Bitches ain't got punch lines or flow, I have both & an empire also [+ Alison]

Op haar hoge hakken, en zichzelf in een strak, maar net pakje gehesen, paradeerde ze door haar domein, de bibliotheek. Dit was haar domein, dit was haar koninkrijk en hier was zij de baas. En Annabel vond het heer-lijk. Hier kon ze haar ding doen, hier kon zij haar visie op onderwijs laten vloeien, zonder daarbij de verplichtingen van het daadwerkelijk les geven op zich te nemen. Hier kon ze er zijn voor de leerlingen van Hogwarts, zonder dat ze daarbij ook daadwerkelijk moest oppassen op wat ze zei. Want hee, ze was slechts een bibliothecaresse, right? Achter haar zweefde een stapel boeken aan, die ze op de juiste plek in de bibliotheek moest brengen. Een van de leerlingen aan de tafels keek op van haar boek en glimlachte naar haar. “Hoi Annabel” zei ze vrolijk en zwaaide naar haar. Annabel stopte bij haar en glimlachte breed naar haar. “Miss Hastings, hoe is het met oma?” Het meisje haalde haar schouders op. “Ze heeft nog erg last van haar longen, maar het hoesten is in ieder geval over. Het duurt wel allang.” Afkeurend en met medeleven schudde ze haar hoofd. “Veel warmte, en kippensoep, dat is mijn advies. Ik wou dat we dichter bij haar waren, als ze mijn kippensoep proeft, gaat ze vanzelf wel haar longen schoon krijgen.” Haar soep was namelijk zo pittig dat de vrouw wel zou moeten hoesten. “Oké, tell her I said ‘hi’, okay?” zei ze met een glimlachje en het meisje tegenover haar knikte. “Okay, get back to work” zei ze goedkeurend en vervolgde haar weg naar de juiste boekenkasten.

“Annabel, Annabel!” riep een jongensstem en verbaasd draaide ze zich om. Er kwam een jonge Ravenclawer aangelopen, en ze herkende hem als een derdejaars. “Mister Pratt, always a pleasure.” Ze glimlachte, zoals ze naar elke leerling glimlachte. Elke leerling was een individu, en moest op een eigen speciale manier behandeld worden. Ze wilde elke leerling behandelen zoals die het graag zou willen en dat was een enorm zware taak, maar wel eentje waar Annabel zich in zou willen wroeten. De jongen hijgde licht terwijl hij zijn verhaal begon te vertellen: “Ik kan nergens, maar dan ook nergens, een boek vinden over het Tibetaanse Driehoeksblad en vanmiddag moet mijn opstel afzijn voor Herbology!” Annabel schudde haar hoofd en trok haar toverstok tevoorschijn, uit haar strakke pakje. Met een zwaai van haar toverstok schoot er een straal uit haar staf, richting een kast. De straal raakte de kast en vier verschillende boeken zweefden uit de kast, op het dichtstbijzijnde tafeltje. “Dat zijn de boeken die je nodig hebt. And your ass better be careful with the books, want ze zijn nog ouder dan mijn over-over groot moeder en geloof me, dat is oud. Anders laat ik je nog sneller rennen dan mijn moeder naar een sale bij Walmart.” Dankbaar lachte de jongen naar haar en bedankte haar. Hoofdschuddend liep Annabel de trap op, die naar de tweede verdieping van de bibliotheek zou leiden.

Langs het balkon had ze overzicht over haar hele bibliotheek en met een glimlach keek ze toe hoe de leerlingen hard aan het werk waren. Ze liep langs nog een aantal werktafels, tot ze bij een werktafel was waar een boekenkast bij stond. Aan die werktafel zat een meisje. Annabel liet haar ogen over het meisje glijden, terwijl ze aan kwam lopen. “Miss Winter, I am loving those shoes!” riep ze vrolijk uit, terwijl ze naar de boekenkast liep. Ze draaide zich om, gaf een tikje op de boeken, die door de magie naar de voor hun bestemde plaats vlogen. Sinds een of andere Hufflepuffer haar boeken had laten vliegen, zorgde ze er extra goed voor. Nee, dat meisje moest ze nog in haar kraag grijpen, ware het niet dat het nou net de Headgirl van Hufflepuff was. Ze kreeg haar wel. Met een glimlach draaide Annabel zich naar Alison. “Je moet me vertellen waar-“, maar ze brak haar zin af.

