Blind date. [&LEO XIAOYU] [FINISHED]

Een grijns was om Cheryl’s lippen verschenen terwijl ze haar veer voor een laatste keer in de inkt doopte om het slot van de brief te schrijven. Ze was echt heel trots op haar creatie! Leo zou echt geen idee hebben dat zij het was, ook al was het nog geen week geleden dat ze het over een afspraakje hadden gehad. Cheryl nam echter aan dat Leo haar allang vergeten zou zijn: als head boy van Slytherin ontmoette hij vast zo veel meiden dat hij haar alvast niet meer kon herinneren. Maar goed, misschien zat daar wel één heel erg leuk exemplaar bij waar hij misschien zelfs een oogje op had en dan was dit vrij leuk. Zo zwierig mogelijk sloot ze haar brief af en las het nog een keer door terwijl ze naar de uil liep die zich in haar dorm bevond. Het was een uil van één van de students uit de common room, maar hij had toestemming gegeven dat de andere zijn uil mochten gebruiken als ze dat nodig vonden. Hij had er wel bij gezegd dat het niet voor onnozele dingen mocht zijn omdat het arme beest ook wat rust verdiende, maar wat niet weet wat niet deert, right? Oké, dus de brief luidde: Lieve Leo – ze moest gewoon al lachen om die inleiding – Al sinds het schooljaar beginnen is betrap ik mezelf erop dat er een glimlach om mijn lippen komt te staan telkens als ik jouw kant op kijk of als je ‘hoi’ tegen me zegt. Je hebt het misschien niet direct door, maar steeds als ik je prachtige stem hoor dan gaat er een heerlijk gevoel door me heen. Je bent echt ontzettend knap en ik hoop dat je dit verzoek niet afslaat… Als je wilt weten wie ik ben ontmoet ik je graag op het buitenterrein, vlakbij the Forbidden Forest. Liefst, anoniempje. Cheryl gierde van het lachen terwijl ze het perkament oprolde en het aan het pootje van de uil bood. ‘Ik ga in Hogsmeade wat lekkers voor je halen zodra dit over is,’ sprak ze tegen hem. Met een grijns stond ze op. Ze had een simpele korte short aangetrokken, een dikke trui aangedaan, lekker zittende sneakers aangetrokken en haar haren in een nette, mooie knot gebonden. Ze kreeg wel eens van Alix te horen dat ze zo een liever gezicht had, minder streng en zo. Ze had geen idee of het waar was. Snel liep ze de trappen af, ging snel door het portret heen zonder gezien te worden en kwam uiteindelijk op het buitenterrein terecht. Gelukkig waren de temperaturen nog te doen. Daar had ze namelijk niet bij stilgestaan toen ze haar short had aangetrokken, maar oh well. En nu was het wachten op Leo. Ze grinnikte al bij het idee dat hij hier met een verbaasd gezicht zou staan zodra hij haar zag.

Hoewel het misschien te goed was om waar te zijn. Hoewel het slecht moest aanvoelen als het wel zo was en hij de andere kant op zou moeten rennen: was er een klein stukje hoop. Een klein stukje, dat de brief die hij ontvangen had van de persoon was waarvan hij wilde dat hij was. Het briefje was gepropt in zijn handen, en tuurlijk vertelde zijn geweten hem dat dit een stomme prank moest zijn. Eén van bijvoorbeeld zijn roommates, die hem niet al te veel leken te mogen. Maar een kijkje nemen kon vast geen kwaad? Hij had simpel zijn alledaagse kleren aan behalve zijn gewaad, omdat hij daar te lui voor was geweest. Zijn badge had hij ook niet omgedaan, maar zijn stropdas zat behoorlijk netjes en toen hij bijna bij de rand van het bos kwam friemelde hij hier kort aan. Kort trok hij zijn ogen samen om wat beter te kunnen zien wie er stond, en toen hij zag dat het Cheryl was kon hij zichzelf wel facepalmen. Tuurlijk was het Cheryl, hoe had hij ooit kunnen denken dat Alison daar was gaan staan of zo'n laffe brief had kunnen schrijven? "Hoi." Grinnikte hij, de brief die inmiddels een propje was naar haar hoofd werpend.

