Good girl gone bad [+ Isabel & Sawyer]

Sawyer rolde met zijn ogen terwijl hij de conversatie van het meisje en de jongen naast hem volgde. De twee hadden sinds twee weken een relatie, maar nu leek er al trouble in paradise te zijn. Wat de jongen ook deed, het meisje werd niet tevredengesteld. En dat was dus de reden waarom Sawyer nooit aan een vaste relatie zou beginnen. Hij vond het idee dat hij een meisje moest pleasen niet heel erg aangenaam. Oké, hij wilde haar voor één nacht wel pleasen en je begreep wat hij bedoelde, maar dat zou hij nooit voor enkele dagen achter elkaar kunnen. Of misschien zou hij dat wel kunnen, maar wilde hij zichzelf er gewoon niet toe zetten. Ja, oké, het zou dat wel eerder zijn. Hij had immers momenten gehad dat hij verliefd was geworden op een meisje en dat hij afstandelijk tegen haar had gereageerd zodat ze op hem af zou knappen voordat hij iets stoms zou doen. Hij had een aardige reputatie op Hogwarts opgebouwd, maar er waren ook meisjes die zijn manipulatieve zijde nog niet kenden of niet wilden kennen. Dan negeerden ze het gewoon en deden net alsof het niet bestond, maar werden even later wel met hun neus op de feiten gedrukt wanneer hij ze dumpte. En dan was hij natuurlijk weer de schuldige. Niet dat hij een waarschuwing gaf van te voren of zo; anderen deden dat al genoeg voor hem. Als de dames in kwestie besloten om zich niks van de desbetreffende waarschuwingen aan te trekken, wie was hij dan om ze er aan te laten herinneren? Sawyer trok zijn wenkbrauw op toen het meisje een klap in het gezicht van haar vriend gaf. Hij wist niet veel van vaste relaties af en hoe je ze moest onderhouden, maar hij wist vrij zeker dat als een dame hem in een vaste relatie zo vernederend zichtbaar voor de rest zou slaan dat hij dat niet aan zich voorbij zou laten gaan. De jongen zat echter met zijn hand dramatisch tegen zijn wang naar voren te kijken en Sawyer rolde met zijn ogen. Zijn blik dwaalde weer terug naar zijn huiswerk. Voordat hij daar echter aan kon beginnen, hoorde hij voetstappen die zijn richting op kwamen. Sawyer keek op en zag een meisje met blond haar op zich af stappen. Oh, maar haar kende hij wel. Isabel Cortez. Oftewel het meisje dat overal zo graag bij wilde horen. Volgens een paar jongens zeer makkelijk te misbruiken, maar er waren nog geen harde bewijzen dat ze ook daadwerkelijk met een jongen was meegegaan. Maar ja, de meeste jongens hier waren meestal aan het opscheppen over iets wat ze nooit konden behalen. Sawyer sloeg zijn armen over elkaar heen toen hij Isabel zijn richting op zag komen. Wat moest ze van hém hebben? In hun common room praatte ze nooit tegen hem. Niet dat hij ging klagen of zo; hij hield wel van aandacht van mooie meisjes. ‘Wel wel,’ zei hij grijnzend toen ze dichterbij kwam. ‘Waaraan heb ik het genoegen om jouw te mogen ontvangen, Isabel?’ Hij keek haar kalmpjes aan. ‘Stel je vraag en misschien kan ik je helpen.’ Hij gaf haar een plagerig knipoogje, maar zijn blik stond niet half zo plagerig als zijn gedrag liet blijken. Hoewel er lichte nieuwsgierigheid was te zien in zijn ogen, was hij voornamelijk kalmpjes aangelegd en misschien zelfs een tikkeltje kil. Zo’n mooie dame kwam niet zomaar op hem af; dat geloofde hij nooit.

