First world problems

Dit hele schoolgebeuren was zo vreemd. In plaats van dat de professor naar hem kwam, moest hij nu naar de professor. In een ruimte met allemaal andere mensen, wat hij sowieso al een stuk vervelender vond. Meer mensen betekende meer lawaai. Nu moest hij niet alleen proberen op te letten en te luisteren naar wat de professor zei, maar ook proberen om alle andere geluiden te negeren. En het was niet simpel, moest hij toegeven. Hij had het een beetje onderschat, maar goed. Het zou wel wennen. En ergens moest hij ook wel toegeven dat hij het spannend vond. Al kon hij zich ook wel ergeren aan het feit dat niemand hier goeie manieren leek te hebben. Niemand nam de moeite om naar hem te buigen als hij langs liep, zelfs geen simpel hoofdknikje! Er waren zelfs individuen die gewoon hun rug naar hem toe keerden, wat voor hem echt een heel diepe belediging was.

Daarom was hij naar buiten gegaan, om toch maar even te bekomen van de hele drukte binnen en om weg te zijn van alle mensen. Momenteel zat hij op een laag muurtje, leunend tegen een andere muur op zijn linkerkant. Zijn blauwe ogen gleden over de andere studenten op het plein, die samen gezellig zaten te praten. Hoewel hij niet het type was om zelfmedelijden te hebben, vroeg hij zich toch serieus af hoe ze het deden. Zo gewoontjes met elkaar om gaan. Waarschijnlijk omdat ze elkaars gelijken waren. Hij zou echt niet weten hoe hij met iemand moest praten die niet van adel was of toch tenminste iets te maken had met het leven als royal. Het zou allemaal veel makkelijker zijn als hij hier iemand had die van dezelfde stand was als hij, maar ja, dat was waarschijnlijk net iets teveel gevraagd.

&Alix

Voor nu was hij best tevreden met het stil in een hoekje zitten en observeren. Alsof hij in een dierentuin stond. En zo stelde hij het zich ook wel een beetje voor. Iedereen hier leek met heel andere regels te leven, alsof het sociale leven hier anders opgebouwd was dan thuis. Hij moest er erg aan wennen, en liever hield hij zich dan nog een beetje afzijdig. Toch was hij optimistisch. Het was nu niet dat hij bang was voor een uitdaging. Hoewel hij zich er meestal gewoon in gooide en zag waar hij uit kwam, was het nu anders. Het voelde beter om eerst te proberen uitzoeken welke regels er precies golden. Blijkbaar mocht hij namelijk niet verwachten dat mensen hem hier gingen begroeten met een lichte buiging, of hem aan spraken met zijn titel.

Al bleken ze zijn naam wel al te kennen? "Frederick, ben jij dat?" Hoorde hij ineens vlak naast zich. De jongen schrok zich bijna kapot, maar herstelde snel zijn neutrale uitdrukking. Inspecterend liet hij zijn blauwe ogen onbeschaamd over de verschijning glijden. Het deed niet meteen belletjes bij hem rinkelen. Tot hij bij die sprekende, ietwat onzekere blik kwam. ”Alix?” Vroeg hij, voelde nu diezelfde onzekerheid gemengd met verbazing. Hij had haar echt al heel lang niet meer gezien en toegegeven, ze was er wel op vooruit gegaan sinds hij haar voor het laatst had gezien. D’r nieuwe haarkleur stond haar ook wel, al zou hij wel moeten wennen aan het feit dat ze geen lang bruin haar meer had.

Iets wat nogal moeilijk te veranderen was aan je uiterlijk, was je oogkleur. Tenzij je gekleurde lenzen ging dragen. Maar dan nog, hoe ze keek, hij herkende het zeker wel van vroeger. Die sprekende blik die ze altijd in haar ogen had. Vanaf hij die zag, twijfelde hij niet echt meer. Het was echt Alix. En hoewel hij wel wist dat ze hier naar school ging, was het niet in hem opgekomen haar echt te zoeken. Het was informatie die hij wel had, maar zo naar de achtergrond was gezakt dat hij het praktisch vergeten was. Het nieuwe schooljaar was gewoon heel anders dan anders. Normaal was hij nu ook gewoon thuis in plaats van hier. Maar goed, zijn dag was al een stuk beter met de bekende persoon in zijn nabijheid.

