Haven't you heard? I'm the crazy bitch around here

Met haar tas bungelend aan haar arm liep ze de trappen af. Het was een…saaie dag. Haar lessen waren saai vandaag, er was weinig getover en veel theorie. En bovenal had ze een zeurende hoofdpijn. Nu moest ze van de zesde verdieping naar de begane grond, de helft van deze dag zat erop en het was tijd om eventjes te lunchen. Misschien kon ze ergens een aspirientje fixen en hopen dat het beter zou gaan deze dag. Zachtjes zuchtte Zoë en liep verder van de trappen af, zette haar haarband wat rechter op haar hoofd en keek naar de schilderijen aan de rand van de trap. Terwijl ze rustig naar beneden liep, zag ze niet dat iemand haar passeerde op de trap. Diegene liep vol tegen haar tas aan, waardoor ze uit balans viel, haar tas op de grond viel en zij tegen de leuning aan viel. Haar ogen werden even groot, en al gauw ontstond er een geïrriteerde, valse “Zoë Chandler” blik in haar ogen. Ze draaide zich om naar wie haar had geraakt en bekeek diegene van top tot teen. “Oké, luister, ik geef je vijf seconden om mijn tas op te rapen en je excuses aan te bieden” zei Zoë zo rustig en beheerst, dat ze een aantal seconden verwijderd was van een mentale breakdown. Dit kwam natuurlijk ook door de mood waarin ze zich had verkeerd voordat ze tegen deze voorbijganger was opgebotst. Zoë ontdekte haar merkwaardige make-up. Geamuseerd trok ze haar wenkbrauwen omhoog. “Oké, wasbeer, you must be one train wreck of a soul.” Geïrriteerd zette Zoë een stap naar voren. “Ga ik het nog beleven vandaag?” zei ze boos, terwijl ze naar haar tas wees.

[+Paz]

Oké, wist deze Miss Depression tegen wie ze het had? Zoë haalde diep adem, om haar woede te bewaren. Misschien moest ze dit als iets positiefs zien? Normaal gesproken, als ze op het puntje van irritatie stond, deden mensen wel wat ze zei, zelfs haar volgelingen. Dat deze chick in de verdediging schoot, was een nieuwe uitdaging. Een uitdaging die zij, Zoë Chandler, uiteraard ging redden, dat stond vast. Daarom vouwde Zoë eventjes haar handen in een. “Nee, lieve schat, ik bedoel een van de andere duizend tassen die hier staan” zei ze scherp en keek haar met een duistere blik aan “Natuurlijk bedoel ik die, zie jij hier nog een andere tas staan dan?” Ze vouwde haar armen over elkaar heen. “Geef nu mijn tas terug, en ik zal net alsof doen dat ik dit vergeet. Anders zijn de consequenties voor je eigen rekening.” Dat het meisje er ruig uitzag, betekende absoluut niet dat Zoë enige angst voor het meisje had. Sterker nog, ze ging een paar tredes hoger staan, zodat er nog maar twee tredes tussen haar en het meisje waren. Ze had overigens geen idee wie het meisje was en had ook geen ambities om dit te ontdekken. Zoë stak haar hand uit. “Teruggeven” zei ze geïrriteerd en agressief.

Dit was hele andere koek. Dit was niet het type “Sorry, Zoë, ik geef je tas nu terug en ik koop een nieuwe voor je om het goed te maken”. Dit was ook niet het type “Ik kijk hoe ver ze gaat, o shit, ze komt naar voren ik geef de tas nu terug”. Dit was het type “Ik geef niks om mijn sociale status en ik ga door tot het uiterste”. En dat was in Zoë haar ogen een van de gevaarlijkste types, want die zouden geen rem kennen. Maar dat betekende niet dat ze niet haar tas terug wilde. Ze zat helemaal niet te wachten in een intrigerende conversatie met dit meisje voor haar, ze wilde haar tas terug en een aspirientje gaan halen tegen die zeurende hoofdpijn. Ze zag dat het meisje ook een stapje naar voren deed, misschien om intimiderend over te komen? Newsflash: het werkte niet. “Geloof me, geen enkele vezel in mijn lichaam heeft de ambitie om jou ook maar voor een seconde te onthouden.” Ze ging op dezelfde trede staan als het meisje en ging vlak voor haar staan. “Wat je ervoor terugkrijgt is een schietgebedje dat er voor gaat zorgen dat ik niet jouw sociale status vernietig en de rest van je tijd hier tot een levende hel maak. Eerlijke ruil, lijkt me.” Ze keek van de ogen van het meisje tegenover haar, naar de tas, en weer terug naar het meisje. Het meisje was langer dan Zoë, maar ze was niet bang, absoluut niet. Ze moest en zou haar tas terugkrijgen. Het was een Valentino, for crying out loud. Het enige goede dat Dreuzels gaven was hun mode. “Geef mijn tas terug” zei Zoë toen opeens en haar hand schoot naar voren, ze greep het vast bij het hengsel en begon aan de tas te sjorren.

Het meisje tegenover haar had een zwak excuus gegeven over het maken van een hel van een hel en dat ze niet wist wat een sociale status was. Met de seconde begon het meisje haar meer te irriteren en ze waren niet ver vandaan van een heuze “Zoë Chandler” ontploffing. En als Zoë Chandler ging ontploffen, nou, berg je dan maar. Ze had naar de tas gegraaid, had hem uit de dode klauwen van het meisje willen grijpen, maar opeens liet het meisje de tas los en sloeg het noodlot toe. Doordat de tas met een kracht naar haar schoot viel Zoë uit balans en viel ze achterover, tegen de ballustrade aan en rolde ze zelfs twee tredes naar beneden. Doodsbang dat er iets naar beneden was gevallen greep Zoë haar dure tas naar zich toe en controleerde of alles er nog in zat. Parfum, magische kauwgom, dossiers over mensen die ze niet mocht, goed, alles was nog compleet. Zoë dropte de das voor zich neer. De maat was vol. Ze had zich nog flink kunnen inhouden, maar deze bitch vroeg er gewoon om. En nou was Zoë helemaal niet van de vuistgevechten, maar soms was het gewoon heerlijk om haar woede eventjes op iemand anders te botvieren. “Bitch” gromde Zoë razend, en binnen een paar seconden was ze weer opgestaan. Ze liep razend op het meisje af en schoot uit met haar hand, naar de wang van het meisje. Ze sloeg het meisje met de rug van haar hand, want daar zat een ring, zodat het extra had aan zou komen en vervolgens gaf ze het meisje een flinke zet. “Oeps” herhaalde Zoë sarcastisch, net zoals het meisje had gedaan.