Sawyer had heel het gedeelte dat ze van Zoë’s groepje naar hem toe was gekomen gemist. En dat was vrij jammer, want anders had hij wel in de gaten gehad wat de bedoeling was geweest. Het was niet per se dat hij een enorme hekel had en Zoë en haar volgelingen, maar hij dacht er zo het zijne over. Hij zou in elk geval niet zonder doel met haar het bed delen, liet hij het zo stellen. Hij wist dat er jongens waren die verliefd waren op Zoë en die oftewel afgewimpeld werden oftewel toegelaten werden, maar daarna weer zo simpel als wat terug afgewimpeld werden. Eigenlijk was Zoë een beetje op dat vlak zoals hijzelf, dus veel kon hij daar niet over zeggen. Bij een meisje werd het echter sneller opgemerkt dan bij een jongen en kreeg het ook sneller een naam. Sawyer maakte het niet veel uit wat een meisje van te voren had gedaan, tenzij het om een meisje ging die hij graag mocht. En die hij ook oprecht leuk vond. Maar de laatste keer dat dat was gebeurd, was ergens vorig jaar geweest en sindsdien had hij alle remmen losgegooid. Hij was altijd wel makkelijk geweest op dat vlak, maar het was pas sinds vorig jaar dat het echt uit de hand begon te lopen en dat hij bijna elke twee weken wel iemand in zijn bed had liggen. Hij wist dat hij een naam had gekregen op school, maar er waren ook sommige meisjes die geen idee hadden van zijn bedoelingen of die dachten dat zij hem wel op andere gedachten konden brengen. Sawyer fronste kort toen Isabel hem uit zijn gedachten haalde en begon over Potions. Potions? En ze kwam zo dichtbij zitten en keek hem zo intens aan? No way dat het enkel over Potions kon gaan. Maar een grijns kroop al om zijn lippen en hij haalde zijn schouders op. ‘Sure,’ sprak hij. ‘Wat wil je weten?’ Toevallig voor haar had hij zijn boek van Potions wel bij en gooide het op de tafel met een klap. Het was niet dat hij slecht was in het vak, maar hij deed gewoon niet veel moeite om het te onderhouden. Gelukkig kon hij dingen vrij snel oppikken en zou hij haar vragen dus waarschijnlijk wel kunnen beantwoorden. ‘Maar even wachten,’ zei hij en hij legde zijn elleboog op het boek waarna hij zich naar haar toedraaide. ‘Wat zit er in voor mij? Ik help niet zomaar mensen met hun huiswerk. Daar wil ik wel iets voor terug hebben.’ Hij had niet echt iets in zijn gedachten, zelfs niet toen hij vermoedde dat ze voor een andere reden dan alleen Potions naast hem was komen zitten. Als het iets van de snoepwinkel was dan was het ook goed voor hem, maar hij wilde gewoon íets terug hebben.

Wauw. Deze meid ging hard. Niet dat hij dat erg vond of zo. Nee, hij raakte er juist meer geïnteresseerd door. Geïnteresseerd in wat ze hem allemaal te bieden had. Geïnteresseerd in haar persoonlijkheid. Wie weet was zij net zo goed in één of andere act opzetten en wilde ze echt enkel geholpen worden. Deed ze enkel flirterig zodat ze haar zin kreeg en zou dan zeggen dat hij op kon rotten. Maar op de één of andere manier had hij het idee dat er iets meer achter zat dan dit. Je had natuurlijk ook nog zo van die Slytherins die gewoon dringend aandacht nodig hadden, maar hij betwijfelde of zij zo was. Hij wist dat ze er een was die bij de groep wilde horen, maar aangezien hijzelf niet specifiek bij een groep hoorde of in populatie gestegen was het afgelopen jaar, vroeg hij zich af wat ze hier bij hem deed. Maar goed, om eerlijk te zijn vond hij het ook wel leuk dat ze hier kwam zitten en dat ze zich zo gedroeg. Hij fronste naar haar toen ze haar hand op zijn bovenbeen legde en grijnsde naar haar. ‘Ik denk dat we maar beter kunnen doen wat jij allang in je hoofd hebt,’ zei hij met een grijns. Hij vroeg zich af of ze dit al bij andere jongens had gedaan, hoe vaak en om welke redenen. Ze leek hem niet bepaald het type die met iedereen naar bed zou gaan. Nee, hier moest iets achter zitten. Maar wat? Ach. Kon het hem ook wat schelen? Hij had zat meiden gekend die achteraf spijt hadden van hun acties, maar hij had dan van te voren al aangegeven dat hij hun niet ging troosten. Als ze dit pad kozen, moesten ze ook door blijven gaan. Toen ze aangaf dat ze het niet kon vinden en toen gemaakt deed alsof ze niet doorhad dat haar hand op zijn bovenbeen lag, rukte hij het boek onder haar neus uit en keek haar met een rustige blik aan. ‘En waarom zit je hier echt?’ vroeg hij. ‘En kom niet met het gezeik aanzetten dat je niet verder kunt met je Potions, want volgens mij ben je goed genoeg in dit vak. Ik let ook wel eens op de mensen die in mijn klas zitten, hoor.’ Hij grijnsde uitdagend naar haar. ‘Heb je een bepaald doel voor ogen? Ik hou van spelletjes spelen, maar niet waar iedereen bij zit.’ Hij grijnsde vals naar haar.