Hoewel er een kleine grijns stond om haar lippen bij het vooruitzicht om Leo’s verbaasde blik te zien, kon ze het niet laten om even een wantrouwende blik over haar schouder te werpen naar het bos toen ze een geluid hoorde die niet menselijk kón zijn. Even twijfelde ze of ze dit zo’n goed idee vond. Was het niet beter geweest als ze met hem in Hogsmeade had afgesproken? Aan de andere kant was het ook weer lekker avontuurlijk om hier te zijn. Ze was hier met Torrance en met Chester geweest. Die laatste ontmoeting zou ze echt niet meer vergeten. Het was grappig geweest hoe ze allebei zo stoer mogelijk hadden proberen te doen, maar beiden doodsbang waren voor wat er daar in het bos was. Toch hadden ze doorgezet en de Flubberwurmen wel verzameld. Dacht ze… Ze kon zich er niet veel meer van herinneren. Ze kon zich ook de reden waarom niet meer herinneren, alleen dat Chester wel oké was geweest. En nu stond ze hier helemaal alleen aan de rand van het bos. Als iemand of iets haar nu kwam ontvoeren had ze een probleem. Ach. Leo zou haar wel vinden, toch? Over Leo gesproken… Ze draaide haar hoofd naar voren en barstte in lachen uit toen ze hem zag staan: normale kleding, maar zijn das opvallend netjes gestreken. Zo zo. Die had zeker iemand anders verwacht. Was hij verliefd? Hoewel ze nieuwsgierig was, stelde ze maar niet al te veel vragen. Dat was niet leuk nadat ze hem dit had geflikt. Toch grijnsde ze toen hij de brief naar haar smeet. ‘Mijn mooie brief,’ zei ze dramatisch terwijl ze het propje handig opving. ‘Ik weet niet wie je verwacht had, handsome, maar mij in elk geval al niet.’ Ze grijnsde naar hem en draaide haar hoofd naar het bos. ‘Ach, nu je hier toch bent kunnen we net zo goed een ‘romántische’ wandeling maken, niet dan?’ Ze draaide met haar ogen en maakte aanhalingstekens met haar vingers bij het woordje ‘romantisch’, maar grijnsde naar hem. Ze vond het idee om met hem samen het bos in te gaan toch veel leuker dan alleen te gaan. Niet dat ze bang was, hoor!

Hij trok even zijn wenkbrauwen op voor hij zijn stropdas weer een stukje strakker trok en zijn handen over zijn trui haalde. "Misschien verwachtte ik je juist wel." Hij trok zijn wenkbrauwen op en grinnikte, die lag voor het oprapen. Vervolgens knikte hij en richtte een blik op het bos. Hij was altijd in voor een avontuur, zeker iets zoals dit. "Sure!" Grinnikte hij en liep haar voorbij, zonder nadenken het bos in. Hup hup.

Cheryl trok haar wenkbrauwen op een arrogante manier naar Leo op toen deze zijn opmerking maakte. Yeah right. Als ze door iemand dit jaar niet meer gevraagd zou worden op een date dan was het door hem wel. Het was nu niet bepaald Cheryl’s ding dat ze gevraagd zou worden door een knappe jongen zoals hij. Bovendien had ze thuis al een traumatische ervaring gehad met jongens en dat was er in Hogwarts niet beter op geworden. De jongen die haar had uitgevraagd tijdens Valentijn bijvoorbeeld en die ze halfnaakt had aangetroffen in de toiletten. En dan had je natuurlijk nog Romeo die haar in elkaar had geslagen, die dat niet meer wist en waarvan ze nu niet wist of ze hem als een vriend of als een kennis moest beschouwen. Of als iemand waarbij ze ver uit de buurt moest blijven, maar aangezien ze altijd gevaar leek aan te trekken zou ze eerder kiezen voor één van de andere twee opties. Maar goed, Leo leek wel oké te zijn en bovendien had ze die brief niet geschreven om weer terug naar haar common room te gaan. Ze glimlachte naar hem en draaide zich om waarna ze hem volgde. ‘Je kunt zeggen wat je wilt, maar het was duidelijk dat je een ander meisje verwachtte.’ Ze stootte hem grijnzend aan met haar elleboog en liep vervolgens dieper het bos in. Ze rilde toen ze een geluid hoorde die ze niet kon plaatsen, maar weigerde om aan Leo te laten zien dat ze schrik had. ‘Heb je je nieuwe Oakshaft 79 al uitgeprobeerd?’ vroeg ze nieuwsgierig aan hem. ‘Ik heb je geloof ik gemist bij de Quidditch trainingen.'

