Create The Army (Severide, Evan & More)

Evan fronste terwijl hij zijn gewaad langzaam uit begon te doen. De lessen waren afgelopen en het zou over een uur avondeten zijn, maar eerst zou hij nog wat huiswerk moeten doen. Hij kwam voorbij een groep giechelende meisjes langsgelopen. Zijn prachtige antwoord was om zijn middelvinger naar hun op te steken. Toen ze verontwaardigd begonnen te roepen grijnsde hij even. Hij hield écht niet van meisjes die de hele tijd giechelden en aandacht zochten en was daar dan ook zo klaar mee. Als hij er echter woorden aan ging verspillen had hij weer een hoop gedoe. Maar dat had hij sowieso al, want hij hoorde achter zich een spreuk geroepen worden. Met één snelle beweging haalde hij zijn wand tevoorschijn terwijl hij zich een kwartslag draaide zodat hij de spreuk kon missen en trok zijn wand tevoorschijn. Ah. Een Gryffindor. Hij had het kunnen weten. ‘Depulso,’ mompelde hij en een seconde later zag hij tevreden toe hoe het meisje haar evenwicht verloor en op de grond viel terwijl haar vriendinnen zich om haar heen spoedden om haar te helpen. Moest ze maar niet zo hard haar spreuk door de hal gillen dan was hij misschien wel geraakt. Hij stak zijn wand weg en liep net zo rustig door als daarnet. Als een groepje tuthola’s dacht dat ze hem bang konden maken konden ze nog wel eens van een koude kermis thuiskomen. Het duurde dan ook iets langer dan verwacht dat hij bij de common room aankwam van Slytherin en geërgerd zijnde liep hij een paar trappen op naar boven, gooide de deur van zijn kamer open… en keek fronsend naar de koffer die op één van de bedden lag die eerst leeg was geweest. Had hij een roommate gekregen dan? Hij gooide zijn gewaad achteloos op het bed, verwisselde zijn kledij daaronder voor een makkelijke zwarte trui en een losse joggingbroek en rende vervolgens de trap weer af waar hij een jongen languit op de bank zag liggen. Omdat Evan Evan was sloop hij traag op de bank af en op het laatste moment gooide hij zijn handen tegen de bank zodat deze met een klap op de leuning terechtkwamen. ‘Is die koffer van jou?’ vroeg hij vervolgens droog. ‘Want als dat zo is dan zijn we vanaf nu roommates. Leuk, hè?’ Het sarcasme droop af in zijn stem en hij keek de jongen weinig enthousiast aan. Hij zweerde dat als het zo’n arrogante lul was dat hij maatregelen ging ondernemen.

Terwijl hij wachtte op het o zo verhelderende, vast mega enthousiaste antwoord van deze onbekende dude observeerde Evan hem snel. Hij was oftewel van dezelfde leeftijd oftewel ietsje ouder, zat waarschijnlijk een jaar hoger en zag er, zonder te liegen, onwijs knap uit. Het was niet dat Evan op jongens viel, het was gewoon dat hij een pretty boy kon benoemen naar zijn naam als hij er één zag. En ook al zou Evan de naam van de jongen te weten komen, vanaf nu ging hij deze kerel als ‘pretty boy’ benoemen en er was niets wat de jongen daaraan kon veranderen. Maar goed, pretty boy had dus bruin haar dat langer was dan dat van Evan voor zover Evan het kon zien in de positie waarin de jongen lag en was misschien net iets groter dan Evan, hoewel dat niet erg veel school omdat Evan sowieso een tikkeltje groter was dan de jongens van zijn leeftijd. Hierdoor was hij ook zeer lenig in Quidditch en stelden ze hem vaak aan als Keeper of als Beater. Zo nu en dan was hij ook wel eens Seeker, maar dat gebeurde zelden. Thuis Quidditch spelen met een paar gasten die gelukkig ook magische krachten bezaten, maar op een andere school zaten, was dan ook ontzettend gezellig en leerzaam. ‘Geloof me,’ begon Evan, ‘ik denk dat ik eerder jou wegjaag dan andersom.’ Het zou niet de eerste keer zijn dat mensen bij de afdelingshoofden gingen klagen omdat ze hem te bot of te irritant vonden. Evan hoopte dat pretty boy een beetje een kerel was die wat terug kon zeggen en met wie hij eindelijk eens bevriend zou kunnen raken anders gingen ze nog veel irritante tijden tegemoet komen. Of hij moest pretty boy van zijn kamer kunnen verjagen. Twee jaar geleden had hij, op veertienjarige leeftijd, ruzie gekregen met een kerel die maar niet op wilde houden met hem ’s nachts voor niks wakker te maken. Nadat Evan de controle was verloren en de jongen zijn gezicht helemaal total loss had gemept waardoor hij één week op de ziekenboeg had gelegen had niemand Evan nog iets proberen te maken. Evan schoof de voeten van de jongen opzij zodat deze buiten de bank vielen en met één hand hielp hij zichzelf op de bank door zijn voeten er over te zwieren. ‘Opgelost,’ zei hij en hij glimlachte extra vrolijk naar de jongen, maar dat was nep natuurlijk. ‘Hebben wij nog andere roommates dat jij weet?’ vroeg hij vervolgens alsof hij de bank niet net voor een deel had ingenomen op een onbeleefde manier.

Evan verwachtte nu wel een hoop tegengas van de jongen. Dat hij Evan van de bank zou trappen of tegen hem zou beginnen roepen. Evan had één bepaalde grens tot waar hij rustig kon blijven. Als je enkel met woorden naar hem riep dan reageerde hij, afhangend van hoe beledigend de woorden natuurlijk waren, rustig. Als je hem aanraakte en je hem pijn wilde doen kon je wel een waarschuwing krijgen gevolgd door de simpele ‘laatste waarschuwing’ die hij mensen geregeld gaf. Zijn stem hield hij daarbij extra laag zodat mensen wisten dat hij het meende. Als hij zijn teken gaf, dus ‘laatste waarschuwing’ zei, wilde dat zeggen dat als je nog één keer te ver ging dat hij kon ontploffen en dat je dan een groot probleem had. En dan had je heel veel kracht en heel veel geluk nodig om er levend uit te komen, want Evan ging gewoon door met slaan. Een andere manier om hem direct te laten ontploffen was om zijn vrienden iets aan te doen. Dan kwam zijn laatste waarschuwing al heel snel en zijn vuist in het gezicht ook. Hoe vaak was hij al niet in de problemen beland voor het verdedigen van zijn beste vrienden? Hij was dan wel de jonkie in de groep, maar zijn vrienden zeiden allemaal dat ze met hem echt geen ruzie wilden hebben. ‘Wat een taalgebruik,’ zei Evan en hij rolde met zijn ogen. Prutsers… En vanaf wanneer was je een prutser dan? ‘En vanaf wanneer ben je een prutser in jouw ogen?’ vroeg hij aan de jongen. Het was niet zo dat hij zelf vies was van een beetje pesten, maar het moest ook weer niet té ver gaan. Hij vond het nog wel grappig om dingen in iemands gezicht te laten ontploffen en kon het ook nog wel hebben als anderen met één groot ding lachten, maar hij kon het minder hebben als ze iemand die ergens niets aan kon doen voor van alles uit begonnen te schelden en constant als het mikpunt gebruikten. Dan was je gewoon laf. Van zijn part mochten ze alles denken over diegene, want geloof hem, dat deed hij óók, maar het was wat anders als je diegene dan constant zou pesten. ‘Al zou dat zijn dan nog heb je dat maar gewoon te accepteren,’ zei Evan op een botte manier. ‘Wie weet wat die ‘vette varkens’ wel niet van jou zullen denken, pretty boy.’ Hij draaide zijn hoofd naar de kerel. ‘Ik méén het, hoor. Als je onze volgende roommate constant gaat treiteren dan ben ik zo klaar met je. Het is zielig om steeds hetzelfde mikpunt te gebruiken. Een keer is leuk, daarna houdt het op.’

