Ice has melted back to life

Evan was in een pesthumeur. En dat wilde meestal zeggen dat hij niet op zijn woorden paste, het gevaar zelf op ging zoeken en dat hij vaak in een gevecht belandde. Als die klootzak van Ravenclaw zijn kop niet had gehouden, had hij de wc’s niet moeten schoonmaken. Het ergste was dat hij geen magie had mogen gebruiken en dat hij dus twee uur bezig was geweest aan het rotjobje. En die Ravenclawer maar lachen. De volgende keer als Evan hem op zijn bek sloeg zou hij er voor zorgen dat de kerel deze keer écht zijn kop zou houden tegen de teachers. Heel zijn handen stonken naar de wc’s omdat hij er pas te laat achter kwam dat de latex handschoenen zich ín de emmer hadden bevonden in plaats van erop. Wie liet dan ook die handschoenen daar liggen? Ugh. Geïrriteerd zijnde liep hij dan ook naar het trappenhal en sloeg zijn armen over elkaar heen om te wachten op de trap die hem zou brengen naar God weet welke afdeling. Maar zover kwam het niet, want boven hem hoorde hij opeens iets en Evan keek naar boven. Een teacher was volop op zijn bek gegaan en zijn wand balanceerde op het uiteinde van de trap. Evan twijfelde terwijl hij zijn hand naar zijn zij liet gaan. Toen zag hij dat het om de Potions teacher ging. No way. Hij ging deze kerel dus echt niet helpen. Als hij het zich goed kon herinneren was dit zelfs de teacher die hem in eerste instantie de kloteopdracht had gegeven om naar de head master te gaan. ‘Hmm,’ zei hij hardop tegen de teacher. ‘Ik kan lief zijn en een Wingardium Leviosa-spreuk uitspreken zodat je wand veilig bij mij terechtkomt. Maar ik kan hem ook een extra tikje geven zodat hij naar beneden dondert en jij hem weer op moet gaan halen. En in de staat waarin je nu verkeert, zie ik je dat nog niet zo gauw doen.’ Hij maakte een afkeurend geluid met zijn tong. ‘Altijd toch die moeilijke beslissingen, hè. Zoals jouw beslissingen bijvoorbeeld. Ga ik hem nu wel straffen, ga ik hem nu niet straffen? Verdient hij het wel, verdient hij het niet? En wat zou de beste straf zijn?’ Hij keek nu met een kille blik naar de teacher. ‘Depulso,’ zei hij nadat hij zijn wand op de wand van de teacher had gericht. In tegenstelling tot wat je zou verwachten vloog hij niet van de rand, maar wel recht tegen het gezicht van de teacher aan… en zo toch weer terug naar de rand toe. Er over zelfs. Oeps. ‘Sorry. Ik dacht dat ik juist gemikt had. Volgende keer beter.’

Evan kon bijna zeggen dat hij heel zijn irritatie omtrent het poetsen van de wc’s vergeten was. Bijna. Dat was ook de reden waarom hij de teacher niet hielp. Daar had hij gewoonweg geen zin in. Als zij hem net zo makkelijk konden opdragen om die wc’s toch te poetsen terwijl de ander geen straf kreeg, voelde hij zich ook niet geroepen om hun te helpen. Het was een hilarisch zicht om te zien dat de teacher de wand tegen zijn gezicht kreeg en hij gaf zichzelf een inwendig schouderklopje omdat hij zo goed kon mikken. Hij had nu niet per se gemikt voor het gezicht van de teacher, maar de bedoeling dat de wand over de rand zou vallen zat er wel in, ja. Hij was dan ook zo hoffelijk om dat eerlijk toe te geven. De teacher viel voor een tweede keer op zijn bek toen hij zijn wand nog wilde redden en Evan kon niks anders doen dan de slappe lach te krijgen. Het zag er dan ook hilarisch uit en dan zeker voor een persoon die normaal gezien zo veel gezag uitstraalde. Hij was zeker niet zo erg als de voorgaande teachers die Potions gaven, maar het probleem met dit vak was dat de teachers zich allemaal zo genoodzaakt voelden om zo veel gezag uit te stralen als maar kon. But then again: Evan nam geen enkele teacher serieus, dus hij hoopte dat deze teacher no hard feelings had. Like, seriously, hij kon zijn naam niet eens uitspreken. Zahohak? Zachopak? Balzak? Ja, hij dacht dat die laatste wel iets in de buurt kwam van zijn echte naam. Toen de teacher overeind kwam, sloeg Evan zijn armen over elkaar en keek de teacher met een frons aan. ‘Well, jullie kiezen expres de kant van een Ravenclawer, dus ik denk dat we nu wel quitte staan,’ zei hij brutaal, maar zijn ogen fonkelden vervaarlijk toen de teacher hem naderde en bij zijn arm greep. Wie dacht hij dat hij was? Een kind die zich makkelijk mee ging laten slepen? Met zijn handpalm naar voren gestrekt – omdat hij wist dat dat het meeste pijn kon doen – sloeg hij in de richting van de arm van de teacher. ‘Ik kan zélf lopen, dank u wel. Als je dan toch denkt dat je me iets kan leren, beperk dat dan enkel tot Potions, alstublieft.’ En hij gaf nog een harde ruk met zijn arm zodat de boodschap hopelijk duidelijk was. ‘Wat heb je toch een lage verwachting van me,’ zei hij vervolgens met een pruillip tegen de teacher. ‘Al zou het waarschijnlijk wel waar zijn. Niet dat ik er veel mee kan of zo.’ Hij grijnsde en keek zuchtend naar de trappen die ze nog naar beneden moesten lopen. ‘Zal ik ook nog even Lumos gebruiken om de boel te verlichten?’ vroeg hij bijdehand. ‘Ik bedoel de enige reden dat je me mee vraagt moet wel zijn omdat je schrik hebt in het donker.’ En doodleuk gebruikte hij zijn spreuk zodat zijn wand verlicht werd.