Is this a bad idea? [&DASHIELL PETIT]

Weekend! Eindelijk! Dat betekende geen gewaad en geen huiswerk! Oké, het betekende wél huiswerk, maar ze had geen zin om huiswerk te maken. Ze zou het wel naar vanavond verschuiven. Ze had ’s avonds toch geen vrienden waarmee ze af kon spreken of zo, snik snik. Ze moest zich eens wat meer over de Gryffindors bekommeren, maar daar had ze geen zin in. Ze keek gewoon elke dag wie ze tegenkwam en hoe die ontmoeting verliep, hoewel ze de laatste tijd meer mensen van Slytherin tegenkwam dan mensen van haar eigen afdeling. Net alsof heel Gyffindor haar meed of zo. Ze grinnikte alleen al door het idee en liep vervolgens de trappen af naar beneden. Ze had een lange jeansbroek aan en een net shirtje. Of… dat leek maar zo. Onder haar jeansbroek had ze een kort shortje met een uil op de voorkant aan en onder haar shirt had ze haar bikinitopje aan. Onder haar kort shortje had ze trouwens ook haar bikinibroekje aan, maar dit was beter. Ze wist niet wat de regels waren omtrent kledij, maar rondlopen in een bikini door de school werd nog altijd niet getolereerd en ze had nu ook weer geen zin in strafwerk maken. En dus racete ze door de school tot ze buiten stond en naar the great lake kon gaan. Het was niet de eerste keer dat ze er was gaan zwemmen, maar ’s avonds terwijl de schemering viel had toch wel iets. Nadat ze over haar schouder had gekeken om te zien of niemand haar toevallig gevolgd had liet ze haar broek zakken en deed ze haar shirt uit zodat ze in haar short en bikinitopje stond. Hé, ze had nooit regels gekregen dat dit niet mocht… ook al woonde er volgens geruchten een levensgrote inktvis op de bodem van the great lake. Ach, niet haar probleem. Ze had haar wand bij, dus… Cheryl liet zich op de grond zakken en liet haar benen in het water glijden terwijl ze zo min mogelijk probeerde te denken aan het feit dat het grote litteken op haar schouder zichtbaar was, maar probeer in plaats daarvan te denken aan het grote kompas dat zich op haar andere schouder bevond (tattoo). Ze rilde toen ze het koude water voelde en meende ook iets te horen. Ze haalde haar schouders op en sloot haar ogen waarna zij ze weer opende en glimlachend naar de schemering keek.

Het was mooi om te zien hoe de schemering Hogwarts omhulde. Als ze hier zat kon ze het prachtige kasteel bezichtigen vanaf de onderkant gezien. Anders kon ze het alleen maar vanaf de voorkant zien, maar hier had ze een kans om hem in zijn geheel te zijn. De kleuren van de lucht maakten het nog mooier om ernaar te kijken en gefascineerd zijnde staarde ze er even naar. Het waren wel echter dit soort momenten dat haar gedachten wel eens af durfden te dwalen. Ze dacht aan haar leven voor Hogwarts, aan die keer toen ze vakantie hadden en zij naar huis had mogen gaan. Aan die keer dat ze de royal family ontmoet hadden die haar leven zou verwoesten. Aan die keer dat ze verliefd werd op hém, dat hij haar mee naar boven nam en dat ze ruzie hadden gekregen na een lange periode van verliefdheid en sensatie. Oké, sensatie bedoelde ze niet in de zin van dat ze veel intiem waren – ze was nog nooit echt intiem geweest op zoenen en wat strelen na en wilde dat, zeker na wat er gebeurd was, wel nog even zo houden – maar eerder sensatie als in dat hij haar gevaarlijke spreuken probeerde te leren. Ze was jong en naïef geweest. Vijftien, bijna zestien jaar oud was ze geweest. Het was in de zomervakantie gebeurd nog voordat ze het vorige jaar aan Hogwarts was begonnen. Dat hele jaar had ze erover gezwegen en had ze niks verteld aan haar zus. Natuurlijk hadden ze het grote litteken wel opgemerkt, maar Cheryl had verzonnen dat het om een spreuk ging dat mis was gegaan. Haar moeder was echt kwaad op haar geweest omdat ze haar dochters ten strengste verbood om buiten Hogwarts te toveren, maar had het haar uiteindelijk vergeven toen ze merkte hoe erg het litteken haar dochter wel niet lastigviel. Het jeukte en deed soms nog steeds zeer, alsof de vloek die hij op haar had gebruikt haar er altijd aan zou laten herinneren wat er was gebeurd. Cheryl knipperde met haar ogen en merkte dat er een brok in haar keel was gekomen, maar schrok op toen ze plotseling een stem in haar oor hoorde. Bijna was ze haar evenwicht verloren en in het water gekieperd, maar in plaats daarvan draaide ze haar hoofd om zodat ze kon zien wie haar had laten schrikken. ‘Zorg jij maar dat je genoeg afstand van me houdt zodat mijn vuist niet tussen je benen vliegt de volgende keer dat je dat nog eens probeert,’ zei ze met een grijns tegen hem. Ze was zich er van bewust dat hij haar litteken in de schemering waarschijnlijk kon zien, maar de grote tatoeage van het kompas op haar andere schouder trok véél meer de aandacht. Het pijltje dat naar het noorden stond liet haar herinneren dat ze altijd vooruit moest blijven kijken. Inspirerend, non? ‘Maar dat terzijde,’ zei ze rustig, ‘kom erbij zitten. Het water is nog zalig.’ En ze klopte op het plekje naast haar.

