Start-of-Term Feast

Met een tevreden grijns keek hij naar zijn mooie, opgeschepte bord. Hij keek op toen Claire tegen hem begon te spreken en hij lachte. "Zeker weten!" Zei hij lachend en hij begon met zijn mes en vork het kippenpootje in stukjes te snijden. "Wat ontzettend schattig, hé? Die eerste jaars," zei hij verfijnd met een vrolijke glimlach. Ja, die glimlach was altijd wel te vinden op zijn gezicht, vooral als hij met de gene was die hij vertrouwde. Zijn onwijs knappe kamergenoot, Torrance, bijvoorbeeld en zijn beste vriendin, Claire. Hij kende Claire al vanaf dag één op Hogwarts en ze stond altijd voor hem klaar. Misschien was het sneu, al vond Mason dat zelf niet, maar het was altijd Claire die er voor zorgde dat de pestkoppen hun mond hielden en Mason met rust lieten. Daar was hij Claire enorm dankbaar voor. Wat zou zijn tijd op Hogwarts vreselijk geweest zijn zonder haar. Ondertussen prikte hij een stukje pasta met kip op zijn vork en bracht dit naar zijn mond, waarna hij er rustig op begon te kauwen met zijn andere hand voor zijn mond, zodat het er niet onsmakelijk uit zag voor anderen. Vervolgens pakte hij zijn beker boterbier op, pinkje wat los van de beker en nam classy een slok uit de beker met boter bier, die de smaak van pasta en kip weer wegspoelde. Een heerlijke combinatie. Hij was ook benieuwd wat voor toetjes er waren en hoe deze dit keer zouden smaken. Als de huiselfen ergens goed in waren, was het het maken van deze overheerlijke maaltijd.

TAG: Claire

Ze even bij zijn enthousiast antwoord en schepte ondertussen wat eten op haar bord, niet te veel en van verschillende schotels wat. Bij het volgende wat hij zei, liet ze even haar blik naar de eerstejaars gaan, die iets verder zaten. "Té schattig," zei ze instemmend en nam vervolgens een hapje van de saladeschotel, die bedekt was met een zoete dressing. "Ik snap niet dat wij daar gezeten hebben, op de plek van die schattigaards." greens ze kort en schuifelde wat opzij, om aan het brood te kunnen. Ze had geen al te lange armen, dus zo moest het wel lukken.

Hij zette zijn beker met boterbier weer neer en nam vervolgens een hapje pasta met wat salade. Wat lekker. En zeker ook gezond. De meeste pakte alleen maar kippenpoten en andere vleeswaren. Sommigen namen niet eens iets van het echte avondmaal maar gingen meteen voor de zoete dingen. Die kwamen straks wel. Een stukje verder op zag Mason een schotel vol met stukjes vis liggen. Oh, dat was trouwens ook lekker. Hij pakte zijn toverstok en wees die naar het vis toe. "Accio Salmon," zei hij, en er vlogen drie stukjes zalm van de schoten naar zijn bord. "Accio tonno," en vervolgens nog twee stukjes tonijn. Ah, heerlijk. Pasta, sla en vis. Zijn kip was toch bijna op.
Claire stemde met hem in dat de eerste jaars inderdaad schattig waren. Mason lachte. "Jij was ook écht een schattigerd, hoor," zei hij met een grote glimlach. Vervolgens zei Claire het niet te kunnen snappen dat zij daar ook gezeten hadden. "Oh ik wel, én wat was dat ge-wel-dig!" Grinnikte hij. "Ik weet nog hoe verbaasd ik was toen ik mijn brief ontvangen had," lachte hij. "Én hoe blij ik was mijn beste vriendinnetje voor het leven te ontmoette," vervolgde hij met een knipoog naar Claire toe.

