Broke

Met een kleine frons liep hij de winkel in, lomp als hij was had hij zijn bezem gebroken: en het was tijd voor een nieuwe. Hij had het wel nodig om magie uit zijn stok te kunnen laten komen, was dat niet mogelijk? Dan was het allemaal een stuk gemakkelijker. Hij hield gewoon van een beetje actie en gek doen, tegen een boom aanvliegen was gewoon niet het slimste wat je kon doen. Maar, uhh, welke moest hij nu hebben? Was er een onverwoestbare? Zou handig uitkomen... Errr...?


First Cheryl

Geërgerd zijnde probeerde Cheryl al de veren uit die ze in haar assortiment had zitten, maar geen enkele werkte en kwaad gooide ze de veer door de kamer. Ze werd nog bozer toen het laatste beetje inkt er toch nog uitkwam, maar dan wel net als het op haar lakens lag. Oreo keek haar vanaf een afstand met grote ogen aan en Cheryl deed haar best om wat te kalmeren, maar het feit dat ze een groot opstel moest schrijven, ze nu de tijd en de zin had en dat haar veren dan niet werkten irriteerde haar meer dan ze wilde toegeven. En dus stond ze op en besloot om naar Hogsmeade te gaan. Ze haalde wat geld tevoorschijn en liep al stampend de trappen af. Ze wierp een blik op een paar Gryffindor boys die op een bankstel zaten en haar geamuseerd aankeken. Als antwoord grijnsde ze naar hun en stak haar middelvinger naar hun op waarna ze de laatste trappen afrende, haar nek nog net niet brak omdat ze te snel ging en uiteindelijk op de begane vloer uitkwam. Ze haastte zich langs een stroom students heen en ging naar buiten. Het herfstweer begon al een beetje in gang te komen. Cheryl had in al haar haast haar gewaad ook op het bed gegooid. Ze hoopte dat ze hem niet in de inkt had gegooid. Ze rilde toen ze, enkel gehuld in een zwart jurkje nu, naar buiten liep en een hele poos later pas door de straten van Hogsmeade liep. Ze negeerde het gefluit van een paar eenzame mannen die op een terras zaten en liep naar de winkel waar ze moest zijn. In volle vaart ging ze naar binnen… en knalde tegen iemand op. Misschien moest ze echt eens stoppen met dat gehaaste gedrag steeds, maar de jongen stond ook niet erg lekker zo midden in de winkel. ‘Sorry,’ mompelde Cheryl alsnog en wilde langs hem lopen, maar toen herkende ze hem. ‘Hé… Ben jij niet de head boy van Slytherin?’ Ze glimlachte naar hem. ‘Anyway, ik zoek veren om mee te schrijven. De mijne zijn allemaal kapot. Kun je dat geloven? We zijn nog niet eens zo ver in het jaar.'

Verbaasd viel hij iets naar achter waarna hij hard steunde op zijn rechterbeen om niet volledig te vallen, toen er een gedaante tegen hem aan knalde. Het enige wat hij erop kreeg was een gemompelde sorry wat hem een beetje pissig maakte, tot ze ineens wel aardig was. Wauw, zijn rang zorgde wel voor wat hmmm? Hij grinnikte om haar zin, waarna hij knikte. "Ik kan het best geloven. Mijn verdomde bezem is stuk yo! Ik wist niet eens dat dat mogelijk was."

Als hij geen rang had gehad dan had ze waarschijnlijk niet geweten wie hij was en uit welke afdeling hij kwam. En of hij überhaupt op Hogwarts zat, maar dat moest haast wel. Je kwam hier niet gauw leerlingen ergens in het begin van het jaar tegen die nu nog spullen aan het zoeken waren. Ze kende wel een paar buitenlandse scholen, maar had geen idee of zij later begonnen. Haar ouders hadden haar trouwens eerst naar zo’n school willen sturen waar enkel meiden zaten. Echt tutjes, als je het Cheryl vroeg. Gelukkig had Alix hun ouders kunnen overtuigen dat ze op dezelfde school zouden gaan, maar geen van de twee had gedacht dat de sorting hat hun in een andere afdeling zou plaatsen. Ze hadden altijd gedacht dat ze bij elkaar terecht zouden komen ondanks hun verschillen, maar dat was dus niet het geval en Cheryl wist niet hoe ze zich daar over moest voelen. Maar goed, de jongen leek dus inderdaad afkomstig te zijn uit Slyterin én de head boy te zijn, dus hier was ze geen blunder begaan. Anders zou Romeo vast weer alle details willen horen als ze hem zou tegenkomen. Als hij het haar maar moeilijk kon maken en haar maar kon uitlachen. De eikel. Ze schoot in de lach toen de jongen – verder dan het feit dat hij afkomstig was uit Slytherin en dat hij de head boy was kwam ze niet waardoor ze zijn naam dan ook niet wist, die wist ze alleen van haar eigen afdelingshoofden – zijn reden vertelde waarom hij hier was en kleine kuiltjes werden in haar wangen zichtbaar daardoor. ‘Ik vind het knap dat je zoiets voor elkaar hebt gekregen,’ zei ze grinnikend. ‘Hoewel je nu wel een fortuin gaat moeten neerleggen om een nieuwe te krijgen natuurlijk.’ Ze haalde haar schouders op ten teken dat ze daar ook niet veel aan kon veranderen. ‘Maar de bezems staan hier geloof ik,’ zei ze en ze pakte de hand van de jongen vast waarna ze hem een paar rekken verder trok en uiteindelijk tot stilstand kwam voor de bezemstelen, waar overigens weer een nieuwe van in de aanbieding was.