Severide trok zijn ogen wagenwijd open terwijl hij inwendig iets voelde breken. Alsof er een touwtje dat volledig in hem verstrengeld was, met één knip van de schaar kapot viel. Deze knul had een portie lef, maar hij was één van de laatste die hem er mocht op wijzen wat hij wel of niet mocht.
Severide haalde zijn benen van de rugleuning af en met een volle zwaai, over de bankpikker heen, stonden ze op de grond. Het was niet echt de woede die hij voelde, het was eerder iets... van frustratie dat een sul hem de les speelde en dat mocht niemand doen. Als zijn ouders de kans niet kregen om hem te gehoorzamen, laat staan een unknow Roomie, die helemaal niks van Severide af wist.
"Laten we één ding afspreken, bankpikker." Hij boog zich licht naar de knul toe en trok zijn ogen tot fijne spleetjes. "Ik weet dat je niet bang bent van een dreigement en je moet het niet als een dreigement zien, maar waag het niet om mij in de weg te staan en laat staan te zeggen wat ik moet doen. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt dat ik het ook bij jou zal doen. Je ziet er mij geen zachtaardige jongen uit als ze jou op de verkeerde teen trappen. Ik zeg niet dat ik bang ben, maar ik haal gewoon liever lol uit, dan doelloos te eindigen in een gevecht. Ik heb er trouwens geen behoefte aan ook. Ik hou liever een stel makkers aan over, dan een paar vijanden erbij." Wat Severide zei was waar. Het was geen dreigement. Het was eerder iets als een waarschuwing of een aantoon punt wie hij wel degelijk was en wat hij precies wou. Gewoon ter verdediging omdat hij het niet kon verdragen dat een vreemde knul hem heel het jaar door gaat lopen bemoederen door te zeggen wat zijn grenzen waren.
"En even over je mikpunten. Denk je echt dat ik iemand ben, die zich maar met één speeltje kan voldoen? Ik doe het al jaren en ik ben van principe dat het met één persoon, nogal vrij snel saai wordt. Ik heb graag variatie. Dus ik denk dat we het daarmee overeen zijn?"
Severide draaide zich in de bank om en lag weer languit op de bank. Maar deze keer lagen zijn benen niet op de leuning maar op de schoot van de bankpikker.
"Oh, en bedankt voor je compliment." grinnikte Severide. Hij sloot zacht zijn ogen en sloeg zijn handen, zoals daarnet achter zijn hoofd. "Pretty boy, fantastisch. Maar even serieus wat is je naam?"

Ah, het schooljaar was nog maar een paar weken bezig en hij had al een paar prachtige bijnamen: Knookje, pretty boy, Deo en Tomaatje. En dan had hij er ook nog wel een paar die hij nog niet had opgesomd, maar die hij zich weer zou herinneren als hij de persoon in kwestie zou zien. Tomaatje was trouwens echt leuk geweest. Hij had een tomaat in het begin van het schooljaar laten ontploffen in het gezicht van een jongen die er om kon lachen, maar natuurlijk had Deo, welke trouwens ook in zijn afdeling zat, hem er op gewezen dat het kinderachtig was. Ja, natuurlijk was het kinderachtig, maar daar deed je het toch juist voor? Evan had alle tralala niet zo gesnapt over waarom je zoiets niet mocht flikken. Het was niet dat de jongen echt voor lul had gestaan en huilend weg was gerend, hoewel Evan van die momenten had dat hij sommige mensen wel zo ver kon krijgen. Hij liet de chicks namelijk bijna altijd huilen of hij maakte ze woedend. Op Hogwarts was het meestal het laatste. Maar je kon niet van hem zeggen dat hij agressief was jegens de vrouwen, tenzij ze het natuurlijk bij hem uitlokten. ‘Als je zo kijkt lijkt het wel alsof je zit te kakken,’ zei Evan op een droge toon tegen de jongen, maar vervolgens kreeg hij een hele uitleg te horen waarin eigenlijk het meest essentiële was dat hij de kerel niet rond mocht commanderen en dat ze op die manier wel vriendjes zouden blijven. De kerel had ook aangegeven dat hij Evan niet rond ging commanderen. ‘Dat wilt dus ook zeggen dat ik eerstejaars mag pesten zonder dat je daar je bek over opentrekt?’ vroeg Evan deze keer met een geïnteresseerd gezicht aan de kerel. Er waren natuurlijk van die mensen op Hogwarts die het een uiterste schande vonden als je een eerstejaars een beetje pestte. Meestal liet hij enkel wat dingen tot ontploffingen brengen of bekogelde hij ze met rotte eieren, voor de rest deed hij echt niets, hoor. ‘In plaats van heel die preek had je ook gewoon kunnen zeggen dat als ik jou liet doen jij mij zou laten doen en dat we dan vriendjes zouden worden. Wat ben je toch een dramaqueen, pretty boy.’ Hij gaf een knikje op de vraag van pretty boy. ‘Helemaal mee eens,’ gaf hij toe. En vervolgens sloeg pretty boy zijn poten over Evan’s benen. ‘Zo niet, pretty boy,’ zei Evan afkeurend en hij duwde de voeten er weer even simpel af. ‘De naam is Evan, maar je mag er van maken wat je wilt. Dat doe ik immers ook bij jou. Als het maar niet te beledigd is. Dat breekt mijn hartje anders.’ Hij trok een pruillip naar de kerel. God, wat wilde hij graag een sigaret hebben. ‘Ik weet dat er natuurlijk niemand aan mij kan tippen als roommate zijnde,’ hij rolde met zijn ogen ‘maar als je mocht kiezen wie zou je dan nog op de kamer willen hebben?’

"Ik ga niet ontkennen dat ik even moet gaan kakken, maar de bank zat, met de nadruk op zat, te heerlijk tot er een kerel genaamd Evan AKA Bankpikker deze zalige meubelstuk verpeste. Maar voor één keer sta ik het toe. Eén keertje maar. Mogen nu mijn benen terug op je schoot?" vroeg Severide op een ernstige toon. "En nee ik ga je niet lopen commanderen. Ik ben je moeder niet. Ik vermoed dat je er thuis al één hebt. Maar dat wil niet zeggen dat ik je geen fysieke steun zal bieden. Je hebt misschien wel af en toe iemand nodig die je rug dekking geeft en je een paar alibi's verzilverd als je op het kantoor wordt geroepen."
Severide zag potentiele in dit gesprek, en hij vermoedde dat hij niet de enige was die het zag. "En mijn naam is Severide Wolfswater. Maar iedereen noemt me Sev. En ik heb ook al eens Pretty Boy horen vallen, maar die is al geclaimd door mijn roommate. Sorry Bro."
Severide sprong uit de bank, omdat Ev het zo nodig vond om zijn benen van zijn schoot te werpen, waardoor het comfortabele gedeelte helemaal zoek was. Hij nam een normale positie in de bank en liet zijn ellebogen rusten op zijn knieën terwijl hij de kamer rondkeek. Zijn Roomie had een vraag gesteld waar Severide niet zo snel een antwoord op kon verzinnen. Wie wou hij als roommate...
Enkele gezichten verschenen voor zijn gezichtsveld, maar allemaal waren ze 'net' niet genoeg. Hij wou ook geen vette varkens, maar eerder iemand die de plannen van Severide en Evan ten volste steunde. Iemand die ook niet terugdeinsde voor de sluwe en gemene blikken van hun.
"Ik zou eerder voor iemand gaan, die met dezelfde reden als ons op Hogwarts zit en dan heb ik het niet over het gedeelte van 'diploma halen en one big family' vormen. Iemand die het leven graag in volle plezier beleefd."