Haar vrolijke blik maakte plaats voor een bezorgde blik en met een frons keek ze naar het meisje. Zo herkende ze Alison niet. Annabel liep op het meisje af en leunde met haar billen tegen de werktafel aan, legde haar hand op de arm van het meisje. “Hé” zei ze zachtjes en slikte “Gaat het wel goed met je?”

Alison leek wakker te schrikken uit een soort van trance. Een glimlachje gleed over het gezicht van Annabel. Door haar levenservaring wist ze dat mensen die aan het staren waren, of die in een soort trance waren, aan het piekeren, of in ieder geval aan het nadenken waren. Ze wist ook dat Alison nog maar jong was en volop in de puberteit zat, dus daar moest ze rekening mee houden. “Nou, ten eerste, je reageerde niet op wat ik zei, en zoals we allemaal weten is mijn stem niet bepaald de zachtste” zei ze met een knipoog “En ten tweede, wist je dat mensen die in trance, of aan het staren zijn, of verliefd zijn, of aan het nadenken zijn?” Annabel leunde niet meer tegen de werktafel aan, maar ging er op zitten en sloeg haar benen over elkaar. “Dus, welke van de twee is het, Alison?” Uiteraard had ze gehoord dat er problemen waren in het paradijs van Nyx en Alison, roddels werden overal gespuwd en Annabel was een meesteres in afluisteren, maar zelf roddelen deed ze niet. Bovendien wilde ze het verhaal van Alison horen, en niet van anderen. Niet om Alison er mee te benadelen, maar om haar te helpen. Want Annabel gaf om de leerlingen, zo ook om Alison.

Dit zou moeilijker worden dan ze had gedacht. Aan de andere kant, wat had Annabel verwacht? Alison was een tiener, verdrietig en had duidelijk moeite met het tonen van haar emoties. Ze stelde zich misschien hard op, maar Annabel kon prima zien dat ze een mess was. Maar dat gaf niet. In plaats van door haar opmerking beledigd af te druipen, gooide Annabel haar hoofd in haar nek en lachte hardop. “Aan het leren? Like you care about that right now. Als je zo hard aan het studeren was, waarom was je dan in zo’n lekkere staarwedstrijd met de muur tegenover je?” Annabel stak haar hand op “O wacht, ik weet het al, je was de stof zeker tot je laten indringen?” Het sarcasme van haar laatste opmerking droop er vanaf, laten wetend dat wat Alison ook zou zeggen: she wasn’t buying that shit. Annabel draaide zich meer naar toe, keek haar serieus aan, maar in haar ogen was een geamuseerde blik aanwezig. “Waarom ben je zo hard voor jezelf, Alison?” vroeg ze nieuwsgierig “Ik bedoel, je stelt je zelf nu keihard op en de studenten hier op school mogen dat misschien geloven, maar ik ben iets ouder en ik heb iets meer levenservaring dan hun, dus ik kijk daar dwars door heen, door dit muurtje.” Ze hield haar vinger op een ongeveer tien centimeter van het gezicht van Alison vandaan en tikte op het muurtje. Ze gaf het meisje een warme glimlach, om te laten weten dat ze het niet slecht bedoelde, of de spot met haar aan het drijven was. “Ik weet het verhaal van Laila, en ik ken het verhaal van Nyx” zei ze, terwijl ze een vinger opstook bij elke naam die ze opnoemde “En nu wil ik jouw verhaal horen. Waarom duw je de mensen weg die jou kant van het verhaal willen horen, en niet alleen maar de roddels geloven? Want dat zou ik ook kunnen doen hoor, want dat zou veel makkelijker voor mij zijn, maar dat doe ik niet, want ik geef om jou.” Het was echter niet zo dat ze alleen maar om Alison gaf in deze school, ze gaf om alle leerlingen in de school, stuk voor stuk hield ze van hen, op hun eigen speciale manier. “Did I ever judge you?” zei Annabel toen verontwaardigd en dacht even na “Oké, oké, ik weet nog in je vierde jaar, toen je dat ene rokje met dat ene truitje aan had, maar dat was just super fucked up. Maar hé, I get it, dat was je vierde jaar, je was veertien, net in de puberteit, been there done that.” Hoofdschuddend rolde ze met haar ogen toen ze dacht aan haar eigen puberteit. Been there, fucking done that. Ze richtte haar aandacht weer op Alison en keek haar recht aan. “Dus laat die koele act varen, and tell me what’s going on.”