Hij haalde zijn schouders kort op, hem zou alles wel kunnen lukken als het om falen ging. Vervolgens knikte hij, of hij dat fortuin ook werkelijk had was niet zeker, het lag eraan welke het zou zijn en hoe die werkte. Zonder vragen of iets dergelijks werd zijn hand gegrepen en tsja, jongens waren jongens, dus zorgde het ervoor dat hij naar het gebied onder haar rug keek. Veel voelde hij er uiteindelijk niet bij, voor zoiets was hij echt een persoon die dan iemand zou moeten leren kennen. "Thank you ma'am." Sprak hij toen ze aangekomen waren bij de bezems, terwijl hij deze allemaal een beetje moeilijk aankeek. Zijn blik viel op een Oakshaft 79, een vrij oud model maar gezien de prijs en het feit dat hij toch geen Quidditch speelde een prima bezem. "Wat vind je van dees?" Hij wees ernaar en keek daarna weer naar het meisje uit Gryffindor, niet zeker wetend waarom hij om haar advies vroeg.

Als het om aanrakingen ging die ze nog kon tolereren dan was het een lichte knuffel, de handen even vasthouden of een arm die heel rustig om haar heen geslagen werd, maar die vervolgens niet te lang bleef liggen. En dan moest het ook nog van iemand vertrouwd zijn. Als zijzelf diegene was die de hand van iemand anders vastpakte dan vond ze het niet erg, maar ze vond het dan wel weer doodeng als iemand haar hand vastpakte. Dat kwam allemaal door haar verleden en ze was benieuwd of ze daar ooit nog overheen zou geraken, of ze het ooit zou aankunnen om iemand weer met haar leven te vertrouwen. En dan bedoelde ze niet als gewone vrienden, maar als een partner. Of ze ooit wakker zou worden zonder nachtmerries, zonder hoofdpijn of zonder gedachten aan hém. Of haar litteken ooit op zou houden met kloppen of jeuken wanneer er iets tegen botste of wanneer ze zichzelf aan het opwinden was over iets. Cheryl merkte nu pas dat ze een beetje dom aan het staren was naar de bezems en haar aandacht werd getrokken door de jongen. Ze knipperde even met haar ogen en wierp nu een blik op de bezem. Ze herkende het model als een Oakshaft 79. Al zijn voorgangers moesten vast hebben bestaan in de tijd dat zij nog niet geboren was, besefte ze zich. ‘Een oud model, maar daarom zeker niet verkeerd,’ zei ze terwijl ze naar voren liep en haar hand even over de bezem liet dwalen. ‘Maar als je Quidditch wilt spelen moet je oppassen,’ waarschuwde ze hem. ‘Je hebt altijd van die kakkers in het team zitten die op willen scheppen met hun gloednieuwe bezem.’ Ze grinnikte. ‘Wist je dat sommige oude modellen beter en stabieler zijn dan de nieuwste? Het draait niet altijd alleen om snelheid, weet je.’ Ze gaf een knipoogje. Haar interesse toonde wel aan dat ze misschien er over dacht om Quidditch te spelen.

Hij knikte op alles wat hij al wist en staarde nog even naar het model, vervolgens begon het meisje over Quidditch. "Jij denkt dat een gast die zijn eigen bezem breekt Quidditch speelt?" Vroeg hij, zijn wenkbrauwen geheven. "Ik ben Leo, trouwens." Uit het niets schoot hem te binnen dat hij haar naam niet wist, dus stelde hij zichzelf maar als eerst voor, hopend dat zij zou volgen.