Severide trok zijn schouders omhoog en keek met een zijdelingse blik naar Evan. "Heb je iemand in gedachten misschien?" vroeg Severide. Want dat zou natuurlijk een hoop schelen. Mochten zijn vrienden van vorige jaar nog op Hogwarts zitten, had hij ze met plezier aan Evan voorgesteld. Maar die hebben helaas het komende jaar niet meer gehaald. De uil kwam echter niet meer opdagen en zo bleef Severide helemaal alleen achter. En alleen maar omdat hij één keer had gezegd dat hij niet mee wou doen met hun ultimate plannetje. Eén keer en dat mocht hij nu bekopen door alleen te starten op Hogwarts. Nieuwe vrienden zoeken was zeer lastig voor Severide. Straks mocht hij nog denken dat Evan een godsgeschenk voor hem was.

‘Prettige informatie,’ zei Evan toen de jongen aangaf dat hij even moest gaan kakken, maar hij kon de humor er eerlijk gezegd wel van inzien. Zo te horen was de jongen er ook eentje die gewoon zei wat hij op dat moment dacht. Evan deed dat ook, maar soms deed hij dat volledig onbewust en dan had hij al mensen beledigd zonder dat hij dat echt wilde. Als hij ze dan hoorde reageren dan vond hij het uiteindelijk weer geen probleem dat hij hun in de eerste plaats beledigd had, maar goed. Zo zat hij dan weer in elkaar. Eigenlijk had hij een best moeilijk te begrijpen karakter. Hij begreep zichzelf soms niet eens en dat wilde al best veel zeggen voor hem. Maar goed, hij was bezig met het luisteren naar deze kerel dus. ‘Dat klinkt als een plan,’ zei hij bedenkelijk toen hij de jongen bezig hoorde. Tot nu toe had hij aardig terug kunnen vechten, maar het was wel handig als je iemand in de buurt had die kon ingrijpen als het helemaal uit de hand zou lopen en Evan bedolven zou raken onder de klappen. Tot nu toe had Evan zich aardig weten te redden juist omdat hij zo uitbarstte dat hij zichzelf niet meer onder controle had, maar als iemand hem een rake klap tegen zijn slaap wist te geven was hij natuurlijk direct uitgeschakeld en dan was het wel handig als hij iemand zoals pretty boy op de achtergrond had om hem te helpen. ‘Dat is dan een deal,’ zei hij na enkele seconden goed nadenken. Yah, hij zou pretty boy wel als een potentiële vriend kunnen zien. Hij kon afleiden uit van wat de jongen zei dat het wel iemand was die volledig voor zijn vrienden zou gaan als deze hem ook steunden. De jongen deed hem zelfs een beetje denken aan de hechte vriendengroep die hij thuis had zitten. Misschien moest hij pretty boy van de vakantie eens meenemen naar huis en hem voorstellen aan zijn vriendengroep zodat hij een deel kon uitmaken, maar eerst wilde hij weten of hij wel echt op pretty boy kon bouwen. ‘Ik heb thuis een paar goede vrienden die niet specifiek zoals ons zijn, maar wel mensen met ons karakter kunnen appreciëren.’ Hij kuchte even. ‘Thuis ben ik niet zo erg als hier, tho. Ik ben zelfs vriendelijk te noemen, al zou je dat niet van me verwachten. Dus als ik je aan hun voorstel raak jij misschien je karakter van op Hogwarts ook een beetje kwijt.’ De jongens waren dan wel een beetje afkeurend over Evan’s pestgedrag, maar zo lang de donkerbruinharige jongen daar niet al te veel over zei vonden ze het wel goed. ‘Maar zo lang we Head Dork niet als roommate krijgen vind ik het goed. Ongelooflijk dat die gozer dit jaar head boy van Slytherin is geworden, zeg.’

Severide stond versteld, na wat Evan verteld hij. Hij had niet meteen gedacht dat de jongen, die toch bijna dezelfde karakter had al hijzelf, een hele andere jongen was in zijn thuis omgeving. Het was slechts maar een pokerface voor school. Iets waar Severide zich wel kon inbeelden. Alleen deed hij het niet. Het gedrag die hij hier aannam was het karakter dat gewoon in zijn gene zat. Het was een onzichtbare schild die hij om zich had. Een schild waar alle kwetsbare gevoelens achter zatten. Want gevoelens maken mensen kwetsbaar en dat was niet het heen wat Severide wou. Kwetsbaar worden. Niet na het heen wat hij allemaal mee had gemaakt.
