When your legs don't work like they used to before... [&JACE CARTER]

‘Perfect, al zeg ik het zelf!’ Met een grijns keek Cheryl naar het opstel dat ze gemaakt had. En daarbij had ze ook, voor de eerste keer sinds het nieuwe jaar was begonnen, al haar huiswerk gedaan nog voor de avond. Normaal gezien besloot ze ’s avonds nog alles bij te werken. Maar nu was dat dus niet het geval. Ze keek nu echter een tikkeltje ongeïnteresseerd naar buiten. Wat kon ze gaan doen? Ze keek met een zucht naar haar krukken en naar haar been. Niet veel. De reden dat ze op krukken moest lopen was omdat ze op de dag dat ze Romeo had ontmoet en na het hele incident in het meer expres niet naar de ziekenboeg was gegaan omdat ze niet wilde uitleggen hoe het was gebeurd. Ze wilde de kans ontlopen dat ze Romeo zouden vinden zonder shirt… en was eerlijk gezegd ook gewoon te koppig geweest. De wond was echter gaan infecteren en door een verkeerde beweging had Cheryl haar been gebroken. Het bot was echter al lichtelijk verbrijzeld geweest en daardoor was het slechts een koud kunstje geweest om hem te breken. Ze hadden het bot er weer aan proberen te laten groeien, maar dat had niet echt gewerkt en Cheryl had besloten om akkoord te gaan met de krukken. Ze liep liever een week of twee op krukken dan dat ze die onervaren vrouw nog eens ging laten proberen. En de vrouw haar maar wijs proberen te maken dat het aan haar lag omdat ze in dat meer was gegaan terwijl ze de geruchten kende. Cheryl had meer met haar ogen gerold dan naar de vrouw geluisterd. Ze pakte haar krukken op en begon te ‘wandelen’. ‘Verdomde trappen,’ schold ze terwijl ze, veel langzamer dan normaal, naar beneden ging. Het zweet stond op haar voorhoofd, maar ze zette koppig door en het duurde minstens een half uur voordat ze buiten stond. Goed, waar zou ze nu eens naartoe gaan? Naar Hagrid’s hut? Ze had al veel verhalen gehoord over de plaats en wilde wel eens weten of het echt was wat er werd verteld. En dus begon ze de moeite tocht naar de hut. Uiteindelijk kwam ze er vermoeid aan zetten en keek ze naar het houten deurtje waar je natuurlijk weer eerst een trapje voor op moest lopen. Het was ook de bedoeling dat ze dat deed, maar ze struikelde en viel vervolgens letterlijk met de deur naar binnen. Zalig.

Met de deur in huis vallen, nu een spreekwoord dat werkelijkheid was geworden. Dit werd u mede mogelijk gemaakt door Cheryl Carve uit Gryffindor, dames en heren. Geïrriteerd zijnde voelde ze aan haar gezicht, dat toch al blauw was dankzij de valstrik van Romeo, maar kon niet gelijk veranderen voelen. Hoewel ze vol op haar gezicht was gevallen, was ze dus ongedeerd. Haar oog zag nog lichtelijk blauw, maar dat was wel het minste waar ze zich zorgen om maakte. Haar been kon haar ook gestolen worden, maar ze wilde zich wél gewoon als een normaal persoon door de gangen kunnen bewegen en van de trappen af kunnen gaan. En dan had je natuurlijk nog dat vreselijke momenten dat ze tussen twee lessen in naar de wc moest, maar de wc’s zich dan weer niet op die verdieping bevonden en met de trappen, die altijd gevaarlijk heen en weer bewogen omdat students altijd kriskras door elkaar gingen lopen in plaats van allemaal netjes op een rij op één trap te staan, het een eeuwigheid duurde eerdat ze bij de wc’s was. En dacht je dan echt dat de teachers luisterden naar wat je te zeggen had? Nee dus. Cheryl onderdrukt een zucht. Terwijl ze echter heel haar dramatische leven aan het over gaan was in haar hoofd had ze niet gemerkt dat er iemand was en schrok zich dan ook dood toen iemand opeens tegen haar begon te spreken. ‘Prima,’ bromde ze. ‘Alleen zou ik het ontzettend appreciëren als ik eens niet moest dealen met trappen.’ Ze draaide zich een beetje om en begon zichzelf vervolgens omhoog te trekken. Aan een stoel. Een slechter idee was er niet. Het stoeltje viel om en Cheryl belandde voor een tweede keer op de grond. ‘Oh ver…’ Ze slikte haar vloekwoorden in en liet zich met een zucht op haar rug vallen. ‘Waarom ik? Waarom niet gewoon iemand anders?’ jammerde ze tegen de persoon waarvan ze nog altijd niet de kans had gehad om hem te observeren.