Ondanks dat Flynn eerst niet was voor al dit, verwijzend naar de school en alles wat zich hier in bevond, glommen zijn oogjes nu wel. In zijn huis werd er nooit of amper gesproken over magie, dus dit was dan ook een hele aanpassing voor hem. Zijn blik was dan ook vooral gericht op het plafond terwijl één van de professors begon met een uitleg. "Goedenavond allemaal! Welkom, voor de nieuwelingen en welkom terug voor de oudere studenten." Bij het volgende liet hij zijn blik even naar de grote tafel, vooraan de zaal, gaan. "Een ander of nieuw jaar vol lessen staat voor de deur. Ik verwacht dat we allemaal ons best gaan doen, dus ook de lolbroeken onder ons." Flynn liet zijn blik even naar de andere eerstejaars gaan, die bij hem aan tafel zaten. Zouden er hier 'lolbroeken' tussen zitten? Hijzelf kon dat wel zijn, maar enkel als hij zich echt op zijn gemak voelde en dat was hier totaal niet aan de orde. Hij schuifelde wat naar achteren toen de lege tafel plots gevuld werd door grote schalen die gevuld waren met eten. Met grote ogen volgde hij het tafereel en liet vervolgens even zijn blik gaan naar één van de kinderen die naast hem zien, met een blik van: heb je dat gezien?!

Claire zette zich terug wat rechter en smeerde wat boter op haar stukje brood. "Jij was ook écht een schattigerd, hoor," Haar ogen gingen kort naar Mason, terwijl ze ondertussen nog bezig was met het smeren van haar broodje. "Pffh," grijnsde ze bij zijn opmerking. "Al goed dat mijn schattigheid beperkt werd door die van jouw." lachte ze en luisterde naar wat hij vervolgens te zeggen had. De eerste keer dat ze post kreeg voor Hogwarts, dat was een moment om te onthouden, ook al moest ze dat groots nieuws verborgen houden voor haar moeder. Zij wist namelijk niets af van haar vader, die een wizard was en zij die naar een toverschool ging. Het ging allemaal goed als ze gewoon hier bleef, ook met de vakanties, dat was gewoon gemakkelijker voor haar. Hier op school had ze altijd voorgehouden dat haar beide ouders konden toveren. Haar vader had haar gevraagd om het zo te zeggen en zo was er ondertussen al 6jaar gepasseerd. Voor Mason had ze dit ook 4jaar verborgen gehouden, maar vorig jaar had ze het hem toch verteld. "Én hoe blij ik was mijn beste vriendinnetje voor het leven te ontmoette," Even glimlachte ze bij zijn laatste vaststelling. "Er gaat niets boven het hebben van een beste vriend." zei ze en tilde kort haar glas op.

Een geërgerde blik verscheen in zijn ogen. Hè. Hij had echt zo’n hekel aan het feit dat hij weer naar school moest. Wéér een jaar met al die vervelende mensen. Wéér een jaar waarin hij zich moest gedragen. Hij zat veel liever bij zijn vrienden thuis. Zijn vrienden vonden het allemaal cool dat hij op een magische school zat, hoewel zij naar een andere school gingen allemaal en geen énkele natuurlijk naar die van Evan ging. En als dat al zo was dan had diegene het Evan niet laten weten, maar dat verwachtte Evan niet van zijn vrienden. Hij had vier vaste vrienden in zijn vriendengroep zitten. Met hun vijven gingen ze altijd iets leuks doen. Pizza eten, bioscoopje doen, gaan drinken of naar de disco gaan. Elk weekend hadden ze wel iets gepland. Soms zaten ze ook bij Evan of bij één van de anderen thuis om te chillen en bier te drinken of gingen ze met z’n allen op een vast tijdstip naar de fitness. Soms konden er een paar niet en dan ging Evan samen met één of twee van de vriendengroep, maar hij was altijd wel bij minstens één van hun. Het feit dat hij dat weer een jaar moest missen en alleen tijdens de vakanties naar huis mocht gaan was echt irritant. Hij zuchtte terwijl hij plaatsnam naast een jongen die vol zat met tatoeages en wiens naam hij steeds vergat. Rodeo, Deodorant of… welke variant had hij nog? Geen idee, maar Deodorant of Deo afgekort vond hij ook wel toepasselijk. Niet omdat de jongen naar deo rook, maar… Ach, omdat het ergens in de buurt kwam van zijn naam, zeker? ‘Dag Deo,’ zei hij dan ook tegen de jongen waarna hij ook wat van de trots pakte waar Deo aan zat te eten en vervolgens wat andere dingen van het avondmaal pakte. Toen iemand even niet keek liet hij een grote tomaat dat op het bord van een eerstejaars lag en die met zijn vrienden druk aan het discussiëren was over de grootte ervan ontploffen zodat het gezicht rood zag. Hij grijnsde toen de jongen die vol zat zelf ook begon te lachen. Hèhè, eindelijk iemand die eens leuk reageerde op zijn plagerijtjes. ‘Dit belooft weer een héérlijk jaar te worden,’ zei hij overdreven tegen Deo en hij rolde met zijn ogen.

