De afgelopen dagen had Alison haar best gedaan om van de meeste veelbezochte plekken weg te blijven. Ze had Nyx geprobeerd te ontwijken, maar daarnaast kwam ze haar vrienden ook liever niet tegen. Op het moment wist ze zich gewoon geen houding te geven als ze bij hen in de buurt was, ze wist gewoon niet hoe ze normaal verder kon gaan alsof er niets aan de hand was. De leerlingenkamer was dan ook een no-go zone geweest. Deze middag had ze de laatste drie uur van haar dag geskipt was Alison vroeg uit, dus had ze ingeschat dat ze er nog wel even kon zitten voordat het druk zou worden. Hoewel ze zich had voorgenomen de gemiste lessen in te halen was hier niets van terechtgekomen en had ze in plaats daarvan de drie uur volgemaakt met uit het raam staren, waarbij ze de tijd volledig was vergeten.

Ze schrok op toen ze iemand haar naam hoorde zeggen en draaide zich om om Laila te zien staan. Nee, eigenlijk was het niet goed als ze bij haar kwam zitten, eigenlijk had ze de afgelopen dagen alleen maar haar best gedaan haar te ontwijken en dit hielp nou niet echt mee. Natuurlijk was het niet Laila's schuld en kon Ali ook wel zien dat zij in tegenstelling tot haarzelf wél haar best deed, maar... Het enige waar Alison aan kon denken was dat ze hier weg moest, dat ze niet met Laila kon praten, haar ogen waren al door de kamer geschoten om Nyx te zien zitten en eigenlijk was dat aanzicht alleen al te pijnlijk. Om die reden, als stressreactie, uit fight-or-flight instinct, kwam Alison's koele masker naar boven. Inmiddels zat ze Laila al wel een tijdje aan te staren, waar ze maar gebruik van maakte bij haar volgende woorden. "Oh, ja, tuurlijk. Sorry darling, ik had je even niet herkend." Weer richtte ze haar blik onderzoekend op Laila. "Is je stem lager geworden?" Een venijnig glimlachje verscheen op haar gezicht. Ook al meende ze het niet en brak haar hart terwijl ze het zei, ze moest en zou zichzelf beschermen.

Alison keek genadeloos toe hoe Laila brak, maar van binnen brak zijzelf ook. Ze wist hoeveel vertrouwen Laila in haar had gehad als het om de struggles rondom haar geslacht ging en dat vertrouwen had ze nu overduidelijk geschonden. Het liefste had ze gehad dat Laila haar uitschold of sloeg of wat dan ook, maar ze stond daar maar en met elke tel die voorbij streek werd het ondraaglijker om aan te zien. Gelukkig kwam Nyx daar verandering in brengen. Alison's adem stokte in haar keel. De eerste zin die Nyx zei hoorde ze niet eens, in haar hoofd te veel bezig met de persoon die voor haar stond en het beeld wat ze van haar in haar hoofd had. Ze was nu al veranderd. Haar haar was langer, lang genoeg om in een staartje te binden - hoe lang was het feest nu al geleden? Alison kon het zich niet herinneren, haar leven was sindsdien één grote blur geweest - en ze zag er moe uit. Maar het grootste verschil was haar blik. Die grote, bruine ogen die ooit zoveel liefde vast hadden gehouden als ze op haar gericht waren straalden nu alleen maar haat en afstandelijkheid uit. Het onbehaaglijke gevoel bekroop Alison dat die verandering er niet alleen was als de ogen op haar gericht waren, maar dat ze naar iedereen anders keek. Dat spelletje kon Alison ook spelen. Ze stond op van de bank en hief langzaam haar hand op, haar eigen bewegingen volgend met haar blik. "Oh, Nyxie..." Haar vingers gingen langzaam door Nyx' haar, voelden aan het staartje, misschien iets ruwer dan als comfortabel beschouwd zou worden maar als dat zo was was het subtiel. "Je wil het niet eens weten." Haar ogen vonden nu die van Nyx en ze keek haar met een lege, koele blik aan. Als Nyx haar op die manier zag zou ze het krijgen ook.

Alison schrok van Laila's reactie. Door de duw struikelde ze enkele stappen naar achter en ze legde haar hand op de plek waar Laila's hand haar wang had geraakt. Ondanks de stekende pijn bleef ze Laila strak aankijken, zelfs tijdens haar woorden. Ze kon zeggen wat ze wilde, Alison wist dat ze het verdiende en was eigenlijk ook wel tevreden met het feit dat Laila tenminste boos genoeg was om zoiets terug te zeggen in plaats van alleen maar verdrietig. Daarbij was het beter om er op deze manier een punt achter te zeggen. Een rechte breuk, ofzo. Want hoewel het nu wel overduidelijk klaar was wist Alison dat haar woorden waarschijnlijk wel meer achter zouden laten dan een rechte breuk.

Ze keek Laila na en wendde haar blik pas weer op Nyx toen die tegen haar begon te praten. Ze keek haar met een lege blik aan, liet de vraag even in de lucht hangen terwijl ze zich er pijnlijk van bewust was dat zo'n beetje heel Slytherin lekker een extra dosis leedvermaak meekreeg. "Ja." antwoordde ze toen maar, het woord zorgvuldig uitsprekend. Ja, dit was precies wat ze wilde, Laila zou voortaan niet meer iemand zijn die ze onder ogen hoefde te komen. Het was egoïstisch, dat wist ze ook, maar ze wist ook dat mensen die daar niet tegen konden in de eerste plaats niet met haar om zouden moeten gaan. Haar hand was inmiddels al een tijdje geleden van haar wang gegleden en nu sloeg ze haar armen over elkaar. "Is het wat jij wilde?" Het was immers haar schuld, als Nyx haar gewoon had vertrouwd was dit allemaal niet nodig geweest, maar goed, misschien was ze zo ook wel beter af.

Nyx haar woorden kwamen als een stomp in haar maag aan. Met haar blik volgde ze de captain, die, als blikken konden doden, nu morsdood midden in de common room had gelegen. Echter konden ze dat niet en werd Alison's blik beantwoord met een koele, waarna de deur van de common room dicht werd gesmeten. Daarop volgde een doodse stilte, de gehele common room leek zijn adem in te houden. Alison's blik was nog een tijdje op de deur gefixeerd, waarna ze deze richtte op de toeschouwers. "Heb ik iets van je aan?" snauwde ze naar een eersteklasser. Haar ijzige blik ging nog één keer dreigend door de kamer, waarna ze zich omdraaide en in tegenovergestelde richting van Nyx wegbeende, richting haar slaapkamer. Borst vooruit, kin omhoog, muren opgetrokken.

Topic uit.