Accept The Enemy [Nathan & Severide]

Mason lachte toen Nico hem wou achtervolgen door de schilderij van Gryffindor. Maar sorry, nee, Nico, zijn kat, mocht niet mer hem mee. "Je moet toch echt hier blijven, Nic," zei hij tegen zijn kat, en gaf hem een liefdevolle aai over zijn kop. Een zucht rolde over zijn lippen toen hij weer even aan Stefan moest denken. Zouden ze vaker met elkaar gaan afspreken? Hij vroeg het zich af. Helaas waren er al wat geroezemoes rond gegaan over zijn geaardheid, waar Mason zelf nog niet eens geheel over uit was. Nerveus bij meiden werd hij nooit, jongens daarentegen wel. Zeker types als Stefan al had hij het nog nooit zo hevig ervaren als bij Stefan. Mason grinnikte even in zichzelf en keek of Claire ergens liep. Misschien kon hij met claire gaan praten. Wat dacht zij? Wat merkte ze aan hem? Wie wist. Mason stapte de schilderij uit en liep door de hallen van Hogwarts, al lette hij niet geheel op. Terwijl hij viel, struikelde hij. Oh, de kluns dat hij was en zijn tas met boeken viel uit zijn handen, die nu verspreid lagen door de gang. Zijn tekenblok met portretten van verschillende jongens, niet per se jongens van Hogwarts, waren voor de voeten van een Slytherin jongen terecht gekomen. Oh nee toch. Mason keek de jongen daarom ook met grote ogen aan. "Eh, mag ik 'm terug?" Vroeg hij, terwijl hij langzaam overeind kwam.

OOC: Nathan = Mason (A)

Mason was overeind gekrabbeld en keek met een licht benauwde blik op naar de jongen. Hij had gevraagd of hij zijn tekenblok terug mocht, maar natuurlijk niet. De jongen was er doorheen gaan bladeren en Mason merkte dat hij het steeds benauwder kreeg. Ook merkte hij dat hij boos begon te worden. Nee, toch! Mason deed een stapje naar voren. De slytherin jongen noemde hem een knul en zei het boekje best interessant te vinden. "Mag ik mijn tekenblok terug?" Herhaalde hij zijn vraag. Maar zijn stem trilde, wat er voor zorgde dat het niet sterk klonk. Vervolgens vroeg de jongen of het besmettelijk was. Mason voelde zijn maag in een knoop belanden en keek hem bleekjes aan. "Wat?" Vroeg hij. Hij wist wel waar de jongen op doelde, maar Mason was er alles behalve open over. Hij was alleen maar bang dat het gepest erger zou worden als hij opener zou worden. Maar goed, dit was al vrij duidelijk, al hoefde tekeningen van jongens niet per se te betekenen dat iemand op jongens viel. Mason wou zijn hand uitreiken om zijn tekenblok te pakken, maar hij durfde niet. "Kom op, doe niet zou flauw en geef me mijn tekenblok terug," zei hij. De andere boeken die op de grond lagen boeide hem nu niet. Het was een boek voor Bezweringen en een boek voor Verzorging van Fabeldieren. De rest zat nog half in zijn tas, wat een tweetal schriften waren.

In een onverwachtste hoek had Severide de kin van de jongen beet, met aandacht dat hij niet te vast greep zodat de jongen zonder blauwe plekken ervan af kwam. Hij had namelijk geen zin om er door de professors over aangesproken te worden. Zijn gezicht was op slechts een centimeter na van de knul en keek hem dreigende ogen aan.
"Luister nu eens heel goed hé, je geaardheid interesseert me geen moer. Maar bij deze tekeningen heb ik toch mijn vragen bij. Ziet je misschien stiekem jongens te tekenen, waarvan ze überhaupt niet beseffen dat ze overgeschilderd worden door iemand. Het zou maar eens iemand van jou familie zijn, dat een vies mannetje zoals jij, je zusje of broer overtekent."
Severide liet met een ruk de kin van de knul los en greep met zijn beide handen de schetsblok stevig vast. "Ik zou deze maar op een veilige plaats bewaren, want eens ik deze terug in mijn handen krijg, hang ik er heel de school me vol." Dat was de manier hoe Severide aan het werk ging. Hij zou de persoon in kwestie, slechts maar één keer waarschuwen, één keer. Meer kansen kreeg niemand. Enkel zijn vrienden die het echt verdiende. En dan ging hij in de aanslag. Elk woord dat hij over zijn lippen had gezegd was gemeend. Severide liet een nauwkeurige blik over de jongen glijden, om elke schaduw, elke rode vlek, de afstand van zijn ogen en de stand van zijn wenkbrauwen in zijn geheugen te griffen. Want deze knul zou hij nooit mogen vergeten.
Hij sloeg het boek met een ruk tegen de borstkas van de jongen en hield hem met zijn hand tegen. Te wachten wanneer de jongen zijn boek zou grijpen.

Voor hij het wist had de jongen zijn kin beet, wat pijn deed en hij was geneigd zijn toverstok te pakken om hem van hem af te krijgen. Maar dat deed hij niet. De woorden van de Slytherin jongen kwamen bij hem binnen en zorgde er voor dat hij wat begon te trillen. Hij schudde met zijn hoofd, althans, dat probeerde hij. "N-nee, ik verzin ze zelf... misschien heb ik ooit eens iemand gezien die lijkt op één van de tekeningen, maar ik... ik teken niet iemand specifiek na," ratelde hij angstig, terwijl het zweet hem uit brak. Met een ruk, wat voor nog wat pijn bezorgde werd zijn kin los gelaten. Mason aaide over zijn kin heen en merkte dat er vocht in zijn ogen terecht was gekomen. Nee, hij ging niet huilen, niet nu, niet hier. Hij zag hoe de jongen zijn boek stevig vast hield, waardoor er wat kreukels in terecht kwamen. Oh nee toch. "Ik zou deze maar op een veilige plaats bewaren, want eens ik deze terug in mijn handen krijg, hang ik er heel de school mee vol." Mason keek hem angstig aan. "Ik zal het goed op-opbergen," ratelde hij. Hij ving de blik op van de jongen die hem heel erg leek te bekijken, wat hem nog ongemakkelijker liet voelen. Mason stond daar maar wat, te trillen en compleet onzeker en bang. En hij was in Gryffindor gestopt, ongelooflijk. Toen stapte de Slytherin jongen weer dichterbij en sloeg het boek hard tegen zijn borst aan. Mason klapte zijn armen er om heen en viel bijna om naar achteren, in plaats daarvan wist hij zijn val te breken door een flinke stap naar achteren te doen. "Ik.. eh.." hij wist niet goed wat te zeggen. In plaats van wat te zeggen ging hij door zijn knieën en begon zijn spullen terug te stoppen in zijn tas, met als eerste zijn tekenblok.