Relaxed en met zijn handen in zijn zakken liep hij in het bos, een duidelijke twinkeling in zijn ogen te zien en een blik van blijdschap toen hij een "cool" geluid hoorde. Vervolgens sprak Cheryl en porde deze een elleboog in zijn zij. "Misschien." Zuchtte hij zachtjes. Vervolgens sprak ze weer, dit keer over de bezem die ze samen gekocht hadden voor hem. "Jij hebt ook het geheugen van een prei hè. Nyx heeft het Quidditch talent uit de familie, niet ik." Hij stootte haar plagend aan met z'n schouder, nog steeds met een glimlach verder het bos in lopend.

Met een ruk ging Cheryl’s hoofd opzij en een glimlach speelde om haar lippen toen Leo niet helemaal ontkende wat ze zei. Wilde dat zeggen dat hij echt een ander meisje had verwacht en dat hij verliefd was? Schattig! Ze was echter wel benieuwd wie dat meisje kon zijn. Iemand uit een andere afdeling of eentje uit het zijne? ‘Wie is de gelukkige?’ vroeg ze dan ook meteen met een grijns. Hé, een ‘ja’ kon ze krijgen, een ‘nee’ had ze al! Dat sloeg dus eigenlijk gewoon op het feit dat hij het haar waarschijnlijk niet ging vertellen, maar dat de kans dat hij het haar zou vertellen wel bestond. Waarschijnlijk was het zo’n heel mooi meisje waar geen enkel ander meisje aan kon tippen en viel ze misschien totaal niet op Leo. Je had natuurlijk van die stomme dames die enkel op van die macho’s vielen en hoewel Leo het probeerde vond Cheryl hem niet bepaalde een macho. Ze wilde wel eens zien hoe stoer hij was als er iets zou gebeuren in het bos. ‘Ik heb je op die bezem gezien en naar mijn idee was je goed genoeg om ook op die training te zijn. Het wilt niet zeggen dat als Nyx het talent heeft dat jij daar geen deeltje van hebt overgenomen.’ Met een glimlach keek ze hem aan en keek opzij toen ze geritsel in de struiken hoorde, maar ze zag niet direct reden tot paniek. Oké, die keer met Jace was ook akelig geweest, maar Leo zou haar wel helpen als er iets gebeurde… toch? ‘Laat me raden,’ kon ze niet laten om verder te gaan op het onderwerp. ‘Ze komt uit Slytherin en ze is bloedmooi?'

Hij schudde enkel met zijn hoofd toen ze vroeg wie de gelukkige was, dat ging hij haar niet aan haar neus hangen. "Laat mijn zussie maar shinen." Sprak hij trots, gelijk een glimlach over zijn gezicht toen hij over Nyx sprak. Ze was zijn zus maar tevens ook beste vriendin, en haar geluk was het zijne. Toen hij een geluid hoorde keek hij verbaasd naar de struik, nieuwsgierig iijkend wat er uit zou kunnen komen maar jammer genoeg was dit niks. Cheryl ging door over Alison en kort rolde hij met zijn ogen. "Cher, laat het rusten." Sprak hij haar een beetje subtiel naar links duwend om verder het bos in te komen.

Zijn opmerking begreep ze niet helemaal, maar ze haalde haar schouders op omdat ze het verder ook niet uit wilde vinden. Ze hoopte dat haar blauwe plek op haar oog al een beetje meer weggetrokken was, want dadelijk was zij diegene die lastige vragen ging krijgen. Leo leek haar echter niet het type dat zich daarover bekommerde en boos kon worden op potentiële mensen die haar kwaad wilden doen. Ze was niet gek. Zij kwam uit Gryffindor en hij kwam uit Slytherin, hij wist zijn tijd wel beter in te delen dan dat. Ze draaide zich dan ook een kwartslag van hem weg toen hij verder ging met praten en rolde met haar ogen. ‘Goed hoor,’ zei ze. ‘Ik zeg er niks meer over.’ Ze gaf hem een duw terug en liep, met haar handen in haar truizakken gestoken, dieper het bos in terwijl ze dacht aan de vorige keer dat ze hier al was geweest. Er ging even een rilling door haar heen, maar ze weigerde om Leo een reden te geven om Gryffindor in het belachelijke te trekken. Dat ze in een house zat waar ze niet eens wilde zitten wilde niet zeggen dat ze Jan en alleman maar een reden ging geven om hun house uit te kakken. Daar zorgden de andere Gryffindor’s wel goed genoeg voor. Ze grijnsde even om haar eigen gedachten en wilde net iets tegen Leo zeggen toen ze verderop een schim door het bos zag schieten. ‘Ik ken een gevaarlijke spreuk en ik ga hem gebruiken!’ riep ze naar de schim toe terwijl ze haar wand pakte en fluisterde: ‘Lumos.’ Daarna draaide ze haar hoofd op een zeer droge manier naar Leo. ‘Dat was overigens niet de spreuk die ik bedoelde.’ Ze grijnsde flauwtjes naar hem en deed net alsof het haar niet kon schelen dat het bos donker en eng was.