Quidditch… Het zou leuk zijn als ze ooit in dat team terecht zou komen, maar ze had de eisen gezien en bovendien kon ze zich toch geen gebroken been permitteren door een val. Ze had al lang niet meer op een bezem gezeten en had het geld er niet voor om een gloednieuwe te halen waarmee ze de sport goed zou kunnen beoefenen. Maar toch… als ze één sport mocht doen dan was het wel die. Voor de rest had ze thuis altijd aan hardlopen gedaan. Ze had onlangs nog een mooie route gevonden die ze kon hardlopen en had haar sportkleren dan ook meegenomen naar Hogwarts, maar in de week had ze geen tijd om te sporten en in het weekend was ze meestal met andere dingen bezig. Ze kon echter wel vrij goed dansen en dankzij een simpel apparaatje dat ze had gekocht kon ze zonder onderbreken naar muziek luisteren en dansen wat haar lichaam ook wel fit hield. Ze had immers moeite gedaan voor die beginnende spieren in haar buik en wilde ze nu niet verliezen. ‘Ik heb wel ergere dingen gehoord dan een gebroken bezem,’ grijnsde ze naar de jongen. Ze had zelfs gehoord van een derdejaars die helemaal van boven naar beneden was gevallen omdat een vogel hem zijn balans had doen laten verliezen. Gelukkig voor hem had één van zijn teamgenoten de pijnlijke val kunnen breken, anders was hij waarschijnlijk dood geweest. Nee, Quidditch was geen lachertje. ‘Aangenaam kennis met je te maken, Leo,’ sprak ze, blij zijde dat ze eindelijk eens een fatsoenlijke Slytherin had ontmoet. ‘Mijn naam is Cheryl. Afkomstig uit Gryffindor.’ Ze glimlachte naar hem en wist niet zeker of ze haar hand moest uitsteken, maar aangezien hij dat ook niet had gedaan deed zij het ook niet.

Ergere dingen, die had hij zelf ook meegemaakt ja. Hij was gewoon een goof, veel kon hij er niet aan doen. Vervolgens stelde hij zichzelf voor en hij had zijn hand niet uitgestoken, een nogal Slytherin dingetje om te doen. "Aangenaam Cheryl." Hij glimlachte en beet kort op zijn tanden, iets wat ervoor zorgde dat zijn kaak nog breder werd en bepaalde gelaatstrekken duidelijker waren. "Hoe is het om een Gryffindorer te zijn?" Hij schoot in de lach om zijn eigen woord en keek daarna weer serieus. Yep, goof.

Tot nu toe viel hij wel mee. Ze was ergere personen tegengekomen. Zoals de Gryffindors die haar in de common room verlekkerd aan hadden gekeken en de verschrikkelijk lelijke mannen die nog geen paar minuten geleden naar haar gefloten hadden. Het was tenminste niet zo’n kerel wie zijn blik direct naar alle bekende delen van een vrouw liet glijden en vervolgens als een idioot stond te grijnzen. Ook had ze een hekel aan kerels die met van die openingszinnen aan kwamen zetten van: als jij een hamburger was, was jij mijn McBeauty. Oké, het was toepasselijk geweest omdat ze net op dat moment in een hamburgertent hadden gezeten, maar dan nog. Ze had hem uitgelachen, haar middelvinger naar hem opgestoken – wat een vrij populaire reactie van zichzelf was als ze tussen haar arsenaal van ‘beledigende reacties naar het mannelijke geslacht’ moest kiezen – en was toen weggegaan. De reden dat ze niet meer openstond voor dat soort dingen was… te ingewikkeld om het nu over te hebben, want de jongen voor haar trok de aandacht. Hoe was zijn naam ook alweer? Ah ja. Leo. Iedereen komt als je Leo roept. Leooooo. ‘Geweldig,’ sprak ze met een stem waar het sarcasme van af droop. ‘Niks leuker dan in Gryffindor zitten.’ Ze rolde met haar ogen. Ze had veel liever in Slytherin gezeten. Om meerdere redenen. Bovendien had ze soms het gedrag van een Slytherin. ‘En hoe bevalt het jou dan om een Slytheriner te zijn?’ Ze grijnsde naar hem. ‘En dan nog wel de head boy. Oh me oh my, jij bereikt veel in je leven.’ Als ze iets niet wilde zijn dan was het head girl. Ze zou absoluut geen voorbeeld zijn.

