Darkness calls my name

Het was donker. Donkerder dan een normale nacht, dit kwam door een laag wolken die het de enige lichtbron verzwolgen. Iedereen lag nu te slapen maar zij niet. Zij was wakker en klaar om er op uit te gaan. De donkere gangen was ze snel door en de school uit was ook een koud kunstje voor haar. Echter eenmaal buiten wist ze het toch niet helemaal zeker. Was dit nou juist wel verstandig.. Twijfel sloeg even over haar heen als een koude deken en een rilling was niet tegen te houden. Even diep inademen en doorgaan. Je bent niet zwak Vyn, je kan dit. Met nieuwe moed ingeslagen liep ze verder naar die plek die haar meer aansprak dan wat dan ook. Ze moest het weten. Verboden of niet. Ze moest weten water in het forbidden forest op haar te wachten lag.
-open

Nathan begon zich steeds meer te gedragen naar wie hij behoorde te zijn. Hij deed nog meer zijn best op school en was zich gaan gedragen als een echte, verantwoordelijke headboy. Het hielp wel dat hij te weinig van zijn vroegere hobby mee had genomen. Het was al zo goed als op en echt behoefte had hij ook niet meer. Het vorige schooljaar was het nog leuk geweest om af en toe een joint te draaien. Maar nu niet meer. Hij gaf wel om zijn status en deed graag zijn best en als hij iets niet wou, dan was het getreiterd worden. Dat was al gebeurt door een aantal incidenten van een aantal dagen terug. Maar dat ging niet meer gebeuren. Nathan zou net naar zijn eigen afdeling toe, nadat hij tot laat nog geleerd had in de bibliotheek tot hij een meisje zag lopen. Maar dat meisje ging naar de uitgang van het school gebouw. Nathan vernauwde zijn ogen en ging met zijn hand door zijn haren heen. Vervolgens besloot hij er achter aan te gaan. Hij mocht dan niet per se verantwoordelijk zijn voor de studenten van andere afdelingen, maar dat was hij wel wanneer er geen andere headboy of headgirl was van die afdeling. Hij achtervolgde het meisje helemaal tot aan the forbidden forest, waar hij een akelig gevoel kreeg. "Hé!" Siste hij uiteindelijk. "Wat doe jij nou?" Vroeg hij vervolgens. Echt dichterbij zou hij niet, omdat the forbidden forest nou niet bepaald veilig was.

Haar doel was voor ogen en ze was klaar om de bosgrens binnen te stappen een bijna hongerige blik in haar ogen die vervaagde zodra ze een sis hoorde. Bijna geschrokken draaide de jonge meid zich om en staarde in de richting van waar het geluid vandaan was gekomen. De duisternis om hen heen zorgde er voor dat ze enkele keren moest knipperen voor ze doorhad dat de head boy van Hufflepuff naar haar stond te kijken en haar een vraag stelde. Onzekerheid was even aanwezig in haar ogen terugkijkend naar het bos. Ze kon een sprintje trekken, maar hij zou haar inhalen, als hij haar al achterna zou gaan. "Ik ehm. Heb iets laten liggen dat ik moet ophalen." De leugen kwam een beetje hakerig over haar lippen. Shit ze was geen goede leugenaar, wanneer leerde ze dat nou?

Nathan voelde een golf van ongeloof toen ze vertelde dat ze wat had laten liggen. Had ze wat laten liggen in the forbidden forest? Of te wel, was ze er al eens eerder geweest. Nathan schudde ongelovig met zijn hoofd en kwam dichter naar het meisje toe, terwijl de duisternis van het bos hem verwelkomde door hem een onbehaaglijk gevoel te geven. "Je bent hier dus al vaker geweest?" Vroeg hij vervolgens. "Nou, laat maar zien dan wat je hebt laten liggen, want ik ga je niet alleen in het bos laten," verklaarde hij. Daarbij wist hij nu al dat Camilla hem op z'n kop zou geven als hij haar hier alleen had laten rond dwalen. Het zou nog eens zijn dood worden als hij nu weg ging en haar hier alleen liet rond dwalen en het meisje vervolgens wat ging overkomen. "Wat is je naam, trouwens?" Vroeg hij vervolgens. De namen van zijn eigen house en leerjaar wist hij wel, maar alle namen van alle andere houses en leerjaren was toch iets te veel. Zeker als je je bedacht dat zijn hersens nog herstellende waren van al het wietgebruik in zijn leven.

