Ze bracht hier de laatste tijd veel te veel tijd door. Waarom wist ze niet zeker. Ze was nooit echt een 'nerd' geweest en had genoeg vrienden, ondanks dat de samenstelling van haar vriendengroep kortgeleden misschien ietwat veranderd was. De uren die ze in de bibliotheek verspilde waren dan ook niet overdag maar eerder 's nachts. Niet geheel onbewust vermeed ze op die manier haar kamer, haar slaap en vooral haar dromen.

Alison's gedachten werden verstoord toen ze geluid hoorde dat afkomstig was van de enige piano in het kasteel. Het verwarde haar, ze had naast het licht van haar kaars verder niks gezien of gehoord, en wie ging er op dit uur nou weer piano spelen? Stiekem wist ze het antwoord natuurlijk al vanaf het moment dat ze de eerste toon hoorde. Ze kon het pianospel van haar ex uit duizenden herkennen en daarbij wist ze dat muziek haar ontsnapping was. Ze twijfelde even, overwoog of ze beter weg kon sluipen of zich stil op haar plaats kon houden, maar al snel besefte ze zich dat het allebei niet ging. Ooit moest ze haar onder ogen komen, toch? Zeker als ze wel nog bevriend wilde blijven met Leo. Alison zuchtte, raapte haar spullen bij elkaar en blies haar kaars uit. Ze verplaatste zich richting de piano en eenmaal daar aangekomen leunde ze tegen een boekenkast. Voor ze haar aanwezigheid bekend maakte, bestudeerde ze Nyx even. Ze was duidelijk bezig iets in elkaar te zetten en de manier waarop ze zo geconcentreerd naar de juiste noten zocht veroorzaakte een stekende pijn in Ali's hart. Ze bleef nog even staan luisteren en wachtte tot Nyx weer wat noteerde. Alison schraapte haar keel. "Klinkt niet slecht." Haar stem was niet te hard en haar ogen stonden zacht. Het was niet haar bedoeling om Nyx te laten schrikken.

Nyx draaide zich niet om, maar Alison zag wel hoe haar hand uitschoot op het moment dat ze hoorde dat Alison er ook was. Bij iemand anders was dat haar misschien niet opgevallen, maar ze waren ooit zo op elkaar ingespeeld dat het bij Nyx automatisch ging. Even wist ze niet zo goed wat ze moest zeggen, maar ze was ook nog niet klaar om weg te gaan. Nee, dit was het eerste gesprek sinds toen waar nog geen vuile woorden in waren gezegd, dus dat wilde ze nog niet gelijk afkappen. Ze was wel een beetje klaar met alle spanning, er bestond toch ook zoiets als uit vrienden uit elkaar gaan? Of misschien als kennissen. Of gewoon elkaar negeren, als er maar geen ruzie meer was. "Ben je meer gaan spelen?" Ze zei het casual en hoopte dat de vraag neutraal genoeg was. Het was niet haar bedoeling om vragen te stellen die als iets anders dan oppervlakkig geclassificeerd konden worden. Dat was immers niet langer haar plaats.

Natuurlijk viel het Alison op hoe Nyx' stem ietwat trilde, ze kende die stem inmiddels zo goed en daarbij was het verder muisstil in de bibliotheek. Alison beet op haar onderlip en wilde eigenlijk alweer weg gaan. Het liefst wilde ze dat ze gewoon weer normaal met elkaar om konden gaan, maar niet als dat alleen maar meer leed veroorzaakte. Net op het moment dat ze weg wilde lopen gooide Nyx echter haar schrift op de grond. Zonder erbij na te denken liep Alison er heen om het op te rapen. "Alsjeblieft darli-" Pas toen had ze door wat ze aan het doen was en daarbij ook dat het helemáál niet de bedoeling was dat ze dat deed. Voor het eerst die avond keek ze Nyx aan, waarbij haar hart sneller ging kloppen bij het zien van diens gelaatstrekken. Verdomme. Even bleef ze haar zo aankijken, liet haar blik over haar gezicht glijden voor ze zich herpakte. "Alsjeblieft." Ze duwde het schrift in Nyx' handen, waarbij hun vingers een fractie van een seconde elkaar raakten. Verdomme.

Alison's blik viel op Nyx haar handen die in elkaar gevouwen op haar schoot lagen en ze wilde op dat moment niks liever dan ze aanraken. Om wat te doen wist ze niet zeker. Aan de ene kant moest ze boos zijn, was ze ook boos, ze hadden bij de confrontatie met Laila een behoorlijke ruzie gehad en daarbij had Nyx haar zonder reden gedumpt. Maar aan de andere kant... Hoe kon ze ooit boos blijven op Nyx? Ze was zo verliefd geweest op haar, was het nog steeds, haar Nyxie. Deze strijd van haar emoties veroorzaakten een soort blokkade. Het was makkelijker om niets te voelen dan alles door elkaar.