Met opgetrokken wenkbrauwen en een geamuseerde blik keek ze Alison aan. Wauw, het poesje kreeg klauwtjes. Helaas was Annabel een tijger wat dat betreft. “Als jij een aanbod voor een luisterend oor een psychologisch bezoek noemt, kan ik wel begrijpen dat iedereen je op een gegeven moment gaat uitkotsen, Alison” zei Annabel met een rustige toon. Dat betekende niet dat Annabel dat deed. Ze begreep Alison wel. Ze was een tiener, ze dacht dat niemand haar begreep, maar als ze op deze manier bleef denken, dan ging ze een hoop goede dingen kwijt raken. “Dus ik heb het recht niet om te vertellen wie jij bent?” Annabel stond op en boog zich naar voren, haar gezicht richting die van Alison. “Waarom neem jij het recht dan niet in eigen handen, en vertel JIJ wie je bent? Waarom laat je mij toe te vertellen wie jij bent?” Er ontstond een glimlachje op haar gezicht en ze leunde weer achterover. “Ik snap het wel, want je denkt misschien dat niemand je begrijpt, hè? Iedereen neemt alleen maar het verhaal van Nyx aan en luistert niet naar jou.” Ze rolde met haar ogen. “Maar hoe kan je denken dat niemand naar jou wilt luisteren? Er staat er verdorie eentje voor je. Het leven draait niet alleen maar om Alison Winter. Zal ik je eens wat vertellen?” Ze slikte. “Ik ben ook in zo’n soort situatie geweest. Waarom denk je dat ik nu hier ben, en niet meer in New York? Ik had een vriend, voor heel erg lang, ruim acht jaar, nadat ik was afgestuurd aan de magische school in de Verenigde Staten. Hij was heel erg gemeen voor mij. En op het moment dat ik het uitmaakte met hem, omdat ik het niet langer aan kon, ging hij gemene dingen over mij vertellen. Dat ik geld van hem had gestolen, dat ik hem sloeg, dat ik meerdere keren vreemd was gegaan, dat ik geld van mijn familie had gestolen. Hij zette iedereen tegen mij op…mijn vrienden, mijn familie, zelfs mijn bloedeigen moeder.” Annabel slikte eventjes voor ze verder ging, besefte heel goed dat ze dit aan een leerling aan het vertellen was. Ze ging verder niet op details in, ze zou ook geen vragen hierover beantwoorden. Dit was gevaarlijk, maar ze wilde Alison helpen. “Op het moment dat ik niemand meer had, terroriseerde hij mij. Dagelijks. Dus ik vluchtte hierheen.” Al gauw herpakte Annabel zich en keek ze Alison aan. “Wat ik je probeer uit te leggen is dat als ik toen iemand had gehad, al was het maar één iemand, die naar mij had geluisterd. Die naar mijn kant van het verhaal had gevraagd…ik was zo gelukkig geweest.” Annabel besefte heel goed dat ze Alison nergens toe kon dwingen, en door zichzelf open te stellen op deze manier hoopte ze maar dat ze het naar iemand anders wel zou doen, for crying out loud. “Ik bedoel het goed, ik bedoel het niet om je een les te lezen. Maar ik heb de andere kant van dit gezien. En misschien raak je niemand kwijt, misschien raak je iedereen kwijt, dat weet je niet, je kan niet in de toekomst kijken. Nou ja, het kan wel, maar niemand schijnt daadwerkelijk wat in de glazen bollen bij Divination te zien.” Een waterige glimlach gleed over haar gezicht en ze keek even naar het werk voor de snufferd van Alison, merkte op dat de inktpotjes die ze op tafel had gezet voor de leerlingen om te gebruiken bijna op was. “Ik zal een nieuw potje inkt voor je halen…” zei ze en legde haar hand eventjes op de schouder van Alison, maakte aanstalten om naar beneden te lopen.