Misschien moest ze eens een keer een opstel schrijven over de levensvraag: waarom ik altijd? Waarom niet iemand anders? Oké, dat waren ondertussen al twee vragen waardoor het levensvragen werden, maar daar moest niet zo nauw op gekeken worden. Maar goed, ze wist vrij zeker dat als ze daar een opstel over schreef dat ze zo’n mooi punt zou halen dat het schoolhoofd zou zeggen dat ze de rest van het jaar niet meer hoefde te komen. Maar hé, ze kon Romeo niet alleen laten en uiteraard werden er nog zat andere mensen die op haar vriendschap zaten te wachten, maar het gewoon nog niet hadden mogen ervaren hoe geweldig het wel niet was om in haar buurt te zijn. Kots. Seriously, soms kon ze zichzelf niet eens uitstaan, laat staan dat een ander dat wel kon. Cheryl pakte de kans om zich op te laten rapen door de onbekende jongen met beide handen aan en klemde haar vingers dan ook om zijn armen zodat ze mee omhooggetrokken werd. Ze hield haar been een beetje in de lucht en keek naar de krukken die op de grond lagen. Waarom gebruikte ze die dingen zelfs? Ze kon makkelijk zonder ze. Yeah right, vooral blijven hopen, Cheryl. ‘Ja ja,’ zei ze zijn zorgen wegwuivend. ‘Ik ben oké. Kan niet beter.’ Het was nu niet dat echt zo veel zeer deed of zo. God, de jongen moest vast denken dat ze mishandeld was of zo. Haar oog blauw en haar been gebroken. Maar goed, zo lang haar niks gevraagd werd voelde Cheryl zich niet geroepen om een uitleg te geven. ‘Maar bedankt anyway.’ Ze glimlachte naar de jongen en nam nu wel de tijd om hem te observeren. Aan zijn gewaad kon ze zien dat hij uit Ravenclaw afkomstig was. Oh oh. Zat ze met zo’n slimme betweter in één hut? Ach, het kon erger. Met Romeo gaan zwemmen bijvoorbeeld. Ze grijnsde al bij de gedachte en schoof onhandig de stoel naar achteren waar ze tegen leunde waarna ze er op ging zitten. ‘Dus zijn ze in Ravenclaw echt zo slim als ze beweren?’ kon ze niet laten om het te vragen.

De reactie van de jongen was niet de reactie die ze had verwacht en dan zeker al niet omdat hij gewoon niet het type leek dat zo zou reageren. In plaats van een slimme opmerking te maken of een beetje op te gaan scheppen leek het bloed naar zijn hoofd te stijgen en antwoordde hij niet direct. Was dat een ‘ja’ of een ‘nee’? Of hij was gewoon heel bescheiden. Het loog er niet om dat de punten die de Ravenclaw’s behaalden meestal beter waren dan wat de andere afdelingen behaalden omdat ze gewoon heel slim waren. Maar natuurlijk had je ook nog altijd van die domme mensen die gewoon per ongeluk verkeerd geplaats waren. Als het aan Cheryl had gelegen zat ze nu in Slytherin in plaats van Gryffindor. Ze wist niet waarom, maar ze voelde zich er gewoon niet op haar plaats. Haar karakter had echt iets weg van die van een Slytherin, al geloofde ze dat niet dat iedereen in Slytherin zo vals was als iedereen bleek te beweren. Romeo viel bijvoorbeeld behoorlijk mee. ‘Geen idee,’ zei ze schouderophalend toen de jongen haar vraag ontweek en een soortgelijke terugstelde, maar dan over haar afdeling. ‘Ik besteed veel te weinig aandacht aan mijn afdelingsgenoten om daar een oordeel over te kunnen vellen.’ Als ze naar zichzelf keek had ze niet bepaald veel moed. Oké, ze had een grote bek en ze durfde redelijk ver te gaan, maar kwam dat door haar eigen of omdat Gryffindor haar zo veel ‘moed’ gaf? Zo lang de jongen echter niet direct naar haar been vroeg – want ze had hem heus wel zien kijken, hoor – voelde zij zich ook niet verplicht om antwoord te geven. En ergens wilde ze iedereen zelf laten uitvinden dat the great lake soms gevaarlijk kon zijn. ‘Mijn naam is Cheryl Carve,’ sprak ze. Normaal gezien zou ze haar afdeling vermelden, maar aangezien hij het al dankzij haar gewaad geraden had was dat niet nodig. ‘Je lijkt niet echt op iemand die uit Ravenclaw zou komen,’ zei ze eerlijk tegen hem. ‘Ik zou je eerder voor een Hufflepuffer houden als ik je daarnet zo hoorde.’ Ze grijnsde naar hem.

