Broke

Het trucje met de haren opzij, grote ogen opzetten en pruillip naar voren trekken werkte altijd. Nou ja… bijna altijd. Behalve bij botteriken zoals hém niet. Die zou haar allang een klap in haar gezicht hebben gegeven en geroepen hebben dat ze zich moest concentreren. Ze kon de keren dat ze samen onvergeeflijke vloeken aan het instuderen waren niet meer tellen. En hun families maar denken dat ze met andere dingen bezig waren, meer… toekomstige dingen. Cheryl rilde bij het idee. De onvergeeflijke vloeken instuderen was echter ook geen pretje geweest en hoewel ze hem nog niet volledig onder controle had, wist ze één van de drie prima te gebruiken. Diegene die namelijk op haar was gebruikt. Na het ‘ongeluk’ was ze maanden en maanden bezig geweest om de spreuk te kennen, maar ze kon het emotioneel gewoon niet aan. Ze gebruikte uiteraard dieren voor haar oefeningen, maar ze kon de spreuk gewoon niet op een dier gebruiken en had besloten om een ander slachtoffer te kiezen. En van zodra het moment daar was zou ze het zeker op dat ene slachtoffer gebruiken. Ze merkte nu pas dat ze gemist had wat Leo had gezegd – en ook waar ze ook alweer mee bezig was – maar glimlachte toen hij zijn opmerking maakte. ‘Nou, sorry hoor,’ zei ze quasi-verontwaardigd. ‘Maar als head boy moet je toch ook wel eens wat aandacht hebben? Je hebt het namelijk vast zo druk met van alles te regelen voor Slytherin en mensen te straffen.’ Ze rolde met haar ogen en draaide zich naar de bezem. Right. De Oakshaft 79. Of was het 69? Ze had al geen idee meer. ‘Dus deze wordt het dan?’ vroeg ze en ze sloeg een formele toon aan alsof zij de verkoopster was en niet de daadwerkelijke die hier vast ergens rond moest lopen.

Ze leek even in verdachten verscholen maar hij besloot gewoon maar naar zijn nieuwe bezem te staren, kon hij weten wat er speelde in haar koppie. Hij knikte, maar lachtte daarna weer. "Straffen ben ik niet zo van. Dan zou ik mezelf veel te vaak wat aan moeten doen." Tsja, de Slytherin in hem kwam soms iets vaker naar boven dan in anderen. En dan was hij nog wel de head boy, whoops. Nogmaals moest hij lachen toen ze deed of ze de verkoper was en greep de bezem beet om deze vervolgens af te rekenen. Hij liep naar buiten, hopend dat Cheryl zou volgen, zodat hij hem gelijk uit kon testen.

Cheryl fronste even met haar wenkbrauwen toen Leo zei dat hij niet zo van het straffen was, hoewel ze het wel had zien aankomen van hem. Ze had gedacht dat ze in Slytherin veel strenger waren. Dadelijk was zelfs Hufflepuff nog strenger. Maar nee, de strengste afdeling binnen Hogwarts moesten toch echt wel Ravenclaw en Gryffindor zijn. Bij Gryffindor werd er echt niet veel door de vingers gezien. Cheryl kende haar afdelingshoofden van dit jaar wel, maar had niet genoeg aandacht besteed om hun te herkennen aan hun gezichten. Misschien als ze recht voor hun zou staan dat ze het wel weer zou weten, maar tot nu toe had ze veel te veel ontmoetingen met anderen gehad om daar echt iets over te herinneren. ‘Ik zie je zo, ik ga nog even wat veren halen,’ sprak ze. Ze draaide zich om en rende de andere kant op. Ze vond algauw veren en ze nam er een stuk of vijf mee. Zo had ze zeker genoeg en hopelijk zouden ze goed blijven tot het einde van het jaar. Ze was deze zomervakantie een paar nieuwe vergeten mee te nemen. Of ze had de nieuwe kapot gedaan, dat kon ook natuurlijk. Ze was echter meer bezig geweest met boeken verzamelen die ze dit jaar nodig had dan dat ze echt had gekeken naar nieuwe veren, hoewel het wel iets was wat ze moest hebben voor het nieuwe schooljaar. Je kon dus wel zeggen dat ze regel één al gebroken had: alle spullen bij hebben. Ze grinnikte, draaide zich om en rekende af. Daarna liep ze naar buiten waar Leo was. ‘Als je deze breekt en je bent hoog in de lucht, weet dan dat ik geen bezweringen ken om je veilig uit de lucht te pikken,’ zei ze grijnzend tegen hem. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en zette het tasje met de veren op de grond. ‘Oké, all clear,’ zei ze terwijl ze naar links en rechts keek. ‘Geen mensen op wie je kunt vallen. Go!’

