With a book in my hands and my thoughts in a cage

Het boek in haar handen was zwaar en koud, alsof het al een tijdje niet aangeraakt was en de kou van de winter zich thuis had gemaakt in de kaft ondanks de milde temperatuur die rond de bieb heerste. Het boek was oud en was duidelijk al vaak geopend, toch was het nog in goede staat. Het boek had haar aandacht getrokken toen dat ze eerder in de dag in de bieb aan het rondhangen was, en na wat gestuntel had ze het eindelijk met enige moeite het boek van de hoge plank af gekregen waar het eenzaam alleen had gestaan. Dit was echter al een paar uur geleden en ondertussen is het avondmaal al geweest en waren de meeste mensen op hun kamers of in de common room van hun huis. Dit was dan ook waar Iga zich bevond, op en bank in de common room. Met haar rug tegen de leuning en haar benen onder haar lichaam gevouwen maakte het meisje zich comfortabel voordat ze het boek open deed met een zachte zucht. Haar omgeving vervaagde en haar focus richtte zich honderd procent op de woorden in het boek.

[Melody Angels]

Vanaf het eerste woord was haar aandacht volledig op de woorden die de licht gele pagina’s vulde gefocust, niets anders bestond. Er was geen geluid, geen beweging, geen gevoel om haar heen. Alles in de achtergrond was weggevaagd totdat niets meer bestond behalve Iga en het boek. Dit was niet de eerste keer dat het gebeurde, eigenlijk, dit was iets dat erg vaak voorkwam. Altijd wanneer Iga met iets bezig was kon ze de buitenwereld bijna honderd procent buitensluiten. Ze kon een spreuk oefenen en niets anders bestond behalve zijzelf, haar staf en de spreuk. Of ze kon iets zitten tekenen in haar schetsboek en ze zou zo gefocust zijn dat ze niet eens door had dat ze naar de les zou moeten, of zou moeten gaan slapen omdat het al na middernacht is. Of ze kon, zoals nu, een boek lezen en het belangrijkste in de wereld waren de woorden op de pagina’s. Iga wist niet hoe ze dat kon of waarom, misschien was het omdat ze altijd alleen was, misschien was het omdat van kleins af aan er momenten waren waarin ze alles buitensloot om te kunnen overleven, misschien was het simpel haar ambitie en commitment samenhangend met haar streef naar perfectie? Of het kon simpelweg een combinatie van alle drie zijn. Veel maakte het niet uit wat het was. Het punt was dat ze meestal erg gefocust was op wat ze deed en bijna niets haar eruit kon krijgen. Maar een paar dingen konden Iga uit zo een trans van focus breken, dit keer waren het woorden die een vreemde tegen haar sprak. Een beetje geschrokken en uit haar doen rukte Iga haar blik weg van de woorden en keek ze op naar de persoon die tegen haar had gesproken. Het was iemand die ze al een paar keer hier en daar had gezien maar nooit mee had gesproken en dus ook niet wist hoe ze eigenlijk noemde. Niet dat dat een wonder was, Iga kende zowat niemand hier. Vier jaar op deze school en ze kende maar een handvol van leerlingen bij hun naam, en dat was van algemene informatie die rond de school ging. No way had ze tegen die mensen gesproken. Nee, Iga was niet bepaald wat je ‘sociaal’ zou kunnen noemen. Het duurde een seconde of twee voordat ze de woorden had verwerkt en uit haar verbaasde shock kwam. Knipperend met haar ogen keek ze weg van het meisje en weer naar het boek in haar handen. “Uh…Mysterious creatures from the 1800’s..” Antwoordde ze uiteindelijk in een zachte toon, een lichte trilling in haar stem.