Cheryl wist niet bepaald of ze het als een compliment had bedoeld toen ze had gezegd dat hij meer op iemand leek die uit Hufflepuff kwam dan uit Ravenclaw. Uiteindelijk hadden alle houses waarschijnlijk wel hun charmes, maar als Cheryl tussen Hufflepuff en Ravenclaw zou kiezen dan zou ze toch voor Ravenclaw gaan. Maar haar favoriet bleef uiteraard Slytherin. Had ze in die afdeling gezeten dan had ze ook niet zo’n moeite gehad met Romeo te ontmoeten. Nu konden ze elkaar enkel buiten de lessen spreken en natuurlijk via brieven. Misschien zou ze hem vanavond wel een brief sturen als ze zich verveelde. Het zat er haar immers nog steeds niet lekker hoe ze afscheid hadden genomen bij de the great lake. Cheryl haalde haar schouders op naar Romeo toen deze sprak. ‘Mijn vader heeft in Gryffindor gezeten en mijn moeder in Slytherin. Het is altijd mogelijk.’ Dat ze in Slytherin had gezeten wilde echter niet zeggen dat haar moeder vals was. Ze was juist een lief persoontje… als je deed wat ze van je verwachtte tenminste. En van Cheryl verwachtte ze overduidelijk dat ze… Nee. Ze wilde er niet aan denken. Aan de loser die haar leven vorig jaar tot een hel had gemaakt. Vorige zomervakantie was één van de ergste vakanties geweest en dat wist haar moeder niet eens. Cheryl keek op toen Jace zijn vraag stelde en haalde haar schouders op. ‘Die blauwe plekken in mijn gezicht heb ik gekregen omdat ik ergens intrapte en de rest was gewoon door dom bezig te zijn.’ Ja, ze was ergens ingetrapt. In Romeo’s valstrik. Daar moest ze hem nog steeds voor terugpakken trouwens. Heel haar prachtige oog vol met blauwe plekken! Ze grinnikte even. ‘Maar zo’n pijn doet het niet, hoor,’ vervolgde ze stoer. ‘Ik voel er zelfs niets meer van.’ Behalve als ze zo lekker op haar bek ging zoals daarnet. En ’s nachts. En altijd wel eigenlijk. Oh well.

Cheryl deed haar best om haar gezichtsuitdrukking onder controle te houden bij zijn opmerking, hoe zeer het dan ook in het verkeerde keelgat bij haar schoot. Ze wilde verdomme geen Gryffindor zijn, ze wilde in Slytherin zitten! Het feit dat Romeo en Leo er zaten zorgde ervoor dat ze er nog liever naar toe wilde. Like… alle mensen waar ze precies best wel lol mee kon hebben zaten in Gryffindor. Ravenclaw was dan weer iets minder en Hufflepuff zou ze nog niet ingaan al zouden ze haar verlossen van de royal families. Je moest echt dom zijn als je vrijwillig naar die afdeling wilde gaan. Ze wist dat het gemeen was, maar Hufflepuff was in haar aanzien nooit echt gestegen. Ze nam aan dat Nathan best wel oké was, maar de rest die ze er de voorgaande jaren had ontmoet waren… veel te tuttig. En deze jongen eigenlijk ook wel, want hij wilde voor het donker bij het kasteel zijn. Als het aan Romeo en haar had gelegen hadden ze deze hele plaats eerst waarschijnlijk onderzocht ook al moesten ze overal van afblijven, maar ze wilde deze Ravenclaw boy ook weer niet tegen de haren in strijken. Niet nu hij het zo belangrijk vond om op tijd terug te zijn in het kasteel. En dadelijk had hij nog een les of zo, wist zij veel. ‘Sure,’ sprak ze dan ook. ‘Maar dat ik al wel aan wat dingen gewend ben heeft niks met mijn afdeling te maken, hoor,’ zei ze nog snel tegen hem. Liet dat algauw even een beoordeling zijn die ze uit de wereld kon helpen. Ze pakte haar krukken bij elkaar, zei niet veel meer over het onderwerp en ‘wandelde’ naar het houten deurtje toe. Ze draaide zich om naar Jace en wachtte tot hij klaar was met alles op te ruimen. ‘Als je het vervelend vindt om in het donker te lopen dan heb ik wel een spreuk voor je waarmee je wat licht kunt hebben als je dat wilt.’ Ze deed haar uiterste best om het niet al te spottend te laten klinken en glimlachte er zelfs bij. Niet iedereen was zo als haar, beet ze zichzelf toe.