Hij haalde zijn wenkies kort op, was zij degene die beledigt was? Zo ja, wat has hij nu weer fout gedaan? Zijn gedachten werden al gauw onderbroken door een schim en gelijk glimlachte hij, maar Cheryl vond het nodig om te gaan schreeuwen: en het beest-ding-nog wat weg te sturen. Hij grinnikte om haar opmerking en en hoewel hij het prima vond om haar gezicht beter te zien legde hij zijn hand op de hare om haar de stok lager te laten brengen. "Het is waarschijnlijk leuker zonder licht." Hij keek haar kort ondeugend aan. "Probeer de volgende niet weg te sturen please." Hij had zin in een avontuur, totaal niet nadenkend over de consequenties.

Met een trotse blik draaide Cheryl haar hoofd naar Leo om aan te tonen dat ze echt blij was met zichzelf dat ze het beest of wat het dan ook was had verjaagd, maar Leo had daar andere ideeën over en Cheryl trok een pruillip naar hem toen hij haar de wand lager liet houden. Ze vond het geen leuk idee dat ze door het donker moesten dwalen en dat ze haar wand niet mocht gebruiken om bij te schijnen, maar ze wilde ook weer niet overkomen als een watje en na een keer overdreven te hebben gerold met haar ogen liet Cheryl haar wand doven. Ze wilde nog haar armen op een kinderachtige wijze over elkaar slaan, maar besloot om dat maar te laten en stak haar wand in plaats daarvan weg. Oh nee. Als meneer dacht dat ze bang ging worden en hulp bij hem ging zoeken dan had hij het mis. Ze was een onafhankelijke, zeer naar zichzelf gerichte dame en… wat the fuck was dat?! Ze moest moeite doen om niet opzij te springen toen ze weer een geluid hoorde en deze keer klonk het dichterbij. ‘Nu je zin,’ siste ze naar hem toe. Ze had echt zo’n zin om haar wand te pakken en bij te schijnen. Ze was de keer dat ze aangevallen waren hier heus niet vergeten en eigenlijk wilde ze geen herhaling hebben. Ze had dan ook geen idee waarom ze hier in godsnaam met Leo naartoe was gekomen, maar ergens kon ze zijn gevoel voor avontuur wel waarderen ware het niet dat ze haast in haar broek scheet van angst. Nou ja, dat viel nog wel mee, toch? ‘Ik zou toch wel graag eens willen weten wat dat was.’ Een hard geluid dat op een onmenselijk geschreeuw klonk galmde door het bos. ‘Ach, weet je wat, misschien wil ik het ook wel niet weten,’ zei Cheryl schouderophalend naar hem.

Hij knikte instemmend toen ze haar wand opbergde en glimlachte toen ze vroeg of hij zijn zin had gekregen. Vrouwen... Een schreeuw was te horen en hoewel hij hier nieuwsgierig naar was kwam er al een beest omhoog kruipen, een die aan zijn oor ging hangen gezien daar een oorbel aan zat. Het was een onschuldige niffler maar deze kon hem aardig pijn doen als hij zijn oorbel echt wilde hebben. Dit zorgde ervoor dat hij met beide handen naar het beest greep zijn best aan het doen om hem los te laten laten zonder hem pijn te doen. Of zichzelf.