Geduldig wachtte hij tot het meisje ook haar veren had gekocht en ook naar buiten kwam. Hij haalde zijn schouders op na haar woorden, hij waagde het er maar op. "Zou niet de eerste keer zijn dat ik van een hoogte val. Alhoewel, ja, toen hadden de meesten mijn val in ieder geval gebroken." Gelukkig waren er genoeg mensen die hem kenden en wisten wat voor sukkeltje het was, om hem goed genoeg in de gaten te houden. Vervolgens meldde Cheryl dat de kust veilig was om op zijn bezem te stappen en deed hij dat ook, eenmaal in de lucht moest hij natuurlijk opscheppen en een paar loopings maken. Vervolgens maakte hij zijn weg weer naar beneden, al waren er nu toch mensen die in zijn weg liepen. "Ho! Yo! Opgepaaaast." Riep hij grinnikend en maakte een niet-zo-soepele landing waardoor hij ook nog een paar meter moest rennen en toen tegen iemand aanbotste. "Yo, mijn fout." Gaf hij toe bij de niet al te blije student. Met een glimlachje liep hij weer op Cheryl af. "Goedgekeurd!"

Cheryl grinnikte. ‘Denk maar niet dat ik je val ga breken, hoor,’ zei ze met een plagerig knipoogje naar hem. Nee, ze was niet bepaald iemand die zich kandidaat stelde om onder iemand te gaan staan die op zijn bezem vloog en dan ongelukkig zou vallen. Als Leo zou vallen had ze vast wel andere manieren om zijn val te breken, niet? Haar blik ging heen en weer, maar ze kon niet direct iets vinden waar hij in of op kon vallen. Tja, hij kon op zo’n klein afdakje vallen, maar als dat zou doorscheuren had hij eigenlijk nog pech. Dus hij moest gewoon niet vallen, dat was de conclusie. Cheryl moest eerlijk toegeven dat ze ook wel zin kreeg om op een bezem te stappen toen ze naar de lucht keek en zag dat hij allemaal loopings deed. Hij kon het goed en Cheryl glimlachte. Zij wilde wel graag tot het Quidditch-team toebehoren, maar de zware trainingen zouden haar waarschijnlijk te veel afleiden van haar huiswerk en bovendien wilde ze ook een beetje vrije tijd overhouden. En ze wilde het om een andere reden niet. Híj had het ook een leuke sport gevonden en was er ook heel erg goed in geweest, nog beter dan Leo zelfs. Híj kon allemaal loopings maken en perfecte bewegingen zonder te vallen. Nee, Quidditch zou toch niks voor haar zijn. Ze grinnikte toen Leo eindelijk op de grond stond en keek hem aan. ‘Mag ik eens proberen?’ vroeg ze plotseling en ze keek hem met een brede glimlach aan. ‘Als hij kapot is krijg je een nieuwe van me,’ ging ze snel verder. De laatste keer dat ze op een bezem had gezeten was eind vorig schooljaar toen ze stiekem een bezem had gepikt van iemand, maar na drie maanden niks doen hoopte ze dat het toch nog wel goed zou gaan. Als ze van Leo mocht natuurlijk.

Verbaasd trok hij zijn wenkbrauwen op toen Cheryl vroeg of zij ook een keer mocht. Kort keek hij naar zijn bezem en toen weer naar het meisje, ach whatever. "Sure." Grinnikte hij om vervolgens de bezem aan haar te overhandigen. "Laat maar zien wat je kan."

