar staf terug van hem over. ‘Zo erg is het hier niet,’ zei ze tegen hem. ‘Behalve dan het deel dat hier vroeger echt een hele grote spin leefde, maar gelukkig is hij nu weg.’ Maar of zijn kinderen dat waren…? Cheryl rilde bij het idee dat ze in een nest vol grote spinnen terecht kwamen. Het was echt haar grootste nachtmerrie en ze kon het niet laten om even haar omgeving te checken zodat ze er toch zeker van was dat ze alleen waren.

Cheryl grinnikte. Zo werd haar vroeger ook vaak dit verteld: “Een spin zien is geen probleem. Het wordt pas een probleem als hij verdwenen is.” En inderdaad, ze had het altijd vreselijk gevonden als ze een spin zag, even weg ging om haar o zo stoere vader te halen en vervolgens terugkwam waarna ze moest concluderen dat de spin in de tussentijd weg was gekropen. Waar? Geen idee. Meestal vond ze hem dan pas terug als ze helemaal alleen was en moest ze het ding alsnog zelf vermoorden, maar goed. Ze keek hem met een doodse blik aan. ‘Dat gaat nogal vrij moeilijk met die krukken, niet?’ vroeg ze bijdehand aan hem. Ze wist dat het een grapje was geweest, maar ze kon het niet laten om hem te plagen. Maar inderdaad, de sfeer zou er wel voor zorgen dat je elkaars handje vast ging grijpen. Jammer genoeg voor Jace probeerde Cheryl altijd zo stoer mogelijk over te komen en ging ze echt niet toegeven aan het feit dat ze misschien wel eens bang kon zijn. ‘Ah joh,’ zei ze op een wegwuivende manier. ‘Dat is al jaren geleden gebeurd en van de vijf jaar dat ik hier zit heb ik nog nooit iets gehoord over students die hier echt in de problemen zijn geraakt.’ Ze hield maar voor zich dat de Headmaster van Hogwarts dit ook opzettelijk kon verzwijgen om paniek te voorkomen. Ze moest dan ook toegeven dat ze nooit echt in de gaten had gehouden of er iets gebeurde op Hogwarts of Hogsmeade, verwachtte altijd dat als er iets dringends was dat de Headmaster hun dat wel zou vertellen. Cheryl draaide haar hoofd met een ruk om toen ze gekraak achter zich hoorde. Zo goed en zo kwaad als het kon haalde ze haar wand tevoorschijn, maar ze verloor grip op haar kruk en deze viel op de grond. Cheryl steunde dus op één kruk en dacht aan een spreuk dat kon helpen. ‘Reducto!’ riep ze en ze wees met haar wand op de grond naast Jace. De klap van de spreuk liet de dingen op Jace’ hoofd schrikken en alle kanten op rennen. Toen Cheryl de spreuk een tweede keer gebruikte verdwenen ze gelukkig naar een hoger deel in het bos en Cheryl hinkte naar Jace toe. ‘Jace?’ siste ze. Ze verlichtte haar wand en richtte deze op hem. Op het feit na dat hij gevallen was en dat dat vast pijn moest doen, kon ze niet laten om even om hem te lachen. ‘Je gaat jezelf haten als je ziet hoe prachtig je momenteel bent,’ zei ze tegen hem met een grijns. ‘Maar is voor de rest alles goed met je?’ Zorgelijk keek ze de jongen aan.

Het lopen met krukken ging steeds beter en dit was best wel een goede training. Cheryl was blij dat zij niet diegene was geweest die daar in de modder had gelegen met al die dingen die over haar gezicht kropen, maar dat ging ze natuurlijk ook niet luidop herhalen omdat dat totaal niet leuk was voor Jace. En dus keek het donkerblonde meisje toe hoe Jace schold op het bos. Ze grinnikte even. Hé, hij had zijn Astromony Class voor dit willen skippen, nu moest hij ook niet zeuren. Maar ze zei niets en probeerde zijn tempo bij te houden, maar merkte dat dat amper ging. Tot zover het goed kunnen ‘wandelen’ met haar krukken. Ze dacht dat ze eindelijk een band had gekregen met die krengen, maar dat viel eerlijk gezegd wel dik tegen, hoor. Ze schrok zich dan ook half dood toen Jace’ stem opeens door het bos galde, maar moest lachen. ‘Hèhè,’ zeurde ze. ‘Jij denkt ook alleen maar aan jezelf, hoor.’ Met een pruillipje keek ze de Ravenclawer aan totdat ze naast hem stond. Misschien moest ze toch maar voorstellen om terug naar het kasteel te gaan. Jace had een lelijke kras over zijn gezicht lopen en bovendien wilde ze niet wachten op wat hun nog allemaal te wachten stond. Dadelijk was zij daadwerkelijk het volgende slachtoffer omdat ze te koppig was om weg te gaan. ‘Ach, weet je,’ zei ze luchtig tegen hem. ‘We hebben nu al wel een mooi deel van het bos gezien en bovendien hebben we wel weer genoeg rotzooi veroorzaakt. Vooral jij ziet er niet uit.’ Ze grijnsde naar hem. ‘Dus… zullen we teruggaan?’

Het was altijd een goed idee om luchtig te blijven en net te doen alsof je niet wilde gaan, maar wel moest door bepaalde omstandigheden. Dan kwam het feit dat je bang was minder naar voren. Jace had nu namelijk niet in de gaten dat zijn val haar een tikkeltje had doen laten schrikken en haar naar het warme Hogwarts wilde laten gaan. Ze kon begrijpen dat er teachers waren die woedend werden dat zij zich momenteel in the forbidden forest bevonden en daarom was het ook een zeer goed idee als ze dat niet rond zouden bazuinen. Dus als ze aankwamen in het kasteel dan hoopte ze dat Jace niet als eerste alles zou vertellen aan de eerste de beste die hij tegenkwam. Als ze dan strafwerk kregen omdat ze verklikt werden, was het niet haar probleem. Dan ontkende ze gewoon dat ze hem ooit eerder had ontmoet. Ze mocht Jace wel, maar hij moest leren wanneer hij moest zwijgen. Maar goed, ze dacht wel dat hij zijn mond ging houden. ‘Meisje met de blauwe plekken?’ vroeg ze aan hem. Ze wist niet goed waar hij het over had. Hadden ze het daar eerder over gehad? Ze kon het zich al niet meer herinneren. Whatever. ‘Eh…’ Ze draaide haar hoofd. Shit. Mist had zich inmiddels verspreid over het bos en ze was haar gevoel voor richting dan ook nog eens kwijt. Toen ze Jace namelijk moest bevrijden uit wat dat dan ook was, had ze niet in de gaten dat ze naar een volledig andere kant waren gedraaid. Zomaar een kant uitlopen leek haar ook niet bepaald een goed idee, maar ze wilde Jace ook weer niet het idee geven dat ze het niet wist. Dadelijk zou hij flippen en daar had ze weinig aan. ‘Die kant,’ zei ze. ‘Dat weet ik heel zeker. Toen jij op de grond lag waren we naar deze kant gericht.’ Ze wees zomaar een kant op. ‘Dus dan is het alleen maar logisch dat we tegenovergestelde richting uitgaan.’ En ze draaide zich dus om waarna ze hopelijk de goede kant uitliep.