Mason kreeg een 'pff' als antwoord op zijn opmerking dat Claire ook echt een schattigerd was geweest. "Oh, nog steeds hoor, maak je geen zorgen," vervolgde hij direct er na. Vervolgens nam hij nog een hapje kip met pasta en besloot deze combinatie ook met wat sla te proberen. Dat was lekker. Hierna nam hij weer een slok boterbier. Het boeide Mason helemaal niks dat de moeder van Claire geen wizard was. Mason's beide ouders konden namelijk niet eens toveren. Alleen zijn vader was wel afkomstig uit een tovergezin. Hij had het eigenlijk nooit echt over zijn muggle afkomst. Hij was een wizard en zijn afkomst boeide daarbij helemaal niks. Hij was er open over als er naar gevraagd werd, ving de beledigingen op die daarbij hoorde en ging vervolgens weer verder. Ja, de beledigingen waren vervelend en niet leuk en maakte hem dan ook niet blij, net als alle andere pesterijen die hij regelmatig onderging. "Er gaat niets boven het hebben van een beste vriend." Mason tilde ook zijn beker op toen Claire haar glas op tilde en deze tikte ze tegen elkaar aan, waarop Mason hardop lachte en ja, zijn lach was vaak toch wel opvallend. De blikken met opgetrokken wenkbrauwen ontging hem daarom ook niet, maar nu negeerde hij ze. Blikken deden hem veel minder dan woorden of iets dergelijks. "Proost op onze ge-wél-dige vriendschap!" Zei hij. Hij hoorde ergens comments als 'friendzoned', die waren waarschijnlijk bedoeld voor Claire. Want ja, ze waren close, maar Mason voelde echt niet meer dan een hele hechte vriendschap voor Claire. Het was geweldig genoeg voor hem en zou niet anders willen.

TAG: Claire & voel je vrij om de gene te zijn die "friendzoned" zegt.

Hij was nog steeds druk met zijn bord, en met eten jatten van Darcy die toch niet oplette, toen hij de zesdejaars een eindje verderop hoorde praten over de eerstejaars en hun vriendschap. Al eten samenstellende luisterde Charlie naar het gesprek wat gevoerd werd, en zette bij de laatste opmerking zijn handen aan zijn mond om over de tafel heen te roepen, wie was hij als niet de eeuwige cupido om ge-friendzonede mensen te helpen. "Je mag er zijn hoor Claire," Melde hij het meisje, en knipoogde flirtend, waarna hij verderging met het jatten van Darcy's eten.