Cheryl kon het niet laten om opgewonden in haar handen te klappen en een sprongetje te maken wat vast heel raar uitzag voor een meisje dat niet vaak enthousiast was. Ze was zelfs meestal niet zo heel erg vrolijk. Haar blik was meestal gewoon neutraal en vrolijkheid showde ze nauwelijks, maar het idee dat ze op een bezem mocht zitten deed wel goed voor haar. Ze voelde even een gevoel van nervositeit door zich heen gaan toen ze naar Leo liep en zijn bezem aanpakte, maar slikte dat gevoel weg. Als er één ding was wat haar niet herinnerde aan hém dan was het deze sport wel. Hij had haar alles over (gruwelijke) vloeken, vechttechnieken en Hogwarts geleerd, maar dit was een deel waar hij zich nooit mee had beziggehouden, hoewel hij wel in het Quidditch team had gezeten en nog verdomd mooie punten had gescoord ooit. Het was gewoon een hobby dat hij niet aan haar had willen leren en waar hij ook nooit tijd voor leek te hebben gehad. Ze zwierde haar benen over de bezem, ging zitten en zette zich af. Een kreetje verliet even haar lippen toen ze haar houvast bijna verloor, maar het ging al beter en na een paar keer rondvliegen was ze er wel al aan gewend. Oké, nu eens zien of ze nog wat trucs kon. Eerst zo’n looping proberen die Leo had gedaan. Haar bezem klom hoger naar de lucht en Cheryl’s hoofd duizelde even toen ze over de kop ging, maar een uitgelaten kreet verliet haar mond. Daarna versnelde ze heel erg, maar stopte met een zijdelingse beweging midden in de lucht en deed net alsof ze een Bludger ontweek. ‘Gaat vrij goed, hè?’ riep ze naar beneden. ‘Ik ga nu landen.’ Dat was echter gemakkelijker gezegd dan gedaan. Op de één of andere manier verloor Cheryl haar controle over de bezem en de kreet van plezier ging er over naar eentje van angst toen ze bijna op de grond viel. Nog net op tijd wist ze te voorkomen dat ze volledig op de grond ging, maar ze kukelde wel voorover. De bezem landde zonder al te veel schade, maar zij rende een eindje door en vloog recht tegen Leo aan. Snel greep ze zich vast aan zijn schouders zodat ze niet om zou vallen en begon te lachen.

De opgewonden reactie deed hem glimlachen, het was ongelofelijk schattig. Toen hij de bezem aan haar overhandigde sprong ze er vrijwel meteen op en zette ze af, met een grinnikje stond hij toe te kijken wat ze allemaal aan het doen was. Toen ze riep dat hij goed ging stak hij zijn duim op, kort om zich heen kijkend maar iedereen leek bezig genoeg zich er niet mee bezig te houden. Vrijwel meteen, als reflex, rende hij op haar af doordat hij zag dat het mis ging maar gelukkig wist ze het zelf te herstellen. Cheryl botste tegen hem op en meteen greep hij haar beet zodat ze niet nog steeds zou vallen, hij zelf kon makkelijk blijven staan. Ze begon te lachen en kort keek hij haar raar aan voor hij mee ging lachen. "Daar ging mijn bezem bijna." Grapte hij, gezien hij het natuurlijk veel erger had gevonden als zij gewond geweest zou zijn.

Typisch Cheryl om eerst te gaan roepen dat het goed ging, maar daarna een totaal verkeerde landing te maken. Hé, verdedigde ze zichzelf, het was alweer drie maanden geleden én ze had daarnet een goed gelukte looping in de lucht gedaan! Als dat niet awesome was, wist zij het ook niet meer. In elk geval was de landing een beetje verkeerd gegaan en had Cheryl eerst Leo’s schouders nodig om overeind te blijven, maar sloeg ze haar handen automatisch om zijn nek toen ze wéér bijna tegen de vlakte ging. Gelukkig greep Leo haar beet waardoor ze niet meer om kon vallen en grinnikte ze toen ze eindelijk weer een beetje vat op haar wiebelende benen had. Het was namelijk doodeng geweest om de controle te verliezen. In elk geval had ze hier laag tegen de grond gehangen. Als dat haar gebeurd was op the Quidditch field dan was het minder leuk geweest, maar dat was niet zo en bovendien had Leo perfect weten te voorkomen dat ze viel. ‘Nou, jij geeft echt alleen maar om je bezem, hè?’ Quasi-verontwaardigd keek ze hem aan, maar grinnikte toen en merkte nu pas dat ze zijn handen nog om zijn nek had zitten. Snel liet ze haar armen langs zich vallen. Hé hallo, ze leken wel een koppel zo! Bovendien moest ze even zijn bezem inspecteren. Voorzichtig maakte ze zich los uit zijn greep en draaide zich om waarna ze naar zijn bezem liep. ‘Zo goed als nieuw,’ zei ze met een opgeluchte glimlach terwijl ze de bezem oppakte en naar Leo liep. ‘Maar hij rijdt echt heerlijk. Ik vind dat we eens moeten afspreken op the Quidditch field zodat we vaker kunnen oefenen samen of misschien een wedstrijdje kunnen spelen.’ Ze grijnsde uitdagend naar hem, maar een vriendelijke twinkeling was in haar ogen te zien. Ja, ze mocht deze Slytherin boy wel!