‘Dat weet je zelf goed genoeg.’ Hoewel het er vrij bot uitkwam, grijnsde hij toch naar haar en sloeg zijn armen over elkaar heen. Alleen zij kon weten wat er in haar gedachten afspeelde, maar het was voor hem vrij moeilijk te raden wat ze nu eigenlijk wilde omdat alle seinen er toe leidden. Toen ze echter heel subtiel aangaf dat ze een jaar jonger zat dan hem waardoor hij onmogelijk op haar kon letten, klemde hij even zijn tanden op elkaar. Damn. Daar had hij misschien iets beter over na moeten denken, maar in geval was hij er wel vrij zeker van dat ze goed genoeg was in Potions om zijn hulp niet te hoeven vragen. ‘Oké, je hebt me,’ gaf hij toe. ‘Maar het is wel een feit dat je veel studeert, toch?’ Als hij hier ook nog eens de mist in ging, had hij best wel een probleem. Of nou ja, eigenlijk niet, want eigenlijk had ze met haar lichaamstaal allang prijsgegeven dat hij gelijk had en dat ze hier inderdaad niet enkel voor Potions zat. Een frons verscheen in zijn voorhoofd toen ze haar hand van zijn been haalde. Hij probeerde na te gaan in zijn hoofd of ze echt zo makkelijk was als ze leek, maar kon zich niet herinneren dat hij ooit ook maar één kerel over haar had horen praten. Hij kon zich ook niet herinneren dat hij haar al eens met een kerel weg had zien gaan, tenzij ze het voornamelijk met kerels naar bed ging buiten Hogwarts om. Dat kon ook natuurlijk. ‘Er zijn meiden die wat dat doen,’ zei hij grijnzend. Daarna was het zijn beurt om zijn hand op haar been te leggen, maar in tegenstelling tot haar legde hij deze in het hogere gedeelte en dus gevaarlijk dicht in de buurt van haar privézone. ‘En meestal krijgen ze een directe ‘ja’ als antwoord. Wat kan ik zeggen? Ik ben een man en ik heb mijn behoeften net zoals jij de jouwe hebt.’ Als ze zich zo aan zijn voeten wierp, wilde dat zeggen dat ze er wel zin in moest hebben. Dan ging hij dat toch wel eventjes fixen, toch? Hij was wel zo aardig. Hij stond op en stak zijn hand naar haar uit. ‘Nou, dan gaan we maar,’ zei hij doodleuk alsof hij het had over een wandeling op de Hogwart grounds en niet het daadwerkelijke plan. ‘Alleen moet je wel weten dat als je nu mijn hand aanneemt dat je dadelijk niet meer terug mag krabbelen. Want dan ben je helemaal van mij.’ En hoewel hij plagerig naar haar grijnsde, toonde de blik in zijn ogen aan dat hij zijn woorden meende. Als zij nu instemde, was ze van hém voor dit hele uur en mocht ze niet terugkrabbelen, noch zich naar iemand anders richten.