Het viel haar op dat Nyx zenuwachtig met haar vinger langs het schrift ging, wat Alison even verwarde. Dat was niet per se een zenuwtrekje dat ze herkende. Nee, als Nyx met haar voet wiebelde of haar blik op en neer ging was het duidelijker geweest, maar dit? Nieuw, waarschijnlijk. Alison snapte überhaupt eigenlijk niet waar ze zenuwachtig voor zou moeten zijn, immers haatte Nyx haar en voor woede hoefde je niet zenuwachtig te zijn. Langzaam begon het besef tot haar door te dringen dat ze waarschijnlijk dat getrainde zicht op hoe Nyx zich voelde begon te verliezen. Hoe kon het ook anders, als je niet meer met elkaar omgaat ontwikkel je je los van elkaar.

Alison was al opgestaan maar wist zich even geen houding te geven. Al snel leunde ze weer achterover tegen een boekenkast, waarbij de piano nog in haar gezichtsveld bleef. "Het is laat." constateerde ze vlakjes. Nee, ze zou Nyx geen punten aftrekken wegens het negeren van de avondklok, niet terwijl ze het zelf even goed aan het doen was. Ergens wilde ze gewoon niet dat Nyx zo veel te weinig zou slapen. Ook al sliep ze dan niet meer bij haar.

Alison knikte even maar stond nog niet meteen op om haar te volgen, nog te veel bezig met dat ene kleine woordje dat ze gezegd had dat zoveel zwaarder woog dan zou moeten. Haar blik volgde Nyx die al richting de deur loop, waarbij het haar opviel hoe haar staartje op en neer bewoog. "Ik vind je haar leuk." Inmiddels was Alison ook opgestaan, maar ze staakte haar pas toen ze bedacht wat ze gezegd had. Zoiets hoorde je niet te zeggen tegen je ex. Aan de andere kant dekte het woord 'ex' de lading niet, simpelweg omdat het niet zomaar een relatie was geweest. Nyx was niet zomaar haar ex-vriendin, ze was haar ex-toekomst, haar ex-lot, haar ex-leven.

Alison beet op haar onderlip en dit was niet de speelde beet met grijns die ze Nyx wel vaker geschonken had. Deze was eerder twijfelend, omdat ze niet zeker wist hoe Nyx zou reageren. Áls ze al zou reageren. Ali zou het haar ook niet kwalijk nemen als ze ervoor koos deze opmerking te negeren. Dat zouden ze na deze avond toch alleen maar weer doen, dus dat maakte verder ook niet uit.

Oh. Laila's idee. Natuurlijk was het Laila's idee, zij was nu immers het meisje dat het meest close was met Nyx. Alison kon niet anders dan toekijken hoe het kleine deurtje dat ze open had weten te krijgen met die ene koele blik in één klap dicht werd gesmeten. Letterlijk en figuurlijk, want nadat Nyx de bibliotheek uit was gestormd gooide ze ook daar de deur van dicht. Zo bleef Alison alleen achter. Ze stond aan de grond vastgenageld terwijl ze probeerde de verwerken wat er zojuist gebeurd was. Het enige wat ze wilde was normaal met Nyx omgaan. Zelfs al zouden ze niet meer close zijn, ze wilde gewoon niet meer op haar tenen moeten lopen elke keer dat ze haar zag. Maar goed, het bleek wel weer dat dat geen mogelijkheid was en dat had ze volledig aan zichzelf te danken. Natuurlijk zou Nyx haar niet vergeven als ze gemeen was tegen Laila, Nyx was beschermend en dat was een van de kwaliteiten die Alison altijd zo bewonderd had.

De bibliotheek was nu leeg en stil, alsof alle boeken hun adem inhielden om wat er net was geweest. Alison's adem daarentegen sloeg alweer op hol. Ze wilde hier niet meer zijn, zou er de komende tijd waarschijnlijk ook een stuk minder komen uit angst haar weer tegen te komen. Haar boeken pakte ze op en ook zij liep de bibliotheek uit om vervolgens de deur dicht te slaan. Haar extravagante entrees leken wel omgezet in dramatische exits. Ze vervolgde haar weg door het donkere kasteel op weg naar haar slaapkamer, maar zorgde er daarbij wel voor dat ze Nyx nooit in zou kunnen halen. Afstand was op dit moment waarschijnlijk sowieso haar beste zet.

Topic uit