Around the fire / OPEN

Misschien had hij de bibliotheek in zijn rondleiding over moeten slaan. Er was altijd wel iets aan de hand met die boeken, alsof ze zelf de betoveringen die er in stonden, konden uitvoeren. Of er was iets meer aan de hand. Hoe dan ook wou hij het uitzoeken, anders zou hij het nooit weten en er eeuwig over blijven piekeren. Tot zijn opluchting hoorde hij hoe Flora achter hem aan kwam. Dan was hij op zijn minst niet helemaal alleen. Ook zij had haar toverstafje tevoorschijn gehaald om wat meer licht te maken. Samen ontdekten ze hoe de grond bezaaid lag met een heleboel boeken, die klaarblijkelijk van de rekken waren gevallen. Of gegooid.

Het was waarschijnlijk gegooid. Want ineens vloog er weer een boek langs, wat hij net kon ontwijken. Het trof echter Flore recht in het gezicht. Ze riep een woord wat hij niet begreep, maar echt aangenaam klonk het niet. ”Omygod, gaat het?” Vroeg hij snel, maar hij werd onderbroken door een schreeuwende stem. "STUDENTEN UIT BED! STUDENTEN UIT BED!" Gilde de figuur, oh damn, nu zaten ze wel in de problemen! Flora leek dat ook te beseffen. "COURSE! We moeten rennen! Straks betrappen ze ons!" Riep ze. Hij knikte en begon toen te rennen, terug richting de uitgang van de bibliotheek. Daar draaide hij meteen naar rechts, de gang door, richting de toiletten. Daar konden ze zich verstoppen. "Snel, hier in", Zei hij, duwde de deur open en glipte naar binnen. Het was donker, maar ze zagen nog net genoeg. Er waren al voetstappen te horen op de gang. Hij doofde zijn toverstok snel. "Sssht", Zei hij zachtjes, al zou ze ook wel snappen dat ze nu even geen geluid moest maken tot de voetstappen weg waren.

Helaas gingen de voetstappen niet echt weg. Meer nog, ze kwamen eigenlijk steeds dichterbij. Zijn eerste ingeving was om de deur te blokkeren, maar Flora had andere plannen. Ze nam hem bij zijn hand en trok hem mee richting de toiletten. Ze opende het laatste hokje, waarvan de deur helaas kraakte alsof hij elk moment uit elkaar zou vallen. Het slot draaide om en ze wees naar de toiletpot. Hij begreep gelukkig wel wat ze bedoelde, zette zijn voet er op en leunde met zijn rug tegen de muur, zodat er nog plaats was voor haar. Ze stond natuurlijk wel heel dichtbij nu, en hij probeerde het zo goed mogelijk te negeren. De deur van de ruimte ging ondertussen ook open, en iemand begon alle hokjes open te doen. Well fuck. Als ze nu werden betrapt, had hij ook geen goeie uitleg meer. Ze waren beter gewoon niet weg gerend, en een excuus bedacht. Dat de klopgeest hen wakker had gemaakt en iets had gestolen ofzo.

Maar nu waren ze zich duidelijk aan het verstoppen. En de persoon die hen aan het zoeken was, kwam steeds dichterbij. Tot er doffe maar harde klappen op de gang weerklonken. Dat lokte de persoon, zo te horen een man, terug de gang op. Hij bleef nog even staan, om zijn hartslag en ademhaling onder controle te krijgen, waarna hij terug van de wc af stapte. ”Dat scheelde echt niet veel”, Grapte hij, in een poging de stress weg te lachen. Hij nam zijn toverstaf, om weer licht te maken. En toen zag hij hoe Flora’s neus echt heel hard aan het bloeden was. ”Ehm, ik denk dat je een zakdoek nodig hebt”, Merkte hij scherp op. Hij opende het wc hokje weer en liep naar de wastafels, waar een machine hing waar papier in zat. Daar trok hij een paar vellen uit en stak die uit naar het jongere meisje. ”Heb je veel pijn?” Vroeg hij toen, opnieuw een beetje bezorgd. Misschien moesten ze hun tour maar beëindigen en terug naar hun dorms gaan..

Blijkbaar was het boek van eerder toch harder aan gekomen dan ze eerst had gedacht. Waarschijnlijk had de stress en adrenaline de meeste pijn tegen gehouden. Nu ze weer ‘veilig’ waren, begon ze het waarschijnlijk wel te voelen. Al bij al, hij zag het ook, en eerlijk gezegd zag het er niet echt prettig uit. "Het doet niet zoveel pijn, heb erger meegemaakt," Stelde ze hem gerust. Nu ging hij zich toch wel afvragen wat ze dan precies had meegemaakt, maar hij besloot er maar niet achter te vragen. Chester hield de wacht bij de deur, om te luisteren of er iemand aan kwam, terwijl ze haar gezicht terug schoon maakte en alle bewijzen van hun aanwezigheid vernietigde. "Iek denk dat het gekneusd ies. Iek verzin wel dat iek tegen een houten balk van mijn bed ben gestoten," Zei ze toen, waarbij ze in de spiegel keek. ”Wow, heftig, heeft die klopgeest je zo hard geraakt dan? Vroeg hij verbaasd. Echt, daar mochten ze hier op school wel eens iets aan gaan doen hoor.