Cheryl moest eerlijk toegeven dat ze misschien wat gemeen bezig was. Hij had zijn opmerking daarnet waarschijnlijk helemaal niet zo bedoeld. Toch irriteerde het haar dat mensen haar karakteristieke eigenschappen te veel vergeleken met het feit dat ze afkomstig was uit Gryffindor. Alsof haar eigen eigenschappen gecreëerd waren door de afdeling en niet door haarzelf. Maar goed, aan de andere kant deed zij precies hetzelfde door Jace te beoordelen op de afdeling waar hij vandaan kwam. Maar dat was nog anders, probeerde zij zichzelf tegen te praten. Jace was waarschijnlijk harstikke blij met de afdeling waar hij nu zat en had niet het idee dat hij verkeerd zat. Jace had waarschijnlijk ook niet zo’n rotverleden als haar gehad. Aan de ene kant was haar verleden wel handig omdat ze kon vechten en gebruik kon maken van spreuken die anderen misschien nog niet echt onder controle hadden, maar aan de andere kant kreeg ze er vaak nachtmerries van. ‘Dan gebruik ik dadelijk een spreuk op je die je geheugen volledig wist,’ kaatste ze terug, maar ze ging wel het trapje af. Ze had echter een idee om Jace te laten boeten voor die opmerking. Hij zag toch geen steek omdat hij haar aanbod van de spreuk te gebruiken om de omgeving te verlichten had afgewezen. Daar kon ze wel iets mee doen. Precies dezelfde streek die ze had uitgehaald bij Romeo. En gezien Jace een beetje aan de heilige kant leek te zijn zou hij er nog intrappen ook. Ze pakte haar wand terwijl ze op één kruk leunde en fluisterde heel zachtjes: ‘Reducto.’ Het gras verwijderde zich vlak onder het trapje en een kuil ontstond. Als Jace zijn voet daar in zou zetten zou hij struikelen, maar je kon de kuil niet zien vanaf de boven positie en zij stond met een onschuldige blik op hem te wachten. ‘Ik ben vlak achter je, hoor,’ sprak ze. ‘Als je niet doorloopt mis je je astronomie nog eens omdat je zo hard op me let.’ Ze grijnsde naar hem en wachtte op het moment dat hij in dat kuiltje zou stappen en op zijn bek zou gaan.

Cheryl voelde de lach al opborrelen in haar binnenste, maar wachtte nog even tot Jace daadwerkelijk op zijn bek zou gaan. Jace stapte naar beneden en… er gebeurde niks? Huh? Cheryl probeerde haar verbazing zo goed mogelijk te verbergen, maar kneep haar ogen samen toen ze hem op een iets te vrolijke toon bezig hoorde zijn. Had hij dan toch gemerkt dat ze de grond had vervloekt? En had hij dat soms ongedaan gemaakt met een andere spreuk? Hij stond immers op het moment dat ze de vloek had proberen af te vuren wel richting haar dus de kans dat hij de flits had gezien was vrij groot. Jammer. Maar aan de andere kant vond ze het ook wel grappig en ze begon te schaterlachen toen ze naar beneden probeerde te komen en haar kruk in het gedeelte zette waar zich normaal gezien een kuiltje moest bevinden. ‘Touché,’ zei ze tegen de jongen, maar een lach was wel om haar lippen te zien en ze moest eerlijk toegeven dat ze de jongen toch wel begon te mogen. Hij had haar spreuk in één oogwenk ongedaan gemaakt zonder dat zij het in de gaten had gehad. Hij had natuurlijk ook over de kuil kunnen springen en haar er zelf over laten struikelen, maar dat zou niet zo’n succes zijn geweest aangezien zij precies wist waar het was. Het kuiltje was echter vrij goed verborgen geweest en zelfs Cheryl wist niet zeker of ze het nog wel teruggevonden had, maar in elk geval konden ze nu zonder schrik te hebben voor kuilen over het pad wandelen. ‘Sorry daar nog voor trouwens,’ zei ze. ‘Ik…’ Ze stopte even met praten om het stenen trapje veilig af te komen. Ze had zo het gevoel dat de val naar boven minder pijnlijk was dan als ze naar beneden zou kukelen. ‘Ik ben niet zo’n enorme fan van de afdeling waar ik zit en word er dan ook niet graag mee vergeleken. Ik had liever in Slytherin gezeten.’ Ze zuchtte vermoeid toen ze uiteindelijk naast hem stond en begon te ‘wandelen’ richting Hogwarts. ‘Ken je het gevoel dat je hebt als je op een plek bent waar je je gewoon niet thuis voelt ook al zeggen anderen van wel? Dat heb ik met Gryffindor.’