Een glimlach gleed over haar gezicht toen ze Alison hoorde zeggen dat ze moest wachten. Had haar persoonlijke verhaal dan toch gewerkt? “Geen probleem, Ali, dat weet je” zei ze met een lieve glimlach toen ze weer op het meisje af kwam gelopen. Onderzoekend keek ze haar aan, benieuwd wat Alison haar ging vertellen, ging ze haar überhaupt wat vertellen? Tienermeisjes waren lastig, Annabel wist het zelf, want ze was er zelf een geweest. Ze keek op toen Alison weer begon met praten en ze beet op haar onderlip. Ja, dat was een lastige situatie, ze begreep nu wel dat ze zich zo voelde. “Maar dat is niet zo.” Annabel maakte het verhaaltje af en liep op Alison af, sloeg haar arm om het meisje heen. Met haar vinger zorgde ze ervoor dat het gezicht van Alison haar weer aankeek en ze keek haar met een bezorgde blik in haar ogen aan. “Dat is niet niks, meisje…” zuchtte ze en aaide over de rug van Alison “Heeft Nyx daar harde bewijzen voor, dat je zogenaamd bent vreemd gegaan?” Ze slikte, zocht naar woorden die haar beter zouden kunnen laten voelen. Ze pakte Alison haar handen beet en leunde met haar billen tegen de tafel aan, probeerde haar van onderen aan te kijken. “Ik weet dat het zwaar is, Alison. Het is niet niks als de persoon van wie je het meeste houdt je beschuldigd van dingen die je niet heeft gedaan. Ik wou dat ik iets kon doen om je beter te laten voelen…maar probeer Nyx bij te laten draaien en misschien kun je dan met haar praten? Want het is zonde als zoiets moois dat jullie hadden, wordt vergooid door zo’n misverstand…want dat is het waarschijnlijk, toch?” Ze keek het meisje onderzoekend aan. “Wanneer is dit allemaal gebeurd?”

Annabel was blij dat ze wat door de muur van Alison leek door te prikken. Haar manier was de beste, je hoefde geen jarenopleiding te volgen om met tieners te kunnen praten. Een beetje verplaatsingsgevoel deed al een hele hoop. Alison was een onsamenhangend verhaal over brieven begonnen en voor zover Annabel het kon ontcijferen, was alles gewoon één groot misverstand. Ze had beide verhalen gehoord en daar kon ze de conclusie uittrekken. Begripvol luisterde Annabel naar Alison, en kneep zachtjes in haar hand, om haar te laten weten dat ze het hartstikke goed deed. Toen Alison haar zo hulpeloos en verloren aankeek, brak haar hart en trok ze Alison naar zich toe. “Hé, kom eens hier” zei ze zachtjes en sloeg haar armen om het meisje heen. Zachtjes aaide ze over de rug van het meisje, knuffelde haar voorzichtig en wiegde haar zachtjes heen en weer. “Ik snap het, Ali, ik snap het heel goed” zei Annabel zachtjes. Ze zocht naar de juiste woorden, de juiste woorden om te zeggen, hoe het zat. “Als het kon zou ik zo met je willen ruilen en het allemaal voor je oplossen, maar dat kan helaas niet” zei ze met een zachte lach en aaide troostend over haar rug “Je bent een veel te lieve meid om vreemd te gaan, Alison, wat anderen ook zeggen. Je weet wat je wilt en je bent fierce, en dat zorgt ervoor dat ik als een troste teacher kan zeggen: that’s my girl.” Ze liet Alison eventjes los, legde haar handen op haar schouder en keek haar met een bezorgd gezicht aan, ze glimlachte zwakjes. “Maar je moet dit fixen, Ali. Ik weet zeker dat Nyx je nog een kans geeft als je alles nog een keer kan uitleggen. Laat haar nog eventjes in haar sop gaar koken, dat is misschien heel zwaar, maar nu is alles nog fris…alles is net gebeurd. Jullie zijn voorbestemd voor elkaar.” Ze glimlachte en sloeg haar ogen neer. “Een week geleden stond ik hier met een heel ander meisje, ironisch genoeg op een paar meter van deze plek vandaan.” Ze beet zachtjes op haar onderlip. “Ik kan niet voor Laila praten, ze was heel erg overstuur…maar ik denk dat ze vast naar je wil luisteren. Dat weet ik wel zeker. Je was, en bent, haar beste vriendin. Ze vertelde me dat ze je als een zus ziet. Hebben alle zussen wel niet eens ruzie?” Ze knipoogde goedkeurend naar Alison en trok haar weer tegen zich aan en knuffelde haar, streek zachtjes over haar rug.

