Once upon a time, there was a flying book...

Ugh. Je zou het altijd weer zien dat als je bijna het eerste trimester achter de rug had van school, dat je er achter kwam dat één van de afwezige leerkrachten opnieuw beschikbaar was waardoor je je boek toch weer moest gaan kopen. Eigenlijk had er in zijn lijstje gestaan dat hij het boek sowieso moest kopen omdat ze toch wel een vervanger zouden vinden, maar Evan had daar natuurlijk weer niet naar geluisterd. Het was om die reden dat hij zijn lijstje steeds netjes voor zijn moeder verborgen hield. Ze geloofde hem dan ook op zijn woord als hij zei wat hij allemaal nodig had. Ehem. Niet dus. Ze wist dat hij laks was in dit soort gevallen en wilde het lijstje altijd zien, maar zelfs zij was het ermee eens geweest dat hij zijn geld beter kon besteden dan aan een boek die hij waarschijnlijk niet eens nodig ging hebben. Nu mocht hij haar de komende vakantie vertellen dat hij het dus wél nodig had. En dan zou hij expres doen alsof het allemaal haar schuld was. Haha. Nee, nee. Hij hield van zijn moeder en dat soort dingen zou hij niet flikken bij haar, maar een grapje uithalen kon altijd. Maar goed, hier stond hij dus weer in de winkel te zoeken naar een boek die waarschijnlijk uitverkocht was. Hij rolde zijn ogen toen hij een paar Slytherins passeerde die druk aan het praten waren en opgewonden wezen naar de nieuwe Hasjakamaka 3000. Of hoe dat ding ook heette. Hij vond de naam wel mooi. Als er een bezem uitkwam met die naam, zou hij hem direct kopen. Maar goed, één van hun besloot dus wel dat het lollig was om ‘Accio’ te gebruiken op één van de spullen. Echter kwam het met zo’n rotvaart aangezet dat ze het ontweken en Evan nog net kon duiken naar de grond zodat hij het ook ontweek. Een persoon achter hem had minder geluk en Evan klemde zijn kaken op elkaar en keek de persoon die geraakt was zo neutraal mogelijk aan terwijl hij met zijn duim over zijn schouder naar de daders wees. Alleen was er één probleem: die stonden er allang niet meer.