StuDYING. [&NICK CRAWFORD]

Candice keek naar haar huiswerk en deed haar uiterste best om zich daarop te concentreren, maar dat ging nogal lastig als haar gedachten constant naar haar moeder gingen. Over een paar dagen zou het de dag zijn dat haar moeder al twee jaar dood was. Candice had het na twee jaar er nog altijd heel erg moeilijk mee, vooral omdat ze precies wist hoe het was gebeurd. Ze dacht ook vaak aan haar zusje dat tien jaar geleden gestorven was. Aan een ziekte dachten de meeste mensen, maar Candice wist wel beter. Een rilling ging over haar rug terwijl ze aan het constante geschreeuw en daarna gehuil dacht van haar moeder, haar vaders zware stem die door de stilte heen sneed als het hem te veel werd. De fles met alcohol die in het rond zwierde en Candice nét niet raakte wanneer ze door de kamer liep. De vele blauwe plekken die ze had weten te verbergen en de botten waar ze een excuus voor had moeten verzinnen. Je zou denken dat haar karakter, zeker na de dood van haar moeder, een hard kantje zou hebben gekregen. Dat was niet zo. Ze was braaf, wilde zo min mogelijk ruzie stoken. Niet dat dat kon of zo, want ze was veel te stil om een ruzie te kunnen stoken. Ze reageerde enkel met haar lichaamstaal, niet met woorden of met acties. Als iemand haar pijn deed dan probeerde ze zo goed mogelijk uit de buurt van de bron te gaan. Het meisje haalde diep adem en richtte haar aandacht weer op haar huiswerk, streek haar lange bruine haren achter haar oor en deed het uiteindelijk maar naar één kant. Kom op, Candice. Niet zeuren, maar verder werken! Maar de letters dansten voor haar ogen en ze kon zweren dat ze haar blauwe plek, die inmiddels aan het genezen was, op haar arm even antwoordde op haar gedachten. Het meisje schrok op toen ze opeens een luide knal hoorde, maar na even te hebben rondgekeken besefte ze dat het een eerstejaars moest zijn geweest die een bommetje had laten ontploffen. Haar ogen vielen echter op een jongen die haar recht aankeek.

De jongen die haar recht aankeek had een grijns om zijn lippen en Candice concentreerde zich op die grijns. Het was dan ook niet moeilijk om hoogte te krijgen van de jongen. Ze schatte hem in als een type dat wel aanwezigheid hield en vermoedelijk ook wel van de dames, maar dat laatste hield ze voor zich. Dat ze goed was in mensen inschatten en dat ze hun karakters meestal wel kon ontcijferen wilde niet zeggen dat ze het altijd juist had. Candice was dan ook wel zo slim om niet haar eigen gedachten op te gaan volgen daarin, maar het gesprek langzaam af te wachten om te zien of ze al dan niet gelijk had. Ze voelde hem echter ook wel aan als een jongen die niet bepaald iets kwaads in de zin had en dus ontspande ze wat toen hij bij haar kwam zitten. Op zijn begroeting gaf ze een kort knikje, maar een verlegen glimlach speelde om haar lippen toen hij zijn woorden sprak. ‘Valt wel mee,’ sprak ze. ‘Alleen als ik heel erg geconcentreerd ben.’ Aan zijn gewaad te zien was hij afkomstig van Slytherin, maar dat wilde niks zeggen. Iemand van Gryffindor of zelfs Hufflepuff kon soms gemener aangelegd zijn dan iemand van Ravenclaw. De omschrijvingen van hun houses wilden niet per se zeggen dat de karakters van de students die er in zaten ook zo moesten zijn. Ze beet op haar onderlip en probeerde iets te verzinnen waardoor ze verder kon praten. Hij leek er duidelijk beter in te zijn dan zij en ongemakkelijk sloeg ze haar haren naar één kant. ‘Moet jij nog veel huiswerk doen?’ was het beste waar ze op kon komen en ze voelde haar wangen rood worden omdat het niet bepaald stof was waar een Slytherin jongen over wilde praten. Dat onderwerp kon ze de volgende keer beter houden voor de Ravenclawers.

Ook zonder haar gave van mensen aanvoelen kon ze wel raden dat deze jongen haar saai zou vinden. Hij leek het typische geval van een Slytherin te zijn die graag de regels brak en misschien ook wel andere pestte, hoewel ze niet het idee had dat hij dat vaak deed en eerder het idee had dat hij dat deed in groepsverband. Hij leek haar niet het type dat iemand opzettelijk heel veel kwaad ging doen, hoewel je hem ook weer niet moest uitdagen. En dan had ze natuurlijk nog het vermoeden dat hij een bepaalde interesse had in het vrouwelijke geslacht, maar aangezien ze daar geen bewijzen van had liet ze die beoordeling nog maar even varen. Ze was heus niet beoordelend, hoor. Ze kon mensen gewoon goed inschatten en vaak was het ook nog eens juist. Dit hielp haar wel om zich weg te houden van agressieve types. Zo ging ze met de meeste Slyhterin’s zo weinig mogelijk om en hield ze zich ook van sommige Gryffindor’s afzijdig. Het was niet dat ze bepaald veel vrienden had, maar wel veel mensen kenden haar omdat ze zo hulpvaardig was met hun huiswerk. Soms had Candice wel het idee dat daar gebruik van werd gemaakt, maar zeker wist ze dat ook weer niet. ‘Huh?’ Haar wangen werden weer rood terwijl ze hem verbaasd aankeek. Manier van flirten? Ze wist niet eens of ze dat wel kon. Ze kon het woord uitleggen en begrijpen, dat was voor haar al genoeg. ‘Ik flirt nooit,’ zei ze tegen hem op een iets serieuzere manier dan ze eigenlijk gewild had. ‘Ik weet niet eens hoe dat moet.’ En daarna, heel stilletjes, voegde ze er aan toe: ‘En waarschijnlijk wil ik het ook niet weten.’ Daarna keek ze hem een tikkeltje ongelukkig zijnde aan. ‘Ik denk dat je beter weer terug aan je eigen tafel kunt gaan zitten. Ik ben niet bepaald geweldig gezelschap.’ Wilde ze hem wegjagen? Nee, niet echt, maar ze had het idee dat hij haar anders toch alleen maar zou uitlachen omdat hij haar waarschijnlijk nu al een saai typje vond.