You would not believe your eyes if ten million fireflies lit up the world as I fell asleep.

Met zijn handen in zijn zakken passeerde Austin een groepje Hufflepuffers die naar hem zwaaiden. Hij glimlachte vriendelijk naar hun en zwaaide naar hun terug. Binnen zijn house had hij gelukkig al wel wat vrienden gemaakt, maar het was hem tot dusver niet gelukt om echt vrienden te worden met iemand binnen een andere house. En hij was natuurlijk ook niet vrienden geworden met iedereen binnen zijn eigen house. Nog enger dan heel de Slytherins vond hij Zoë Chandler trouwens. Tot nu toe had ze hem nog niet uitgekozen als haar slachtoffer, maar hij wist dat ze op het Yule Ball Olivia wel had beetgenomen. Hij was expres niet naar dat bal gegaan omdat hij ten eerste geen date had gehad en ten tweede sowieso niet bepaald het idee had dat hij er goed uitzag in een kostuum. Ten derde waren er daar verschrikkelijk mooi geklede meisjes aanwezig en hij had het echt niet aangedurfd om er één aan te spreken. Hij was een beetje een sukkel in de buurt van heel erg knappe meisjes en vooral als ze hem complimenteerden. Dan gedroeg hij zich echt stom. Het was dan ook niet bepaald een wonder te noemen dat hij geen vriendin had en dat meisjes zich voor de rest ook niet in hem interesseerden. Meisjes wilden alleen knappe bad boys zoals zijn neef. Hij had meerdere meisjes met zijn neef zien weglopen en vroeg zich soms wel eens af wat zijn neef wel had en hij niet, hoewel hij niet het type wilde zijn dat met elk meisje… nou ja. Misschien wilde hij ook wel gewoon die aandacht niet hebben. Misschien wilde hij het gewoon voor de rest niet meer over dit onderwerp hebben. Ja, dat leek hem wel beter. Austin liep één van de Greenhouses binnen en sloot de deur achter zich. Hij had niet in de gaten dat één van de potten met de Mandrake’s te dicht bij de rand stond en stootte deze van de rand af. Zijn hart sprong in de lucht toen hij de pot kapot hoorde vallen en snel bedekte hij zijn oren, maar er kwam geen geluid. Hij blies zijn adem uit. Oef. Het was een Mandrake die nog niet volwassen genoeg was om het geluid te produceren die dodelijk was voor mensen. Toch pakte hij gauw één van de geluidsdempers die ze altijd moesten gebruiken als ze Mandrake’s gingen behandelen en begon hij te zoeken naar een nieuwe pot waar hij de Mandrake in kon stoppen.

Austin was zo erg bezig met het zoeken van een Mandrake dat hij – ook mede dankzij de geluidsdemper die op zijn oren zat – het meisje niet aan had horen of zien komen. Hij schrok zich dan ook een ongeluk toen ze opeens in zijn beeld verscheen en hem een vraag stelde. Natuurlijk kon hij niet veel horen omdat hij zich voornamelijk focuste op de Mandrake die nog steeds aan het schreeuwen was en omdat hij de geluidsdemper nog altijd op zijn oren had zitten, maar hij vermoedde dat ze vroeg hoe het met hem ging of hoe het in het algemeen ging. Net toen hij aan wilde geven dat het niet zo fantastisch ging, reikte ze hem een pot aan met potgrond waar hij de Mandrake in kon stoppen. Hij had momenteel geen handschoenen bij, maar de Mandrake was niet alleen nog niet volwassen genoeg om Austin te laten sterven met zijn geschreeuw, maar ook had hij zijn tanden nog niet voldoende ontwikkeld om Austin echt hard te bijten moest hij dat willen doen. En dus pakte Austin het ding met zijn blote hand op en stopte het in de potgrond. Toen hij verzekerd was van het feit dat de Mandrake niet meer kon schreeuwen, zette hij zijn geluidsdemper af. ‘Bedankt,’ zei hij opgelucht tegen het meisje. ‘Ik s-stootte tegen de pot aan e-en hij was omgevallen. Gelukkig w-was de Mandrake niet o-oud genoeg om fatale s-schade aan te richten.’ Hij legde zijn verhaal stotterend uit en durfde bijna geen oogcontact te maken. Niet alleen omdat het een nieuw persoon was die hij nog niet eerder had gesproken, maar ook omwille van het feit dat hij het vernederend vond wat er was gebeurd. Alsof hij mensen al niet genoeg reden had gegeven om hem te pesten. ‘Het l-lukt voor de rest w-wel,’ probeerde hij haar al stotterend af te wimpelen. Het was niet dat hij niet tegen haar wilde praten – al gaf hij zo’n soort signaal nu wel af met zijn stomme gedrag – maar het was eerder dat hij zich een enorme idioot voelde tegenover haar.