"Misschien moeten we teruggaan. En beter als we met daglicht een tour doen!" Zei ze lachend, waardoor hij ook moest lachen. "Misschien beter wel ja", Gaf hij toe. Zijn impulsieve idee was misschien niet het beste geweest. Flora was naar de deur gelopen en had de gang even gecheckt. "Wil jij voorop?" Vroeg ze, en hij knikte. Het was wel zo eerlijk. Zij had al een boek in haar gezicht gehad, nu was het zijn beurt. Chet haalde zijn toverstokje weer tevoorschijn en lichtte weer wat bij zodat ze wel zien waar ze liepen. Al snel kwamen ze weer in de trappenhal. ”Die schilderijen zien er ’s nachts nog enger uit dan overdag”, Zei hij met een grijnsje. Niet dat hij ze ècht eng vond, ze konden er immers niet uit, maar toch..

De meeste schilderijen waren wel aardig, maar niet als je ze stoorde in hun slaap. Dan werden de meesten best pissig, waarschijnlijk omdat ze al zoveel jaren lang moesten dealen met studenten die eigenlijk illegaal rond slopen ’s nachts. Hij zou het ook niet fijn vinden als hij elke nacht wakker werd gemaakt door rondsluipende onheilschoppers. Maar langs de andere kant, hij was een heel vaste slaper. Hij werd zelfs niet wakker van zijn kat, als die bij hem kwam liggen ’s nachts. Best tragisch voor het beestje, straks rolde hij zich nog een keer om op het ding en had hij helemaal niks door. Maar nee, Rusko was wel snel en slim genoeg om niet verpletterd te worden door hem. Een opmerking over de schilderijen kon niet uitblijven. "Ja, en als je nog harder gaat praten worden ze wakker!" Fluisterde ze overdreven luid terug. De jongen grinnikte, wat al snel een sssht! van links veroorzaakte. ”Sorry”, Fluisterde hij zachtjes, maakte toen snel dat hij weg kwam.

Flora tikte het ritme tegen de ton aan, en na haar kroop hij binnen in de toch wel iets warmere common room. Die was nu helemaal leeg, op een paar katten na. Het jongere meisje liet zich op een van de makkelijke banken vallen. "Iek zou zo 'ier kunnen slapen... Maar ben blij dat iek een eerste avontuur van m'n bucketlist kan afstrepen!" Lachte ze, en hij lachte met haar mee. ”Ik snap je, wauw, dat was wel intens”, Stemde hij in. Hij ging zelf ook zitten, maar zijn aandacht werd al snel getrokken door een luid gemiauw. Een oranje/witte kater sprong ineens op de leuning bij zijn arm. ”Hey maatje”, Zei hij, nam Rusko op zijn schoot en kriebelde hem achter zijn oor. ”Wat doe jij nog wakker?” Vroeg hij met een grijnsje. ”Dit is Rusko, mijn kat”, Verklaarde hij naar Flora toe. ”Die, net als wij, eigenlijk al lang hoort te slapen!”

"Katten zijn nachtdieren, zij horen juist nu wakker te zijn!" Wist Flora hem te vertellen nadat hij Rusko aan haar had voorgesteld. Hij lachte geamuseerd. "Maar Rusko slaapt altijd", Grinnikte hij. Tot hij ergens een energie kick van kreeg en er bijna geen houden meer aan was. "Iek heb thuis ook een kat," Vertelde ze. Chester luisterde aandachtig, voor zover zijn vermoeide hoofd dat toe liet. "Hij heet Pierre. Mijn zusje heeft hem om straat gevonden en meegenomen. Maar omdat m'n zusje dood is, is de kat nu van mij-" Vervolgde ze, maar net zoals zij stopte met praten, stopte hij met luisteren. Die informatie kwam heel erg onverwacht. Met een beetje een geshockte blik keek hij Flora aan. Hij wist totaal niet hoe hij moest reageren, maar ze liet hem ook de kans niet.

"Het ies al laat. We hebben elkaar nog niet zo koed leren kennen, vind jij 'et leuk als we morgen verder kletsen aan 'et ontbijt?" Veranderde ze van onderwerp, waarna ze gaapte om aan te tonen dat ze echt moe was. Hij voelde zelf ook de vermoeidheid weer toe slaan. ”Ja, is goed voor mij”, Glimlachte hij, waarna hij op stond en Rusko in zijn armen nam. ”Ik vond het wel erg leuk”, Zei hij nog, doelend op de avond. ”Slaap lekker!” Vervolgde hij, waarna hij samen met zijn kat richting zijn dorm liep.

Laat in bed zitten betekende veelal een korte nacht. Gelukkig sliep hij wel lekker diep en vast, dus hij was semi-uitgerust toen hij de volgende ochtend weer wakker werd. Grandioos te laat wel, hij zou zich al mogen haasten als hij zijn ontbijt-‘date’ met Flora nog wilde halen. Eerlijk, als het niet aan de chick had gelegen, had hij zich nog eens omgedraaid en had hij sowieso het ontbijt geskipt. Dus eigenlijk was dit wel goed, een beetje extra motivatie om op te staan. Rusko hopte van het bed toen hij er uit stapte, om zich toch een beetje presenteerbaar te maken voor straks.

Met zijn kapsel nog steeds even in de war als eerder, liep hij de common room in. Aan zijn hoofd kon iedereen vast zien dat hij nog niet langer dan 10 minuten wakker was. Maar hé, hij was er wel, dat was het belangrijkste. Al snel spotte hij Flora, in dezelfde stoel als gisteren. ”Hoi”, Begroette hij haar vrolijk. ”Ik heb je toch niet te lang laten wachten, hoop ik?” Vroeg hij, een beetje bezorgd. Wat voor indruk maakte hij ook weer.