Hope for the world + Austin Jones [TW]

Met een beteuterd gezicht keek Austin naar zijn boeken die op de grond lagen. Het groepje Slytherins die hij lachend voorbij hoorde lopen negeerde hij zo goed en kwaad als dat kon. Hoewel hij boos was, liet hij dit niet merken en met zijn ogen naar zijn boeken gericht hurkte hij zodat hij deze op kon rapen. Hij keek of er geen beschadigd waren, maar dit bleek niet het geval te zijn. Anders mocht hij voor een tweede keer deze week aan zijn teachers uitleggen hoe het kwam dat één van zijn bladzijdes gescheurd was. Gelukkig had een aardige Hufflepuffer hem geholpen om het blad te herstellen, maar hij had het tijdens de les niet kunnen gebruiken en hoewel hij er geen punten aftrek voor had gekregen, had hij zich ook niet bepaald gemakkelijk gevoeld onder de priemende blik van de teacher die hem er op aangesproken had. Twijfelachtig keek de jongen naar de great hall. Meestal begon daar de grootste ellende voor hem omdat iedereen daar samen zat en de Slytherins hem altijd moesten hebben. Soms gooiden ze met eten naar hem en dan was hij ’s avonds bezig met het uit zijn haren te peuteren. De jongen slikte ongemakkelijk. Hij wilde zich ergens ook weer niet laten wegjagen door hun en bovendien zou hij hun vast niet op zijn dak krijgen als hij zijn mond maar hield. En dus slikte de jongen, haalde diep adem en liep vervolgens in de richting van zijn eigen tafel. Hij wilde net de tafel van Gryffindor passeren toen hij een meisje zag zitten die naar zijn idee er niet helemaal lekker uitzag. En dat bedoelde hij als in dat ze ziek leek te zijn, want het was niet dat ze lelijk was of zo of… Agh. Hij schudde met zijn hoofd en beet op zijn onderlip waarna hij haar naderde. ‘Ehm…’ Hij slikte even. ’S-Sorry, maar gaat het w-wel met je?’

Het meisje keek hem aan alsof ze geen idee had dat hij er was en ongemakkelijk zijnde wreef Austin over zijn nek. Great. En nu? Moest hij maar gewoon iemand erbij halen? Moest hij een teacher roepen? Net toen hij die vraag voor zichzelf wilde beantwoorden, viel ze opeens flauw. Austin schoot naar voren en kon voorkomen dat ze tegen de grond viel. Zijn blik ging schichtig rond en opzoek naar een teacher, maar de tafel waar de teachers meestal zaten was leeg. Hij was dan ook erg laat naar beneden gekomen en eigenlijk zaten er nu alleen nog maar students die huiswerk aan het maken waren. En die besteedden geen aandacht aan wat er met het meisje gebeurde. Ze keken slechts kort op, maar de meesten wilden er niks mee te maken hebben of hadden een bezorgde frons in hun voorhoofd, maar leken kennelijk te denken dat Austin het wel alleen kon afhandelen. Austin beet op zijn onderlip en keek weer terug naar het meisje die half tegen hem steunde omdat hij voorkomen had dat ze van de houten bank gedonderd was. Misschien kon hij haar naar de Hospital Wing brengen? Maar dan moest hij haar wel optillen, want het leek er niet op dat ze binnen de kortste keren nog wakker zou worden. De jongen schoof zijn armen onder het meisje door en wilde al de grootste moeite doen om haar op te tillen, maar merkte dat ze eigenlijk helemaal niet zo zwaar was en dat hij haar prima kon dragen. Het leek net alsof ze ondergewicht had of zo. Dat kon hij niet goed zien door het gewaad heen en hij was te verlegen om het te checken. En dus begon hij met haar in zijn armen in de richting van de Hospital Wing te wandelen. “Hé, Jones, we weten dat een meisje krijgen voor jou moeilijk is, maar haar drogeren was toch ook echt niet nodig!” Austin beet op zijn onderlip terwijl hij langs de lachende Slytherins liep. Zagen ze niet dat ze hulp nodig had? Hij negeerde hun maar voor de rest en wandelde met haar de Hospital Wing in. ‘Help!’ riep hij. Gelukkig kwam er een zuster aangezet die aan hem vroeg om haar lichaam op het bed te leggen wat Austin dan ook snel deed. Daarna gaf hij de zusters ruimte zodat ze haar konden helpen.