Darkness calls my name

Mooi, Vyndi had zich bedacht en stemde met hem in om weer weg te gaan uit het bos, maar verdorie, ze waren er al aardig diep in en het geritsel was enorm dichtbij. "Je kan wel zeggen dat dit een slecht idee was," reageerde hij, zich zelf vermannend om niet te happen. Nee, zo was hij niet. Maar goed, dan had de sorteerhoed wel overwogen hem bij Slytherin te dumpen. Maar hij was blijkbaar iets te lief en trouw én te eerlijk voor een Slytherin.
Acht grote, zwarte ogen bekeek hun vanuit de struiken. En ja hoor. Daar kwam de spin, groot en angstaanjagend. Een Acromantula. De spin maakte angstaanjagende geluiden en klikte met zijn scharen. "Verdomme!" Flapte hij uit en stapte naar achteren, zijn lichaam beschermend voor Vyndi. Nathan ging zijn lijst met spreuken door, maar rennen leek nu toch de beste optie. "Oké, ren!" Siste hij. Hij wou dat Vyndi eerst ging rennen, zodat Nathan achter haar aan kon gaan. Hij beheerste tenslotte toch iets meer spreuken dan Vyndi. Gezien hij zevende jaars was en zij was vijfdejaars.

De klikkende geluiden van de spin klonken angstaanjagend. Acromantula's waren geen beesten waar je mee te maken wou hebben, ze waren gevaarlijk en dodelijk, gezien hun voorkeur van voedsel naar gróte prooien gingen. Voor zover Nathan had geleerd, waren zij, mensen, onder anderen ook grote prooien. Vyndi was gaan rennen, zoals Nathan haad had bevolen en hij ging achter haar aan. De spin was ook in beweging gekomen. Toen Vyndi struikelde, struikelde Nathan ook, over haar heen. Instinctief rolde Nathan naar zijn rug toe, wierp zijn toverstok naar de poten van de naderende spin en, "INCENDIO!" Riep hij en en kwam een grote steek vlam uit zijn staf voor de spin terecht. "Kom, overeind nu, ik weet niet hoelang dit de spin ophoud," zei hij vlug terwijl hij zelf al overeind was gekomen en zijn hand uitstak naar Vyndi om haar overeind te helpen.

Vyndi pakte zijn hand en samen rende ze verder. Nathan keek kort over zijn schouder en zag dat de spin inderdaad was gestopt voor het vuur. Ze waren bijna het bos uit of het begon te regenen, wat inhield wat het vuur zou gaan doven. Dat was mooi, want wie wist wat er gebeurt was als het vuur niet gedoofd was. "Nee, niet veel verder meer," reageerde hij en hij rende door.
Inderdaad, de bosrand kwam alweer in zicht en langzaam begon Nathan rustiger te rennen en uiteindelijk te lopen toen ze uit het bos terecht waren gekomen. Nathan zakte door op zijn knieën en kwam tot adem. Met grote ogen keek hij naar Vyndi. "Alsjeblieft, ga niet nog eens dat bos binnen, oké?" Vroeg hij haar terwijl hij hard uit blies om zijn adem sneller onder controle te krijgen. Het was hem een avontuur geweest, maar dit was niet zijn ding.

Het gelik van de spin was niet meer hoorbaar en een draadje rook was in de lucht te zien van het vuurtje dat hij had gesticht en wat nu gedoofd was. Zijn fakkel had hij ergens tussen het rennen door laten vallen."Doe het gewoon niet meer, alsjeblieft," hijgde hij terwijl hij zichzelf achterover liet valllen in het gras, waardoor de arm die Vyndi om hem heen had geslagen van hem af ging. Wezenloos staarde hij naar de lucht. Dat was eng geweest, die spin. "Je had ons dood kunnen krijgen en als ik niet achter je aan gegaan was, was je waarschijnlijk ook dood geweest," zei hij. Vervolgens vroeg Vyndi of het wel ging. "Jawel, ik moet even bijkomen, dat is alles," zei hij, terwijl hij naar de lucht bleef staren.

Nathan had zo'n gevoel dat hij wel duidelijk was geweest naar Vyndi toe. Het meisje was naast haar komen liggen en Nathan zelf liet een grote gaap ontsnappen. Het bedankje die Vyndi hem gaf kon hij echter wel waarderen. "Ik had het mezelf nooit vergeven," zei hij, terwijl hij zich half naar haar toe draaide, met zijn hoofd leunend op zijn handpalm en zijn elleboog op de natte grond terwijl het door regende. Nathan begon het koud te krijgen nu de adrenaline langzaam uit zijn lichaam sijpelde. "Laten we terug gaan naar het gebouw," zei hij. Het was niet per se een voorstel, het moest gewoon. Het was nacht, de lessen gingen morgen gewoon door en hij was moe. Hoe langer ze hier bleven, hoe groter de problemen werden. Morgen zou hij Camilla wel op de hoogte brengen van de gebeurtenis.

Nathan vernauwde zijn ogen toen Vyndi best wel dicht bij hem was gekomen. Ze keek hem onzeker aan terwijl ze op haar lip beet, vervolgens bedankte ze hem. Nathan knikte kort en kwam vervolgens overeind. "Geen dank, ik ben blij dat je nog leeft," zei hij, terwijl hij opstond. Vervolgens draaide hij zich naar haar toe en stak zijn hand uit. Op de één of andere manier bleef hij heel neutraal naar haar toe. Dat, terwijl hij normaal hartstikke vriendelijk en grappig was naar anderen toe, Olivia bijvoorbeeld. Maar dan was Olivia ook echt wel een uitzonderlijke leuke meid. Misschien intussen zijn beste vriendin? Maar nu was hij bij Vyndi en moest hij haar terug naar het gebouw van Hogwarts brengen.