Dashiell Petit

A L G E M E E N
Naam: Dashiell Petit
Bijnaam: Dash, Petit, Santa’s elf (alleen als je dood wilt)
Leeftijd: 16 jaar
Verjaardag: 25 December
Geslacht: Mannelijk
Afkomst: Parijs, Frankrijk (verhuist naar England toen hij acht jaar oud was)
Gekende talen: Frans, Engels (met een accent)
Bloedstatus: Halfblood
Seksuele oriëntatie: Omniseksueel
Huisdier: Sniper, dwerguil

U I T E R L I J K
Eerste indruk: Als mensen Dashiell voor het eerst zien, zouden ze nooit zeggen dat hij in hufflepuff thuishoort. Meestal zijn het de tatoeages en de blik die soms in zijn ogen is terug te vinden die mensen laten denken dat hij in Slytherin hoort, maar niets is minder waar. Als mensen eenmaal over het ‘die kerel heeft tatoeages dus hij moet wel in dat house horen’ zijn, zouden ze de glimlach zien die altijd op zijn gezicht geplakt staat. Een glimlach die vriendelijk kan overkomen als je helemaal geen idee hebt van wat er in zijn hoofd omgaat. Voor de rest straalt zijn houding misschien wel hufflepuff uit aangezien hij er meestal wel ontspannen bij loopt en best wel vrolijk kan overkomen.

Haarkleur: Bruin
Oogkleur: Blauw
Lengte: 1.50m
Lichaamsbouw: Dashiell is bijna vrouwelijk gebouwd. Hij is mager, heeft lange ‘pianovingers’ en zijn oren lijken bijna uit te lopen tot een punt. Dit zorgt er samen met zijn wipneusje wel voor dat hij iets weg heeft van een elf.
Piercing/tattoo: Een heleboel op zijn armen, handen, knokkels, borstkas, zijn rug en in zijn nek. Zelfs net voor zijn oor heeft hij een klein kruisje staan voor zijn moeder die nog niet zo lang geleden overleden is. Verder heeft hij nog een neuspiercing en een stretch in zijn rechteroor, al laat hij die dingen meestal uit op school.
Littekens: Dashiell heeft een heleboel littekens over zijn lichaam lopen. De meeste zijn veroorzaakt door zijn vader met een mes in een dronken bui.

I N N E R L I J K
Likes: Scherpe dingen, pittig eten, chillen, fluffy knuffels
Dislikes: Bemoeizuchtige mensen, hitte, zijn vader
Karakter: Mensen die hem niet kennen en alleen zo nu en dan eens een glimp van hem opvangen, zouden het nooit geloven als anderen hen zouden vertellen dat hij eigenlijk lichtelijk gestoord is. Als hij gewoon over straat loopt, is hij de vriendelijkheid zelve. Zijn lippen zijn meestal omgekruld in een vriendelijke glimlach en hij zegt meestal wel een goedendag tegen iedereen die hij tegenkomt. Pas als mensen hem langere tijd observeren, zullen ze de kleine dingen opmerken die hem misschien net iets minder ‘normaal’ maken dan ze in eerste instantie dachten.

Ten eerste heeft hij altijd wel iets scherps in zijn handen: een klein zakmes, een stuk glas, een naald… Op de een of andere manier kan hij altijd wel aan iets scherp komen, of de leraren of anderen het na een tijd van hem afpakken of niet. Als ze hem met iets scherps door de gangen zien lopen, staan ze meestal wel in een mum van tijd voor zijn neus met hun arm uitgestrekt en met de palm naar boven. Het is op die momenten dat de glimlach op zijn gezicht altijd lichtjes lijkt te verstrakken, maar het is nog nooit zo ver gekomen dat hij echt tegenwerkt. Meestal legt hij het voorwerp dan in hun hand om zich daarna om te draaien en rustig weg te lopen. Die spullen heeft hij na onbepaalde tijd toch altijd weer in zijn bezit of vervangen door iets nieuws. Het probleem is dat de zenuwen in zijn rechterhand op de een of andere manier niet meer werken waardoor hij vaak gebeurd dat hij zichzelf verwond zonder het echt door te hebben. Het zijn dan ook meestal die paar druppels bloed die hem verraden.