Cheryl grijnsde toen ze zag dat haar woorden het gewenste effect hadden. Automatisch hield hij zijn hand al voor zijn kleine – of grote, maar ze was niet zo erg happig om daarachter te komen – vriend te houden en haar aan te kijken. Toen hij echter begon met spreken fronste ze haar wenkbrauwen even. Hij was zeker geen Engelsman. Waar had ze dat soort accenten eerder gehoord..? Ze begon diep na te denken. Ze had genoeg royal families ontmoet van buitenlandse origine om dit land er uit te plukken. Ze dacht aan de royal family die drie jaar geleden op bezoek was gekomen en die de ‘h’ ook niet uit konden spreken. En ook de rest van hun zin had niet echt Engels geklonken, maar eerder met een Frans accent. Cheryl had het wel grappig gevonden, maar eerlijk gezegd ook wel mooi. Ze zou de taal zelf echter nooit kunnen leren of willen leren. Ze had gehoord dat als je het schreef dat er heel veel uitzonderingen waren, ook al zei iedereen dat de Engelse tijden de moeilijksten waren om te studeren. En plotseling besefte zij zich dat ze net precies had gedacht wat zijn accent waarschijnlijk ook was: Frans! ‘Zou het ook niet een beetje ‘ard zijn geweest als ik gevallen was door jouw actie?’ kaatste ze terug, expres zijn accent kopiërend, maar wetend dat ze daar volledig in faalde en ze knipoogde op een plagerige wijze naar hem. Oké, dat was de laatste keer dat ze een Frans accent probeerde te kopiëren. Het trok echt nergens op. Ze hield zich maar aan het vertrouwde al even mooie Engels, de taal waarmee ze was opgegroeid. ‘Het betekent dat ik altijd vooruit moet kijken en niet meer terug,’ sprak ze. 'Dus altijd naar de toekomst en niet meer naar het verleden.' Ze deed haar best om haar stem normaal te houden. Ze begreep dat de jongen dacht dat het op haar rug zat omdat het zich zo ver uitspreidde richting haar rug, maar het was toch echt de bedoeling dat het een schoudertatoeage zou worden, hoor. Maar goed, meer mensen maakten die fout, dus ze nam het hem niet kwalijk. 'Ik zou graag dat van jouw tatoeages ook willen weten, maar dan zijn we nog wel even bezig,' plaagde ze hem om het effect van haar tatoeage een beetje te beperken. Toen hij zich voorstelde werd ze er van verzekerd dat hij een Fransman was en ze glimlachte. ‘Mijn naam is Cheryl,’ sprak ze. ‘En ik denk het ook niet, nee. Maar ja… Hogwarts is groot, hè. Zou raar zijn als je iedereen direct zou kennen.’ Was hij dit jaar pas gestart of zat hij hier al langer? Voor zover ze wist had niemand in Gryffindor gesproken over een jongen met een grappig Frans accent. Of zij was de enige die het grappig vond, dat kon ook natuurlijk. ‘Was dat niet vreselijk moeilijk om de Engelse taal te leren?’ kon ze toch niet laten om te vragen. ‘Ik bedoel… ik zou het niet kunnen met dat Frans. Hoewel je me wel een paar woorden mag leren als je wilt.’ Ze glimlachte naar hem.