Tag: Darcy, Claire & Mason

Oh. Auwtch. De jongen heette Romeo. Ro-me-o. Rom-eo. Rome-o. R-o-m-e-o. Ze vaak als hij kon prentte hij de naam zo goed mogelijk in zijn hoofd, maar wist dat als hij de kerel niet vaker sprak dat hij het toch weer ging vergeten. En waren van die namen die hij echt niet goed kon onthouden en Romeo was daar één van. Lange namen gingen slecht bij hem en alleen belangrijke namen kon hij echt goed onthouden. Je zou dan ook zien dat als hij morgen weer een gesprek had met Deo… Romeo dat hij het weer vergeten zou zijn. Alleen de namen van zijn vrienden, ouders en de afdelingshoofden kon hij onthouden, want de namen van de teachers gingen al helemaal lastig. En dan te bedenken dat hij namen van spreuken wél goed kon onthouden. Ja, hij wist dat hij een triest geval was, maar wat kon je er aan doen, hè? ‘Ik had eerst gegokt op Rodeo en op Deodorant, maar die tweede was nogal onwaarschijnlijk en dus was ik voor Deo gegaan. Maar Romeo kan ook natuurlijk, wat jij leuk vindt.’ En alsof het hem niet te veel boeide pakte hij een broodje en deed er, net als Tokyo, ook wat kaas op. Nee, Romeo, verbeterde hij zichzelf. Hoe zou hij de naam het beste kunnen onthouden? Geen idee. Oké, Tokyo was expres geweest, hij gaf het eerlijk toe. Please, God, vergeef mijn zonden. Hij draaide zijn hoofd echter naar de getatoeëerde kerel toe toen deze begon te spreken en trok zijn wenkbrauw op. ‘En jij weet zeker dat je niet aan die tafel hoort aan te schuiven?’ Met een grijns wees hij met zijn mes in de richting van de tafel waar de Hufflepuffers zaten. ‘Je bent nooit te oud om het leven van een eerstejaars een beetje spannender te maken. Bovendien,’ ging hij verder en hij gebaarde naar het joch, ‘kon hij er zelf toch om lachen? Doe niet zo serieus, man. Vier mee feest dat het nieuwe schooljaar begonnen is!’ Evan stak zijn handen zogenaamd vrolijk in de lucht en begon vervolgens te eten.

Tag: Romeo

"Proost op onze ge-wél-dige vriendschap!" Claire klinkte nogmaals tegen Mason zijn glas, bij zijn woorden en liet haar blik even zijdelings gaan toen ze enkele fluisterstemmen horen. Zij was meestal degene die andere het zwijgen oplegde, maar dit vond ze gewoon te belachelijk om op te reageren. Het was niet dat anderen met de eerste beste een koppel werden, dat zij zoiets ook moest doen. Er bestond zoiets als vriendschap. Zonder vrienden was je niets. Maar dat wisten deze gasten waarschijnlijk niet. "Je mag er zijn hoor Claire," Ze liet haar ogen kort naar Charlie gaan, die zijn uitspraak vervolgde door een knipoog. Ze fronste even en liet haar blik snel terug naar Mason gaan, toen Charlie ook verder ging. Ze kon zich geen afleidingen permitteren dit schooljaar, al was dat natuurlijk een moeilijk iets om even te zeggen. Ze wilde net eigenlijk beginnen over de eerste algemene quidditch training, maar nu ze wist dat de quidditch captain op gehoorsafstand zat, dacht ze nog eens een tweede keer na over wat ze wilde zeggen. "Ga jij straks naar die algemene Quidditch training?" vroeg ze uiteindelijk toch, iets zachter dan eerder.

Tag: Mason (en Charlie)

Mason vernauwde zijn ogen toen hij de opmerking van Charlie hoorde. Charlie was een jongen uit een jaar hoger dan die van Mason en Claire. Hij besloot de opmerking als vriendelijk op te vatten en knikte instemmend. "Claire mag er zéker zijn," zei hij met een knipoog en zijn ietwat nichterige stem. Daarbij vond hij dat Charlie er ook wel mocht zijn, maar dat ging hij dus niet zeggen. In plaats daarvan wende hij zich weer tot Claire. "Of niet soms?" Zei hij met een glimlachje. Intussen had Mason zijn buik bijna helemaal rond gegeten. Alles beviel hem wel en het beetje vis dat hij had opgeschept was alweer op. Even als de kip. Nu nog wat sla en pasta. "Ga jij straks naar die algemene Quidditch training?" Vroeg Claire toen aan hem. Mason schudde met zijn hoofd, nadenkend over hoe klunzig hij was met een bezemsteel. "Je weet toch wat voor lummel ik ben als het gaat om vliegen?" Giechelde hij. "Dat gaat hem dus niet worden," vervolgde hij. Zijn roommate torrance daarentegen had een echte passie voor Quidditch. "Jij dan?" Vroeg hij.

TAG: Claire & Charlie