Het aanbod dat de bankpikker voorstelden klonk aannemelijk. Het kon nooit kwaad om mensen te ontmoeten. Hij knikte naar Evan, als instemming dat hij graag wou. Maar verder dan een knik kwam er niet meer uit.
"O god, laat ons bidden dat wij geen house poeper in ons kamer hebben of anders is de fun er al af alvorens wij onze eerste zet geplaatst hebben." zuchtte Severide en hij leunde achterover. "Wat moeten we in vredesnaam doen als the head boy onze roommate wordt? Zijn onderbroek over zijn hoofd trekken en zijn mantel verstoppen? Dan hebben we het zo aan onze laars."
Severide mocht er niet aan denken om samen met Head Dork op één kamer te liggen. Hij zou zich vast niet kunnen inhouden om in zijn ladenkast te pissen, met als gevolgd dat hij ofwel Severide ofwel Evan met de wijzende vinger zal beschuldigen. Mocht hij geen potentiële in die gozer zien had hij Evan zeker onschuldig verklikt bij Head Dork. Maar na dit gesprek, leek hij een veels te intressante jongen met misschien een vriendschap aan gekoppeld. En dat ging hij niet zomaar verpesten. Vriendschappen waren voor Severide net iets te dierbaar om hen zomaar te verlinken, zolang ze hem niet lappen, afcourse.
"Buiten je vrienden thuis, heb je hier ook vrienden op Hogwarts? Of zijn die ook van school getrapt zoals die van mij?" Nou ja, vrienden. Wat Severide er nog van kon noemen. Hij had ze de hele vakantie niet meer gezien en op die twee maanden tijd had hij maar één brief ontvangen.
Sorry Sev, maar je moet het dit jaar zonder ons redden op Hogwarts. Allemaal van school getrapt, door onze geweldige stunt. Hou je taai, makker.
En dat was het aller laatste wat hij ooit nog van hen had gehoord...

Met een grimas kwam hij binnen in de common room, het was bijna ongelofelijk hoeveel tijd hij hier wel niet spendeerde. "Eyyyyy!" Riep hij toen hij eenmaal de kamer binnenstapte naar niemand in het algemeen, maar hij moest natuurlijk weer even aanwezig zijn. Vervolgens zag hij twee jongens bij elkaar, en als hij het goed had onthouden waren het Sev en.... Evan? En dat waren zijn roommates. Grinnikend liep hij op ze af en fixte even snel zijn gewaad. "What is upppppp." Sprak hij enthousiast met een kleine twinkeling in zijn ogen. Veel goeds had hij over beiden niet echt gehoord, maar... Yolo?

Evan grinnikte even bij het idee dat ze werkelijk hetgeen zouden uitvoeren waar pretty boy het over had. Hoe zouden ze in godsnaam head dork’s onderbroek over zijn hoofd kunnen trekken? Dan zou zijn bilspleet echt helemaal kapot zijn of zo. Onderbroeken naar boven trekken… Het was een grap die hij nooit echt had uitgehaald bij anderen. Dat was gewoon niet zijn stijl, maar dingen in hun gezicht laten ontploffen – en dat het liefste iets kleverigs of iets vies – of ze laten schrikken door het één of ander te doen vond hij dan wél weer leuk. Het toonde gewoon aan dat pretty boy en hij op een andere manier kinderachtig waren. Want het was wel redelijk kinderachtig om in je vijfde jaar nog steeds dingen te laten ontploffen in het gezicht van eerstejaars, non? Ach, je kon het ook erger hebben zoals pretty boy bijvoorbeeld. Onderbroeken over iemands hoofd trekken bijvoorbeeld. Het herinnerde hem aan het feit dat als zijn vrienden bij hem bleven slapen en ze ’s nachts een gevecht hielden dat ze een – schone! – onderbroek over hun hoofd trokken en vervolgens met hun wand naar elkaar begonnen te zwaaien. Vervolgens knetterden hun wands en kwamen Evan’s ouders naar boven om te kijken wat ze aan het doen waren. Evan vergat nooit meer de blik van zijn moeder toen deze vijf jongens in Evan’s kamer zag staan met een onderbroek over hun hoofd getrokken en hun wands naar elkaar gericht. Het was de laatste keer dat ze zijn kamer binnen was komen vallen als de jongens er waren. ‘Geen zorgen,’ zei hij tegen pretty boy. ‘Ik verzin wel iets.’ Hem kennende zou hij waarschijnlijk wel andere manieren vinden om head dork een beetje te paaien. Pretty boy leek hem wel iemand die het direct in de gaten had als hij geplaagd werd, maar head dork was een ander geval. ‘Ik heb de laatste jaren niet bepaald moeite gedaan om vrienden te maken. Mensen die me kennen blijven ver uit mijn buurt, roddelen over me of hebben een hekel aan me.’ Hij grijnsde even ten teken dat het hem vrij weinig kon schelen, maar opeens klonk er een stem door de common room heen en Evan richtte zijn blik naar voren. Oh néé. ‘Wie we daar hebben,’ zei hij met zijn ogen rollend naar pretty boy. ‘Hé daar,’ zei hij vervolgens met een grijns naar de Slytherin head dork. ‘Alles goed, head dork?’ Want Evan kende dan ook geen schaamte om zijn nicknames, waar hij overigens zelf zéér trots op was, met anderen te delen.

Severide had er helemaal niet opgelet dat er iemand in de Common Room van Slytherin was binnengekomen. Maar het was de stem die de aanwezigheid van .... ja ... van Head Dork de kamer vervulde.
Met een irritante stem brulde hij luidkeels "eeyyyyy"; om zijn intreden heel charmant te maken. Not... want hij klonk eerder alles gillende tiener die een vriendin op het einde van de straat ziet en dan met smakende geluiden kussen op de wangen verzilverde.
'Whatss uppp?' vroeg de kerel té enthousiast. Is er ook een moment dat die kerel eens niet enthousiast kan zijn? Want als hij elke dag met een omhoogvallende stem aan Severide zijn bed ging staan, dan mocht die Head dork een paar muizen verwachten in zijn bed.
'Oh God,' mompelde Severide en hij liet zijn hoofd in zijn nek rusten, met zijn ogen gesloten. Om heel kort zijn frustraties over het irritante rotjoch en zijn macho talk even te laten wegzaken. Maar het was een valse hoop. Het was alsof die jongen één en al irritaties uitstraalde. Hij moest zich er vast mee wassen of zat het in zijn douchegel verborgen. Het kon niet anders.... Zou die jongen ook zo irritant zijn als hij shampoo met rotte eieren op zijn haren smeerde? Of zure slagroom? Het bleek heel moeilijk uit de poriën te krijgen.
'Jij moet vast Head Dork zijn. Welkom bij de leukste mannen. Bankpikker heeft een coole bijnaam voor je. Vind je niet? H-e-a-d--d-o-r-k.' Severide trok zijn schouders omhoog en grijnsde met een scheve glimlach naar Evan. 'Ik vind mijn naam toch een stukje cooler. Ik voel me vereerd, roomie.' Severide deed alsof de flipper (zo noemde hij zijn buurjongetje van thuis ook, omdat het leek alsof die jongen nooit ophield met actief te zijn) helemaal niet de kamer was binnen gekomen en deed rustig verder met Evan alsof er zij alleen waren.

Hij trok met korte verbazing zijn wenkbrauwen op toen er een koosnaampje naar hem gegooid werd maar veel deed het hem niet, head dork of boy: whatever. Toen hij antwoord wilde geven begon zijn andere roomie al te spreken, die met zijn woorden en houding genoeg concludeerde dat het heel gezellig ging worden. Not. "Meneer arrogant is ook aanwezig." Hij glimachte, zijn kop even in de lucht heffend en vervolgens Sev aankijkend. "Je weet dat ik je mag straffen, hmm?" Niet dat hij dat echt ging doen, maar hij wist het wel toch?