Terwijl Cheryl door de struiken tuurde om te zien of daar iets was, merkte ze op dat Leo wel erg stil was voor zijn doen. Normaal gezien had hij allang een opmerking gemaakt of was hij waarschijnlijk al voor haar uit gaan lopen om op een idiote wijze te gaan onderzoeken wat er gaande was, maar dat deed hij niet en verbaasd zijnde draaide Cheryl haar hoofd naar hem, zich afvragende of hij op die paar seconden dat ze niet naar hem had gekeken misschien ziek was geworden. De oorzaak was echter een andere en Cheryl begon te proesten toen ze de Niffler aan zijn oor zag. Leo had daar een oorringetje hangen en door goed op te letten tijdens de les wist ze waarom de Niffler aan zijn oor zat. ‘En dat is dus de reden waarom jongens beter geen oorbellen kunnen dragen,’ zei ze plagend tegen hem, maar ze liep wel naar hem toe en verkleinde de afstand tussen hun door zich naar voren te buigen en de Niffler te pakken. Het diertje begon te wringen en te piepen, maar Cheryl zette iets meer druk op haar vingertoppen zodat zijn ingewanden wat samengeperst werden en uiteindelijk liet de Niffler Leo los. Cheryl gooide het dier naar voren en zag hoe het dier piepend zichzelf een veilige weg naar de struiken baande. ‘Tot u dienst,’ zei Cheryl met een belachelijk uitziende buiging. ‘Nou, nu we dat weer achter de rug hebben…’ Haar zin werd afgekapt door een tweede al even boze schreeuw. Ook zag ze verderop iets kruipen wat ze echt niet leuk vond: een spin. ‘Nee, nee, nee, señoritas, señoritas everywhere,’ klaagde ze terwijl ze naar de spin wees.

Toen Cheryl hem bevrijd had schoot hij in de lach, wauw, echt wauw. "Hey, niks tegen de oorbel." Sprak hij, even weer wegkijkend bij de volgende schreeuw: die tevens de zin van Cheryl onderbroken had. Verwachingsvol keek hij haar aan, denkend dat ze haar zin nog af zou maken maar in plaats daarvan begon ze een nieuwe. "Die ga ik niet aanraken." Maakte hij duidelijk en legde zijn arm om haar heup om duidelijk te maken dat ze gewoon beter door konden lopen.

Cheryl wilde nog een plagerige opmerking maken en aan zijn oorbel trekken terwijl ze er geluidjes tegen maakte – wat echt het raarste kon zijn wat je je kon indenken van haar, but then again: ze was gewoon raar – maar dat idee werd onderbroken door de dikke spin die verderop kroop. Ze had echt een vreselijke hekel aan spinnen. Deze keer kwam het niet door Stilio – zoals zo veel slechte herinneringen – maar omdat ze vroeger eens een keertje de kelder had moeten poetsen van haar moeder en daar toen vier dikke spinnen hadden gezeten die constant op haar kwamen kruipen. Ze was toen nog erg jong geweest en haar moeder was dankzij haar gehuil naar beneden moeten komen om ze vervolgens te doden en te martelen met twee verschrikkelijke spreuken. Gelukkig had niemand tot dusver ontdekt dat haar moeder zulke spreuken gebruikte anders moesten Alix en Cheryl samen met hun vader gaan wonen en Cheryl was verschrikkelijk kwaad op hem omdat hij nooit voor hun was opgekomen. Cheryl had zelfs geen idee hoeveel Alix eigenlijk wist van hun moeder, maar waarschijnlijk lang niet alle vreselijke details die Cheryl wist. De arm om haar heup liet haar schrikken en ze greep naar haar wand, maar ontspande lichtelijk toen ze merkte dat het Leo was en liet haar hand een tikkeltje beschaamd van haar wand glijden. ‘Anders ik niet,’ beaamde ze zijn woorden en ze wendde zich een andere richting op, maar natuurlijk moest het akelige beest weer hun richting op kruipen. ‘Reducto!’ schreeuwde Cheryl nadat ze haar wand in een snelle beweging had gepakt. ‘Reducto! Reducto! REDUCTO!’ Haar pogingen om de spin te verjagen mislukten grandioos, maar opeens had ze hem te pakken en spatte hij uit elkaar. ‘En eigenlijk wilde ik gewoon een normaal leven hebben, but nooooo.’ Boos keek Cheryl naar het bloed van de spin dat op haar benen terecht was gekomen. En dan nog wel op haar blote benen. Gatver!