Am I dreaming? [&NICK CRAWFORD]

Een geërgerde blik werd naar achteren geworpen door Evan. Hij begon het aardig zat te worden. Nog één opmerking en dan… Toen hij voor de tweede keer werd uitgescholden nadat Evan had gezegd dat het zijn laatste waarschuwing was geweest draaide Evan zich om en rende op de jongen af. De jongen werd nog gewaarschuwd door zijn maten, maar Evan was er al te dicht bij en hij greep de kraag van de kerel vast. Hij trok met volle kracht aan de kraag van de kerel en liet deze los zodat de kerel zijn evenwicht verloor en op de grond viel. Evan landde met zijn knieën niet al te voorzichtig zodat hij zweerde dat hij iets hoorde kraken in het gebied van de ribben van de kerel. Evan liet zijn vuist nog een paar keer neerkomen op het gezicht van de jongen totdat hij iemand in zijn richting hoorde roepen. Evan keek op en zag dat het een teacher was. Toen hij zag wie het was schermde hij gauw zijn hoofd af en begon hij te rennen. Als hij geluk had had de teacher zijn gewaad niet gezien en hem niet herkend. Een spreuk vloog zijn kant op, maar Evan rende de hoek al om zodat de spreuk hem nog net miste. Hij duwde een paar Hufflepuffers opzij die door de gang liepen en rende de trappen af naar zijn common room. ‘Verdomme!’ schold hij kwaad toen hij het wachtwoord had geroepen en in de common room van Slyterin terecht kwam. ‘Vuile rot Ravenclawer. Ik maak hem kapot!’ Trillend van woede rende Evan naar boven, deed zijn gewaad uit en trok gemakkelijke kledij aan waarna hij naar beneden ging. Zijn handen trilden nu echt zo hard dat hij wist dat een woedeaanval ging naderen. Hij probeerde in zijn hoofd te tellen en sloot zijn ogen zodat hij enkel nog het kloppen van zij hart kon horen. Toen hij zijn ogen weer terug opende viel zijn mond open. ‘W-Wat…?’ Droomde hij nu of stond zijn beste vriend daar?

Evan’s woede ging als sneeuw voor de zon weg en hij sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl hij probeerde te vatten wat er allemaal gebeurde. Het ene moment had hij een Ravenclawer helemaal in elkaar proberen te slaan en het volgende moment stond hij vloekend in zijn eigen common room te kijken naar zijn beste vriend. Zijn beste vriend die hij normaal gezien pas weer tegen zou komen in de volgende vakantie. Maar hij had van James ook verwacht dat hij deze pas zou tegenkomen in de volgende vakantie. Opeens werd hij achterdochtig. Hadden al zijn vrienden hier stiekem al de hele tijd rondgelopen en hem niks gezegd? Van James en Nick zou hij dat niet verwachten omdat ze dat niet voor zich konden houden, maar hij zou het wel van die lolbroek verwachten die zich in hun vriendengroep bevond. Nick zou sowieso zijn mond niet kunnen houden, want hij moest Evan immers bestoken met verhaaltjes over de nieuwe veroveringen die hij had gevonden. En als Nick hier langer rondliep dan hij had laten blijken zou Evan boos worden. Waarom zou hij niks gezegd hebben als het zo was? Gaf hij niks om Evan? Hij verdrong die gedachten. Nick was zijn beste vriend en ze steunden elkaar altijd door dik en dun. Hij liep een paar stappen dichter naar Nick toe en leunde met zijn rug tegen de leuning van de bank die er stond. Hoe veel wist Nick al van James? Wist hij dat de jongen hier was? ‘Het is toch wel héél toevallig dat James en jij net in dezelfde week naar Hogwarts komen.’ Hij kneep zijn ogen wantrouwig samen. ‘James had best wel een goede reden moet ik zeggen en het klonk ook wel logisch. Maar ik zou geen idee hebben waarom jij naar Hogwarts zou komen?’ Hij keek zijn vriend vragend, maar ook wel lichtelijk achterdochtig aan. Toch deed hij zijn best om een grijns van blijdschap te verbijten en kuchte daarom heel even, hoewel hij toch wel het idee had dat Nick allang zou doorhebben hoe leuk Evan het vond dat hij hier momenteel voor zijn neus stond. Ze waren immers beste vrienden en kenden elkaar nu wel goed.