Hij grinnikte kort het meisje scannend, waarna ze weg liep en hij nogmaals snel heen en weer, hij haatte het om toe te geven maar hij wilde natuurlijk niet dat hij als koppel gezien werd met iemand van Gryffindor. Dat zou zijn trot- Nee, dat was onaardig. Ze kwam terug en snel werd hij uit zijn gedachten getikt, een glimlach sierde automatisch zijn gezicht. "Is goed." Sprak hij en pakte zijn bezem weer aan, voor hij erop ging zitten en naar de achterkant van het ding keek. "Eén rit naar Hogwarts?" Vroeg hij alsof hij een kaartenverkoper was.

Meer dan ooit wilde Cheryl dat ze in Slytherin was ingedeeld. Waarom kon ze zoiets zoals ze met Romeo en met Leo had niet ook met de Gryffindors hebben? Maar nee, in Gryffindor had ze helemaal niet zo veel contacten en als ze contacten had was het niet half zo vlot als die met de Slytherins. Ze voelde zich gewoon soms zo alleen in Gryffindor, maar meestal kwam dat ook wel door zichzelf omdat ze gewoon niks te maken wilde hebben met de Gryffindors. Haar moeder had haar dan ook gezegd dat als ze een relatie zou aangaan met een Gryffindor dat ze een groot probleem had. Misschien was dat ook wel de reden waarom ze het huwelijk tussen Cheryl en hém geregeld had, maar als het aan Cheryl lag ging het niet door. Nee. Ze ging niet met iemand trouwen die haar op een dag dood zou slaan in haar slaap. Bovendien had híj haar gezegd dat hij zou beëindigen wat hij begonnen was als hij haar de volgende keer weer zou zien. Cheryl draaide haar hoofd naar Leo toen deze weer begon met spreken en glimlachte om zijn woorden. ‘Dat klinkt als een slecht idee…’ Ze keek naar de bezem. Zou dat ding hun wel omhoog kunnen houden? ‘Laten we het doen!’ vervolgde ze vervolgens op dezelfde enthousiaste manier en snel liep ze naar de achterkant van zijn bezem toe. Ze sloeg haar benen over de bezem heen en liet zich langzaam zakken zodat ze net niet met haar kont tegen de achterkant van de bezem zat. Losjes liet ze haar handen om de middel van Leo zakken en wachtte totdat ze op zouden stijgen. ‘Je hebt nog nooit iemand om deze manier vervoerd, hè?’ vroeg ze lachend aan hem. Het zou typisch zijn als ze dadelijk zouden crashen… of als zijn bezem weer kapot zou gaan door het aantal gewicht dat het moest dragen.

De grijns was niet weg te toveren van zijn gezicht toen het meisje ging zitten, vervolgens zat hij even in gedachten tot ze weer sprak. "Well, mijn zus heeft mij wel vervoerd, dus het zou mogelijk moeten zijn?" Nyx was tien keer kleiner en slapper dan hij en zij kon het wel, en natuurlijk was hij veel geweldiger dan zij. "Hold on" Grinnikte hij en nog voor ze wat kon antwoorden zette hij onhandig af om vervolgens wankelend de lucht in te komen. Na een tijdje kreeg hij zijn normale grip zo'n beetje terug en ging hij steeds wat hoger om vervolgens zijn weg te maken naar Hogwarts."Zo slecht gaat het nog niet." Riep hij met een lichte trotsheid in z'n stem.