Hij keek wat verbaasd naar haar toen ze sarcastisch antwoordde, ehh? "Wat dan?" Ging hij erover door met een geïnteresseerd koppie. Cheryl vroeg hoe het was om in Slytherin te zitten. "Prima, prima." Knikte hij. Het was vrij gezellig in Slytherin hoewel andere houses vaak vonden dat ze anders overkwamen. "Vertel mij wat!" Antwoordde hij op het head boy gedeelte. Elke dag vroegen Alison en hij zich nog af hoe ze dit jaar in hemelsnaam door gingen brengen met deze rang.

Cheryl besefte dat ze iets te veel had gezegd toen ze Leo met een interessant gezicht naar haar zag kijken. Moest ze hem nu eerlijk uitleggen dat ze dacht dat de sorting hat een fout had gemaakt en dat ze beter in Slytherin had gezeten? Het was nu niet bepaald een geheim binnen haar afdeling dat ze niet veel met Gryffindor’s optrok en meer met Slytherin’s, maar mensen dachten altijd dat dat om familiale redenen was. Ze dachten ook dat Cheryl er zelf heilig in geloofde dat ze in Gryffindor thuishoorde en dat ze zich dan ook alle moeite ging doen om punten te verdienen voor haar afdeling. Please. Als ze even kon weg zijn uit de common room van Gryffindor dan nam ze die kans met beide handen aan. Nee, ze was niet bepaald fan van haar afdeling, maar dat kwam omdat ze er gewoon niet hoorde. Naar haar gevoel dan. Ze haalde haar schouders op naar de jongen. ‘Ik had liever in Slytherin gezeten,’ gaf ze toe. ‘Maar als de sorting hat me heeft ingedeeld in Gryffindor dan zal dat wel met een reden zijn.’ Ze draaide met haar ogen. ‘Waarschijnlijk is het om mijn dapperheid en geweldige moed.’ Ja ja, kots kots. ‘Niet verkeerd opvatten, maar ik had gedacht dat een head boy van Slytherin toch wel wat serieuzer zou zijn. Ik geloof dat zelfs onze afdelingshoofden serieuzer zijn dan jou.’ Ze stak haar tong naar hem uit en grijnsde naar hem.

Hij keek even verbaasd, met geheven wenkbrauwen toen ze toegaf dat ze liever in een andere afdeling was geplaatst. "Snap ik, omdat ik er natuurlijk inzit." Als een meisje deed hij alsof hij een hair-flip deed, al had hij natuurlijk geen lang haar. Hij grinnikte kort om haar woorden waarna hij beledigd naar het meisje keek en weer, als een meisje, zijn hand dit keer op zijn borst legde. "Hoe durf je." Sprak hij zogenaamd beledigd uit.

Toen Cheryl de verbazing op het gezicht van Leo zag vroeg ze zich af of het wel een goed idee was geweest om dit te delen met hem. Misschien had ze toch beter gezwegen en een domme opmerking gemaakt over de students die daar zaten of zo. Want seriously… die eerstejaars van Gryffindor waren echt wel irritant. Dachten dat ze overal naartoe mochten gaan. Laatst had Cheryl zich een ongeluk gelachen omdat één van de o zo stoere jongetjes naar de forbidden forest waren gegaan en daar opgejaagd waren door… kleine spinnen. Cheryl wist niet wat het formaat van de spinnen daar was en wilde dat ook liever niet uitzoeken, maar het was gewoon grappig te zien hoe ze de ene avond opschepten dat ze er wel uren in door konden brengen en het andere moment riepen dat ze er nooit meer naartoe zouden gaan. ‘Natuurlijk omdat jij daar zit,’ zei ze en ze draaide met haar ogen. ‘Waarom anders? Jou als mijn head boy hebben, ik zou niks anders willen.’ Haar stem droop van het sarcasme, maar er was toch een hint van amuse in haar ogen te zien. Daarna deed ze zelf een hairflip: deze ging toch al wel wat beter omdat haar haren natuurlijk lang genoeg waren. ‘Oh, het spijt me,’ zei ze en ze zette puppy-ogen op. ‘Kun je het me alsjeblieft vergeven?’ Ze sloeg haar haren naar één kant van haar schouder en keek hem zo lief mogelijk aan, maakte zelfs een pruillip. Als dat niet zielig was!

Hij wist misschien dan wel dat het sarcasme was, maar hij knikte er gewoon op alsof het niet zo was. Dan vond hij het namelijk veel leuker. Vervolgens deed zij een wel gelukte hair-flip, en schoof ze uiteindelijk al het haar opzij. "Goed dan." Zuchtte hij met een glimlachje waarna hij zijn tong kort over zijn lippen haalde. "Laat ik die bezem maar kopen, je leidt met veel te erg af." Hij sprak uit alsof hij het erg vond: al was dat natuurlijk niet zo.