Al leek die ook wel vragen te hebben over zijn plotse verschijning. "Maar wat doe jij hier?" Vroeg ze verbaasd. Frederick glimlachte een beetje weemoedig. ”Je weet wel de guy die zowat mijn voornaamste docent was? Die is een paar maanden geleden gestorven”, Zei hij met een spijtige ondertoon in zijn stem. Hij kende de professor natuurlijk al een groot deel van zijn leven, dus hij vond het natuurlijk heel erg jammer. Hij had best een goeie band met hem gehad, vooral omdat hij precies wist hoe hij moest omgaan met de jonge prins. ”Dus in plaats van een nieuwe privé leraar te zoeken, vond pa het een goed idee om me naar een publieke school te sturen”, Vervolgde hij. Of dat echt een goed idee was geweest, moest hij nog achterhalen, maar goed. Alles op z’n tijd.

Het overlijden van de prof was misschien heel ongelukkig geweest, maar wie weet wat voor goeie dingen er uit konden komen. Het veroorzaakte een heleboel mogelijkheden. Hij zat zowaar op een publieke school, iets wat zijn vader in het begin nooit zou gewild hebben. Maar het was anders nu, hij was ook gewoon een stuk ouder dan wanneer hij begonnen was met privé lessen. En hij was verstandiger geworden, dat moest er ook wel even bij vermeld worden. Uiteraard was hij nog steeds gewend dat mensen naar hem luisterden en deden wat hij vroeg, maar hij stelde geen egoïstische eisen meer. Misbruik maken van zijn macht om er zelf beter uit te komen, deed hij niet. Of toch niet bewust. Daar zou hij ook hier aan kunnen werken, gezien hij zowaar headboy was geworden van zijn afdeling.

Maar ook dat was niet echt een verrassing geweest. Het zat als het ware een beetje in hem, waardoor hij wel een geschikte kandidaat was geweest. Nu moest hij alleen nog een beetje uitzoeken hoe zijn medestudenten in elkaar zaten en alles zou goed komen. "Ach je bent hier tenminste niet alleen. Cheryl is hier en ik natuurlijk ook. En als ik mag wedden zijn er nog wel een paar meer hier met familie waardoor je ze zou kunnen kennen." Zei Alix, waarschijnlijk om hem wat gerust te stellen. De jongen glimlachte naar haar, blij met haar aanwezigheid. ”Het vreemdste vind ik dat niemand mij lijkt te kennen hier. Leest niemand hier de krant?” Zei hij, rolde even overdreven met zijn ogen en grinnikte toen. Al moest hij toegeven dat zijn ego wel een heel klein beetje gekrenkt was..

De school leek gewoon in een parallel universum te liggen. Een afgelegen plek waar niemand van af wist, of toch niet als het om muggles ging. In de muggle wereld kon hij amper buiten komen zonder herkend te worden, laat staan dat zijn vader hem ooit liet vertrekken zonder op zijn minst drie bodyguards mee te sturen. En hier zat hij dan, alleen en onbeschermd. Maar dat leek niet eens zo’n groot probleem te zijn, gezien het feit dat niemand hier interesse in hem had. "Niet iedereen hier komt uit het zelfde land om mee te beginnen. Buitenlanders kennen de royals niet over het algemeen. Verder gok ik er op dat wizards en witches de royals niet zo interessant vinden," Was Alix’ verklaring.

