(open) painfull beginning

De lucht werd met ieder uur dat passeerde meer helder qua blauw kleur.  Het matcht haast met haar ijsblauwe ogen. Lichtjes scande ze via het raam naar wat er buiten gebeurde, in plaats van zich te focussen op fr bodyguards dat in het vliegtuig naast haar zaten. De twee mannen zeiden geen woord, iets waar ze van kleins af aan al gewoon was geworden. Er waren er wel natuurlijk wel een paar waar ze echt goed bevriend mee was geraakt. Dat alleen al kwam omdat de bodyguards haar hebben zien opgroeien tot de jonge dame dat ze nu was geworden. Met een onbewuste zachte zucht trok ze de aandacht van een van de bodyguards. "мы почти там.*" sprak de man.Het enige antwoord dat de man kreeg was een knik van het meisje voor ze zich weer richtte op de wolken die via het raam te zien waren.

De landing zelf ging moeiteloos. Er waren geen problemen geweest dat voor vertraging zou gezorgd kunnen hebben. Met haar grote koffer in de hand, liep elvira met de twee mannen naar het platform van het station waar ze hoorde te zijn. Haar toverstok zat veilig verborgen in de binnenkant van haar jaszak, het drukte tegen haar borstkas aan waardoor ze zich lichtjes op haar gemak voelde, wetend dat ze ieder moment er bij zou kunnen komen indien nodig. De twee mannen volgden de jonge dame overal waar ze naar toe zou gaan, toch tot ze veilig aan de poorten van de school zou staan. Daarna zou ze eindelijk met rust worden gelaten. In de trein zelf werd ze ook alleen gelaten waardoor ze in een van de vele cabines kon gaan zitten. De trein zelf was zeer luidruchtig waardoor ze vaak moest grimassen. Snel zocht ze naar haar ipod. Elvira kon er niks aan doen, ze was zeer gevoelig voor alles wat te maken had met haar zintuigen; geur, smaak, gevoel maar vooral geluid. Het laatste was het ergst, het gebeurde wel eens vaker dat ze zelf moest grimassen van haar eigen stem. Achter dat ze muziek had weten aan te krijgen en de geluiden van de omgeving te doen verdwijnen, sloot ze haar ogen om zo langzaam in slaap te vallen.

Vanaf dat ze uit de luidruchtige trein was beland ging Elvira rechtstreeks  naar hogsmeade. Ze had zelf nog enkele dingen te komen, en nu de twee mannen haar nog volgden kon ze hen gebruiken als ezels voor haar gerief te dragen. Meteen ging ze de winkel binnen die ze graag als eerste wou bezichtigen. Degene met de bezems. Met een grijns op haar gezicht rende Elvira er meteen op af. De twee mannen die het al gewoon waren met haar onverwachte actie's gingen al snel achter haar aan. Zelf lette ze niet op de twee. Achter rond te hebben gekeken naar alle bezems kocht ze gewoon meteen de nieuwste die uit was. Geld had ze genoeg. Met de bezem in haar handen draaide ze zich in een korte beweging nog redelijk snel om, al zorgde  haar bezem ervoor dat ze tegen de persoon achter haar botste, met de steel van de bezem en ze daardoor haar draai niet kon afmaken. "goddamit...!" vloekte ze lichtjes " Het spijt me" verontschuldigde ze zich tegenover de persoon die de bezemsteel tegen zich had gekregen. "Ik wist niet dat je zo dicht stond" mopperde ze, meer tegenzichzelf dan tegen degene die de steel had gevoeld.


* 'we zijn er bijna'