Alles wat ze wilde was dat Alison zich weer wat beter ging voelen. Ze was nog zo jong, het was helemaal geen tijd voor haar om depressief te zijn. Alison moest lol maken, doen waar ze zin in had. Later was er nog genoeg tijd om verdrietig en depressief te zijn, daar had Annabel maar al te veel ervaring mee. Deze tijd zou de beste van haar leven moeten zijn. Ze voelde hoe Alison naar achteren leunde toen ze over Laila was begonnen. Onderzoekend keek Annabel haar aan terwijl ze begon over hoe zussen dit elkaar niet aan zouden doen. Annabel wist dondersgoed wat ze bedoelde. Annabel beet op haar onderlip. “Nee, misschien was dat niet bepaald het slimste wat je kon doen…” Annabel zuchtte zachtjes “Weet je, Alison, soms zeggen we dingen als we boos zijn. Of als we onszelf willen beschermen. We duwen mensen weg waarvan we houden omdat we bang zijn om ze te verliezen als ze zien hoe we werkelijk zijn.” Met een zwakke glimlach keek ze Annabel aan. “Laila heeft een heel erg groot hart. Net zoals jij haar wegduwde, duwt zij jou nu weg, door een muur voor je op te bouwen. Ze is gekwetst. Ik denk dat je net als bij Nyx ook haar eventjes haar wonden moet laten likken.” Annabel schudde haar hoofd. “Maar Alison, zoals ik al zei, Laila heeft een groot hart. Jullie allemaal. Ik weet zeker dat als je het haar uitlegt en je excuses aanbied het allemaal echt wel goed komt.” Ze glimlachte moederlijk naar haar. “Kijk eens wat voor hecht groepje jullie waren, dat komt echt wel goed, daar durf ik mijn hand voor in het vuur te steken. Ik ben nooit goed geweest in Divination, maar wat een meisje van the islands zegt, klopt altijd.” Ze grijnsde breder en tikte eventjes met haar vinger op Ali haar neus. “Kom eens hier meissie…” zei ze en trok Alison weer in haar armen.

Alison leek haar dankbaar te zijn, en dat was voor Annabel de beste betaling voor de werkzaamheden die ze deed. Natuurlijk werkte ze voor haar geld, maar geld maakt niet gelukkig. De glimlach van de leerlingen zien vond ze veel belangrijker dan het geld. En nou was het niet dat Alison nu liep te glimlachen, maar ze merkte aan haar houding en hoe ze tegen haar deed dat ze haar dankbaar was. Ze hoorde Alison een bedankje mompelen. “Hoeft niet, lieve schat, je mag altijd naar me toe komen om te praten. Serieus of niet serieus.” Annabel grinnikte en aaide Alison zachtjes en troostend over haar rug. Ze was even stil, gaf hen allebei de tijd om eventjes na te denken. Na een paar minuten liet ze haar weer los en viste ze haar toverstok weer tevoorschijn. Ze gaf een zwaai van haar toverstok en rinkelend kwam er een dienblad naar hen toegevlogen, compleet met kopjes, een theekan en een schaal met koekjes. Met een glimlach begon Annabel een kopje thee voor Alison en haarzelf te maken, terwijl ze ondertussen vertelde. “Ik mag dan wel de koningin van de roddels en geruchten zijn, als er echt iets geheim moet blijven, dan neem ik het mee op mijn graf, dus don’t worry about anything, van mij zullen ze niets horen.” Ze schonk heet water in de kopjes en zette een doosje met theesmaakjes voor Alison neer. Zelf viste ze er een zakje rooibosthee uit en dompelde deze in haar mok. Vervolgens pakte ze een koekje van het schaaltje en gooide ze twee suikerklontjes in haar thee. “Ik snap heel goed hoe dat je je voelt, roddels zijn verschrikkelijk” vertelde Annabel verder en keek alsof ze een flashback had. “In Amerika hadden we een meisje op school, Mirry heette ze.” Bij het uitspreken van de naam trok Annabel een raar gezicht. “Ze was de meest verschrikkelijke heks, zowel als karakter als letterlijk. Een simpele bezwering mislukte bij haar, toverdranken stroomden over, drama. Maar ze wist altijd alle roddels en ze zat in hetzelfde jaar als ik zat. Nou, in mijn laatste jaar had ze iedereen vertelt dat ik mijn borsten in de zomervakantie had laten vergroten. Dat was ook zo, maar hé, laat mijn lekker m’n ding doen toch? Toen na de diploma-uitreiking heb ik een drankje in haar glas pompoensap gedaan, wat ervoor zorgde dat elke keer als ze zo’n vieze gore roddel verspreidde haar neus begon te groeien.” Annabel lachte hardop. “Haar ouders waren net zulke stomkoppen, dus ze heeft nog een hele tijd met die neus rondgelopen. Ik geloof dat ze op een gegeven moment niet meer de kapstok gebruikten om hun mantels op te hangen, maar de neus van Mirry.” Hoofdschuddend lachte Annabel en nam ze voorzichtig een slokje van haar thee. “Nu wil ik je niet aansporen om iedereen te drogeren hoor” ging ze verder met een schuine grijns naar Alison “Maar probeer er alsjeblieft boven te staan. Op elke school heb je roddelaars, hoe graag we die ook zouden willen weg vervloeken, maar ja…helaas kan dat niet.” Zachtjes zuchtte Annabel. Kón het maar.