Oh nee dit was een grapje. Toen meneer verkondigde dat hij met haar mee zou gaan en ze maar moest laten zien wat ze had laten liggen liep er een duidelijke zucht over haar lippen terwijl ze haar diep rode haar in een elastiek naar achteren bracht. Normaal droeg ze de rode lokken altijd los maar als ze dit bos in zou gaan kwam ze liever niet vast te zitten in de takken en bladeren. "Weet je zeker dat je dat aandurft. Ziet er niet naar uit namelijk." Iet wat bijterig sprak ze terwijl ze hem onderzoekend aankeek. "Montgomery. Vyndi Montgomery. Vijfdejaars Ravenclaw. Wil je m'n bloedgroep ook weten?"

De reactie van het meisje was bijterig en zorgde er voor dat Nathan verontwaardigd even zijn wenkbrauw optrok. "Ik dacht dat dat bijterig reageren meer een Slytherin ding was," reageerde hij nuchter terug. Vervolgens kreeg hij op een prachtige manier haar naam te weten. Vyndi Montgomery. "Nee, dit is genoeg informatie, mevrouw," vervolgde hij nog net zo nuchter. "Nou goed, laten we maar gaan halen wat je hier bent vergeten," stelde hij vriendelijk voor met een gebaar van zijn hand naar dieper het bos in. Hufflepuffers stonden dan niet heel bekend om het zijn van moedig, maar dat waren ze dus heus wel. Daarbij waren ze ook zeker behulpzaam, zoals Nathan nu was. Daarbij zou hij het zichzelf nooit vergeven als dit meisje iets overkwam. Camilla van Ravenclaw zou het hem waarschijnlijk ook nooit vergeven en hij had liever niet nog meer problemen dan dat hij al had. Wat was hij ook een sukkel geweest met zijn wietgewoontes. Gelukkig leken die voorbij te zijn en was het nog een af en toe. Want ja, bijna iedere leerling zat aan de boterbier en hij mocht niet af en toe een joint? Ja vast.

"Misschien ben ik gewoon verkeerd ingedeeld dan." Ze rolde even met haar ogen. Ja alle verschillende huizen stonden wel om iets bekend maar dat betekende niet dat haar karakter niet het typische 'ravenclaw karakter' moest zijn. Want als dat zo was dan klopte een aantal honderd leerlingen niet qua huis. "Beter maar, ik wil nog wel wat privacy hebben." Droogjes keek ze hem aan en begon het bos in te lopen. "Zeker dat je niet liever naar je bedje wil gaan?" Zachtjes grinnikte ze en dook onder een tak door nogmaals knipperend om te wennen aan de duisternis. "Dus Nathan was het nietwaar?" Ze draaide haar hoofd nog even bij hem aankijkend met een onschuldig glimlachje haar diep blauwe ogen sprankelend.

Nathan knikte even. "Ja dat kan," reageerde hij toen Vyndi had gezegd mogelijk verkeerd ingedeeld te zijn. Vervolgens gaf Vyndi aan nog wel wat privacy te willen hebben. Nathan vernauwde zijn ogen. "Privacy in the forbidden forest," dacht hij hardop na. "Sorry, maar is het woordje 'forbidden' niet al duidelijk genoeg?" Vervolgde hij. Vervolgens vroeg Vyndi of hij niet gewoon liever in zijn bedje wou gaan liggen. Nathan laat een onderdrukte lach horen. "Nou nee, ik ben hier om mijn taak als headboy uit te voeren," zei hij. "Jou je spullen laten pakken om vervolgens weer weg te gaan hier," en dan zou hij een woordje wisselen met Camilla. Ach, arm meisje ook. Het liefst was Nathan niet streng en verantwoordelijk, maar goed, hij was nu éénmaal headboy geworden. Hij wou zijn geliefde school niet teleurstellen.

