Million Reasons

Annabel keek de dames voor zich aan. Het waren allemaal knappe, jonge, getalenteerde dames, met een prachtige stem. Olivia Romano, een cheerfull vrolijk meisje uit Hufflepuff, Laila Ryder, een onzekere maar prachtige queen uit Slytherin, zowaar dé queen van Slytherin. Ze zaten allemaal voor haar en daarvan moest Annabel glimlachen. “Goed, als het goed is hebben jullie allemaal het stukje voorbereid dat ik jullie heb gestuurd” zei Annabel met een zachte glimlach. Haar kelder had ze veranderd in een muziek walhalla en ze stak haar hand uit naar de piano. “Miss Romano, als u zo vriendelijk wilt zijn?” zei ze met een lieve lach en ging op de plek zitten waar de meisjes zojuist waren opgestaan. This was going to be fun!

Olivia knikte en glimlachte naar Annabel, die haar de piano toewees. “Wil je mee?” vroeg ze aan Laila en deze knikte. Ze pakte de hand van Laila beet en samen liepen ze naar de piano. “Je kan het wel” zei ze zachtjes tegen Laila en gaf haar een dikke knuffel. Olivia nam plaats achter de piano en begon de toetsen aan te slaan. Ze sloot haar ogen, liet de zware klanken van de piano door haar heen vloeien. “You’re giving me a million reasons to let you go, you’re giving me a million reasons to quit the show, you’re giving me a million reasons, give me a million reasons, givin’ me a million reasons, about a million reasons” zong Olivia zachtjes en breekbaar, maar verharde haar stem naar een hogere octaaf, liet haar stem zwaarder klinken “If I had a highway I would run through the hills, if you could find a dry way, I’d forever be still, but you’re giving me a million reasons, give me a million reasons, givin’ me a million reasons, about a million reasons.” Ze opende haar ogen weer, keek naar boven, naar de sterrenhemel die door het magische plafond van Annabel haar huis door scheen. “I bow down to pray, I try to make the worst seem better, Lord show me the way, to cut through all his worn out leather. I’ve got a hundred million reasons to walk away, but baby, I just need one good one to stay.” Ze keek Laila aan, knikte naar haar, als teken van steun.

Zodra ze op de piano afliep met Olivia, stopte haar hart bijna in haar keel. Ze vond het doodeng om voor twee mensen te moeten zingen. Niemand wist dat Laila kon zingen, zelfs haar vrienden niet, simpelweg omdat het haar nooit relevant leek. Maar nadat Annabel haar in de bibliotheek had horen zingen, kon ze hier moeilijk onder uit komen. Voor één keertje was het vast niet erg. Toch waren er zenuwen opgekomen. Maar zodra ze met Olivia achter de piano was gaan zitten, waren de zenuwen weggegaan. Ze sloot haar ogen, zodat ze Olivia haar woorden door haar door kon laten dringen. Zodra Olivia gestopt was, ging zij verder: “Head stuck in a cycle, I look off and I stare. It’s like that I’ve stopped breathing, but completely aware. ‘Cause you’ve givin me a million reasons, give me a million reasons, giving me a million reasons, about a million reasons. And if you say something that you might even mean, it’s hard to even fathom which parts I should believe. ‘Cause you’ve given me a million reasons, give me a million reasons, givin’ me a million reasons, about a million reasons. I bow down to pray, I try to make the worst seem better. Lord, show me the way to cut through all his worn out leather. I’ve got a hundred million reasons to walk awy, but baby, I just need one good one to stay.”