Frederick lachte even zachtjes. ”Als ze zouden weten dat de helft van de royal family zelf wizards zijn, zouden ze wel anders denken”, Merkte hij op. Misschien zou dat er nu wel van komen, gezien hij hier nu op Hogwarts les volgde. En als zijn Quidditch team op punt stond, en ze gingen meedoen aan grote wedstrijden, zou het ook wel geweten zijn. ”Nu goed, undercover zijn heeft ook zijn voordelen”, Verklapte hij aan Alix. ”Ik kan eindelijk eens de regels breken zonder dat het gevolgen heeft voor de reputatie van mijn familie”, Grijnsde hij, terwijl hij de kwajongen in zichzelf weer voelde opkomen.

Er was echt wel een nieuwe wereld voor hem open gegaan. Nieuwe mensen, nieuwe gebruiken, nieuwe omgeving. Maar hij kon hier wel aan wennen, met het vooruitzicht dat het op een dag ook wel weer over zou zijn en hij terug naar huis kon. Of één van zijn huizen, om het even beter te verwoorden. Nu goed, al die dingen terzijde, er waren wel een paar voordelen aan hier naar school gaan. Hij zag mensen terug die hij anders minder vaak zag, in een veel lossere omgeving dan op een diner of officieel feest. Dus kon hij die beter leren kennen. Alix was daar zeker één van, hij was wel eens benieuwd hoe ze was als er niet heel erg op haar gelet werd.

"Ik neem aan dat je weet bij wie je dan moet zijn," Grijnsde ze, haar hand op haar hart houdend. Fred schoot in de lach. Zijn vermoedens waren dus juist geweest. ”Ohjee Alix, wat moet ik weten dat ik nog niet weet?” Grinnikte hij geamuseerd. Kijk, zijn tijd hier zou nu dus ook alweer een stuk interessanter worden, had hij zo de indruk.

Als reactie kreeg hij zowaar een elleboog in zijn ribben. Hij stopte echter niet meteen met lachen tho, daarvoor was dit alles gewoon veel te grappig. "Je kent me toch wel langer dan vandaag", Zei ze, en hij knikte. ”Ja klopt, maar ik wist toch niet hoe jij op school bent”, Verdedigde hij zichzelf. Daar maakte hij wel een mooi punt, vond hij zelf dan. Maar het was wel waar, hij kende haar als een regelbreker, iemand die op subtiele manieren de grenzen testte. Bedenkelijk keek hij Alix aan. Eigenlijk, waarom zouden ze nu niet iets leuks gaan doen? Ze kon hem vast meer entertainen dan de mensen op het plein hier. ”Dus, ga je me nog een voorproefje van je plannen geven of moet ik het allemaal maar gokken?” Grinnikte hij, keek haar afwachtend aan, hopend dat ze in zou stemmen.

Eigenlijk had ze wel een punt. Hij had natuurlijk kunnen weten dat ze zich op school ook niet aan de regeltjes zou houden. Dat deed ze thuis namelijk ook niet. Misschien dat ze er hier op school meer op zou letten, maar wat hoopte hij ook. Ach, zolang ze zichzelf er niet mee in gevaar bracht.. En als ze hem er in tussentijd mee kon entertainen, was het alleen maar beter. "Nou meer vrijheid dan thuis dus wat zou er dan gebeuren?" Zei ze, en hij lachte opnieuw. ”Het verbaasd me dat ze je hier nog steeds toelaten dan”, Grinnikte hij. Zou ze het ook aandurven om de professors in het visier te nemen of ging dat voor haar zelfs te ver?

"Jij hebt echt geen flauw idee hoeveel opties er zijn hè? Kies zelf maar wat uit," Grijnsde ze op zijn woorden. Hij keek haar aan met een ‘meen je dat nu’ blik. ”Ik heb inderdaad geen flauw idee, hoe moet ik dan iets kiezen?” Vroeg hij zich luidop af. Hier miste hij toch een beetje logica hoor. ”Maar oké, kunnen we wat uithalen met die Slytherin buddies van jou?” Vroeg hij haar. Eens zien of ze even loyaal was aan haar huis als hij aan het zijne.