Evan fronste even toen hij de vraag hoorde die uit Nick’s kant kwam. Nick wist niet dat James hier ook was? Dat wilde zeggen dat James en Nick niks van elkaar wisten en dat het dus niet afgesproken was geweest. Dat wilde ook zeggen dat zijn vrienden hem niet stiekem belazerden. Het ergste zou hij echt vinden als hij er achter zou komen dat één van zijn beste vrienden hier al jaren of een jaar rondliep en niks tegen hem had gezegd. But then again, Nick was ook niet direct naar hem toegekomen en dat stak wel. Had hij hun niet verteld dat hij in Slytherin zat? Er zaten echter wel vrij veel students op school en naar één specifieke student zoeken werd lastig, maar toch… Nick wist zijn naam, zat in dezelfde afdeling zelfs, dus waarom had hij niemand aangeklampt om het te vragen? Ja, hij wist dat hij hier te dramatisch over deed, maar hij was gewoon boos. En blij tegelijkertijd. Of Nick was nog maar net aangekomen, dat kon ook natuurlijk. Maar had Nick van te voren niet aan kunnen kondigen dat hij kwam? Hij grijnsde even. Nick kennende zou hij zodanig in de problemen zijn gekomen dat hij dat niet meer kon doen. ‘Oh, Nicky Boy…’ Hij keek zijn beste vriend dramatisch aan, deed zijn handen bij elkaar en legde deze aan de zijkant van zijn hoofd neer. Hij maakte een kusje in de lucht en kneep zijn ogen samen terwijl hij zijn benen tegen elkaar drukte* en heen en weer bewoog. Hij liet die houding echter snel varen. Als iemand langs zou komen waar hij ruzie mee had zou hij het nog lang mogen aanhoren. ‘Nergens,’ antwoordde hij dan ook arrogant. ‘Maar goed, nu drie van de vijf vrienden weer herenigd zijn, zullen we James binnenkort halen zodat we een Butterbeer kunnen gaan drinken in Hogsmeade?’ Hij grijnsde. ‘Guess what? De barman vindt me er zo oud uitzien dat ik tot nu toe altijd mijn Butterbeer heb gekregen. Is dat niet awesome? Ik ben like een geboren leugenaar.’ Als Nick als ze James zouden vinden maar niet over de meiden begon… daar had hij de jongen nu eens niet voor gemist. Hij stak zijn hand op om de jongen een begroetende handdruk te geven. Best friends forever, right?

Evan trok een overdreven pruillip naar Nick toen deze aangaf hem toch niet zo gemist te hebben. ‘Ik ben onmisbaar,’ zei hij vervolgens al op een even serieuze toon als die van zijn beste vriend, maar zijn gezicht nam dezelfde scheve grijns aan ten teken dat hij dat zelf niet eens geloofde. Dat deed hem denken aan die keer dat ze samen met hun groep vrienden uitgingen en dat een meisje dat letterlijk tegen hem gezegd had. De lollige kerel van hun groepje was echt kapot gegaan van het lachen en Nick had hem de rest van de avond proberen te koppelen aan het overduidelijke dronken – en lelijke, maar volgens Nick toch wel prachtige – meisje. Evan was echt blij geweest toen de avond voorbij was en Nick zonder te scoren naar huis had moeten gaan. Evan was het gewend dat de meiden meestal naar Nick gingen. Of hij kon beter zeggen: de sloeries. Nick scoorde nu niet bepaald bij de meiden die een echte relatie wilden hebben en als hij dat al deed, maakte hij hun dromen wel gauw stuk. Het meeste commentaar op zijn gedrag was verrassend genoeg afkomstig van de meest verlegen kerel in hun midden, maar die jongen was dan ook wel echt heilig. Net als Evan geloofde hij dat de ware ooit wel tevoorschijn zou komen, maar wat hij en Evan nu eens niet gemeenschappelijk hadden was dat hij te veel respect had voor vrouwen en Evan bijna niks. Natuurlijk zou hij ingrijpen als een dame op het punt staat om nare dingen te ondergaan, maar het was nu niet dat hij het Nick echt kwalijk nam. ‘Nick, houd op,’ begon hij geërgerd. ‘Ze zijn lelijk en ver beneden jouw stand, nu goed?’ Hij schudde mopperend zijn hoofd. ‘Het zou echt een stuk veiliger zijn voor de maatschappij als ze jouw zouden opsluiten. En dan vooral voor de vrouwelijke helft van de maatschappij.’ Hij gaf Nick een stoot met zijn vuist. ‘Zoek toch eens een vaste vriendin in plaats van al die afdankertjes, man. Die hebben je toch niets te bieden.'