‘Ik heb geen idee,’ zei Cheryl tegen hem. ‘Misschien was je zus wel vaardiger in dit dan jij.’ Wist zij veel. Ze wist dat Nyx zijn zus was en dat ze beide in Slytherin zaten in tegenstelling tot zij en haar zus. Leo moest Alix vast wel kennen, maar Cheryl had niet zo’n zin om over haar zus te praten. Haar zus was zelfs nog niet eens komen opdagen en Cheryl vroeg zich af of ze dit jaar überhaupt wel ging doen. Het was niet bepaalde een geheim dat Alix zich niet gauw aan regeltjes hield en die eigenschap had Cheryl wel een beetje van het meisje overgenomen. Haar moeder daarentegen hield zich vroeger te veel aan de regeltjes en was veel te traditioneel ingesteld. De reden dat Alix waarschijnlijk nog niet was uitgehuwelijkt was omdat ze een moeilijk kind was. Eigenlijk had hun moeder stiekem gewoon een hekel aan hun beiden, maar trok ze Alix voor omdat deze wel in Slytherin zat en Cheryl niet. Ze hoopte waarschijnlijk dat er toch nog iets terecht zou komen van Alix. Cheryl zou haar echt in haar gezicht gaan uitlachen als Alix verliefd zou worden op iemand van Gryffindor. Misschien kon ze haar zus zelfs wel koppen met iemand uit haar afdeling. Charlie bijvoorbeeld. ‘Ik kan niet anders met jij die zo onhandig vliegt,’ klaagde ze terwijl ze in plaats van haar handen losjes om zijn middel te leggen deze keer haar armen om hem heen sloeg, maar niks met haar benen deed omdat ze wist dat de bezem dan ging reageren. En dan hadden ze al helemaal een probleem. Het was niet bepaald geweldig om helemaal tegen Leo geplakt te zitten, hoewel er natuurlijk, als ze heel eerlijk was, ergere dingen waren. ‘Je weet toch dat als je dat soort dingen zegt dat het dan juist misgaat,’ waarschuwde ze hem, maar desondanks keek ze toch even naar beneden. Ze waren een aardig eindje van de grond en Leo leek de bezem onder controle te hebben dus liet ze voorzichtig haar armen van zijn middel glijden. ‘Leooooo.’ Ze trok een pruillip wat hij natuurlijk niet zag. ‘Kunnen we over the great lake vliegen? Ik denk dat dat echt een prachtig zicht gaat geven.’ Ze liet haar stem zo schattig en kleintjes mogelijk klinken. Overtuigingskracht, gnagna.

Oké, misschien was Nyx ietsje voorzichtiger dan hij, maar veel scheelde het niet. Het was misschien iets in hun bloed dat hen beide absolute klunzen maakte. Vervolgens knikte hij, touché. Dat was net zoiets als dat je een trucje lukt, je het vervolgens wilt laten zien aan iemand en het weer mislukt. Haar armen lieten hem los en even was er een gevoel van leegheid, wat al snel weer weg ging toen het meisje begon met spreken. "Hmmm?" Bracht hij uit terwijl hij zo goed mogelijk zich niet af probeerde te leiden door de stem. "Your wish is my command." Sprak hij met een klein knikje, alsof hij een konining begroette: alleen zat ze nu achter hem. In een nogal wilde bocht zette hij koers naar het meer, wat gauw in zicht kwam.

Het was haar pruillip die de jongens in kwestie meestal kon overtuigen, maar haar zielige stem deed ook al wel wat werk, hoor. Met deze stem had ze al veel dingen voor elkaar gekregen en dan vooral bij jongens. Bij Alix, haar moeder en Stilio werkte het totaal niet. Stilio had haar zelfs eens een keer in haar gezicht geslagen toen ze het had geprobeerd bij hem en had heel hard naar haar geroepen alsof ze een misdaad was begaan, alsof ze een pruillip trekken direct zo afgestraft mocht worden. Nee, ze had niet veel goede herinneringen aan de jongen en soms lag ze in haar bed wanneer ze aan hem dacht waardoor ze weer een vreselijke nachtmerrie over hem had. Ze had ook van die nachten dat ze geen droom had en dat was dan een vredige nacht, maar meestal als ze dan weer naar de lessen moest de nacht ervoor had ze zo’n vreselijke nachtmerrie dat ze voor de rest van de avond geen oog meer dicht kon doen. Een kreet verliet Cheryl’s mond toen Leo een plotselinge draai maakte met zijn bezem en al snel lagen haar armen weer om zijn middel. Als hij het vervelend vond dan had hij pech, want hij was diegene die het veroorzaakte met zijn veel te snelle bewegingen. Het feit dat ze diep in gedachten verzonken was hielp dan ook niet echt. Haar ogen gleden echter naar the great lake toen deze in zicht kwam en een soort kinderlijk iets kwam in haar binnenste los toen ze de zon zag die zo op the great lake scheen dat kleine glinsteringen verschenen op het oppervlakte. Ze giechelde eerst en niet veel later schreeuwde ze het uit van plezier. ‘Dit is zo mooi!’ riep ze enthousiast tegen Leo. Daarna wees ze naar de zijkant van het kasteel terwijl ze hem aanstootte. ‘Daar is de Gryffindor Tower!’ riep ze uitgelaten uit. ‘Oh, Leo, dit moeten we nog eens een keer doen, maar dan bij zonsondergang! Dit is zo mooi!’ herhaalde ze weer enthousiast en ze lachte uitgelaten. Dit was de eerste keer sinds dat ze gearriveerd was op Hogwarts dat ze zich zo uitgelaten had laten gaan.