Een tweede gegeven is de manier waarop hij naar mensen kijkt, alsof hij bedenkt hoe hij ze in een hoek kan drijven en ze alles kan laten doen wat hij wil. Misschien is dat wel exact wat hij denkt als hij naar mensen kijkt. Als mensen hem vragen welke muziek hij graag luistert, zal hij negen van de tien zeggen dat hij houdt van het geluid van mensen die smeken om genade. Daarna zal er een lachje op zijn gezicht verschijnen en zal hij zachtjes grinnikend vertellen dat het maar een grapje was als hij de uitdrukking op het gezicht van de ander ziet. Je weet alleen nooit of het werkelijk om een grapje gaat of niet. Als mensen hem recht in zijn blauwe kijkers kijken, zullen ze ook merken dat er een bepaalde glans in zit. Waanzin, lust, de wil om zijn vingers om je nek te leggen en het leven uit je te persen. Het brengt mensen meestal van hun stuk en het is in dat korte moment dat Dashiell het voor elkaar krijgt om ze in te palmen en hen in een opwelling vanalles kan laten doen.

Als hij echt wil, kan de jongen erg charmant overkomen. Zoals eerder gezegd zullen de mensen die hem niet kennen nooit geloven dat hij heel misschien wel een psychopaat is. Dashiell heeft een gouden tong en hij heeft geleerd om zich overal onderuit te praten. De jongen is iemand die altijd wel van zich laat horen en hij heeft de gave om op zo’n manier met mensen mee te praten dat ze op een gegeven moment gewoon zeggen wat hij wil dat ze zeggen. Met andere woorden: hij is gewoon luid en het is moeilijk om langs hem heen te kijken ondanks zijn lengte. Je zal hem niet snel betrappen op een leugen sinds zijn vader hem ooit op zo’n manier had aangepakt nadat hij hem betrapt had op liegen. Hij durft niet eens meer tegen mensen te liegen, maar dat wilt niet zeggen dat hij te vertrouwen is. Hij liegt niet, maar hij weet woorden wel altijd zo te verdraaien dat mensen niet eens meer weten wat hij juist bedoelt. Hij weet hoe hij moet spelen met woorden als mensen hem iets vragen en pas op het einde van hun gesprek zullen ze erachter komen dat ze eigenlijk helemaal niets zeker weten. Hij heeft zijn eigen manier om dingen verborgen te houden en rond de pot te draaien. Zo beantwoordt hij vragen zelden met ja of nee, maar maakt hij er meestal een heel antwoord van dat nog niet prijsgeeft of het antwoord nu ‘ja’ of ‘nee’ is.

Dashiell is een stalker, nog een van zijn iets minder fijne karaktertrekken. Hij is iemand die graag alles over iedereen weet en soms gebeurt het dat hij die mensen volgt en zelfs in hun kamer inbreekt om meer over hen te weten te komen. Meestal laat hij je wel met rust na een paar weken en kunnen mensen gewoon door met hun leven. Het feit dat ze daarna waarschijnlijk constant over hun schouder kijken omdat ze paranoïde zijn geworden, is zijn probleem niet. De enige mensen die echt altijd last van hem zullen hebben en regelmatig moeten aanhoren dat hij echt wel van hen houdt en hen niet kwijt wilt, zijn de mensen die hij zijn vrienden kan noemen. Dashiell heeft nooit echt liefde gekend. Zijn vader kende alleen maar lust en misschien is dat de reden dat de jongen claimt dat hij en zijn kameraden praktisch getrouwd zijn. Niemand, maar dan ook niemand buiten de groep moet proberen om ze aan te raken of proberen te zoenen zonder zijn toestemming. Zolang hij het niet ziet is het ok, maar hij zou waarschijnlijk door het lint gaan als het voor zijn ogen gebeurd.

Ondanks dat hij grof gezegd gestoord is, is de jongen wel extreem loyaal. Hij zou alles doen om zijn vrienden veilig te houden. Als het moet zou hij zelfs de schuld van iets op zich nemen als het de anderen zou kunnen verder helpen. Hij zou zelfs zo ver gaan dat hij zijn eigen hand in het vuur zou steken moesten ze zich daardoor beter voelen. Hij is gek, hij is gestoord en iedereen die hen iets durft aan te doen of hen durft te verraden, krijgt met hem te maken.

En nu komt de vraag, hoe kan zo iemand in hufflepuff terecht komen? Zoals al eerder gezegd is de jongen erg loyaal, verteld hij altijd de waarheid en is hij zeker niet bang om zijn handen uit de mouwen te steken als hij iets gedaan wil krijgen. Daarbij is hij zeker niet zo slim als een ravenclaw, zou hij weglopen van een gevecht waar teveel mensen bij betrokken zijn in plaats van te blijven om te vechten als en gryffindor en is hij gewoonweg niet gemaakt voor slytherin (al was dat naast hufflepuff wel een optie waar de sorteerhoed moest tussen kiezen).

G E S C H I E D E N I S