Een onschuldig glimlachje was zichtbaar op haar lippen terwijl ze hem even onderzoekend aankeek. "Nah, ik ben blij genoeg in Ravenclaw." Grinnikte ze even en gaapte. "Forbidden of niet. een meisje heeft haar wensen nietwaar?" Even grijnsde ze opnieuw en liep verder over de gebroken takken en onder de laag hangende groen. Goed. Ze moest dieper het bos in naar wat haar leek te roepen en ze moest de headboy kwijt zien te raken. Vast geen moeilijke opdracht toch? "Waarom ben je eigenlijk Headboy geworden, is het niet vreselijk irritant om je zorgen te maken over kindjes zoals mij?" Ze grinnikte even zich opnieuw naar hem omdraaiend. "Of hoop je juist op leerlingen die naar je luisteren zodat je ze mee kan nemen hmm?"

Nathan zag hoe Vyndi gaapte en Nathan besefte dat het echt bedtijd was. Daarbij was het donker. Daarom pakte Nathan zijn toverstok. "Forbidden of niet. Een meisje heeft haar wensen nietwaar?" Nathan glimlachte even. "Als de wensen tegen de regels in gaan, dan zullen ze niet snel uitkomen," reageerde hij. Ondertussen deed hij accio naar een tak toe in zijn hoofd en vloog de tak naar hem toe. Deze hield hij vast in zijn andere hand. Toen vroeg Vyndi hem waarom hij Headboy geworden was, gevolgd door een aantal mogelijke redenen. Nathan lachte. "Je wordt geen Headboy omdat je het wilt, je wordt tot Headboy benoemd en daar heb je weinig invloed op." Nathan richtte het puntje van zijn staf op de tak. "Incendio," murmelde hij, en er ontstond een vlam op het puntje van de tak. Lumos was ook een mogelijkheid, maar op de een of andere manier werkte die niet goed genoeg. Dat kwam met de tijd wel. Nathan liep naast het Ravenclaw meisje, dieper het bos in. Ja het was eng en totaal niet fijn, maar goed. In de verte hoorde hij gekraak, er waren overduidelijk wezens in dit woud waar je liever niet mee te maken kreeg.

"Ik denk dat een nee voor elkaar krijgen lang niet zo makkelijk is," reageerde hij terug. "Daarbij ben ik wel tevreden hoor," vervolgde hij. Het zijn van een Headboy beterde zijn leven alleen maar. De twee liepen door en Nathan hield zijn fakkel naar voren. Het vuur verlichtte de omgeving genoeg om alles wat beter te kunnen zien. Vyndi zei dat 'het' hier zou moeten liggen. Nathan zwaaide met zijn fakkel over de plek heen om te controleren, maar er lag niks en er leek ook nooit echt iets gelegen te hebben. Hij vernauwde zijn ogen. "Er komt hier bijna niemand, dus gestolen betwijfel ik," reageerde hij en bij de volgende woorden keek hij haar enkel wat boos aan. "Oké, kom op, weg hier nu!" Zei hij nu toch wel wat strenger. Klaar met het lief doen. Toen hoorde Nathan luider geritsel. "Oké, laten we nu echt gaan voor dat we lastig gevallen worden door acromantula's of iets dergelijks," vervolgde hij. Hij had geen zin om te eindigen als spinnenvoer.

Vyndi leek bijna in de lach te schieten en Nathan vernauwde zijn ogen. "Ik weet het soms maar nooit," reageerde hij neutraal op het meisje. Het meisje had intussen zijn mouw vast gepakt, die Nathan zelf meteen weer los trok. Zijn trek in een joint om zich weer wat chiller te voelen groeide, maar dat wist hij te negeren. Ja, de reden dat hij was begonnen met blowen was omdat hij geen trek had in negatieve emoties. Die had hij vroeger al teveel mogen ervaren. Zijn vader was agressief en zijn moeder was juist heel onzeker. Allemaal negatieve shit. Vyndi zei vervolgens dat het niet hier lag, maar wat verder in het bos. "We kunnen niet verder gaan," reageerde Nathan direct, bij het horen van nog meer geritsel. "Hoor jij dat geritsel dan niet?" Vervolgde hij. Wat was het met haar? Dit bos, vooral 's avonds, zat vol met duistere wezens. Daar wou je niet mee te maken krijgen. Nathan had zijn fakkel én toverstok daarom ook gereed.